That Stuff of Nidoran...

Een Nidoran. Dat was het enige wat ze moest vinden voor deze opdracht. Tiffany was lichtelijk teleurgesteld. Toen ze iets had gelezen over een belangrijk onderzoek had ze op zijn minst verwacht dat het iets groters zou zijn. Moeilijk was het niet om een Nidoran te vinden in Lumiose City, toch? Ze moest alleen uitkijken dat ze niet een Team Rocket lid tegen het lijf liep, maar dat was geen moeilijke taak. Die angsthazen haalden toch niks uit overdag, tenzij je ze in een donker steegje benaderde. Tussen de mensen was er niks aan de hand.

Nou was het zo dat Tiffany niet tussen de mensen zou blijven voor het vinden van een Nidoran, wat haar weer meer naar de gevarenzone bracht. Dat compenseerde ze met haar rang als Ranger en haar partner Pokémon, Ra. Hij mocht dan wel geen vlieg kwaad doen, hij bleef een grote Charizard en zou zeker die grunts van zich af weten te houden. Ze durfde het met hem zelfs tegen Agents op te nemen. Heck, ze durfde zelfs op Giovanni af te stappen met hem aan haar zijde. Dat was geen slim plan natuurlijk, maar ze durfde het wel.

Ondanks de teleurstelling stapte ze met goede moed tussen de mensen door. Ze had geen zin in treuzelen want dat zou het alleen maar erger maken. Het was al erg genoeg dat ze geen idee had waar ze nou precies de Nidoran vandaan moest halen, dus ze moest gokken welke steegjes ze in moest om er eentje te vinden. Het was maar goed dat de brunette graag niet lang nadacht over wat ze deed en maar gewoon een donker steegje in sloeg, anders was ze de hele dag nog bezig.

Haar eerste keuze had weinig succes. Niet eens één Pokémon was te vinden tussen het afval of in de schaduwen. Ietwat teleurgesteld stapte ze maar gewoon door, wetend dat ze via hier bij een andere steeg uit kon komen waar ze misschien meer geluk had. Even dacht ze dat dat ook echt het geval was, maar toen ze haar Capture Styler voor zich uit hield zag ze dat de Pokémon die zich haastig uit de voeten maakte voor haar maar een simpele Poochyena was. De teleurstelling veranderde zo langzamerhand in lichte frustratie, maar die onderdrukte ze zo goed ze kon. Dit was nog maar de tweede steeg. Driemaal was scheepsrecht, dus bij de volgende kwam het zeker goed.

… Of toch niet. Steeg nummer drie en vier waren ook niet in het bezit van een Nidoran. Geen mannelijk, maar ook geen vrouwelijk exemplaar. Er was wel een dame die haar vuilnis achter kwam zetten aan wie de brunette kon vragen hoe vaak het voor kwam dat er Nidoran zaten, wie haar vertelde dat ze daar voor beter achter winkels kon gaan kijken. Oké, dan zou ze dat maar eens proberen. Met nieuw gevonden moed begaf ze zich naar de winkelstraat en besloot ze zich daar achter de winkels in de steegjes te begeven.

Het stonk er een stuk meer, maar er zaten ook meer Pokémon. Tiffany zag direct al drie gedaantes weg sprinten bij haar aankomst. Ze realiseerde zich dat ze als mens nogal vijandig over kwam bij de wilde Pokémon. Dat vroeg om de hulp van een Pokémon. Osiris werd tevoorschijn gehaald omdat hij de aanval Hypnosis kende. Dat kon wel door vuilnisbakken en dozen heen dringen, toch? Er was maar één manier om daar achter te komen en daarom droeg Tiffany Osiris op om de aanval te gebruiken. Lichtkringen gleden over een flink stuk van de steeg en raakten daarbij alles wat zich tussen de muren bevond. Nu was het aan Tiffany om te zoeken naar levende, slapende wezens die op Nidoran leken.

