History
It’s like I got this music in my mind, saying it’s gonna be alright
Carmilla was een normaal kind. Haalde hoge cijfers op school, had een aantal goede vrienden en kon met vrijwel iedereen opschieten. Niemand zocht iets achter haar, ondanks de verhalen dat haar ouders al gescheiden waren toen zij één jaar oud was. Af en toe ving ze echter wel een roddel op dat haar vader homo bleek te zijn en dat hij daarom van zijn vrouw was gescheiden, Carmilla en haar arme, arme moeder achterlatend. Wat men echter niet wist, was dat het waar was. Het meisje dacht alleen dat slechts het eerste deel van het verhaal klopte en dat haar vader haar absoluut niet in de steek had gelaten. Ze ging immers vrij vaak naar hem toe, zelfs al had haar moeder een bloedhekel aan hem gekregen om wat hij haar had aangedaan. Carmilla had er geen erg in. Ze genoot van het leven, genoot van de aandacht en het beste van alles? Als ze jarig was, kreeg ze dubbel cadeautjes! Zelfs toen één van haar beste vriendinnen moest verhuizen en ze daardoor het contact met haar verloor, zag Carmilla het niet somber in. Maar dat sloeg om toen haar moeder op een dag het vreemde idee in haar hoofd kreeg de regeling met haar vader te veranderen, zeurend bij het meisje om ermee akkoord te gaan. Om ervoor te zorgen dat haar moeder ophield, stemde Carmilla inderdaad toe. Vanaf dat punt ging ze slechts om de twee weken in een weekend naar haar vader toe en daar heeft de jonge Carmilla heel lang spijt van gehad, haar moeder verwijtend van dit belachelijke idee.
I'll stay away, ‘cause the dark’s not gonna take prisoners tonight
Zo ging de basisschool voorbij en hoewel ze hier en daar wel eens gepest werd vanwege haar lengte – want ze was best klein – of vanwege haar vader – omdat hij echt homo bleek te zijn – vond ze dat ze best een goed leven had. Ze mocht immers binnenkort naar het middelbare en daar kon ze met een schone lei beginnen. Dat haar vader op mannen viel hield ze geheim en vertelde ze alleen maar aan de mensen waar ze echt close mee dacht te zijn, maar dat bleek een hele grove fout. Eén van haar vriendinnen bleek namelijk het geheim te hebben doorverteld en het begon van voren af aan. Carmilla vervloekte zichzelf. Gelukkig had ze nog twee andere vriendinnen die haar opvingen en die school nog een beetje leuk voor haar wisten te maken – waardoor zij al snel groeiden tot beste vriendinnen. Eén van die twee meiden heette Lauren. Al vanaf dag één moest Carmilla daarom wel eens aan Laura denken, maar dat schoof ze elke keer weer aan de kant. Laura was naar Kanto verhuisd. Die zou ze toch nooit meer van haar leven kunnen zien.
All you had to do was stay
De jaren gingen voorbij en Carmilla studeerde op zestienjarige leeftijd af van de middelbare school. Hierbij heeft ze vele uitdagingen moeten trotseren – haar moeder kwam met steeds vervelendere mannen thuis en daardoor kreeg ze geregeld ruzie met de vrouw, zelfs al was Carm niks anders gewend van haar moeder. Die kon blijkbaar niet zonder een man, want ze had Carmilla’s gehele leven al lopen sukkelen met het vinden van de juiste partner. Helaas was het meisje daar wel telkens de dupe van, want geen van al die kerels kon goed met haar overweg. Dit resulteerde erin dat ze verbitterde naar haar moeder toe en meer naar haar vader groeide. Beiden vertelden alleen maar slechte dingen over elkaar, maar Carmilla stond aan haar vaders kant. Ook dat was een grove fout waar ze na al die jaren achterkwam. Toen ze een jaartje bij haar vader ging wonen ging het mis. Alles wat ze van haar vader had gedacht bleek niet een grote leugen te zijn, maar nu hij haar eindelijk voor haarzelf had gewonnen, hoefde hij zich blijkbaar niet meer uit te sloven. Carmilla kreeg nu ook een soort haatgevoelens voor haar vader en keerde na dat jaartje terug naar haar moeder, want daar voelde alles wel vertrouwd. Dat was waar ze was opgegroeid.
