We're Never Getting Back Together? [+Sara Sweets]

Een hele dag. Dat was hoe lang het duurde voordat Cecille had uitgevogeld waar haar ex-vriendin was en hoe lang het had geduurd voor ze er aan was gekomen. De blondine keek nerveus naar de ingang van het kleine hotel dat aan Azure Bay lag, nooit gedacht dat ze hier met zulke gevoelens zou staan. Ze had vannacht geen oog dicht gedaan. Eerlijk was eerlijk, dacht ze, zelfs al balde ze haar vuist. Sara had de nacht van tevoren waarschijnlijk geen rust gehad, dus nu stonden ze quitte. Cecille had er echter geen gras over laten groeien en was zo snel als ze kon hierheen gekomen zodra ze antwoorden had gekregen. Ze wist nog steeds niet veel van de avond met Nathan, maar hier en daar had ze toch wat dingen onthouden en één van die dingen was dat ze de jongen had afgeslagen toen het op flirten uitdraaide. Zelfs half bezopen had ze nog een geweten en wat was ze daar blij mee geweest.

Nerveus keek ze omlaag, naar haar zij, waar haar trouwe Tyrogue stond. Hun band was inmiddels weer gefixt, maar het kon naar haar mening nog wel wat beter. Desondanks stond hij er nu, klaar om haar te steunen – hij wilde haar zelfs helpen met haar capriolen om Sara terug te winnen. Ze slikte. “Ik weet niet of ik klaar ben Siv.” Ze kreeg een schop tegen haar dijbeen. “Yeah, oké, niet aanstellen,” gromde ze, over haar been wrijvend om de pijn te verzachten. Cecille stapte naar binnen met een bos bloemen in haar handen en een stuk chocola verpakt. Sara’s favoriet. Dezelfde die ze het meisje voor Valentijnsdag had gehaald en die ze per ongeluk hadden achtergelaten in de bioscoop.

Nadat ze aan de balie navraag had gedaan – en een korte uitleg had gegeven – mocht en kon ze naar de juiste verdieping lopen van Sara’s vloer. Ze hoopte maar dat het meisje aanwezig was, want ze wist niet of ze een directe ontmoeting al meteen aan kon als ze op haar moest wachten. Waarschijnlijk kreeg ze dingen naar haar hoofd geslingerd die ze wel had verdiend, maar niet graag wilde horen. “Ben je klaar?” De blondine keek haar Tyrogue weer aan, maar Sivar gaf haar meteen een blik die vertelde dat ze niet zo nerveus moest zijn en dat ze alles tot in de puntjes hadden gecheckt. Eenmaal boven kreeg ze koude voeten. “Ja nee doei,” mompelde ze vlug, zich omdraaiend om terug naar beneden te gaan. Sivar trok haar aan haar broek terug en sprak haar moed in. Hij had zijn trainer niet vaak zo gezien, maar hij zou haar verdomme wel helpen.

Cecille liep met hem mee, maar bleef op een bepaalde hoek staan en gaf de bos bloemen aan hem. “Ik ben hier. Ik ga nergens heen,” vertelde ze hem resoluut. Een totaal ander beeld dan ze daarnet had afgegeven. Sivar knikte, wetend dat dit bij hun plan hoorde. Hij rechtte zijn vlinderdasje, nam de bos bloemen en het doosje bonbons aan en wandelde toen naar de deur die van Sara zou moeten zijn. Cecille hield hem in de gaten, maar probeerde achter de schermen te blijven door enkel om het hoekje heen te kijken hoe het verliep. Zenuwslopende secondes trokken voorbij terwijl hij drie keer ritmisch op de deur klopte. De rest van het gebonk die Cecille hoorde waren die van haar hart.

