{ Highly explosive

Ragya liep met een zwaar humeur door the Lost Hotel. Ze had Aldrei nog niet terug kon krijgen van Nathan, dus moest ze het even zonder haar Ninetales doen. Aangezien ze zo gewent was om met die vos rond te lopen voelde ze zich maar eenzaam. En zoals ieder fatsoenlijk persoon ging ze dan maar op onderzoek uit naar een vervloekt hotel. Nee? Goed dan, misschien niet de beste optie of de logischte maar ze was dan in ieder geval weg. Ze had daarbij ook geen behoefte aan menselijke organismes, daarbij was ze op zichzelf al een gevaar voor de samenleving op dit moment. Niet dat ze nu wel zo veilig bezig was. Met haar impuls, ookwel bekent als pyromaniac zijn, waren haar handen als snel aan het knoeien met een aansteker. Was misschien niet zo’n heel goed idee in een huis vol oud –brandbaar- hout. Wie weet zou ze nog wel een vuurtje steken hier, gewoon een groot kampvuur om iedereens hart mee te vullen met blijdschap. Al betwijfelde ze dat dit zou werken, met een beetje geluk zou ze nog iemand ermee verbranden maar ook dat was geen goede vorm van entertaiment. Ze zou nog uren door kunnen klagen op dit punt, want de roodharige was gewoon gefrustreerd en boos. Niet dat dat op zichzelf al heel moeilijk te bereiken was, maar vandaag was ze nog eens wat extra snel uit haar doen gehaald. Ze had al bijna een waarschuwingslabel op haar voorhoofd geplakt.

{ Eerste post Ygor~

Ze was nogal op gegaan in haar innerlijk geklaag terwijl een zacht gescheld in haar eigen taal over haar lippen rolde. Aangezien niemand haar toch kon verstaan deed ze geen moeite haar onvrouwelijke voculair aan te passen. De roodharige had nog geen doelgerichte plannen maar keek gewoon een beetje rond, viel af en toe bijna in een gat en werd dan uit haar gedachtes gehaald. Toch waren geen enkele gedachtes sterk genoeg om het harde geluid van de aanwezigheid te doorbreken. Het was immers zo subtiel als een kudde neushoorns. Het duurde ook niet lang tot die gok niet geheel fout bleek te zijn. Want zodra ze zich omdraaide moest ze omhoog kijken, zelfs nog meer als normaal. Dit was gewoon geen persoon meer maar een berg. Ze was al klein en dit hielp het idee niet echt. Toch waren haar rode ogen onverbiddelijk op de ander gericht, alsof zij hem met gemak aan zou kunnen, met of zonder pokémon. -al was niks minder waar- Maar de woorden van de vreemde zorgde er echter voor dat ze niet zomaar in de aanval ging. Ze liet de aansteker rollen tussen haar vingers. "Waarom ook niet? Het is niet dat iemand het zal missen" haar toon was scherper en feller terwijl ze opkeek naar diens ogen. Al zag ze natuurlijk niet zo veel verder dan de fancy bril. Ze deed niet eens moeite de rest van de outfit te bekijken, het zou waarschijnlijk net zo aanwezig zijn als de rest van de berg.

Ragya had geen zin in menselijke organismes vandaan en liet dit duidelijk merken. Haar blik zei opzichzelf al genoeg over dit punt, al straalde haar zelfverzekerde en trotse houding dezelfde boodschap uit. Toch leek het er niet op dat Fjall hier op de loop ging van een beetje boos kijken, hij was een flink stuk ouder als haar en nog een hoop groter. Toch zorgde dit er niet voor dat ze terug krabbelde, in haar blik lag zelfs een hint van uitdaging. Verder vond ze het moeilijk echt te zeggen wat ze van Fjall vond. De blondie was haar net te vrolijk naar haar zin, maar leek ook niet van plan haar tegen te houden. En tjah, iedereen die haar niet in haar vuurzaken tegenhielt kreeg meteen bonus punten. Bij de vraag begon ze wat afwezig aan de aansteker te prullen, in een poging de bovenkant los te krijgen. Net voor ze de ander een snauw had gegeven ging hij al weer verder. Er zat iets in diens toon waardoor ze zich opgefokt voelde, geloofde hij haar niet of zo? Zodra het erop leek dat hij uitgepraat was reageerde ze simpel “De helft is toch al half dood en de rest red het heus wel. En anders maar niet” Het laatste kwam er wat sneerend uit. Ze was zelf ook dakloos en het was niet dat het zo erg was. De aanstellers. Hierna keek ze naar de aansteker, die nog altijd niet los was en viste een klein zakmesje uit haar broekzak. Het ding was alleen maar goed voor dingen open te snijden en los te wrikken, maar aangezien ze hem toch alleen maar nodig had voor het laatste maakte het niet uit. Hiermee wipte ze bovenkant los en begon aan iets te prullen. Met een kleine aansteker had je immers weinig plezier, maar gelukkig waren die dingen makkelijk op te voeren.

