What a waste of time

Arceus, wat ze was nu blij met een pokémon die licht kon geven. Of nou ja, officieel had ze er twee. Maar met een Rapidash door een oud hotel gaan lopen was nou niet echt iets wat ze van plan was. Dus dan maar met een over sized mot, die basically een vliegende zon was. Ze voelde zich ook een stuk beter op haar gemak met een Volcarona bij zich. De pokémon was momenteel toch wel een van de sterkste in haar team en een van de pokémon waar ze een ontzettend sterke band had. Al moest ze toegeven dat ze dat met al haar pokémon wel had. Haar shiny Gardevoir, die luisterde naar de naam Fiora, was natuurlijk diegene waar ze altijd op terug kon vallen, net zoals haar Charizard, Enya. Eigenlijk moest ze wel weer eens wat gaan doen met haar Charizard, die arme schat zat al veel te lang in haar pokéball. Maar ze moest toegeven dat ze vrij weinig aan de Charizard had de laatste tijd, kleinere pokémon waren gewoon een stuk handiger. Zo ook de shiny Liligant die ze inmiddels bij zich had, een pokémon die ze met haar leven zou willen beschermen. Puur omdat ze voor haar bijzonder was en ze zonder haar geen contests meer zou gaan doen. Fiora en Melina zouden een perfecte combi kunnen worden, als er eens een dubbel gevecht gehouden moest worden bij een contest. Sowieso vond ze dat er weer meer contests in Kalos moesten komen, maar goed, daar had ze zelf nogal weinig over te zeggen helaas. Het was zo jammer dat er geen commisie of zo was, waar je dan heen kon gaan. Ze grinnikte eventjes bij die gedachten, zou best wel leuk zijn. Dan had ze daar al zo vaak aan de bel getrokken om de lak aan contests. Ach ja, misschien dat ze ooit wel weer eens geluk had. Voor nu zou ze zich vooral gaan richten op de gevechten die op haar pad kwamen en daarvoor was ze hier ook eigenlijk. Ze was op zoek naar een waardige tegenstander, waarschijnlijk gewoon een sterke pokémon om tegen te kunnen vechten. Ze was immers bezig met een strak trainingsschema, niet alleen voor haar pokémon maar ook voor zichzelf. Eigenlijk zou ze beter kunnen gaan joggen door het hotel heen, maar ze had zo het gevoel dat het daarvoor een beetje te instabiel was hier.
Met een zucht draaide Vivienne zich om, het was best wel saai hier. De vorige keer dat ze hier had rondgedwaald had ze tenminste nog iemand gevonden om tegen te praten, een echt persoon en geen geest dan wel. Goed, ze had hem dan wel bijna verbrand met de Houndoom, Kratos, die ze toen nog in haar team had. Een steek van verdriet ging door haar heen, ondanks haar angst voor Houndooms, was ze zeer gehecht geworden aan de brompot die ze in bezit had. Hij was echt een schatje als je wist hoe je hem moest behandelen en dat was haar aardig gelukt. Sowieso was hij ontzettend beschermend over haar en ze wist niet zeker of dat kwam door haar of door het feit dat hij vroeger van Aiden was geweest. Waar was die roodharige trouwens? Ze had hem al een langere tijd niet meer gezien, maar om eerlijk te zijn had ze Lilium ook al een lange tijd niet meer gesproken. Eigenlijk had ze best wel weinig echte vrienden in Kalos zitten, mensen met wie ze casual kon afspreken. Goed, ze kon genoeg mensen, ze had er best veel ontmoet, maar echt vrienden kon ze ze niet noemen. Lilium kwam toch wel het meest in de buurt, maar die bleek van de aardbodem te zijn verdwenen, dus daar had ze niet zo veel aan. Bij Aiden wist ze niet echt hoe ze hem moest bestempelen, hij wisselde een beetje te veel van gedrag om als vriend te kunnen zien, was ze van mening. Van Nathan was ze ook niet geheel zeker. Hij was aardig en had een ontzettend sterk team, maar ze had het idee dat hij dingen achter hielt, dingen die zij waarschijnlijk niet eens wilde weten. Verder waren Alyss, Dominique en Judah ook verdwenen, of daar leek het tenminste op. Ze zuchtte zachtjes, ze moest echt eens wat nieuwe vriendschappen gaan maken, het leven begon een beetje saai te worden in d’r eentje zo.
Ondertussen was ze dieper in het hotel gewandeld, de lucht was vochtig en rook naar schimmel. Waarom wilde ze toch altijd naar de vreemde plekken van Kalos toe? Niet dat het echt veel uit maakte, ze had toch genoeg te doen, maar er zou toch niemand hier zijn. En van die sterke pokémon bleek ook niets waar te zijn. Ze was nog helemaal geen pokémon tegen gekomen. Kon misschien ook komen omdat het over het algemeen Ghost-type pokémon waren en die lieten zich niet echt graag zien. Ze zuchtte, soms vroeg ze zich af waarom ze van die vreemde dingen ging doen. De brunette besloot in een van de kamers stil te blijven staan en keek om zich heen. Er hingen wat vreemde dingen aan de muur en een enkele vandalist had wat graffiti op de muren gespoten. “Get Out!” stond er in grote bloedrode letters. Lekker optimistisch zeg. Ze krabde zichzelf eventjes op d’r hoofd heen, voordat ze Nuria gebaarde om verder te lopen, er was hier verder niets bijzonders te beleven. ”Ik ben bang dat we alleen hier zijn, Nuria,” zei ze tegen de Volcarona, die een instemmend geluid liet horen. Ze hadden hier nu al een uur of twee rondgedwaald zonder iets bijzonders tegen te komen, dus misschien was het tijd om weer eens naar buiten te gaan. Rustig wandelde ze in de richting van de uitgang, die gelukkig snel gevonden was en liep naar buiten. Het zonlicht deed pijn aan d’r ogen, na de duisternis in het hotel en ze draaide zich om naar de ingang. ”Wat een verspilling van tijd,” mompelde ze tegen zichzelf en ze wilde zich omdraaien, waardoor ze prompt tegen iemand aanliep.