Tot zijn genoegen, en hoogstwaarschijnlijk ook die van Cecille, gooide Sara niet de deur voor zijn gezicht dicht. Dat deed hem wel goed om te weten, want hoewel ze misschien nu ruzie had met Cecille, was het geen rede om het op hem af te reageren en dat wist ze zelf blijkbaar ook. Op de vraag wat hij hier deed, gaf hij geen verbaal antwoord. Hij wist niet eens zeker of ze hem wel zou verstaan. In plaats daarvan stak hij de bos bloemen naar voren en maakte een verontschuldigend geluidje. In zijn andere hand hield hij het doosje bonbons vast. Ook dat stak Sivar naar voren, want hij wist eigenlijk niet wat hij ermee aanmoest allemaal. Als zijn tweede moederfiguur het maar aannam en het met de andere goed wilde maken, vond hij alles prima.

Toen hij de handen van Sara naar voren zag komen, viel er een last van zijn schouder. Dat was echter maar van korte duur, want in plaats van dat het werd aangenomen, werd het naar hem teruggeduwd. Sivar kon het niet laten om beteuterd te kijken – misschien zelfs een klein pruillipje op zijn gezicht. Hij wist dat Cecille het verkeerd had aangepakt, maar Sara had wel een verkeerd beeld van de blondine. De Tyrogue wist dat zijn trainer trouw was, want hij had het van iemand moeten hebben geleerd. Er iets tegenin brengen wilde hij wel; totdat hij omhelsd werd door het meisje en de sfeer opmerkte. Misschien was het maar beter als hij het niet deed. Cecille moest dit doen. Sivar knikte naar haar en zei tegen haar dat zij dat ook moest zijn. Pas toen de deur was dichtgevallen, waagde hij het om zich om te draaien en terug de lopen naar zijn trainer.

Cecille keek hem hoopvol aan, maar toen ze zag dat hij de bos bloemen en de doos bonbons nog had, zakte haar hart naar de grond. Evenals haar mondhoeken. “Ze...” Verder kwam ze niet, daar zorgde de brok in haar keel wel voor. De blondine liet zich tegen de muur vallen en deed haar best om tegen de tranen te vechten. Nee, ze mocht niet huilen. Ze moest een andere oplossing bedenken. Eentje die ze niet veel later verzonnen had. Sivar deed een poging om haar te waarschuwen, maar ze luisterde niet. “Thanks Siv. Ik handel het zelf af deze keer.” Even had hij hoop. Misschien had de blondine het al door. Daar zou hij echter niet achterkomen, want hij werd teruggekeerd in zijn pokéball en Cecille raapte de bloemen en de bonbons op. Ze verdween terug naar beneden – naar de lobby.

Na een half uur gesmeekt te hebben en flink wat geld te zijn kwijtgeraakt, werd dan toch voor haar geregeld wat ze hebben wilde. Opnieuw stond ze op de hoek van de gang waar ze daarstraks had gestaan, terwijl ze om het muurtje keek en de man vlak voor Sara’s kamer in de gaten hield. Ze stak haar duim naar hem op, waarop hij reageerde met een rol van zijn ogen. Het was een werknemer van het hotel, gekleed in het uniform, met voor hem een karretje waar de roomservice op werd rond gebracht. Er stond echter maar één tree op, verborgen onder de zilveren deksel die erboven op stond. Cecille had hem de bos bloemen gegeven, het doosje bonbons en een zelfgemaakt bonnetje waar een tegoed opstond om een diner voor twee te krijgen. Het was perfect.

De man klopte zachtjes op de deur, vurig wensend dat hij hierna een opslag zou krijgen, anders zou hij ontslag nemen.

Verwachtingsvol keek de blondine naar de deur van de hotelkamer. De man die daar naar binnen was gegaan zou waarschijnlijk geen gezichtsuitdrukking hebben zoals Sivar dat voor haar zou doen, dus ze zou pas achter de uitwerking komen als ze navraag bij hem deed. Dat bleek ook inderdaad het geval, want toen de deur openging en hij met het karretje verscheen, had hij een nogal neutrale blik in zijn ogen. De deur viel dicht en Cecille sprintte haast op hem af. “En? Wat was haar reactie?” vroeg ze nerveus aan hem. Hij schudde zachtjes zijn hoofd. De blondine haar mondhoeken gingen omlaag en ze kreeg een frons op haar gezicht. “Heeft ze de bloemen gezien? Het kaartje?” vroeg ze. “Alleen de bloemen. Toen wilde ze dat ik het weer mee terugnam,” was het antwoord. Cecille draaide zich bedachtzaam van hem weg, haar hand tegen haar kin rustend in een poging zo een beter idee te kunnen verzinnen. “Hm... Dat werkte niet... Ik moet met iets anders komen.”