Ragya was nog altijd bezig met de aansteker. Aan de binnenkant zat immers altijd een wieltje, en als je die maar genoeg opkrikte had je een kleine vlammenwerper. Eigenlijk was dat wieltje ervoor zodat je de aansteker nog kon gebruiken als hij bijna op was. Maar tja, hij was dus ook bekwaam voor grotere doelen. Uiteindelijk besloot de roodharige dat het genoeg was en stopte het mesje weer weg. Hierna hielt ze de aansteker een eindje van haar af en draaide aan het wieltje. Een redelijk grote vlam schoot omhoog en Ragya trok haar wenkbrauw even op. Zeker fanatiek maar ze wou ook haar wenkbrauwen behouden. Ze ging een paar klikjes terug en probeerde het nogmaals, nu wel blij met de grote maar rustige vlam. Hierna klapte ze de bovenkant weer dicht en keek weer op. Er was iets onaangenaams aan die grijns die de vreemde bij zich droeg. Je moest nooit iemand vertrouwen die zo vrolijk was, en meneer zat dus in die categorie. De ander maakte duidelijk dat hij niet binnen bleef kijken. Wat jammer nou. Ze viste een andere aansteker, een oudere, uit haar zak. Ook deze gaf ze even een testje om te zien of hij nog werkte. Toen dit bevestigd werd door een vlammetje klapte ze hem weer dicht en wierp hem naar de ander toe. “Kom aan Fjall, laten we kijken of je meer bent dan alleen een stralende lach” Niet dat ze het erg vond om het zelf te doen, maar ze wou ook eens kijken of de ander meer was dan alleen woord. Hierna liep ze de ander achterna en begon naar een goed plekje te zoeken in de gang met droog hout. Of het lang zou branden en alles mee zou pakken betwijfelde ze. Maar in ieder geval zou het kort maar hoog oplaaien. Beter als niks was het in ieder geval. Uiteindelijk vond ze een droog plekje hout en keek achterom om te zien of Fjall zou helpen of niet. Anders moest ze even wachten tot ook hij wat gevonden had.

Ragya stak ook haar eigen houten gedeelte aan toen ze zag dat Fjall ook een goede plek had uitgekozen en ook besloot mee te doen. Wat gezellig toch. De roodharige nam net iets meer tijd in haar werk dan de reus achter haar. Zij zorgde met haar kleine vlammenwerper ervoor dat het vonkje oplaaide en een mooi vuurtje maakte. Al snel joeg het vuur zich op, maar Ragya vreesde het niet. Ze was dan wel niet zo oud als de ander, maar zolang ze wist had ze al deze fascinatie gehad met vuur. Ze kende het en wist wat het zou doen. Zolang er geen wind stond kon ze het temmen, zou het naar haar luisteren en zou ze zich niet branden. Zelfs nu de muur al bijna helemaal in brand stond voelde Ragya er geen angst naar. De ruimte was windstil, de vlammen mak. Toen de punten eindelijk hoog genoeg kwamen om wind te vangen liep ze naar achteren en liet de aansteker weer in haar zak glijden. Het vuur begon wild te worden en veel rook te verspreiden, waardoor nu ook de roodharige zich terug trok. Eenmaal naast Fjall keek ze even omhoog, om zijn blik te ontmoeten. Vanaf de zijkant kon ze nog net zijn expressie zien, die haar meteen liet afvragen hoe veel mensen nog mentaal stabiel waren. “Je lijkt er wel veel plezier in te hebben voor zo’n oudje” De uitdaging was niet uit haar ogen verdwenen en ze wou kijken wat ze aan Fjall had, op het moment was hij immers net iets te blij om een goede mening over te krijgen.