I was told when I grow older that all my fears would shrink,
Helaas maakte dat haar leven niet veel beter. Terwijl ze alleen maar gewend was om haar frustraties voor haarzelf te houden – want dat was wat ze al die jaren gewend was, omdat haar moeder nooit haar kant koos als Carmilla in de knoop lag met één van haar vriendjes – groeide de woede alleen maar bij haar. Ze sloot zich af voor anderen, zelfs van haar vrienden, en kreeg constant ruzie in welke vriendengroep dan ook. Ze voelde zich ontzettend in de steek gelaten en raakte depressief. Daardoor besloot ze op een zekere dag niet meer af te spreken met Lauren voor die week; het meisje dat door de jaren heen haar beste vriendin bleef en de enige die contact met haar bleef aanhouden. Pas toen ze een paar dagen later naar haar vader toe ging om daar dan toch maar weer een bezoekje aan te brengen, kreeg ze te horen dat Lauren de nacht van tevoren was overleden. Dit was de laatste keer dat Carmilla’s vader bij haar overkwam als een vaderfiguur door haar te willen troosten, omdat Lauren ook geregeld bij hen over de vloer kwam en hij zelf vrienden was met een tante van het meisje.
but now I’m insecure and I care what people think
De dood van haar beste vriendin had veel effect op Carmilla. Allereerst had ze met het meisje afgesproken om samen dat jaar te overleven. Lauren was de eerste en de enige van haar vrienden die van haar depressie afwist. Ten tweede was ze nu de enige waar ze op kon vertrouwen kwijt en dat bracht haar in zo’n emotionele staat dat ze dacht dat ze er beter een einde aan kon maken. Toen de begrafenisdienst echter begon en ze zag dat er zoveel mensen aanwezig waren, wist het haar op andere gedachten te brengen. Zou zij ook zoveel mensen achterlaten? Zouden haar vroegere vrienden komen, inclusief Laura? De gedachte dat ze heel veel mensen in één zaal zou laten komen huilen deed haar zodanig pijn dat ze besloot aan haar mentale gezondheid te gaan werken. Carmilla bracht een bezoekje aan een psychologe en tezamen gingen ze eraan werken om er bovenop te komen.
Leave me alone, don’t let me alone
Helaas zag het er nog niet helemaal rooskleurig uit voor het meisje. Waar ze eerst twee maanden lang gelukkig leek te zijn – zelfs na de dood van Lauren – omdat ze een vriendin kreeg, doofde de vlam na zo’n korte tijd ook weer. Carmilla was terug bij af. Op haar achttiende levensjaar had ze het al twee keer voor elkaar gekregen om compleet gebroken te zijn. Totdat ze opeens weer contact kreeg met Laura – haar jeugdvriendin van de basisschool. De jongedame was blijkbaar terugverhuisd naar Kalos. De twee kwamen in contact nadat Carmilla in de krant stond vanwege Laurens verhaal en uiteindelijk stelde Carm voor om samen naar het concert te gaan waar ze eigenlijk met Lauren heen wilde. Vanaf dat moment groeide hun band alleen maar meer en meer.
