Identity crisis [&Florian Ace]

Alert volgde Florian het meisje richting Santalune Forest, hopend een spoor van herkenning aan haar houding te zien, maar tot nu toe viel niets aan haar hem op. Haar afschrikwekkende Woobat bood evenmin een teken dat hij de locatie herkende, maar daar zou hij zijn aandacht later op richten. Aandachtig probeerde hij elke teken op te vangen, maar niets viel hem daadwerkelijk op buiten het feit dat ze een veelgebruikte pad namen. De kans om iets bruikbaars te vinden was dan klein, zeker gezien er al wat uren verstreken waren en meerdere voetgangers hierover gelopen hadden. Alsnog kon hij niet zomaar alle hoop verliezen, want op dát punt was de onderzoek voorbij en waren er wellicht grotere gevolgen. Na een ogenblik dwaalde ze van het pad af, maar oogde het meisje weer onzeker, duidelijk zich aan het oriënteren, maar ze leek al spoedig weer te weten waar het was. Auomatisch onthouden hij deze plek, vlak bij drie bomen wiens takken elkaar kruisten en waar naast twee van hen een klimplant om de stammen gevestigd had. In de tussentijd liep de Teddiursa braaf achter Florian aan, maar zijn ogen glinsterde al bij het meest geringe teken van leven in het bos en dat waren dus een boel. Vreemd genoeg wist hij zich in te houden, al was het de vraag voor hoelang dat no zou gelden.

Na een korte tijd stopte Elina met lopen bereikte ze een dichtbebost terrein en lichtte ze extra toe dat dit de locatie was waar ze wakker was geworden. Direct keek hij rond of hem iets opviel, maar hier groeiden enkel minder bomen, maar dat betekende dat dit zich zeker aan de grens van het bos bevond. Traag zakte Florian door zijn knieën en keek vlak boven de grassprieten naar een minuscuul teken van een mens die wellicht Elina daar neergelegd had. Enkele grassprieten waren geplet en gezien er nog geen bruine verkleuring op verschenen was, zou het vrij recent moeten zijn gebeurd. Natuurlijk kon het Elina zelf zijn geweest, ma-Nee, dat kon niet. Florian trok lichtjes aan de grassprieten om de aarde beter te zien en zag dat er een schoenafdruk in zat. Natuurlijk. Elina was niet zo zwaar om een schoenafdruk in de aarde achter te laten, maar een oudere of langere man of vrouw wel. “Iemand had je hierheen gebracht,” Dat kon hij dus eindelijk vaststellen nu hij meer bewijs verzameld had, maar dan was er nog een Pokémon welk hij als informatie bron kon gebruiken. “Heb je een vermoeden.. Uhm, Hope?” Scherp keek Florian naar het vliegende mormel, nog steeds verafschuwd door het uiterlijk en het bestaan van de Pokémon, maar op dit punt kon hij diens hulp zeker gebruiken. Die was niet haar geheugen verloren, althans, dat dacht hij.