Secret identity...?

Het was een lange tijd geleden dat hij voor het laatst een missie mocht doen, maar ditmaal zou het anders zijn dan normaal. Ten eerste, had hij schijnbaar een partner wiens naam hem niet bekend in de oren klonk, maar hij had ook weinig aan een eenvoudige naam en meer aan een geur. Echter kwam dat eenmaal goed toen hij een flink gebouw in liep welk een 'motel' scheen te zijn, waarin ze de eigenaar moesten ontmaskeren. Toen hij de geuren in gesnoven had met een glimlach op zijn gelaat herkende hij er dan ook maar één uit die hij weleens eerder geroken had in de Ranger basis. Eerst richtte hij zich echter op zijn eigen Pokémon die hij in een rij achter hem aan liet lopen, tot vlak voor de ingang van het gebouw. Voor deze missie was hij ook van plan maar één Pokémon te gebruiken en bovendien waren de rest net té wild of groot om ze een rol hierin te laten spelen zonder dat alles vernield zou worden. Toen hij zich tot ze keerde keken ze hem ook instemmend aan en keerde hij ze terug buiten Agami die een vrolijke brul liet horen. “Laten we eens onze partner ontmoeten en deze kerel eens de les leren,” sprak hij enthousiast uit met zijn hand richting de lucht uitgestoken, waarop de Dragonite haar poten balde en nóg luider brulde, “Zo mag ik het horen,” Hij klonk dan wel enthousiast en vrolijk, maar om eerlijk te zijn nam hij deze missie heel serieus op door het gedrocht van een organisatie die Team Rocket dan wel niet vormde. De kans dat hij één van hen weer zou kunnen ontmaskeren lag hem dan zeker lekker.

Gemotiveerd liep hij dan het motel binnen en stak enkel zijn neus de lucht in om de geur van zijn partner weer op te vangen, waarna hij gedreven door enkele gangen liep. Alert keek de Dragonite inmiddels om zich heen, maar ze oogde ondanks hun missie vrij kalm voor de verandering, al had het eerder te maken met het feit dat ze haar instinct probeerde te onderdrukken. Dat was hem dan ook niet ontgaan, maar erg vond hij het zeker niet, zolang ze wel naar hem zou luisteren als het moment daar was. “Dit is dus de kamer,” zei Averill half grommend tegen Agami die traag knikte en ook de geur van een Charizard rook wat voor Averill compleet onbekend was. Met een grijns had hij de deur open gedaan en merkte direct de geurbronnen op; een draakachtige Fire type Pokémon en een soortgenoot die enkele jaren ouder dan hem was. Ze had een iets lichtere kleur haar dan Jeanne en al helemaal andere kleur ogen dan hij meestal zag. Ter begroeting stak hij eerst maar zijn hand op en gaf haar vervolgens kort, net zoals zijn Dragonite een lik over haar wang. Voor de verandering gedroeg de Pokémon niet vijandig en bleef ze kalm naar de twee kijken, terwijl Averill naar achteren stapte en zijn armen over elkaar deed. “Ik neem aan dat je Tiffany bent? Mijn naam is dus Averill en de Dragonite naast mij heet Agami,” stelde hij zichzelf en Agami ditmaal op menselijke wijze voor, al snoof ze minachtend en stak ze zelfs haar kop omhoog. De jongen slaakte een diepe zucht en gromde kort haar kant op dat ze zich moest bedaren, waarna ze haar houding wat liet zakken. Kijk, dat was al vele malen beter. “Sorry, maar de missie..” vervolgde Averill op een wat serieuzere toon dan zonet, “We zijn dan geïnfiltreerd, maar hoe denk je dat we hem kunnen ontmaskeren? Om zijn kantoor zomaar te moeten infiltreren lijkt mij onbehoorlijk, hij zou direct zijn beveiliging erbij kunnen halen,”

Bij hun binnenkomst genoot Agami direct van de Charizard's reactie die bewondering uit straalde, maar helaas corrigeerde zijn partner hem. Door het gelik had ze geen tijd gehad om er langer bij stil te staan, maar dat betekende niet dat de reactie van de Trainer haar overdonderde. Verward was ze naar achteren gestapt en snoof ze tamelijk verontwaardigd met haar kop hoog boven haar geheven. Averill kon iets beter tegen de uitbundige verbaasde reactie op zijn begroeting na het meerdere keren gedaan te hebben, maar deze ene keer scheen haar partner het amuserend te vinden dan afzichtelijk. Hij kon het niet laten door een tel lang een geamuseerde grijns op zijn gezicht te laten verschijnen, terwijl zijn vrouwelijke soortgenoot zijn speeksel aan haar mouw veegde. Nadat ze echter haar onvreden aan haar Pokémon's gedrag had verduidelijkt met een boze blik, stelde ze vast dat ze Tffanny heette en haar Charizard 'Ra' heette. Nog steeds had hij weinig aan simpele klanken, maar hij werd er langzamerhand beter in. Al snoof hij toch hun geur extra goed in, zodat hij ze zeker zou onthouden en ze wellicht ooit kon herkennen.