Those memories of all the future hearts you killed
Een paar weken voor haar negentiende verjaardag barstte de bom dan eindelijk los bij haar moeder thuis. Veel beledigingen en meningsverschillen later besloot het meisje bij haar grootouders te wonen, die een groot voorbeeld waren voor haar door de jaren heen. Ze verwelkomden Carmilla met open armen, maar daartegenover stond wel dat ze het zou bij leggen met haar moeder als ze daar klaar voor was. Carmilla stemde toe, maar is tot op de dag van vandaag nog niet eraan toegekomen om met haar moeder te gaan praten. Waar ze nu wel aan toekwam, was meer tijd vrij maken voor Laura. Daarnaast besloot ze om een motorrijbewijs te gaan halen, want dat was eigenlijk al een kinderdroom van haar geweest en als achttienjarige was ze daar oud genoeg voor. Op haar negentiende mocht ze zich gelukkig prijzen met een rijbewijs en kreeg ze een motor van haar grootouders als cadeau van het geld dat ze al jaren voor het meisje hadden opgespaard. Wat overbleef mocht ze hebben wanneer ze op haarzelf ging wonen, zodat ze er meubels en dergelijke voor kon kopen.
But I got a blank space baby, and I’ll write your name
Datzelfde jaar kreeg ze een relatie met Laura en mocht ze bij het meisje intrekken. Dit gebeurde en Carmilla hield het gespaarde geld nog even aan de kant voor noodgevallen. Dankzij haar motor kwam ze ook weer meer in contact met de buitenwereld en kwam ze, uit puur toeval, bij een motorbende terecht. Nu was ze sowieso de braafste persoon niet, dus paste ze wel makkelijk bij hun beleid en maakte ze wat meer ‘vrienden’. Het waren eerder kennissen, maar het was wel duidelijk dat ze om elkaar gaven en dat was wat Carmilla ook bij hen leerde te doen.
The ghost of you is close to me
Het noodgeval voor geld kwam toen Carmilla de eenentwintig was gepasseerd. Ze kreeg een ongeluk met haar motor, waarvan de oorzaak onbekend is gebleven, waardoor ze een operatie aan haar been moest ondergaan. Het zware ding was op haar rechterbeen terecht gekomen en hoewel de kans klein was, zou er een kans kunnen zijn dat ze aan dat been verlamd raakte. De operatie was haar redding, maar tevens ook een geldslokker. Aangezien Carmilla niet fatsoenlijk verzekerd was, moest ze het zelf betalen en dat was een dure prijs. Gelukkig kwam het wel goed met haar been – ze zou hem gewoon nog kunnen gebruiken en het enige probleempje zou lang lopen zijn. Ze kreeg pijnstillers mee voor het geval ze er ernstig last van kreeg, maar de schade aan haar been was niet te vergelijken met de mentale schade die ze nu extra opliep. Ze ging werken om opnieuw te sparen en betaalde daarmee een deel van de reparatiekosten aan haar motor.
Peace will win, and fear will lose
Om haar gezelschap te kunnen houden, zelfs als Laura aan het werk was in het lab, besloten haar grootouders haar een pokémon cadeau te doen. Ze kochten een pokémon van een fokker, eentje waarvan ze wel nog een beetje zeker wisten dat Carmilla het ding mocht, en gaven het haar cadeau bij haar herstel. Het was een Venipede, maar een naam kreeg hij nog niet. Die kreeg hij pas toen ze meer naar elkaar waren gegroeid, want in het begin vond ze het maar een onding en liep de communicatie tussen hen stroef. Pas toen ze weer volledig op de been was en naar haar werk kon, nam ze hem vaker mee naar buiten. Hun band groeide en dat zorgde ervoor dat Carmilla zich nog beter ging voelen, tot op het punt dat ze kon zeggen over haar depressie heen te zijn. Ze noemde hem Sonic, omdat hij nogal snel bleek te zijn en zijn evoluties haar aan het karakertje van de tv-serie en spelletjes deed denken.
‘Cause darling I’m a nightmare dressed like a daydream
Op haar drieëntwintigste had ze haar leven weer op de rails en besloot ze om wellicht haar team uit te breiden. Niet om de badges te winnen, want daar voelde ze niks voor, maar om tenminste een doel in het leven te hebben. Bovendien wilt ze ook Laura kunnen assisteren met haar werk en met behulp van pokémon zou haar dat makkelijker moeten lukken.
