» O P E N « So this must be it

Het viel niet met de pen te beschrijven hoe slecht Hilda zich voelde toen haar moeder in tranen uitbarstte en haar omhelsde. Ze voelde hoe haar eigen ogen ook begonnen te wateren, en haar armen sloegen automatisch om haar moeder's middel. Ze wist dat haar moeder het eigenlijk helemaal geen fijne gedachte vond dat Hilda nu toch echt het huis uit zou gaan. Maar het blondharige meisje was nog jong en zeer reislustig, zeker na alle verhalen die ze had gehoord over haar vader. Blijkbaar was hij ooit naar een regio genaamd "Kanto" geweest. Hilda had niet eens toegang tot die regio, er gingen geen vliegtuigen vanaf Unova daar naartoe op dat moment, en al gingen de vliegtuigen wel vanuit andere regio's, de tickets waren zo duur dat ze er niet eens meer over na wilde denken. Na een minuut of vijf liet Merida haar weer los. Hilda veegde haar tranen weg met de mouw van haar vest, zwaaide voor een laatste keer, pakte Erika op en stapte in het watervliegtuigje dat zojuist in het ijskoude water was geland.

Hilda had al maanden van tevoren alles gepland. De vliegtickets had ze al twee maanden van tevoren geboekt, ze had al een paar keer met de professor van Kalos gebeld om een paar dingetjes te vragen en af te spreken wanneer ze langs zou komen, ze had zelfs de kaart van Kalos uit haar hoofd geleerd. Dit was de eerste keer dat ze echt iets helemaal zelf zou gaan doen. Nou ja, de laatste keer dat ze had geprobeerd zelf iets te doen was dat drastisch fout gegaan. De gedachte hoefde maar haar hoofd binnen te treden, of er gleed al een ijskoude rilling over haar rug. Wat haar verbaasde was dat ze nooit een angst had gekregen voor grotten nadat ze was verdwaald, maar eerder voor keuzes maken zonder hulp. Wie weet wat ze allemaal zou kunnen vergeten als niemand het zou nakijken.

Ze draaide haar hoofd opzij en tuurde door het kleine raampje van het vliegtuig. Langzaamaan verminderde het aantal afgebrokkeld ijs in het water, de sneeuw op het land, totdat het uiteindelijk groen werd. Hilda knipperde een paar keer met haar ogen zodra het wit helemaal was verdwenen. Ze had nog nooit zoiets gezien. De piloot grinnikte, wetende wat er aan de hand was. Er verlieten nu eenmaal weinig mensen de sneeuwvlaktes zodra ze er woonden.

Na een half uur landden ze, in Nuvema town. Met grote ogen keek het blonde meisje in het rond. Ze had alles al gezien op plaatjes, maar in het echt was alles zo ander. Toch had ze niet veel tijd om alles te bewonderen, en snelde naar een wc-hokje om zich om te kleden. In deze winterkleding zou ze het echt niet uithouden, dus had the thuis een paar kledingstukken om weten te knutselen in wat meer zomerachtige kleren. Het had haar een paar dagen gekost, vooral omdat ze normaal nooit met textiel werkte. Maar ze was best trots op het resultaat, vooral de shorts die ze had weten ze maken. Ze trok een vrij basic shirts aan met haar shorts eronder, en een paar sneakers die ze al aan had gedaan in haar huis. Ze keek even naar haar zichzelf in een van de spiegels die bij de wasbakken waren opgehangen, trok haar shirt even recht voordat ze haar rugzak weer omdeed en naar buiten sprintte. Ze was nog ruim op tijd, hoewel ze al had besloten de gate al wel door te gaan aangezien Hilda haar vliegtuig niet wilde missen. Ze had maanden voor dat ticket gespaard, en als ze nu haar vlucht zou missen moest ze een nieuw kaartje kopen, en dan had ze waarschijnlijk te weinig geld over voor in Kalos.

Een half uur later stegen ze weer op, en dit keer keek ze met ietwat treurige ogen toe hoe haar geboorteland steeds kleiner werd. Deze vlucht was een stuk duurder dan de eerste, en haar Pokémon moesten hier in hun Pokéball blijven. Het voelde nogal eenzaam, vooral omdat ze dit altijd al had gezien als een avontuur dat ze samen zouden doorgaan, en toch was het begin, misschien wel het lastigste deel, zo eenzaam. Ze zuchtte, schopte haar sneakers uit, en klemde haar armen om haar benen heen. Ze slot haar ogen, haar schouders zakten een beetje omlaag. Een klein beetje slaap zou geen kwaad kunnen, toch?