Het was op dat moment dat de man langs haar af liep en haar bij de arm vast pakte. “Hey – wat? Laat dat!” bracht ze verward uit. Ze probeerde zich los te rukken uit zijn greep, maar zijn woorden zorgden ervoor dat ze zich als verslagen mee liet trekken. “Mevrouw wilde niet meer lastig gevallen worden – ik neem aan dat het voor jou gelde. Ik weet niet wat er zich tussen jullie afspeelt, maar als ze met rust gelaten wilt worden, dan hoor je dat te respecteren.” Cecille hield zich de gehele weg stil en zei niet eens iets over haar bloemen en chocola toen die niet met haar de deur uit werden gegooid.

Het kostte de blondine een tijdje om te herstellen. Echt tijdsbesef had ze momenteel niet, maar het was in ieder geval heel wat na het fiasco met de piccolo. Cecille had ervoor gekozen om Minnoo bij zich te hebben, want hoewel de Combusken erg rustig en verlegen was, was ze ook heel rustgevend en dat kon ze nu wel gebruiken. Het bracht haar echter op een nieuw idee – iets waar ze niet voor het hotel in hoefde, want daar was ze inmiddels uit verbannen. “Kom mee,” sprak ze tegen de vuurpokémon toen ze haar plan had uitgelegd en er werd toegestemd. Aangezien het hotel aan het water lag en ze precies voor het raam moesten staan, moest ze iemand met een boot omkopen om het uit te voeren. Tot haar genoegen waren er meerdere kapiteins aanwezig en wilden er een aantal wel helpen na het horen van haar probleem – tegen een kleine vergoeding.

Zo betaald, zo gedaan. Ze stapten op de boot en vertrokken naar de wateren vlakbij het hotel. Eenmaal aangekomen wenkte Cecille de man achter het stuur. “Oké, hier is goed!” Vervolgens richtte ze zich tot Minnoo. “Ben je klaar?” De Combusken keek wat onzeker, wreef wat in haar poten, maar knikte en vuurde toen een Fire Spin de lucht in, hoog genoeg om tot aan Sara’s raam te komen. Langzaam maar zeker nam het de vorm van een hart aan en hoewel Cecille niet kon uitleggen hoe dit werkte, want dat kan Rolo ook niet, dit is voor plot purposes zag het er wel heel mooi uit.

Het miste alleen wat. Cecille kon haar vinger er niet opleggen. Misschien was het kracht? Het straalde sierlijkheid uit, maar het miste de kracht – de extra boem die haar hartslag maakte telkens als ze naar Sara keek. Ze wilde er net een opmerking over maken toen er een fel licht van haar Combusken af kwam en de pokémon opeens begon te groeien. Verbluft knipperde ze met haar ogen. Was dit een evolutie? Nu, op dit moment? Huh. Dat was een vrij aparte manier, maar ze klaagde niet. Toen Minnoo in haar volle glorie als Blaziken stond, keek Cecille op. En toen zag ze wat ze miste.

Tevreden stak ze haar duim grijnzend op naar haar pokémon.

Tot haar teleurstelling en ergernis was het niet Sara die het vuurhart als eerste zag. Het was Cinnamon, haar Braixen, en om de één of andere rede maakte dat haar Blaziken nerveus. “Minnoo? Ben je oké?” Het hart was nog wel zichtbaar, maar het had geen strakke vormen meer. In plaats daarvan zag het er wat trillerig uit, alsof haar pokémon opeens zenuwachtig was geworden. “Hey, Minnoo?” Ze legde haar hand op de schouder van de Blaziken en moest toen een vuist ontwijken die gewikkeld was in vuur. Onschuldig hield de blondine haar handen omhoog. “Wo-ho, kalmeer, ik ben het,” sprak ze op een lichtelijk paniekerige toon. Het was het besef dat het haar trainer was die haar deed bedaren. “Jij hebt dus zo’n schrikreactie. Duly noted.” Waarschijnlijk vergat ze het binnen vijf minuten weer, maar dat maakte op zich niet zo heel veel uit. Echt plezier uit het laten schrikken van één van haar meest verlegen pokémon kreeg ze toch niet. “Ben je oké?” Ze wist niet of de Blaziken doorhad wat er aan de hand was, aangezien ze het lang niet elk teamlid had laten weten, of dat het aan de Braixen had gelegen, maar...