Na te beginnen over wat een goede strategie zou zijn om hun missie aan te pakken, wist Tiffany al met een plan te komen. Het hield dus in dat één van hen de manager zou weg leiden uit zijn kamer en dat de ander dan deze zou betreden en het bewijs zou fotograferen met zijn of haar Holo Caster. “Dat zou kunnen werken,” zei Averill nadenkend met een vinger tikkend tegen zijn wang, waarna Tiffany begon over een mogelijke locatie van de Team Rocket gerelateerde documenten. Het was een goede vraag waar een figuur zulke bewijsstukken zou bewaren en hij wist direct al dat het niet in een simpele lade van een kast kon zijn. Echter schoot hem iets te binnen wat hij laatst op een apparaat, genaamd een 'televisie' gezien had en de 'serie' betrekking had tot zulke zaken. “Misschien in een kluis? Anders kan ik wel al papierwerk kunnen opsporen met mijn reukvermogen?” stelde hij vervolgens voor en tikte daarbij zijn neus aan, “Anders kan ik wel zijn kamer betreden?”

Vreemd genoeg scheen ze zijn opmerking over zijn reukvermogen eerder amusant te vinden dan geloofwaardig, en bijna had hij het haar willen uitleggen of zelfs een demostratie willen geven. Haar lichaamshouding veranderde echter in een oogwenk van kalm tot opgewonden tot zijn verbazing en met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan, terwijl Agami een wantrouwende grom liet horen. Ze vroeg vrij enthousiast of hij ene 'Tarzan' was, een naam die hij vaker gehoord had, maar dan via Cecille wat in principe een fictief figuur voorstelde die óók in de jungle was opgegroeid, samen met enkele Pokémon. Het kwam echter het meest als een verassing dat er achter zijn rug om er met deze bijnaam naar hem werd gerefereerd dan simpel 'Averill'. “Ehm, ik denk het?” reageerde hij nogal met een zwakke glimlach erop, al was de kans klein dat er een tweede Ranger rondliep die op dezelfde manier was opegroeid. Anders had hij er wel iets over gehoord of zelfs zijn of haar geur geroken met de typerende blad-geur die de jungle droeg. De ander vervolgde op iets minder enthousiaste wijze – wat Agami zeker een plezier deed – en liet haar instemming van zijn voorstel horen, al begon ze al over dat hij op de computers zou kunnen kijken. Hij had om eerlijk te zijn al amper ervaring met een 'televisie' , dus het werd dan al helemaal niets als hij met zijn vingers eraan zou zitten. Daarover hoefde hij niets over te zeggen, wegens zijn 'Tarzan' reputatie en Tiffany leek dat eveneens in te zien. “Natuurlijk gaat het ons lukken,” zei Averill met een brede grijns, waarbij de Dragonite enkel kort een knikje gaf. Ze stelde echter eerst voor of ze zouden rusten of direct aan het werk zouden gaan, en dat was zeker geen al te ingewikkelde vraag. Vastberaden gaf hij haar gelijk een schouderklopje, waarna hij hetzelfde gebaar deed bij de Charizard die natuurlijk niet vergeten mocht worden als teamlid-zijnde. “We kunnen gelijk van start gaan. Er is namelijk altijd wel tijd voor rust na deze missie, niet waar?” zei hij en stak energiek zijn vuist de lucht in, waarop Agami kalm knikte en hij kort de Charizard aan keek. Met een ietswat plagerige grijns vroeg hij al grommend aan de Pokémon of zijn partner niet stiekem een luiwammes was door het idee voor te stellen om te gaan rusten. Het was puur als een flauwe opmerking bedoeld, gezien hij deze Tiffany voor de rest wel mocht met haar energieke houding. “Zullen we maar beginnen?” stelde Averill voor, waarna hij al naar het raam wilde lopen waar helaas de Dragonite niet direct in zou passen, maar met iets als een Pokeball was dat geen probleem.

