Identity crisis [&Florian Ace]

Met een wat angstig gevoel liep Elina door de stad. Niemand lette op haar of haar Woobat, die wat om haar heen fladderde. Het was nog geen twaalf uur geleden sinds Elina was wakker geworden in het bos en ze was nog niet veel wijzer geworden. Ze had wat eten en drinken gekocht met een aantal van de biljetten die ze in haar tas had gevonden, maar hoe lang zou het duren voordat ze door al het geld heen was? Op zich zou ze kunnen proberen een baantje te vinden, maar wie nam er nou iemand aan zonder identiteitsbewijs? Erger nog: wie nam er nou iemand aan die niet eens wist wie of wat ze was? Voor hetzelfde geld was ze een Zorua die nog niet was terugveranderd in haar ware gedaante. Hm, Zorua, die Pokémon kende ze dus wel. Ze wist echter nog steeds niet hoe en wat. Misschien was ze wel een geest en keek daarom niemand naar haar om. Omdat ze zo diep in gedachten verzonken was, had ze niet door dat ze frontaal tegen iemand aanbotste. “S-sorry!” zei ze geschrokken. Oké, ze was zeker weten géén geest.

Een blonde jongen met rommelig blond haar sprintte door de drukke straten van Lumiose City met zijn edele kledij die nog amper wat voorstelde. Er zaten een boel gaten die enkel veroorzaakt konden zijn door een roedel Mightyena’s die zijn vader op hem afgestuurd had. Zijn laatste hoop was de onbekende Pokémon in de gestolen Pokéball geweest wat een Teddiursa bleek te zijn die zonder te treuzelen fel uitgehaald had naar de snuiten van de Pokémon. Nou waren ze echter te ver verwijderd van het land van de rijke Ace-familie en erger nog, wist Florian op oogopslag dat hij verdwaald was. Zelden verliet hij de woning en de stad waarin hij woonde kende hij daarom amper. Florian liep met een van afschuw getrokken gezicht rond, starend naar zijn eigen kledij die verpest was. Jak! Daar moest hij het mee doen, want hij was blut, had geen onderdak en was dus  hetzelfde als die.. die.. zwervers. Jakkes! Hij schudde zijn gezicht, waarop Ides – zo had hij de Teddiursa genoemd- hem vragend aankeek. Die zwervers hadden geen educatie gehad, dus was hij verre boven hem. Hoe durfde hij zichzelf met hen lage burgerrang te vergelijken? Brr. Op deftige wijze liep hij verder, proberend amper oogcontact met het lagere volk te maken. Florian wist wel dat hij natuurlijk niet écht van adel was, nu hij het nageslacht bleek te zijn van tweederangs burgers die enkel werkte onder de Ace-familie. Ondanks dat kon hij zijn opvoeding niet zomaar wegduwen.

Plotseling knalde hij tegen een tweederangs burger op die zich direct excuseerde. Pijnlijk wreef hij langs zijn borstkas en vuurde hij een kille, minachtende blik op haar af. Hoe durfde ze?! “Kijk uit, laag volk!” Direct trok Ides aan wat er nog over was van de pijpen van zijn broek en gaf hem dezelfde blik. Vond de Teddiursa het niet goed wat hij deed? Tsk, het was geen ouder van hem. Florian sloeg een zucht, tikte de klauwtjes van Ides alsof het een pluisje was van zijn broek. Nogmaals hij was niet meer van adel. “Sorry, ben je oké?” Probeerde Florian nogmaals, ditmaal zonder de enge blik in zijn ogen, gepaard met een glimlach. Nu pas zag hij de tweederangs burger ook beter; ze had lang, bruin haar dat nogal vettig leek in combinatie met goedkope stuf dat men “kleding” noemde. D-Dat was wat hem zojuist aangeraakt had? Gatverdamme. En dan de goedkope tas! Dit was een lopende ramp, erger dan de andere tweederangsburger die hij zonet gezien had.  Inmiddels keek Ides met een scheve kop naar een Woobat die rond het meisje vloog en scheen te passen bij haar toestand. Het was even lelijk als een Stunfisk, wellicht nog erger dan dat. O wee, als deze “beleefdheid” van hem in meer problemen zou laten komen.