Minnoo knikte met een geruststellende blik in haar ogen. Misschien kwam het wel door de evolutie. Daarover gesproken, had het misschien iets wonderbaarlijks voor haar oog gedaan? Dat moest maar even wachten. De blondine had nu haar hoofd ook bij Sara – maar toen ze omhoog keek en zag dat het gordijn dicht was gedaan, zonk haar hart weer een beetje verder de grond in. Ze besloot zich te focussen op de Blaziken en wuifde met haar hand voor het blinde oog. Helaas kreeg ze geen reactie van dat oog, maar eerder van de ander. Minnoo draaide haar hoofd naar de beweging. “Nog steeds blind, huh?” De pokémon knikte sipjes. “Maakt niet uit. Je bent alerter, dat is al een vooruitgang.” Ze glimlachte naar Minnoo en kreeg een glimlach van het wezen terug. Vervolgens liet ze haar terugkeren met een complimentje voor het harde werk.

“Ay, ziet er naar uit dat je plan is gefaald, of niet juffie?” Cecille draaide zich om naar de kapitein van het schip en zuchtte. “Laat me je advies geven,” stelde hij vervolgens voor. Ze keek hem geïnteresseerd aan. “Als ze je niet wilt zien, dan moet je jezelf laten horen, eh?” Wat de hell betekende dat? De blondine trok een bedachtzaam gezicht, terwijl het schip terug naar de haven keerde en ze niet veel later van boord werd gezet. “Prettig zaken met je te hebben gedaan, hahaha!” De man zijn luide lach herinnerde haar aan wat hij gezegd had, waardoor ze hem afwezig wat geld gaf, bedankte en van de haven weg liep. Laten horen? Hoe? Ze kon moeilijk van de voorkant van het hotel staan schreeuwen – ze was immers niet meer toegelaten in het gebouw...

Met haar handen in haar zakken gepropt liep Cecille over de iets drukkere straten van de stad. Haar blik stond op het trottoir gericht, maar toen ze bijna tegen iemand opbotste keek ze op en zag ze dat ze vlak langs een muziekwinkel liep. Muziek... Hey! Laten horen! Met muziek kon ze zich laten horen, toch? Ze moest wat zingen! En ze wist precies welk lied ze wilde zingen. Cecille liep met hernieuwde energie de zaak in en begaf zich direct naar een medewerker. Tot haar geluk liep er eentje in de buurt. “Kan ik u hel – ” begon ze, maar ze werd afgekapt door de blondine. “Ja! Verhuren jullie ook? En kunnen jullie me muziek binnen nu en een uur leren?!”

De jongedame keek haar verwilderd aan.

De les ging stroef. Cecille wist niet wat ze had verwacht op zo’n korte tijd, maar het leek alsof het meisje geen idee had van wat ze zelf deed en hoopte dat de blondine het zelf wel op zou pikken. Ze begreep het wel. Een muziekmedewerker had een reputatie hoog te houden en om de winkel eer aan te doen, had de dame waarschijnlijk ja gezegd op de vraag of ze een snelle les kon hebben. Zelfs als dat betekende dat ze geen echte les zou krijgen, omdat de jonge vrouw het zelf nog moest leren allemaal.