Nadat hij haar een schouderklop gegeven had, deed ze hetzelfde gebaar bij hem en al door kort haar blik opgevangen te hebben kon hij al aflezen waarom ze dat gedaan had. Het ging degelijk tegen zijn instinct in maar hij liet het aan hem voorbij gaan in de bedoeling dat hij niet vocaal er iets over zou zeggen. Ze wilde duidelijk pure dominantie over hem uiten, maar ze stonden qua rang op hetzelfde niveau en hoewel hij haar verder mocht, zag hij er niet in dat hij onderdanig aan haar moest zijn. Ze beschikte lichamelijk gezien niet over een overstijgend spiermassa en rondom intelligentie kon hij enkel een ruwe schatting maken, maar van een simpele conversatie had hij er weinig uit kunnen halen. Het enige wat hij erop deed was zijn armen over elkaar heen slaan en haar een tel lang recht aan te kijken met zijn ogen. Wonderbaarlijk was de kwestie de Dragonite ontgaan, maar die scheen zeer geïnteresseerd te zijn in de Charizard, al wist ze stil naast haar partner te blijven staan.

Nog net voordat hij echter een stap verzet had vroeg Tiffany naar zijn nummer en het duurde even, voordat hij begreep wat ze daarmee bedoelde. Het was de reeks karakters wat aan een Holo Caster gelinkt was en noodzakelijk was om te weten indien je met een ander contact wilde maken. Ze vervolgde inmiddels met het feit dat het veiliger was dan door tegen een raam te moeten tikken, waarna ze gebruik maakte van iets wat als een gezegde klonk. Op basis van haar toon kon hij deze echter ontcijferen en knikte ook instemmend naar haar. “Is prima,” antwoordde hij dan ook, waarna hij een tel lang de tijd nam om zijn eigen 'nummer' te herinneren. Spoedig stak ze haar Holo Caster naar hem uit, odat hij zijn nummer in kon toetsen, maar direct viel het hem op dat ze zijn naam verkeerd uitgeschreven had. “Het staat verkeerd gespeld, het is A-v-e-r-i-l-l… Kijk zo,” Na zijn woorden tikte hij het vakje bij zijn naam aan en wijzigde deze, zodat het klopte, waarna hij zijn eigen nummer in voerde, “Dat is dan dat,” Hij overhandigde het voorwerp terug aan haar en liep ditmaal degelijk al naar het raam toe en keerde daarbij de vastberaden Dragonite tijdelijk terug. “Succes, jullie twee!”

OOC: Sorry, dat mijn post nogal van matige kwaliteit is. ^^"

Ze had direct hem de indruk gegeven dat ze zelfverzekerd was en zelfs geen succes nodig zou hebben wat hem aan zichzelf deed denken. In ieder geval keek hij toe hoe ze de kamer verliet met haar partner die overduidelijk zijn blik telkns terug liet glijden naar Agami. De Dragonite was er nog steeds gevleid door, maar ze begon het gedrag langzamerhand vervelend te vinden. Het was niet alsof die Charizard zelf vele malen zwakker was dan zij en dat hij naar haar moest opkijken. Met een tik tegen haar gevoelige snuit wist hij de frons van haar gezicht te halen, waarna hij haar terugkeerde in haar Pokéball. Dus vanaf dit punt zou eerst Tiffany en Ra in hun taken moeten slagen, wilde hij de kamer rustig in kunnen lopen om de boel te bestuderen. Steunend tegen het muur naast het raam staarde hij naar de Holo Caster, wachtend op een bericht en die kreeg hij pas na enkele minuten. Wat stond er nou weer? Het was een vaag bericht die alles behalve menselijk was en voornamelijk uit willekeurige letters bestond. Onmogelijk was het door Tiffany getypt, dus zou het Ra anders geweest zijn? In stilte nam hij dat maar aan en keerde zich tot het raam die hij open gooide, waarop de frisse wind direct langs zijn gezicht streek. Tijd om zijn bijnaam als 'Tarzan' waar te gaan maken en de manager te ontrafelen.