Zodra ze de kille blik van de jongen opving, deinsde Elina een stap achteruit. Ze had genoeg redenen om alles en iedereen te wantrouwen en het hielp niet bepaald dat ze zo kwaad werd aangekeken. Hij snauwde haar direct wat toe, al snapte ze niet meteen wat hij met “laag volk” bedoelde. Zijn kleren zagen er wel duur uit, maar ze zaten vol gaten, alsof hij had gevochten. Elina maakte al aanstalten om stilletjes weg te gaan, toen de jongen zich excuseerde en vroeg of ze in orde was. “J-ja, het gaat wel... heb je je pijn gedaan?” vroeg ze toen, wat niet alleen uit beleefdheid was. Ze maakte liever vrienden dan vijanden – dat wist ze dan alweer –, vooral in deze situatie. Ze moest gewoon tenminste iemand hebben die ze een beetje kon vertrouwen, al was het maar deze jongen die, op zijn kleren na, een edele uitstraling had. Ondertussen ging Hope wat lager vliegen en keek deze nieuwsgierig naar de Teddiursa van de jongen. 'Woo?'

Het lage volksburger vroeg direct of het met hem ging, en dat was haar geraden ook. Hij tastte kort met zijn vingertoppen enkele lichaamsdelen aan om daadwerkelijk te testen of hij ergens pijn had, maar veel kon hij niet bespeuren en ergens stelde hem dat zwaar teleur. Met een spoor van ontevredenheid op zijn gezicht keek hij haar strak aan met zijn gifgroene ogen. “Nee, het scheelde echter weinig,” Het was moeilijk voor hem om de neiging keihard naar haar te snauwen weg te dringen en op een vriendelijker toon haar aan te spreken. Ze verdiende namelijk zelfs amper iets van hulp onder normale omstandigheden, maar al voor de derde maal moest hij zichzelf eraan herinneren dat alles nou in het verleden was en dat hij geen bezittingen meer had en zelfs even slecht aan toe was as een zwerver. Tobias beet kort op zijn onderlip, duidelijk gefrustreerd van het feit, maar raakte gelukkig afgeleid door de afschuwelijk lelijke Woobat die nieuwsgierig contact scheen te willen maken me zijn Teddiursa. Direct reageerde Ides vrolijk terug op diens begroeting en haalde zijn kleine oranje poten richting de Pokémon, duidelijk nieuwsgierig naar diens bestaan. Tobias rolde met zijn ogen en besloot zijn blik weer op de ‘dame’ te vestigen die nog amper iets gezegd had. “Ben je ook heel? Ik betaal niet de ziektekosten voor je,” Dit was het vriendelijkste gedrag dat hij momenteel aan haar kon tonen in deze staat en daar moest ze het maar mee doen.

Het duurde even voordat de jongen antwoordde, maar uiteindelijk liet hij weten dat hij niet gewond was. Hij vermeldde er nog wel even bij dat dat weinig had gescheeld en Elina knikte wat ongemakkelijk. “N-nogmaals sorry,” zei ze, waarna ze opmerkte dat Hope en de Pokémon van de jongen wat contact aan het zoeken waren. De Teddiursa had zijn voorpootjes uitgestoken naar de Woobat, die nog wat dichterbij kwam en de pootjes van het beertje aanraakte met haar hartvormige neus. Vervolgens vroeg de jongen aan Elina of ze nog heel was en ze twijfelde even voordat ze antwoordde. “Eh, ik geloof van wel, ja.” Ze wist wel dat hij het had over de botsing van daarnet, maar ze kon er niets aan doen dat ze vermoedde dat er wel iets met haar aan de hand was. Je kwam nu eenmaal niet zomaar uit de lucht vallen zonder herinneringen. Dat gebeurde alleen in alienfilms, toch?

