We could be
immortals
Belachelijk was het eigenlijk, Pokémon weggeven op een kermis. Lori had gefronst toen ze de Pokémon kreeg, en niet omdat ze het een lelijk ding vond. Ze vond het zielig. Nou moest ze toegeven dat de Chingling er verbazingwekkend okay uit zag voor een Pokémon die uit een kraam kwam, maar ze wilde alsnog de vorige eigenaars geen prijs geven voor hun daden. Pokémon hoorden in het wild of in een liefdevol thuis, niet aan een touwtje bij een attractie.
Ze had zichzelf dan ook beloofd om de Chingling te laten zien hoe het wel kon. Lori werkte al langer met Pokémon en wist zo langzamerhand steeds beter wat ze leuk vonden. Ze zou haast haar echte levensdoel, het worden van een pop-icoon, vergeten omdat ze zich zo over haar Pokémon ontfermde. Gelukkig was er altijd nog plaats om zo nu en dan op de ukelele te oefenen en verloor ze nooit haar uiteindelijke doel echt uit het zicht. Ze kon haar muzikale talent zelfs gebruiken in deze speciale dag met Nicholas. Het was immer de bedoeling dat hij zich op zijn gemak ging voelen en zich realiseerde dat gevangenschap niet verkeerd kon zijn. Ze hield er natuurlijk ook rekening mee dat haar missie kon falen. Als de Pokémon niet tevreden kon worden met zijn leven op de daycare, dan liet ze hem vrij.
Natuurlijk zou ze hem dan de nodige dingen leren voordat ze hem losliet. Hoe hij eten moest vinden, bijvoorbeeld, en misschien hoe hij uit het zicht van mensen kon blijven. Het zou natuurlijk zonde zijn als hij meteen weer gevangen werd, want dan zou dat hem niet gelukkig maken. Ze had het helemaal uitgedacht. Dat was het voordeel van een workaholic zijn. Behalve dat de daycare in Fortree City op rolletjes liep zodat ze een dagje er op uit kon, had ze ook haar hele dagje uit gepland inclusief back-up plan.
Met Hayley was het een eitje om in Mossdeep City te komen. Het had een tijd geduurd voordat Lori genoeg vertrouwen had in de Sharpedo voor ze zich op haar rug liet vervoeren – en ze had ook van tevoren de juiste uitrusting ingeslagen, want gewone spijkerstof overleefde het zelfs niet op de ruwe schubben van de haaiachtige Pokémon. Ze droeg daarom een speciaal ontworpen surf-pak. De mannelijke uitvoering in dit geval, want bij de vrouwelijke zorgden de rondingen in de stof er voor dat ze zakken rond haar borst zou krijgen en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Het bracht de vraag bij Lori naar boven hoeveel mensen ze vandaag zou verwarren met haar geslacht, waarop ze toch wel even grijnsde. Sommige dagen vond ze het vermoeiend dat mensen vaak niet wisten of ze haar als vrouw of man aan moesten spreken, maar vandaag was gelukkig niet zo’n dag. Ze had ook geen idee hoe druk Mossdeep City was, ondanks dat ze er zo dichtbij woonde. Haar auto was niet bepaald bestand tegen water, dus de overtocht had ze eerder niet kunnen maken. Ze meende zich te herinneren dat ze er als kind wel eens was geweest, maar om nou te zeggen dat ze zich daar veel van herinnerde was zeer sterk uitgedrukt. Ze wist alleen dat ze toentertijd heel graag naar het ruimtestation wilde en nogal teleurgesteld was toen ze er eenmaal was. Ze hadden helemaal geen planeten daar binnen gehad…
Dat Mossdeep City voor Lori en Nicholas allebei nieuw was, was niet te missen. Ze keken allebei geïnteresseerd rond zodra de Chingling eenmaal buiten zijn Pokéball was. Lori had hem er in gelaten tijdens de overtocht, maar zodra Hayley veilig was opgeborgen haalde ze de veel kleinere Pokémon tevoorschijn en deelde ze hem mee waar hij was. In eerste instantie leek het wezen verward, maar nadat hij goed rond had kunnen kijken begreep hij het al beter. “Ik vind al mijn Pokémon belangrijk, ongeacht waar ze vandaan komen. Daarom wil ik vandaag deze stad met jou verkennen. Klinkt dat goed?” De Chingling richtte zijn blik opnieuw op Lori en knikte, wat een glimlach tevoorschijn toverde. “Mooi zo. Ik denk dat we eerst bij het ruimtecentrum langs kunnen gaan. ‘k Ben wel benieuwd of het net zo teleurstellend is als vroeger.”