Hij had direct zijn handen stevig rondom de vensterbank geplaatst en wierp zijn lichaam vervolgens recht de lucht in. Zo snel als hij kon klapte hij de Pokéball van de Dragonite open en nam snel een zittende positie aan. Terwijl het licht zich nog vervormde vloog deze direct onder hem en greep hij haar nekvel al stevig vast, waarna haar indrukwekkende lijf zichtbaar werd. Vastberaden wapperde ze met haar kleine, maar vlezige vleugels en steeg direct op, richting de ruimte waar ze het sterkst de geur van de manager had geroken. Het was schijnbaar op de tweede verdieping en vlak bij het raam hield ze halt aardoor Averill naar voren kon leunen om direct de boel te inspecteren. Voorzichtig keek hij de ruimte in welk vooral uit kasten scheen te bestaan en een houten bureau, maar in ieder geval was de manager nergens te bekennen. Zo te zien had hij het bericht dus goed geïnterpreteerd en konden ze beginnen met hun onderzoek, áls hij natuurlijk binnen wist te komen. Het raam kon namelijk niet van binnenuit geopend te worden, gezien het één geheel was. Nadenkend wreef hij zijn vingertoppen langs zijn kin, totdat het hem op viel dat het glas niet heel dik was en makkelijk gebroken zou kunnen worden. Echter zou hij dan overduidelijke sporen achterlaten, dus hier had hij verder weinig aan en het zorgde voor geluidsoverlast. De geur van een vogelachtige Pokémon drong echter zijn neus in en voordat hij het wist vloog een zwerm groene, kleine bolvormige Pokémon over hem heen die minscule vleugels hadden. Vaag had hij eens over hun gehoord als in dat ze het vermogen hadden om in gevaar zichzelf te kunnen teleporteren. Teleporteren… Natuurlijk! Een grijns sierde zijn gezicht, terwijl hij zijn idee grommend aan de Dragonite voorlegde die zonder al teveel overtuiging knikte. Of het in de lucht zou proberen was nog maar de vraag, maar vooralsnog gebruikte hij maar zijn Styler en vuurde de tol recht op de Natu af. Zo snel als hij kon begon hij weer rondjes te draaien met de Styler. De lichtgevende cirkels verwarde de Pokémon en piepend wapperde hij met zijn vleugels, terwijl de lijnen hem bleven naderen. In tegenstelling tot de Kecleon bood dit exemplaar veel minder weerstand en tot zijn verbazing was het binnen enkele tellen gelukt en vloog de Natu gehoorzaam naar hem toe. “Kan je ons de kamer in teleporteren?” vroeg hij beleefd aan de Natu, waarna hij bij de verwarde blik van de Pokémon het grommend uit sprak. De Pokémon was overduidelijk de menselijke taal niet gewend, maar het scheelde dat hij altijd nog een tweede 'taal' klaar had liggen. De groene vogel knikte instemmend en bewoog zijn vleugels op ritmische wijze, voordat hij zowel hem als de Dragonite aantikte.

Na een lichtflits stond hij recht in de werkruimte van de manager met Agami vlak naast zich die nog wat beduusd was door de aanval. Ze waren ten minste binnen, dus kon het speurwerk van start gaan en tot hij klaar was liet hij de Natu maar ronddwalen in de ruimte. Zijn vermogen om te teleporteren kon enorm van pas komen. Hij stak in ieder geval zijn neus de lucht in, eerst de geur van de kerel opsporend die hij in Kalos ontmoet had, maar deze was nergens te vinden. Zo makkelijk werd het schijnbaar dus niet, maar dat verwachtte hij om eerlijk te zijn ook niet. Hij ving de blik van Agami op toen ze hem passeerde en de andere kant van de kamer bestudeerde en duidelijk het bureau aan hem overliet. Dat was ook vrij verstandig gezien ze met haar enorme klauwen vast niets heel zou laten. Voorzichtig liep hij dus er recht op af en hurkte vlak voor de lades neer om de geur in te snuiven. Het enige wat hij rook was papier en een inktachtige substantie wat een Tentacool kon afscheiden. Hij stak maar zijn hand er naar uit en trok voorzichtig de eerste lade open waar enkele plastic mappen zaten met een boel papierwerk in verwerkt. De kleine lettertype hielp niet bepaald, maar op het eerste oog stond enkel de naam van het motel erop in combinatie met 'regelgeving'. Niet iets waar ze wat aan hadden, maar voor de zekerheid greep hij deze vast en bladerde er al staand door. In de tussentijd ging Agami elke kast na of ze iets afwijkends rook, maar ze vond betrekkelijk weinig dan meér papierwerk en stapels boeken over wat voor haar onleesbaar was; Sherlock Holmes. Toen ze echter vlak bij het raam stond viel pas de Natu haar weer op die het een goed moment vond om een tukje te doen wat haar om eerlijk te zijn niet deerde. Hún deden het werk, niet waar?