Het meisje scheen eerst te twijfelen, voordat ze antwoord gaf en op dit moment had hij zelfs amper geduld om haar uit te horen. De tijd die ze nam om te antwoorden had hij door kunnen lopen. De tweederangsburger scheen namelijk van het ‘zachte’ soort te zijn die door men als ‘sympathiek’ bestempeld werd. Het werd echter negatief in zijn omgeving gezien, het was een teken van zwakte. Datgene wat hij verafschuwde, wellicht nog het meest van alles. Eindelijk. De zwerver vertelde dat ze dacht ongedeerd te zijn. Hij trok zijn ogen weer tot dunne groene spleetjes. Haar stem was zo… Zwak. Het was echter bizar dat ze vrij onzeker klonk, terwijl haar reacties eerder direct weerklonken. Er scheelde vast en zeker nog iets aan haar, dan natuurlijk het overduidelijke, dus; verzorging, status etc. Oja, en de Woobat die zijn snuit tegen zijn Teddiursa’s poten drukte. “Foei!” Kort afgeleid door de twee Pokémon stak hij zijn hand tussen de twee, zodat hun fysieke contact werd verbroken. De viezigheid was wellicht op zijn poten gekomen en dat mocht hij dan weer wassen. Ides leerde het ook nooit. Met een waarschuwende blik keek hij vervolgens het meisje weer recht aan. “Houd je Pokémon beter in de gaten, wil je?” Snauwde hij, waarna hij zijn rug weer rechtte, “Ben je echt nergens gewond?” Het zat hem niet lekker dat ze eerder aarzelde en direct raakte zijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Hij had van de Sherlock Holmes boeken moeten afblijven als kind. Werkelijk waar.

Zowel Elina als Hope schrokken van de reactie van de jongen toen de twee Pokémon elkaar hadden aangeraakt. De Woobat vloog verbaasd op toen de jongen zijn hand tussen de twee had gehouden. Ook Elina wist niet goed wat ze ervan moest denken en ze keek wat beschaamd naar de grond toen de jongen snauwde dat ze haar Pokémon beter in de gaten moest houden. “Z-zal ik doen...” zei ze met een stem die nog wat natrilde van de schrik. Mochten Pokémon elkaar hier dan niet aanraken? Dat had ze niet verwacht. Of lag het enkel aan de jongen, die misschien erg beschermend was? Ze wist het niet. De jongen vroeg of ze écht nergens gewond was en de neiging werd nu wel erg groot om alles gewoon te vertellen, maar Elina wilde alsnog voorzichtig zijn. Ze wilde immers niet voor gek verklaard worden... tenzij ze ook echt gek was. Als ze ontsnapt was uit een instelling of... Niet aan denken! “Ik... denk het... of...” Ze zuchtte. “Ik weet het niet.”

Hij had schijnbaar het meisje en haar Pokémon weten af te schrikken door zijn Teddiursa van haar smerige Pokémon af te schermen. Dat was maar goed ook, want als haar Pokémon nogmaals dacht Ides aan te raken, dan zwaaide er wat! Het was misschien wel fijn dat ze zwak was. Je kon ze makkelijker angst in boezemen. Het viel hem toen weer op dat haar reactie niet al te direct volgde in vergelijking met zijn gebaar van eerder. Er zat haar iets dwars, dat moest gewoon. Maar… wat? Het meisje gaf ook niet duidelijk aan wat er scheelde ter frustratie van Florian. Angst in boezemen scheen te werken zoals hij eerder gezien had, misschien kreeg hij daarmee meer informatie uit haar. En intimidatie was een van de leuke methoden. Met een strak gezicht stapte hij dichter op haar af. “Moet ik er zelf er achter gekomen?” vroeg hij dreigend, maar niet te luid. Als de tweederangsburgers zich er ook mee zouden bemoeien dan…

Het gezicht van de jongen verstrakte en hij kwam dichterbij, waardoor Elina snel een stap achteruit zette. De jongen vroeg dreigend of hij er anders zelf achter moest komen, wat best akelig overkwam, ook al was hij een stuk kleiner dan Elina zelf. “I-ik...” Ze slikte even een brok in haar keel weg en keek naar de grond. Kon ze de jongen wel vertrouwen? Zou hij haar laten uitpraten, of gelijk het eerste het beste gekkenhuis bellen? “Ik... Ga je me niet voor gek verklaren?” Pff, ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan! Nu was het natuurlijk al helemaal verdacht. Ze haalde diep adem. Ze had geen keus, ze moest het nu wel vertellen. “Ik heb mijn geheugen verloren. Ik...” Daar kwam de twijfel weer, hoor. Ze bleef naar de grond kijken, want ze wilde niet zien hoe de jongen haar zou aankijken alsof ze echt uit een instelling was ontsnapt. Als hij niet al weg zou gaan om niet meer met zo'n gek te hoeven praten.