Hilda schrok wakker zodra ze een koude hand op haar blote schouder, die ondertussen al gewend was geraakt aan de warmere temperatuur. Ze keek op, kijkend naar de vrouw die haar had gewekt. Hoge jukbeenderen, zachte uitdrukking op haar gezicht, en leek haast anorexia te hebben. “Excuses dat ik u heb gewekt, maar het vliegtuig landt over een klein halfuur. We suggereren dat u zich klaar gaat maken om het toestel te verlaten.” Hilda was nog steeds een beetje duf, en knikte alleen maar. Slaperig pakte ze haar schoenen, en begon ze moeizaam weer aan te trekken. Ze vroeg zich af hoe veters strikken zo lastig kon zijn. Ze maakte al haar hele leven de stevigste knopen in touwen die zelfs waren gebruikt voor ijsbrekers, maar dit gepriegel was dus echt absoluut niet te doen.

Vijf minuten nadat ze haar veters eindelijk vast had gekregen, kwam het vliegtuig met een lichte klap neer. Ze was blij dat ze het geschreeuw al achter de rug had, aangezien de eerste vlucht op het water een stuk ruigere landing had. En aangezien ze nog nooit had gevlogen, wist ze niet dat zo'n enorme klap op het water normaal was. Zodra de piloot hard begon te lachen, tja, toen realiseerde ze dat ze zich enorm had gegeneerd. Echt een ge-weldige start.

Zodra ze uit het vliegtuig liet ze onmiddelijk Soren en Erika uit hun kleine capsules, net zoals de meeste mensen die uit het vliegtuig waren gestapt. Ze bukte, en trok de twee Pokémon naar zich toe voor een knuffel. Ze was absoluut doodsbang. Dit was de eerste keer dat ze in een land was zonder sneeuw. Zonder haar moeder. Ze pakte Erika op, en hield de Axew in haar armen. Ze begon te lopen, en Soren, die zowel zwaarder als sneller was dan Erika, volgde haar. Ze ademde diep, en stapte toen de enorme stad in: Lumiose City. De angst kwam als een enorme klap aan. Ze had nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. Ze begon al te trillen, en begon door de stad te lopen. Ze voelde zich zo ingesloten, net zoals in die grot toen. Geen uitweg. Het was haast misselijkmakend. Ze probeerde naar haar tijdelijke appartement te lopen in een versnelde pas, maar haar angst was sneller: algauw trilden haar benen als een boom in de storm, haar hoofd tolde. Ze drukte haar rug ferm tegen een muur and ging op de grond zitten, proberend haar adem onder controle te krijgen. Echt ongelofelijk dat haar trauma zo haar eerste dag zou verzieken. Soren blafte een paar keer op een bezorgde manier, Erika sabbelde zachtjes op haar vingers. Hilda snikte even, en drukte de Pokémon tegen zich aan. Op z'n minst was ze niet alleen, toch..?

Hilda keek verschrikt op toen ze werd aangesproken door iemand, en drukte vervolgens Erika nog steviger tegen zich aan. Ze zou haast bang zijn de Axew te verpletten, maar die leek het nog wel uit te houden. “I-Ik moet hier weg.” wist ze nog nauwelijks uit te brengen, en probeerde gehaast op te staan. Haar adem kwam er nu met horten en stoten uitzetten, alsof ze een soort astma aanval had. “Haal me hier a-alstublieft weg.” Het was misschien niet het beste idee om het onmiddellijk aan een vreemdeling over te laten haar weg te brengen, maar hoeveel keuzes had ze hier nu? Als ze hier bleef zitten zou ze misschien flauwvallen, of nog erger, beginnen te huilen. Het was sowieso al een afgang maar het hoefde niet erger te worden dan dat het al was. Ze voelde Soren zijn lichaam langs haar benen vegen, toch als een soort van troostende beweging. Opnieuw keek Hilda op om met een haast smekende blik naar de oudere jongen te staren, hopend dat er hier ergens een weg naar een rustigere plaats was die hij kende.