“...Succes broertje, ik spreek je snel weer.” Lucas keek toe hoe het scherm op zwart ging en hing vervolgens de hoorn aan de videofoon, voor hij zich omdraaide naar zijn Pikachu en Monferno die aan weerszijden stonden van hem. Hij had zijn hart heel even kunnen luchten bij zijn zus die hem boven wonder ook nog eens geloofde van wat hij had gezien. Mooi, meegenomen dan was hij daar weer vanaf. Het inschrijven voor de Hoenn League was inmiddels ook gelukt, wat alleen nog restte was het verzamelen van de badges. Tijd om daarover na te denken had de jongen niet want zijn voorraad moest nodig eens bijgevuld worden, “Kom we gaan Lilycove city maar eens verkennen en gelijk de voorraad bijvullen,” sprak hij tegen Axel en Shawn die beide knikte. Terwijl hij met zijn Pokémon het Center verliet en richting de stad wilde gaan, bleef zijn Monferno halverwege opeens staan waardoor de jongen vragend naar de oranje aap keek. Axel had nieuwsgierig zijn blik gericht op een stapel vuil waar opeens een geluid te horen was.  “Pika?” bracht zijn Pikachu vragend uit en liep naar zijn teamgenootje toe. Lucas draaide zich naar de twee toe waarop hij even achter zijn hoofd krabde. Axel keek dit keer naar de jongen en wees met zijn wijsvinger naar het stapel vuil. “Ferno,” zei hij vervolgens en de bruinharige jongen knielde naast de twee Pokémon neer waar ook dit keer Shawn het geluid hoorde.  De Pikachu spitste alert zijn oren voor de jongen een doos weghaalde en deze aan de kant zette. “huh..?” mompelde hij en trok nog wat vuil weg dat hij aan de linkerkant opstapelde.

Er verscheen een doos voor zijn voeten waar een kleine gedaante zich angstig tegen de bodem aandrukte. Het deed hem denken aan zo’n doos waar jonge Skitty en Meowth werden in gedumpt en aan de kant van een weg werden gezet, maar dit was absoluut geen Skitty of Meowth. Het leek eerder op een Eevee. Althans het had een vorm van een Eevee, zijn vacht was eigenlijk helemaal zwart door het vuil. “..Vee,” piepte het beestje angstig maar de jongen pakte het wezentje uit de doos en hield het zonder moeite op een arm. “..waarom zou er iemand jouw achter willen laten,” sprak hij vervolgens zacht tegen de kleine pluizenbol en duwde het trillende wezentje tegen zich aan, ondanks dat het vies was. Axel had een kwade blik in zijn ogen omdat de Monferno dit antwoord eigenlijk ook wel wilde weten.  Het was ook behoorlijk mager aangezien de jongen diens ribben kon tellen, maar uitgemergeld zag het niet uit. “Laten we terug gaan.. misschien dat we de Eevee een beetje op kunnen knappen,” stelde hij dit keer voor en liep al snel terug naar het Pokémon Center, gevolgd door zijn Pikachu en Monferno. Eenmaal weer terug in zijn kamer aangekomen waar hij vergat om de deur goed te sluiten, liep hij direct naar de badkamer. De wasbak vulde hij met warmwater om daarna de Eevee in het water te zetten. Vrijwel meteen spoelde het vuil van de Eeven zijn vacht af, je kon meteen zien dat er een hele andere Pokémon voor in de plaats kwam.


“Voelt dit beter?” vroeg hij aan het inmiddels bruine wezentje, die vragend haar oogjes op hem richtte en dankbaar knikte. Je kon nu ook wel zien dat het geen jongetje maar een meisje was.Lucas merkte ook dat haar vacht wat langer was, wat er op duidde dat ze al een lange tijd geen verzorging had gehad. Ugh, als hij ergens een hekel aan had. “..vee,” mompelde ze zacht waardoor de jongen wat shampoo op haar kopje liet vallen en haar begon in te zepen. Het water kletterde zo hard in de wasbak dat hij niet eens doorhad dat er iemand binnen was. Pas toen hij vanuit zijn ooghoeken Axel zag bewegen, keek hij even achterom. De Monferno liep terug de kamer in en hoorde nog net de laatste woorden van de vreemdeling. “Ferno?” herhaalde Axel voor de oranje aap opmerkte dat de oudere jongen een sleutel in zijn hand hield.. wacht wat? Verward krabde de Pokémon over zijn hoofd heen. Niet wetend wat er bedoeld werd.

Terwijl Lucas de zeep uit de vacht van de kleine Eevee spoelde hoorde hij vanuit de andere kamer iemand praten. Tenminste hij hoorde het geluid van een Pokéball die openklapte en zag vanuit zijn ooghoeken dat zijn Pikachu ook een kijkje besloot te nemen. De Eevee keek hem vragend aan maar de jongen haalde zijn schouders op, als iemand hem nodig had zouden ze vanzelf naar hem toekomen, toch? “..voelt dit beter?” vroeg hij aan de Eevee die dankbaar knikte waarna Lucas een droge handdoek pakte van de wasbak en wikkelde het wezentje er in, voor hij een vreemde Pokémon naar binnen zag komen. Fronsend keek hij naar het schouwspel en probeerde te luisteren naar wat de Pokémon probeerde te vertellen maar kon er niet echt veel uit op maken. Hij kon er nu pas opkomen dat de Pokémon een Furret was. Normaal gesproken als zijn eigen Pokémon iets probeerde duidelijk te maken aan hem gebruikte ze ook gebaren, zodat hij kon begrijpen wat ze bedoelde want met enkel geluid kon hij niet veel. De jongen wilde voor het wezentje net gaan bukken en vragen of ze iets duidelijker wilde zijn, toen opeens zijn Pikachu naar hem toe kwam gelopen. “Pikapi, Pikachu,” zei Shawn en wees naar de deur waardoor de Furret naar binnen was gekomen, en zijn Monferno door heen was verdwenen. Oh Arceus nee! Wat had die Monferno nu weer gedaan?


Lucas gooide de handdoek op de wastafel en liep met de Eevee in zijn armen terug de badkamer uit. “..is het weer zover?” mompelde hij tegen Shawn die op zijn schouder was gaan zitten. De jongen voelde het gele wezentje lichtjes trillen van angst.“Axel!” riep hij nog maar zag zijn Pokémon al staan, voor een oudere jongen, niet begrijpend waarom zijn trainer schreeuwde. Hij begreep er sowieso al niet veel van dus waar maakte hij zich eigenlijk druk om? De Monferno wees met een droog hoofd naar de oudere jongen die waarschijnlijk bij de Furret hoorde, eigenlijk wees de oranje aap naar een sleutel die de jongen vasthield. Oh.. oh! Nu pas begon hij te begrijpen wat de Furret probeerde te zeggen. “..uhm.. ik kan het uitleggen,” sprak Lucas kalm maar met een vriendelijk ondertoon in zijn stem en stak een hand in zijn broekzak om zijn eigen sleutel te laten zien. Hij had zelfs het bewijs op papier laten drukken maar de zuster had sowieso al vertelt dat het Center overvol zat. En daarbij had hij eigenlijk ook helemaal geen zin in ruzie.