Het eerste uur waren ze bezig geweest met het uitzoeken van een gepast instrument en het stemmen ervan. Cecille had gekozen voor een akoestische gitaar. Dat was immers wat ze gebruikten in films wanneer iemand een serenade besloot te houden voor hun geliefde. De keuze zou dus niet moeilijk zijn geweest... Als de winkel niet een heel arsenaal aan net wat verschillende versies. De ene klonk weer anders dan de ander, maar dat het aan de snaren van de gitaren lagen, daar kwamen ze pas na een half uur achter. Vervolgens moest de gitaar gestemd worden en hoewel de medewerker daar nog een beetje verstand van had, duurde het langer dan een professional zou overkomen. Het deed de blondine geen goed om zo lang te moeten wachten, al helemaal niet toen de jongedame niet wist waar ze met de les moest beginnen. Ze struikelde steeds over haar woorden, wist vaak niet wat ze moest zeggen of was onhandig bezig met het instrument in haar handen – die eerst ook nog eens gestemd moest worden om samen de les te kunnen volgen.

Cecille had medelijden met haar. Ze stond dan ook net op het punt om de les af te breken toen een andere medewerker het gebouw binnen liep en hij hen zo zag zitten midden in de winkel. “Ik wist niet dat jij ook lessen gaf?” was zijn verbaasde reactie op het tafereel. De dame schudde vlug met haar hoofd, een lichte blos nog net zichtbaar op haar gezicht. “Ik hoopte eigenlijk al dat je snel zou binnen komen...” Cecille keek haar droogjes aan. Snel? Ze waren al meer dan een uur bezig. Dat noemde ze niet snel. “Ah. Moet ik het overnemen?” Uit het gesprek begreep ze dat hij meer afwist van muziek dan zij deed, dus ze stemde inwendig al toe met zijn vraag. Evenals zijn collega, die hem de gitaar overhandigde en verder ging met waar ze een uur geleden al mee bezig was – voordat Cecille haar van het werk afhield.

“Sorry daarvoor. We lessen alleen op bepaalde tijden, want dat is wanneer ik of een ander meisje aanwezig zijn en we zijn de –” Cecille kapte zijn uitleg af met een wuif van haar hand en een ‘ah, maakt niet uit joh, het heeft geen nood’. Dat was niet waar. Het had erge nood. Gelukkig begon de jongen wel meteen met zijn les, waarbij hij eerst nog even checkte of de gitaren goed gestemd waren, en vroeg toen waarom ze les wilde. De blondine zat er niet over in om hem het hele verhaal te vertellen van begin tot eind. Oké, ze liet wat details weg. Ze begon bij het bezoek aan het cafeetje en dat ze daar Nathan tegenkwam. Ze eindigde met haar laatste poging om Sara over te halen. Tijdens het verhaal fronste hij, waarbij Cecille – als ze goed genoeg keek – de medelijden in zijn ogen zag. Ze wist niet of het voor haar was of voor haar ex. “Well, dan hoop ik dat het hiermee lukt,” vertelde hij. “Ik kan wel merken dat je echt van haar houdt, maar – werkt gewoon praten niet, dan?”

Dat was een goeie vraag waar de blondine even de tijd voor moest nemen. Vervolgens mompelde ze dat ze het nog niet geprobeerd had, wat een grinnik van de jongen verdiende. “Ach, als ze zelf in kan zien dat je het hard probeert... Zoals ik het hoor heb je best al wat geld uitgegeven hieraan.” Shit, dat was waar ook. Zoveel had ze niet eens en elke poging die ze had gedaan had haar tot nu toe extra gekost. Cecille beet op haar onderlip, waarna ze geforceerd lachte en schuldbewust van de jongen wegkeek. “Heh, euh, ja... Nu je het zegt.” Beide medewerkers, die nu allebei het verhaal wisten, keken haar schuldig aan. Dit duurde een paar tellen, totdat haar ‘leraar’ de stilte verbrak. “Weet je wat, deze heb je van het huis. Je wilt één liedje leren, toch? Da’s niet zo moeilijk,” begon hij. Cecille’s ogen lichtten meteen op en een hoop bedankjes verlieten haar mond. Het werd weggewuifd en de aandacht werd op de gitaren gevestigd. “Welk liedje had je in gedachten?” De blondine glimlachte. Ze wist precies welke ze voor de komende tijd wilde oefenen.

