» Enchanted

Met een lichte zucht haalde Kaito een hand door zijn haar. Dit was nu echt de reden waarom hij nooit van zijn leven een trainer wilde worden. Hij had gewoon echt geen geduld om te trainen. Hij wist dat hij echter meer ging moeten trainen omdat hij anders nooit kans maakte om een Agent te worden. Hij moest wat meer patrouilles doen in Lumiose City en moest zijn Pokémon naar een hoger niveau krijgen zodat hij zich eindelijk eens kon wagen aan het stelen van een Pokémon, maar het was er nog niet echt van gekomen. Dat kwam voornamelijk omdat hij eerste een heel team van verwende rot baby’s had gehad. Gelukkig had hij ze kunnen dumpen en zat hij nu opgescheept met een Gastly, een Alakazam en een pas geëvolueerde Prinplup. Goed genoeg als je het hem vroeg. Op het moment bevond hij zich in Aquacorde Town om wat te rusten van het vechten tegen die domme Pokémon in Santalune Forest. Meer dan een Kakuna, een Panpour en een hele hoop Scatterbug’s kon hij toch niet vinden om zijn Prinplup tegen te trainen. Psycho liep naast hem en werd zo nu en dan afgeleid door zijn omgeving. Kaito stak zijn handen in zijn zakken toen hij verderop een meisje zag zitten. Ah, ze zag er zo onschuldig uit dat hij het niet kon laten om even langs haar te gaan. Toevallig hoorde hij wat ze zei en dat was dan ook meteen weer iets om op in te gaan, want anders zou het toch maar creepy overkomen als hij opeens tegen haar ging praten. Alsof hij iets van haar wilde of zo. Misschien over een poosje, maar nu niet. ‘Ben je niet van hier dan?’ vroeg hij vriendelijk. Hij lachte even en wreef over zijn achterhoofd in een poging om zowel verward als sympathiek over te komen. ‘Sorry, ik kwam toevallig langs en ik hoorde je praten.’ Wist zij veel dat dat een leugen was.

Met een lichte zijdelingse blik kon Kaito de waarschuwing van Psycho opvatten. Onopgemerkt gleed de blik van de psychic type kort naar de Servine om aan te duiden waarover hij het had. Kaito probeerde te voorkomen dat hij ging grinniken. Psycho hoefde hem namelijk niet eens te waarschuwen. Hij kon zo ook wel zien dat de Pokémon hem voor geen fluit vertrouwde, zoals gewoonlijk het geval was. De trainers geloofden hem altijd, maar hun Pokémon waren een stuk slimmer ingesteld. Het liefste zou Kaito het ding een trap geven zodat het niet zo op kon letten, maar dat zou pas echt opvallen en besloot daarom om geen acht te slaan op de Servine. Dat deed het meisje immers ook niet, merkte hij, want zij reageerde gewoon op een vriendelijke manier terug. Er was niks van achterdocht of terughoudendheid te merken, iets wat hem wel van haar tegenviel. Hij had nooit verwacht dat ze echt zo naïef zou zijn. Bovendien was dit ook niet echt een uitdaging voor hem, maar hij nam aan dat het leuke wel zou komen naarmate ze meer contact hadden. Dan begon ze misschien te beseffen wat voor zak hij was en had ze geen kans meer om zich te verweren omdat hij haar al te veel ingepalmd had. En dan waren haar Pokémon voor zijn baas en de nieuwe rang voor hem. Hij deed moeite om nog net niet in zijn handen te wrijven. In plaats daarvan ging hij rustig langs haar zitten, want ze leek hem wel het type dat gezelschap zocht. ‘Waar ben je dan naartoe gegaan als ik vragen mag?’ Er klonk oprechtheid in zijn stem en deze keer was dat ook zo, want hij wilde best wat informatie hebben over de andere regio’s. Misschien dat hij ooit zo’n dure Board Pass kon komen, naar die regio kon reizen en kon zien wat daar te bevallen viel. Misschien. Als hij het ooit beu was hier. ‘Ik ben hier trouwens ook geboren en opgegroeid. In Lumiose City,’ zei hij vriendelijk tegen haar. Hij nam aan dat dat kleine deeltje van informatie best wel weggeven mocht worden.