Het meisje stamelde en wendde haar blik af. Het werkte schijnbaar prima uit, de tijden dat zijn “vader” hem aan zulke behandelingen onderwierp waren misschien toch daadwerkelijk handig geweest. De akelige ondervragingen en fysieke mishandeling. Wacht, dacht hij letterlijk dat het allemaal waard was achteraf? De slapeloze nachten en de schade die hij opgelopen had waren prima, zolang hij het tegen andere kon gebruiken? Het leek wel een niet stoppende cyclus. Florian voelde zich gefrustreerde, balde zijn vuisten en op de achtergrond hield Ides met een bezorgd geluidje zijn broek vast. Blijf kalm. Het is nou niet relevant. Hoewel zijn gedachten kalmeerde bleven zijn vuisten gebald. Het meisje sprak verder, op dezelfde zachte en zeer onzekere toon. Ze dacht dat hij haar als een gek zou zien, waarop zijn pupillen verkleinde voor een tel. Daar was ze dus bang voor, wat een naïef iets. Ze was in zijn ogen niets meer dan een zwerver, dus dieper kon je niet meer zinken, hoewel die plaats enkel gereserveerd was door zijn “ouders”. Florian was echter verstandig en beloofde haar niets, voor het geval daadwerkelijk onzin uit haar mond kwam. Hij wachtte enkele tellen en hoorde haar uit, maar wist zijn gelaat strak te houden. Geheugenverlies, dus. Ergens klonk dat niet al te absurd dat hij haar, zoals ze vreesde als “gek” zou uitmaken, maar hij wilde bewijs of in ieder geval meer weten. “Wat is je naam? Hoe heet deze stad en hoe heet jouw Pokémon?” Hij wachtte kort voor haar om te antwoorden en sloeg vervolgens zijn armen over elkaar en stapte iets naar achteren. De intimidatie was niet meer nodig. “Sinds wanneer heb je er last van en nog belangrijker, waar was je?”

In plaats van haar voor gek te verklaren, stelde de jongen een aantal vragen, waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg en wat naar achteren stapte, waardoor hij een stuk minder intimiderend overkwam. Elina slikte even, al was dat meer van de zenuwen dan iets anders. “Mijn naam weet ik niet,” gaf ze als antwoord op de eerste vraag. “I-ik noem mezelf Elina, maar ik denk niet dat dat mijn eigen naam is.” Ze keek even om zich heen. In welke stad ze was? Ze herkende het in elk geval niet. “Deze stad... ik... ik zou het niet weten,” zei ze vervolgens, waarna ze haar blik op haar Woobat richtte. Ze had haar gewoon in haar tas in een Poké Ball gevonden, zonder enige aanwijzing over wat haar naam kon zijn. “Ik weet niet hoe ze heet, maar ik noem haar Hope,” antwoordde ze dus eerlijk. Hoop, hetgeen wat ze op dit moment het meeste kon gebruiken. Vervolgens vroeg de jongen hoe lang ze er last van had en waar ze was. Hoe lang kon ze niet precies zeggen, want ze had geen horloge of iets dergelijks, maar het was overduidelijk geweest welke tijd het ongeveer was geweest toen ze wakker werd. “Sinds vorige nacht.” Het klonk best gek, eigenlijk. Ze had toen net zo goed geboren kunnen worden en zo voelde het eigenlijk ook. “Ik werd wakker in een bos met alleen deze schoudertas met de Poké Ball van Hope en wat geld en kleren.”

Haar antwoorden, herstel “Elina’s antwoorden”, zoals ze naar zichzelf verwees, waren vrij wazig. Allereerst, scheen ze haar eigen naam niet te weten en herkende ze de stad na een keer extra te kijken niet. Hieruit kon hij concluderen dat ze pas recent haar geheugen verloren had, binnen zeker een uur na het “voorval”. Anders wist ze na zelfs milde onderzoek hoe de stad heette, door enkel naar de borden te kijken had ze het kunnen raden of door aan de burgers te vragen. Alhoewel, dat laatste zag hij minder snel gebeuren met timide typjes, zoals zij. Kort erna gaf ze aan dat ze eveneens amper de naam van de Pokémon wist, maar deze de naam “Hope” gaf. Een hele saaie naam, als je het hem vroeg. Wel ironisch, gezien dit zwervertje zeker wat hoop kon gebruiken. Toen ze de tijd en locatie vertelde sprongen zijn beide wenkbrauwen omhoog. Sinds vannacht schijnbaar en de locatie was een bos geweest zo te horen. De enige bos die in de buurt van Santalune City zat was Santalune Forest, althans, dat schoot hem allereerst binnen en dan de tijd. Vannacht. Iemand va haar leeftijd hoorde niet rond dat tijdstip in een bos rond te dwalen. Maar wie was hij; het ging om de details, niet het ethische aspect. Nou waren er diverse paden die hij kon nemen om de mysterie rond haar te gaan ontrafelen, maar eerst leek een rustige locatie verstandiger en de locatie waar alles begon. Santalune Forest. “Weet je nog waar de locatie precies zat?” Op dat moment kreeg hij echter een ingeving toen zijn groene kijkers kort op de afschuwelijke Woobat viel. Elina had geheugenverlies, dat was op dit punt overduidelijk, maar haar Pokémon dan? Florian wilde direct het gaan vragen, maar hield zijn kaken stevig op elkaar. Het was handig voor later, maar de plaats waar alles begon was nog de beste locatie om het onderzoek te starten.