[First post for Ethan~]

Ze keek eventjes verbaast op toen er opeens een jongen voor haar stond, hij zou ongeveer een jaar jonger dan haar moeten zijn, en was volledig buiten adem. Nuria bleef ondertussen rustig achter haar fladderen en probeerde wat van haar warmte op de jongen te schijnen. Nuria, de eeuwige zonneschijn en helper van de mensheid. Vivienne grinnikte zachtjes om het beeld, maar haar gezicht werd serieus toen de jongen begon uit te leggen waarom hij zo buiten adem was en wat er was gebeurd. Blijkbaar was een pokéball van hem gestolen en was hij gelikt door een Haunter. Een huivering ging over haar rug heen, die ervaring wilde ze zelf inderdaad niet graag meemaken. Ze haalde haar schouders op. ”Ik ben een coördinator, geen ranger, maar ik wil je best helpen hoor,” Arceus, Vivienne was soms echt veel te goedgelovig. Maar ze kon het ook niet uit staan als iemand iets was overkomen en haar om hulp vroeg. Ze glimlachte eventjes naar de jongen. ”Waar had je je pokéball nog?” vroeg ze daarna.

De jongen bleek opgelucht te zijn toen ze haar hulp had aangeboden, ach, het kon geen kwaad om andere te helpen. En ze wist zelf dat Nuria het ook niet erg vond om als zon te spelen in het Lost Hotel. Toen de jongen uitlegde dat hij niet precies wist waar hij zijn pokéball was verloren en dat hij direct weer terug naar buiten was gerend. Maar dat de pokéball niet zo heel ver zou kunnen zijn. Vivienne knikte eventjes en keek opzij naar haar Volcarona, die een poging deed om boven de jongen te gaan fladderen en hem te besprenkelen met goud achtig stof. "Nuria, vind het erg om weer terug naar binnen te gaan?" vroeg ze aan haar pokémon, die vrolijk op en neer vloog en achter haar trainster ging vliegen daarna. "Zullen we dan maar?" vroeg ze aan de jongen, die ze een vrolijke glimlach toewierp. "Trouwens, wat is je naam?" vroeg ze daarna.

De jongen stelde zich voor als Ethan en Vivienne glimlachte eventjes. "Vivienne, aangenaam," stelde ze zichzelf daarna voor en ze merkte dat Ethan gefascineerd naar haar Volcarona keek. Nuria was de aandacht inmiddels wel gewend en fladderde rustig in het rond, terwijl het gouden stof uit haar vleugels viel. "Ze is mooi hè," zei ze zachtjes grinnikend, voordat ze zich richtte op de ingang van het hotel. Eens zien of ze die pokéballs terug konden vinden, dan had ze haar goede taak als niet-ranger ook weer volbracht. "Zullen we dan maar?" vroeg ze daarna, terwijl ze naar de ingang van het hotel liep.
Op het moment dat de duisternis om hen heen viel, ging bij Nuria het licht weer aan en scheen ze als een kleine zon het hotel binnen. Vivienne draaide zich om naar de roodharige. "Durf je voorop te gaan om de weg te leiden?" vroeg ze aan hem.

Vivienne knikte eventjes toen Ethan begon over dat hij geen idee had waar ze heen moesten, alleen dat hij nog kon herinneren dat de deur een slijmerige deurknop had. Ze dacht eventjes na, eigenlijk wilde ze niet al te veel pokémon tegelijkertijd uit hun pokéball hebben omdat ze dan het overzicht kwijt zou raken, maar misschien was het wel het handigste. Nuria kon wel voor wat licht zorgen, maar zou bij het zoeken niet echt kunnen helpen. Daarvoor had ze echter wel een andere pokémon gevonden. Ze pakte een nieuwe pokéball in haar hand en twijfelde eventjes, vertrouwde ze dit goed genoeg? Ze moest wel, ze had immers haar hulp aangeboden. De pokéball viel uit haar hand en een Houndoom kwam tevoorschijn. "Kratos, zou je kunnen helpen? We zoeken een deur met een slijmerige deurknop, misschien kun je de geur van onze vriend hier volgen er naar toe?" vroeg ze aan de pokémon, die eventjes gromde, maar daarna toch instemde. De Houndoom stapte op Ethan af en snuffelde eventjes aan 'm, voordat hij zich omdraaide en een gang in liep, hij had al een spoor te pakken.