Washing away the sins

Washing away the sins

“Tien punten?” Met zijn hand wrijvend over zijn onderkin keek hij naar de etalage van een eenvoudige zaak. Door zijn interesse in laptop's wist hij vanzelfsprekend een boel merken en hun zaken. En nog beter: hun prijzen. Op zijn zoektocht naar een Holo Caster was hij echter op twee problemen gestuit; ze waren meestal al uitverkocht óf ze verkochten het product sowieso niet. Met het magere wifi van de Pokémon Center had hij zitten Google'n en kwam hij op deze winkel uit. Een flinke stuk van Lumiose City vandaan en er zat geen garantie op. De prijs was echter… laag. Behoorlijk laag, zelfs. Man o man, zou hij het gewoon doen?
Net toen hij de winkel binnen wilde lopen besloot Dalton – een Emolga die hij recent gekregen had – dat het een goed idee was om van zijn schouder af te springen, vliegend naar een vuilnisbak. Ieuwl, wat had die weerzinwekkende Pokémon daar te zoeken? Zoals gewoonlijk liep hij maar achter de Pokémon aan. Die leiderschap van een Trainer had hij niet bepaald. Op zijn meest optimistisch had hij dat bij zijn Elekid en Mareep. De rest ging zijn eigen gang en zijn Shinx was zelfs bang voor hem. Leuke boel. Eenmaal bij de bak die midden op het strand graaide de Emolga ijverig naar iets. “Wat ben je aan het doen?” Met een frons keek hij op Dalton neer en sloeg zijn hand van walging voor zijn mond. De stank  was verschrikkelijk. Straks begaf zijn neus het nog van die geur! “Gatverdamme,” Erger was nog het zicht van beschimmelde voedselresten die de eekhoorn kalm over zijn lijf wierp. Dít was één van zijn Pokémon aan het doen… De volgende keer moest hij écht opletten met welke Pokémon hij ving. Al verraste het hem niet meer dat hij weirdoś aan trok, sinds hij in Kalos rond reisde. Het duurde even, maar uiteindelijk haalde Dalton trots een half opgevreten appel tevoorschijn. Direct stapte Tore verder naar achteren en drukte steviger zijn  hand voor zijn mond. Met een vrolijk glimlach greep de Emolga haar 'schat' vast en zwaaide er trots mee, alsof ze zonet de lotterij gewonnen had. Serieus? Een appel. Een half verrotten appel, zelfs?! “Je bent écht een...” mompelde hij met een zucht, “Als je honger had had ik een verse appel voor je gehaald. Ik wil niet dat mijn Pokémon in vuilnis moeten schrapen om voedsel te vinden,” Dit had geen zin. De kans was nihil dat de vliegende eekhoorn hem ooit zou kunnen begrijpen. Al was hij geloofwaardige bezig door verontwaardigd de appel van zich af te werpen, regelrecht richting het water, en haar poten tegen elkaar te klappen. Met een hoopvolle blik staarde ze hem ook aan, smekend om appels.

Nog voordat hij wist hoe hij erop zou reageren speurde hij een beweging achter de Emolga op. Het waren twee Wingull die verre van vrolijk keken, en waarvan één een flinke buil op zijn voorhoofd had. Tussen de twee Pokémon zag hij de boosdoener liggen; de appel. Woest sloegen de twee met hun vleugels en vuurde zonder na te denken flinke windvlagen zijn en een nabije dame af. Daar gaan we weer; mensen boos maken door het stomme toedoen van zijn Pokémon. Hield het dan nooit dan op? Maar goed. Gevaar. Wat nu? “D-Double Team en Thunder Shock, nu Dalton!” commandeerde hij onzeker, waarna hij naar achteren stapte en de windvlagen al aan zijn kleren voelde rukken. De Emolga zette zichzelf af en vormde replica's van zichzelf. Elk vormde flinke schokken bij hun felgele wangen, voordat ze een versterkte Thunder Shock op de twee aanvallen afvuurde. De rukwinden zwakte direct af, maar de lading schoot direct door naar de twee Pokémon. Gelukt? Wauw. “Goed zo, Dalton,” bedankte hij hem. In problemen werken en zich eruit halen ging hem goed af, schijnbaar. “G-Gaat het?” vroeg hij gehaast aan de dame met haar blauwe Pokémon die veel van een pinguïn weg had. Hopelijk was ze niet zo'n opvliegertje als die paarsharige dame die hij in een grot as tegen gekomen. Daar had hij zeker geen zin in.  

Washing away the sins

Voor de verandering scheen hij eens geluk aan zijn zijde te hebben; ze had kalm laten weten dat het met haar ging. Geen gebalde vuisten, vernauwde ogen of een zenuwtrekje te bekennen. “Gelukkig,” zei Tore opgelucht, en ademde vervolgens diep uit. Bingo. Hetzelfde gold voor haar blauwe Pokémon, maar toch was die zeker niet enthousiast. Zijn blik stond strak op Dalton gericht. De Pokémon die zijn rug naar de Wingull toegekeerd had en nieuwsgierig naar de twee keek. 'Emol-Emolga!' groette hij met zijn poot omhoog geheven de Piplup. Hij begreep werkelijk waar niet hoe de vliegende eekhoorn zo kalm kon zijn en tevens de houding van de Piplup kon negeren. Vreemde 'vogel'. Verrast keek hij op bij de vraag of de Wingull vaker zo agressief waren, en haast direct keek hij met een geagiteerde blik naar Dalton. “Nou, als een half verrotten appel naar ze worden gegooid… Dan ja,” antwoordde hij stug, waarop Dalton zijn kopje naar hem omdraaide en hem zo onschuldig mogelijk aan keek als hij kon. Veel schoot hij gewoonweg niet met de Emolga op, dus sloeg hij de palm van zijn hand tegen zijn voorhoofd, voordat hij de ander weer aan keek. “Wacht, ben je dan niet van Kalos?” Anders had ze nooit deze vraag aan hem gesteld. En gezien Wingull oorspronkelijk uit Hoenn kwamen, kon ze enkel nog uit de vier resterende regio's komen. Het was echter niet alsof het hem veel aan ging, maar wie weet had hij een mede-toerist om te leren kennen. Hij werd echt moe van al die weirdo's hier. Kort keek hij naar de Emolga die alweer druk om zich heen zat te kijken, zoekend naar een vrucht. Voedsel. Dat was schijnbaar echt het enige waaraan hij kon denken. Geeneens sociaal zitten doen. Enkel je maag vullen. Gelukkig wist hij wel beter.

*Growl*

Een rode kleur verscheen op zijn wangen. "Heh..." Beschaamd grinnikte hij om het grommende geluid van zijn maag, "Jij kent niet toevallig een goede supermarkt of café in de buurt, of wel?" Wat een ironie, maar hij had eigenlijk uren geleden pas iets gegeten. Met een veelzeggende blik keek de Emolga naar Tore op in combinatie met een geamuseerde grijns. "Dalton.." bromde Tore waarschuwend, maar het was schijnbaar enkel komisch voor de Pokémon die direct in de lach schoot. De schaamte werd enkel versterkt.