De jongen vroeg of Elina de precieze locatie nog wist en na even te hebben nagedacht knikte ze. “I-ik geloof van wel, ja.” Met wat geluk herinnerde ze zich nog de weg die ze had afgelegd, maar aangezien ze pas 's ochtends op pad was gegaan zou dat nog wel meevallen. Tenminste, dat hoopte ze. “Wil je daar naartoe gaan?” vroeg ze wat aarzelend. Ze had zelf geen enkele aanwijzing gevonden op die plek in het bos en ze zou niet weten hoe deze jongen daar wel toe in staat zou kunnen zijn.

Je moest altijd met de startlocatie beginnen, daarom de ‘start’ ervoor en vooral in dit geval leek het hem verstandig. Ze werd namelijk op de desbetreffende locatie schijnbaar wakker met amper nog herinneren, eigenlijk geen zo te horen. Zoals hij eerder al dacht, kon ze daar niet in de nacht rondgelopen hebben om ter plekke een dutje te doen. Iemand had haar naar die locatie gebracht. Het was maar een hypothese, maar beter dan helemaal niets, niet waar? Al prevelend vroeg ze of hij er heen wilde gaan. De blonde jongeman rolde met zijn groene ogen om haar vrij onnozele opmerking na te drukken. Sprak dat niet voor zich dan of moest hij het voor haar voorkauwen? “Wat denk je?” Snoof hij afkeurend, waarna hij zijn blik de kant van de poort die richting Santalune Forest richtte. Hoewel hij het absoluut niet wilde doen, moest hij haar de leiding laten nemen. Een timide, tweederangsburger met een afschuwelijke Pokémon, maar het bleef een mysterie en een dame en die kregen eenmaal voorrang. “Leid de weg,” Mompelde hij er zacht achterna, wellicht amper hoorbaar voor haar, al boeide dat hem niet. De mysterie trok eenmaal zijn aandacht, en de dame in kwestie niet.

Elina knikte aarzelend toen de jongen afkeurend snoof en een opmerking maakte. Zonder verder nog wat te zeggen liep ze naar de poort die naar Santalune Forest leidde, terwijl ze zich probeerde te herinneren welke weg ze had genomen. Gek genoeg wist ze dat nog goed en even was ze daar blij om, maar al snel besefte ze dat dat misschien wel kwam doordat ze niet meer wist waar ze daarvoor had gelopen. Of erger, als ze helemaal nooit ergens was geweest! Ze schudde even met haar hoofd om de gedachte kwijt te raken, terwijl ze over het pad door het bos liep. Nu even niet aan bizarre theorieën denken! Een aantal minuten lang wist ze de weg goed te vinden, wat vooral kwam omdat ze over een duidelijk pad liep, maar op een gegeven moment stond ze stil en keek ze om zich heen, waarna ze ze zich even naar de jongen toe draaide. “Het... het was nog wat dieper in het bos,” zei ze aarzelend, waarna ze van het pad af liep en verder het bos in ging. Iets vertelde haar dat ze niet met een wildvreemde jongen in een bos moest ronddwalen, maar het ging nu eenmaal om de plaats waar ze wakker was geworden. Wie weet zou ze er nog een aanwijzing vinden. Na een vijftal minuten bereikte ze een plek waar wat minder bomen stonden en meteen herkende ze het als de plek waar ze 's nachts wakker was geworden zonder te weten wie of waar ze was. “Hier is het...”