Het kostte haar, ondanks haar leraar, toch enige moeite en een langere tijd dan ze had verwacht om het lied onder de knie te krijgen. Gitaar was niet niks. Het was mede daardoor dat Cecille besloot liever voor de drums te gaan, mocht ze echt de muziekindustrie gaan. Als het trainer zijn en het kickboksen zou falen, althans. Helaas had ze geen plannen om echt als een rockster door het leven te gaan. Ze zag Yara er wel voor aan om meteen aan boord te springen wanneer ze het idee in de groep gooide. Het meisje zou vast perfect gitaar of basgitaar kunnen spelen – al zag ze eerder Sara ervoor aan om op de bas te jammen. Zij zou het wel op de drums houden. Dingen schoppen en slaan was immers haar ding; het zou nogal onlogisch zijn om dat instrument aan iemand anders te geven.

Tot haar genoegen kreeg ze ook een flink set aan tips mee om de klank van de gitaar te verbeteren en om passend te maken voor het lied dat ze in gedachten had. Ze kreeg een geheugensteuntje voor de akkoorden mee en een geheugensteuntje voor welk akkoord nou wat was. Cecille had dat echter niet meer nodig. Zij was een doener en leerde alleen op die manier. Die theorieblaadjes zouden haar alleen maar hoofdpijn bezorgen bij het uitvogelen ervan. Desondanks nam ze het aan en verliet ze met een tevreden uitdrukking, en een gehuurde akoestische gitaar op de rug (die ze wel moest betalen) op de rug, de muziekwinkel.

Cecille was haast vrolijk, zoveel vertrouwen had ze in haar nieuwe plan. Sara moest haar hierna wel vergeven – zelfs al had ze juist iets anders gedaan dan wat het meisje haar van beschuldigde. Misschien dat ze dan eindelijk konden praten na alles en dit keer zou de blondine alles opbiechten. Maar dan ook echt alles. Ze zou zich blootstellen, zelfs al liet ze liever niet haar oh zo gevoelige kant zien. Sivar mocht zelfs maar van geluk spreken dat hij die gezien had... Maar daar dacht ze nog even niet aan. Voor nu dacht ze aan het lied en aan de akkoorden; hoewel niet veel later een nieuw probleem begon te vormen. De man, inclusief de boot, die haar daarstraks naar de achterkant van het hotel had gebracht was er niet meer. Er waren wel een aantal anderen die het verhaal kenden aanwezig, maar die vroegen teveel geld en dat had Cecille momenteel bijna niet meer.

Toen zag ze hem. Een bekend gezicht. Haar paarse ogen gleden naar rechts, waardoor ze een jonge knul wist te herkennen als één van die kerels van de kermis. En niet zomaar eentje, nee, het was de jongen die Cecille toen als ‘leider’ had gedoopt. Hij scheen haar in eerste instantie niet te hebben gezien, maar toen ze hem wat ongelovig stond aan te gapen, kruisten hun blikken elkaar. “Oh, hey! Als dat ons blondje niet is!” riep hij opgewekt naar haar. De jongeren die om hem heen stonden en apparatuur aan het sjouwen waren naar een boot keken op, maar geen van hen wisten zich in haar geheugen te plaatsen. Het waren compleet andere mensen dan toen en bovendien waren er nu ook een flink aantal meiden aanwezig. “Euh, yeah! Dat ben ik!” sprak ze, waarna een kleine, scheve grijns op haar gezicht ontstond. Die viel echter van haar gezicht toen ze zijn volgende vraag hoorde. “Waar is je ‘dinnetje?”