Ergens vond ze het best jammer dat ze de Chingling onderweg weinig kon vertellen over vroeger. Als ze in Lilycove City waren geweest, had ze eindeloos tegen hem kunnen praten zodat hij zich op zijn gemak voelde. Nu kletste ze het grootste deel van de tijd maar was. Zo nu en dan haalde ze toch een verhaaltje van Lilycove naar boven en dat scheen Nicholas wel leuk te vinden. Hij leek sowieso positief te reageren op haar stem. Het ruimtecentrum daarentegen leek hem niet veel te interesseren. Na een half uurtje ongeveer besloot Lori dan ook om er weer weg te gaan. Zelf vond ze het namelijk ook niet zo leuk – net als de vorige keer dat ze hier was. Misschien dat ze een Clefairy een keer met een bezoekje kon trakteren, maar anders bleef ze er maar weg.
Na eerst te hebben uitgerust op een terrasje eindigde ze op een bankje op een plein, waar ze met een frons naar de mensen die voorbij liepen staarde. Inmiddels was het avond, en dat was niet alleen te merken aan het zonlicht wat langzaam verdween. De stemming op straat was ook heel anders. Nicholas leek zich hier niet zo te vermaken, maar de zwartharige was te diep in gedachten verzonken om het zich meteen te realiseren. Pas toen haar blik ver genoeg naar links draaide om de Pokémon in beeld te krijgen had ze door hoe intens hij naar haar zat te staren. Dat was het moment waarop ze haar voeten op het bankje zette en daar op ging staan. “Weet je wat? We gaan iets doen,” kondigde ze aan. Gelukkig had ze haar ukelele meegenomen. Het was een wonder dat het ding heel was gebleven tijdens de overtocht, maar dat was nodig voor deze post. Ze plaatste haar achterwerk nu op de rugleuning van het bankje. “Kan je maat aanhouden?” vroeg ze. De Pokémon keek haar verward aan. Toch begon Lori een simpel deuntje te spelen. Geduldig wachtte ze tot Nicholas het door had en op en neer begon te dansen. Het zag er niet alleen heel schattig uit, maar het maakte ook nog eens een rinkelend geluid wat de muziek perfect complimenteerde. Mensen begonnen in de richting van het tweetal te kijken bij het voorbij lopen, maar Lori had alleen oog voor de Chingling. Eindelijk lukte het haar om hem op te vrolijken.
Ze liet voor een minuut lang alleen het geluid van Nicholas en de ukelele klinken voor ze haar melodie complexer maakte en ook haar eigen stem er bij voegde. Nicholas leek hier absoluut geen problemen mee te hebben en ook de mensen om hen heen keken steeds meer om. Er werd zelfs naar haar geglimlacht. Heerlijk, positieve aandacht. Dit was één van de redenen waarom Lori er van hield om een muzikant te zijn. Het maakte niet meer uit wat haar geslacht was, mensen hadden alleen aandacht voor de melodie en haar stem.
“I had a dream so big and loud
I jumped so high I touched the clouds
Wo-o-o-o-o-oh
Wo-o-o-o-o-oh”Mensen begonnen zich te realiseren dat het een straatoptreden was en bij het afmaken van het eerste couplet bleven er zelfs een paar staan. Lori kon helaas niet met haar handen aangeven dat er geklapt mocht worden, anders had ze dat gedaan. Ze was ook vergeten om iets neer te leggen om donaties te vragen, maar dat maakte haar ook niet zo veel uit. Nicholas’ vreugde was al een beloning genoeg.
“ I hear it calling outside my window
I feel it in my soul
The stars were burning so bright
The sun was out 'til midnight
I say we lose control.”De stemming in het publiek veranderde, en omdat Lori’s blik op de Chingling gericht was kreeg ze meteen mee waarom. Nicholas begon te gloeien. Voor zo ver Lori wist betekende dit maar één ding: evolutie. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht en ze moest moeite doen om haar noten stabiel te houden. Het geluid van Nicholas veranderde drastisch, maar de zwartharige vond het eigenlijk alleen maar mooier klinken. Ze maakte het lied af met dezelfde grijns nog steeds op haar gezicht en accepteerde het applaus van harte. Ze maakte een paar buigingen. Nicholas keek de beweging bij haar af en deed hetzelfde. Mensen schenen hier erg door gecharmeerd. Een beetje spijt dat ze geen donaties kon innen kwam nu toch naar boven, maar ze koos er voor om niet alsnog te gaan bedelen. Dat kon ze een andere keer wel weer doen. In elk geval was het erg positief voor haar om te weten dat Nicholas zo veel lol had gehad met het optreden. Aangezien zijzelf het ook geweldig vond, wist ze zeker dat ze vaker gebruik van zijn geluid ging maken. Wie weet zorgde het wel voor meer bekendheid rond Hoenn. Dat zou helemaal niet verkeerd zijn, niet voor haar muziek carrière en niet voor de daycare. Zouden mensen door dit optreden een Chingling baby van haar willen kopen? Dat zou even mooi zijn…