Ragya leunde tegen iets op terwijl ze naar de vlammen keek. Er was altijd iets nadat ze iets in brand had gestoken. Het impuls trok weer uit haar handen weg maar genoot ervan. Ze genoot van het vuur dat oplaaide, zich weer op iets anders klemde en dan weer door ging. Het had iets levends en sterks. Ze had een onbeschrijfbare liefde naar dit foneem. Maar goed, hoewel ze hier lang genoeg kon kijken naar het verbranden van hout en as had ze iets anders om zich mee bezig te houden. Degene naast haar. Bij de reactie haalde ze haar schouders op. Ze was zelfs een 18 jarige die rondreisde, dakloos was en een pyromaan was. Ze was een van de laatste om te gaan oordelen. Voor haar was het dus allemaal goed. “Heeft deze levensgenieter dan ook een naam?” Hoewel ze de ander graag Fjall zou blijven noemen, en die bijnaam heel toepasselijk was, kon een naam wel makkelijker zijn.

Ze vond de gast naast haar maar een vreemde. Niet dat dit perse erg was, zelf was ze ook niet de normaalste. Normaal was ook maar saai. Toch zei het zeker wat als zelfs een Pyromaan dit van je dacht. Maar goed, ze zou niet oordelen. Zelf was haar aandacht meer gericht op het vuur, hoe deze zich voedde met de zuurstof en hoger likte. Beiden keken ze voor andere zaken, maar omdat ze hetzelfde zicht deelde vond ze de berg nog geen kwade. Waarschijnlijk betekende dit dat ze beter een cursus mensenkennis moest gaan doen. Bij de vraag kreeg ze nog een antwoord terug ook. Blijkbaar heette meneer Ygor. Een lekker duidelijke naam. “Niet iedereen, maar je hebt de eer met Ragya te spreken” ging ze in op zijn woorden. Even veegde ze haar haren naar achteren en keek weer naar de vlammen, de wind nam af, en zo ook het vuur. “Skemmtilega” Verkeerde taal, maar ze was er nu al zo aan gewend dat ze niet eens meer de moeite deed zichzelf te verbeteren. Hij begreep het heus wel.

Ragya keek af en toe weg van de vlammen om de blik van Ygor op proberen te vangen. Schattend. Na het hele gebeuren was ze nogal wantrouwig geworden, iets wat logisch was in haar situatie. Maar hij leek gewoon altijd blij te zijn, en meteen begon ze zich af te vragen of hij ook ooit nog iets anders zou zijn. Misschien niet een van de beste dingen om uit te gaan proberen, maar goed, nieuwsgierig zijn kon niet kwaad. Dat hoopte ze in ieder geval maar, ze kwam nu al in genoeg problemen. Aandacht terug op de show, deze leek af te sterven. Wat jammer nou. Even zuchtte ze toen de laatste lichten doofde om hierna ook naar de grote man toe te draaien. Het verschil was niet normaal, ze tipte niet aan hem met haar miezerige 1.60. Dat betekende nog niet dat haar houding minder trots of zelfverzekerd was. Bij de opmerking knikte ze dus ook, keek nog even terug, en toen weer naar het bebrilde gezicht van de ander. “Inderdaad, een kampvuurtje laat het gebied gewoon opleven” Een groot vuur was zeker belonend, ze voelde het nog nabranden in haar handen. Het was een vreemd gevoel, zoals wanneer je handen ontdooide na lang in de kou te hebben gestaan. Ondragelijk was het impuls, maar de beloning was een rust en gevoel van tevredenheid. Natuurlijk ebte dit al redelijk snel weg, maar het was nog te zien aan de roodharige. Goed, nu moesten ze ook nog wat anders doen. Wat schattend keek ze rond. “Ik neem aan dat er in de buurt geen gelegenheid is voor een kop koffie?” Yup, koffie was het antwoord op alles. Maar hier leek het niet te vinden te zijn.