De ongemakkelijke sfeer die nu rondom Cecille hing viel hem gelukkig wel op en hij kwam fronsend op haar afgelopen. “Is er iets gebeurd?” De blondine knikte en wees vervolgens naar het hotel. “Ze zit daar op die verdieping,” legde ze aan hem uit. “En ik ben eigenlijk van plan om iets voor haar te spelen.” Hij wist niet precies wat er aan de hand was, maar kreeg wel een idee van wat er ongeveer gaande was. Er viel hem alleen één probleempje op. “Maar dat is de achterkant. Dan moet je op water kunnen staan.” Cecille snoof op een manier die als geamuseerd kon worden omschreven, maar ook lichtelijk geërgerd. “Ja. Dat is dus nu mijn grootste probleem.” Het duurde alleen niet lang voor er een oplossing kwam, die aan haar werd geschonken in de vorm van een flinke klop op haar rug. Als ze niet zo stevig in haar schoenen stond, dan was ze waarschijnlijk voorover gevallen. “Oh, maar daar kunnen wij je wel bij helpen! We staan eigenlijk op het punt om een bootfeestje te geven, maar we kunnen wel een kleine detour maken?” vertelde hij, zich omdraaiend naar de rest van de crew. “Toch jongens?!” Gejuich was hun reactie.

Cecille glimlachte dankbaar naar hem. “Als jullie dat voor me zouden willen doen, dan zou ik dat heel erg op prijs stellen,” sprak ze. Hij schudde met zijn hoofd en zwaaide met zijn hand. “Alles om ons favoriete koppeltje bij elkaar te zien,” grapte hij. “Heb je alles wat je nodig hebt? Wij zijn zo klaar om te vertrekken, denk ik.” De blondine knikte en klopte op de gitaartas. Vervolgens werd ze naar de boot begeleid en voorgesteld aan de rest van de bemanning. Die hadden zo te zien wel zin in een feestje, maar waren inderdaad bereid om haar eerst te helpen. Ze zouden zelfs de muziek eerst uitlaten zodat zij haar ding kon doen en haar weer terug afzetten als ze klaar was.

Niet veel later begaf ze zich op de boot en terug richting de achterzijde van het hotel. Nerveus klampte ze zich aan de reling aan de voorkant van de boot vast. Het was nu of nooit. Hierna wist ze echt niks meer om te doen... Cecille hoopte op het beste, maar was bang voor het ergste. Ze had nu echter een hele grote groep mensen achter haar staan, dus ze hoopte maar die zij haar konden opvangen als het mis ging. Met trillende vingers besloot ze de gitaar er maar vast bij te pakken, proberend de akkoorden in de juiste volgorde te herinneren. De tips van haar leraar daarstraks kwamen zeker weten van pas, dus ook die probeerde ze zich te herinneren. Eenmaal op de juiste plek aangekomen, gaf ze aan dat er gestopt moest worden en richtte ze haar volledige aandacht op het raam waar Sara’s kamer moest zijn. Vele wensen van succes later glimlachte ze en nam ze diep en trillerig adem, waarna ze op de reling ging zitten en haar vingers in de juiste akkoorden begeleidde.

In plaats van dat haar vingers over de geluidskast van de gitaar streken, liet ze hen over de nek van het ding heen gaan. Dit zorgde ervoor dat een zachter geluid hoorbaar was; bijna alsof ze een ukulele in handen had. Dat was een tip van de man die haar dit lied had leren spelen. Slechts een paar klanken in het lied zou ze moeten beginnen met zingen, maar omdat ze niet gewend was om gitaar te spelen en omdat ze nerveus was, liet ze het wat langer doorgaan dan de bedoeling. Pas toen ze genoeg vertrouwen in zichzelf had, opende ze haar mond om het lied verder in te leiden.


Ze begon zacht, haar stem haast breekbaar. Na de eerste twee zinnen had ze echter genoeg zelfvertrouwen om harder te zingen en hoewel ze niet geheel zuiver klonk, was het niet vals te noemen. Cecille bedankte de tijden dat ze karaoke zongen in bars en andere plekken waar feestjes werden gehouden.


Het spelen en zingen tegelijk ging nu zo goed dat ze zelfs een glimlach op haar gezicht tevoorschijn kon toveren. Dat er achter haar een aantal mensen met twinkelingen in hun ogen naar haar keken, omdat ze het lied herkenden, viel haar uiteraard niet op. Ze zat met haar rug naar hen toe en kon dus niet zien wat ze deden, noch kon ze horen wat ze zeiden. Daar was ze veel te geconcentreerd voor.