Kaito probeerde een kleine grijns te verbergen toen hij zag dat het meisje nog altijd niet naar de waarschuwingen van haar Servine besloot te luisteren. Het was meestal zo dat de meeste Pokémon in zijn buurt achterdochtig en gemeen begonnen te doen. De meeste trainers luisterden daar uiteindelijk ook wel naar, maar deze dus absoluut niet. Het was jammer dat trainers sommige seinen van hun Pokémon negeerden, want in Kaito’s opinie kon deze Servine veel beter gevaar opsporen dan zijn trainer zelf. Hij besloot echter om er niet al te veel van te zeggen, want hij vond het wel allemaal goed zo. In plaats daarvan besloot hij zich te concentreren op wat ze zei zodat het later ook wel echt zou overkomen alsof hij daadwerkelijk naar haar geluisterd had. En dan natuurlijk niet het feit vergeten dat hij eigenlijk best geïnteresseerd was in haar verhaal omdat hij zo informatie kon verkrijgen over de andere regio’s. Dat viel zwaar tegen, want ze zei niet echt iets over hoe het daar was. Ze zei eerder iets over hoe haar eigen ervaringen waren. Dat was een logische reactie. Als hij zo’n vraag gesteld kreeg, zou hij ook meer over zichzelf vertellen dan over de regio zelf, maar nu irriteerde het hem wel een beetje omdat hij nog steeds niet dat brokje informatie had dat hij wilde hebben. En dus moest hij weer voorzichtig en onopvallend gaan polsen. Hij nam aan dat het voorzichtige wel weggelaten mocht worden, want deze meid leek echt wel heel naïef te zijn. ‘En hoe was het daar in die regio’s? Anders dan hier?’ vroeg hij nonchalant aan haar. Het was een beetje een retorische vraag, maar misschien vertelde ze nu meer over de stadjes daar. ‘Kanto lijkt me echt wel geweldig,’ deed hij er een schepje bovenop. ‘Ik ben echt benieuwd of er grote steden zijn zoals Lumiose City.’ Wie weet was er echt een stad dat op Lumiose City leek of er toch wel iets van weghad en waar ook Grunts waren. Het zou zomaar kunnen.

Het idee dat er ergens in een andere regio een grote stad was en dat daar Grunts waren, lieten zijn ogen glimmen. Gewoon het idee al dat ze samen actie konden ondernemen tegen alle regio’s en dat ze de wereld zouden overheersen. Oké, als hij het zo herhaalde in zijn hoofd klonk het meer als een onmogelijke jongensdroom dan als iets dat waargemaakt kon worden, maar hij kon altijd hopen, right? Hij luisterde geïnteresseerd naar wat de jongedame te vertellen had. Het onderwerp van de legendarische Pokémon was iets wat hem daadwerkelijk interesseerde. Hij droomde er dan ook dikwijls van om zo’n Pokémon in zijn team te hebben waardoor hij mensen kon manipuleren en waardoor iedereen vrees van hem had. Ook dat was weer een grote jongensdroom van hem, maar hij nam aan dat hij een paar van die dingen wel kon realiseren met zijn Alakazam. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij andere mensen mentaal pijn had gedaan door zijn Alakazam te gebruiken. Hij hoopte dat ook ooit een Quest te mogen doen waarbij hij iemand mentaal gezien mocht manipuleren om iets terug te winnen dat van hun was. Of dat hij een Pokémon kon vangen die zich zo erg verzette dat hij al zijn kracht mocht gebruiken zodat diezelfde Pokémon hem altijd zou blijven gehoorzamen. Maar goed, hij dwaalde af. ‘Dat klinkt inderdaad erg interessant,’ zei hij glimlachend tegen het meisje. ‘Als je je alleen al zou voorstellen hoeveel kracht die Pokémon hebben,’ vervolgde hij zacht. ‘Dat zou toch gek zijn als je dat in je team had, hè?’ Hij lachte naar haar op een onschuldige manier, alsof hij niet aan het denken was om zoiets in zijn team te hebben zodat hij de wereld kon overnemen. Ze zou geen idee hebben wat er allemaal in zijn hoofd omging. Misschien maar goed ook. ‘Misschien moeten we samen eens een keertje bij die gebieden gaan kijken of we iets vinden,’ lachte hij, niet overtuigend. Maar stiekem meende hij het wel. Oké, niet samen met haar want dat was irritant, maar gewoon zelf op onderzoek uitgaan. Legendary’s vinden. Machtiger worden.