“Osi, help me eens. We zoeken Nidoran. Male of female maakt niet uit.” Tiffany stapte vast naar een stapel dozen aan de linker kant van de steeg. Zo stilletjes als ze kon pakte ze de bovenste van de stapel, zodat ze kon zien wat zich er achter verstopte. Het bleken twee Snubbull te zijn die vredig tegen elkaar in slaap waren gevallen. Geen Nidoran, dus Tiffany kon de doos weer terug zetten. Osiris had ondertussen aan de andere kant gekeken, maar toen de brunette haar blik op de Haunter richtte schudde hij zijn hoofd. Hij had ook nog geen succes. In plaats van meteen de moed op te geven kreeg Tiffany een ander plan. Snubbull waren hondachtigen, dus die hadden vast een goed reukvermogen. De brunette haalde haar Styler tevoorschijn en liet de tol er van een paar rondjes maken om de slapende fairy Pokémon, welke wakker werden tijdens het proces. Ze konden niet snel genoeg wakker worden om het voorwerp uit zijn baan te halen. Dit was misschien wel de makkelijkste vangst die Tiffany ooit had meegemaakt. “Sorry dat ik jullie wek – en in slaap heb gebracht, I guess…” Niet om het onderwerp heen draaien, Tiff. Ze nam een serieuze houding aan en zette een serieuze blik in haar ogen. “Ik zoek Nidoran. Jullie twee gaan die voor mij vinden. Het geslacht maakt niet uit, als het maar een Nidoran is.” De Snubbull knikten tegelijk en kwamen uit hun schuilplaats tevoorschijn, hun neus aan de grond om een spoor van de Pokémon te vinden waar Tiffany om gevraagd had. Het bleek dat er sowieso eentje in de buurt was, want de fairy Pokémon liepen tegelijk in dezelfde richting. Verder het straatje in. Tiffany volgde met haar handen nonchalant achter haar rug hangend. De twee bleven uiteindelijk bij een aantal vuilnisbakken staan die wel erg verdacht geplaatst waren. Tiffany draaide er niet meer omheen en schoof beide opzij, waarop niet één maar twee Nidoran in haar zicht kwamen. Helaas had zo te zien de Hypnosis niet zijn volle effect tot hier kunnen werken en moest ze nu haastig met haar Styler gaan zwaaien voor de twee wegvluchtten.

Dat, of ze vroeg haar Haunter nog eens om hulp. Dat was misschien wel slimmer. “Mean Look!” Er was geen tijd om er een net bevel van te maken want de Nidoran kwamen al, ietwat slaperig, in beweging. Mean Look werd echter op tijd uitgevoerd en de twee konden niet meer weg komen. Nu was het alleen een kwestie van de styler gebruiken, mits ze eerst de Snubbull liet weten dat hun werk er op zat. “Thanks, guys!” zei de brunette vrolijk, terwijl ze met haar vingers op het scherm drukte waardoor de twee bevrijd werden. Direct renden ze terug naar de andere kant van het steegje, waarschijnlijk op zoek naar eten of zo.

Wat ze ook gingen doen, Tiffany kon zich nu weer beter op de Nidoran concentreren. Ze was haar nieuwe styler enorm dankbaar omdat deze zo veel makkelijker twee Pokémon tegelijk kon capturen. Dat werkte alleen bij kleine Pokémon, maar dat maakte niet uit. Dat was precies wat ze nodig had op dit moment. De tol werd afgevuurd en draaide razendsnel rondjes om de Nidoran. Eentje leek zo erg te schrikken dat hij weg wilde rennen, maar Osiris stak daar een stokje voor. Hij kwam naar voren gezweefd met een kwade uitdrukking op zijn gezicht en bevroor het arme beest met angst. Het zorgde dat de capture in één keer slaagde, maar Tiffany was er niet erg blij mee. “Osi, volgende keer niet dreigen. Dat arme ding heeft bijna een trauma. Ben je oké?” Ze hurkte neer bij de Nidoran, welke allebei naar haar toen gehupt kwamen en het toestonden dat Tiffany over hun kopjes aaide. De giftige stekels meed ze met haar handen. “Goed, dan gaan we nu naar de onderzoeker toe.” Ze nam de twee Pokémon onder haar armen en keerde zich om. Waar ze precies heen moest wist ze niet meer, maar als ze over een uur aan kwam bij de onderzoeker zou ze altijd nog haar opdracht voltooid hebben. Bovendien bracht ze hem meer Nidoran dan om gevraagd was. Dat zou de mogelijkheid om te verdwalen wel goed maken, toch?

De weg bleek niet zo moeilijk als ze had gedacht, en het kostte haar niet veel meer tijd om het laboratorium terug te vinden dan om de Nidoran uit een steegje te halen. Nu moest ze alleen nog de onderzoeker terugvinden die haar om de Pokémon gevraagd had, maar die zat zo te zien al in het halletje te wachten. “Yo! Uw bestelling,” grapte ze met een brede grijns. De man zag haar, stond op en liep haar kant uit. Fijn dat ze dit ook weer had opgelost.