Cecille kreeg pas door dat mensen met haar mee aan het zingen waren toen ze de tekst van de titel wilde zingen, maar overstemd werd door de rest hun stemmen. Verrast keek ze achterom, vergat even te spelen en zag toen dat de rest naar haar zwaaiden om door te blijven spelen. Ze kon haar ogen bijna niet geloven. Haar oren ook niet. Ze had zowaar een leger van zeker twintig man als achtergrondzangers gekregen en dat was niet eens haar bedoeling geweest. Desondanks moest ze wel mee blijven zingen en dat besef kwam toen het volgende couplet moest beginnen.


Dit zong ze weer in haar eentje, maar enthousiast geschreeuw vulde haar oren toen het refrein weer zou moeten beginnen. Inmiddels was er al lang en breed een Holocaster bij gepakt om het hele ding te filmen, want zelfs Cecille kreeg kippenvel bij het horen van de immense klanken die van de boot afkomstig waren.


Dat er zoveel mensen achter haar stonden en mee aan het zingen waren, was misschien wel één van de beste ervaringen die de blondine had gehad. Het gaf haar zo’n adrenalinekick dat ze vrolijk en enthousiast harder begon te zingen, tot ze dan bij de laatste zin was en langzaam maar zeker eindigde met het spelen van de akoestische gitaar. Nerveus liet ze haar blik naar Sara’s raam glijden – waar daarstraks de gordijnen van waren dichtgeschoven, maar het raam nog open stond. Cecille was niet zeker of het de adrenaline of haar zenuwen waren, maar ze voelde haar hart in haar keel kloppen terwijl de rest aan het klappen waren voor het gratis concertje dat ze net hadden gehad. Hen beviel het. Alleen boeide de blondine het niet zoveel of het hen beviel. De enige die er echt toe deed, was Sara.

Toen Sara dan eindelijk tevoorschijn kwam na het lange wachten – wat voor Cecille zelf uren leek, maar in werkelijkheid enkele tellen duurde – hoorde de blondine een aantal mensen joelen en fluiten. Ze beet zachtjes op haar lip hierbij, wetend dat Sara hier niet zo blij mee zou zijn als zij bijvoorbeeld zou doen. Cecille zou erin meespelen en zwaaien, maar of ze dat in Sara’s schoenen zou willen? Zelfs zij waarschijnlijk niet. Het kwam dan ook niet als een hele grote verrassing dat het raam werd dichtgeslagen en haar geen blik waardig werd gegund, hoewel de blondine zich al snel besefte dat het niet alleen door haar gezelschap kwam. Met een frons liet ze haar handen van de gitaar af zakken, terwijl ze daar even stilletjes bleef staren naar het raam. Was dat het dan? Het was echt afgelopen? Cecille zag geen mogelijkheid meer om iets te proberen en bleef als verslagen aan de grond genageld staan.

Het was een paar tellen later dat ze een hand op haar schouder voelde. “Gaat het, blondie?” was de vraag. Ze wilde zich groot houden, maar de realisatie was te pijnlijk en dus deed ze haar best om haar gezicht te verbergen. Ze schudde zachtjes met haar hoofd en deed haar mond open, hoewel er in eerste instantie niet echt geluid uit kwam. “Zet me maar af, asjeblieft.” De bezorgde blik merkte ze niet. Sterker nog, ze merkte de rit naar wal niet eens dat er aandacht aan haar werd geschonken. Voor haar gevoel was ze nu net zo alleen als Sara in haar hotelkamer was.

Met haar handen in haar zakken gepropt, en de gitaar terug op haar rug, begaf ze zich terug naar de muziekwinkel – zelfs al had ze niet echt zin om daar langs te gaan. Schulden wilden ze echter niet hebben, dus kon ze de gitaar maar beter terughebben. Daarna zag ze wel wat ze deed. Daarover nadenken had toch geen zin en hoewel het idee haar aanstond om haar verdriet weg te drinken, wist ze dat het alleen maar erger zou worden daardoor. Het begon namelijk allemaal door een cafeetje.