Saturday night FEVER || Kaito Stone

Met een verveelde blik en een zucht nam Kaito de patrouille van zijn collega over. Hij gaf de man een klopje op zijn schouder en ze grijnsden kort naar elkaar. De man omdat hij eindelijk kon stoppen met zijn wacht en hij omdat hij beleefd moest blijven. Ondanks dat hij tegen zichzelf gezegd had dat hij respect ging hebben voor zijn collega’s, had hij dat voor de man niet echt gehad. De man was nog maar een Grunt – dat was hij ook, maar goed – en voerde echt geen steek uit. Het enige wat hij deed was patrouilles uitvoeren op de gevraagde uren en lui in zijn zetel zitten, niks doende aan zijn Pokémon. Dat was bij Kaito wel anders. ‘Ga, Psycho,’ zei hij terwijl hij zijn Alakazam uit zijn Poké Ball liet. Psycho knikte kort naar hem omdat hij wel wist wat ze gingen doen. De avondklok was ingegaan en dat wilde zeggen dat hij de kleine kindertjes van de straat moest halen. Wat een ontzettend leuke job. Vooral als ze dan ook nog eens Pokémon bij zich hadden die sterker dan de zijne waren waardoor hij hulp moest zoeken bij zijn collega’s. Hij was zijn vorige, vernederende patrouille echt niet vergeten namelijk. De witharige man liep, met zijn handen in zijn zakken, al een kwartiertje over straat toen hij opeens een jongedame in de verte zag. ‘Wel wel, wat hebben we hier,’ zei hij grijnzend. De jongedame moest wel ouder dan achttien zijn. Maar goed, hij was hier om zijn job te doen, niet om iemand in zijn bed te krijgen. En dus stapte de witharige kalm op de jongedame af. ‘Mevrouw is zich ervan bewust dat de avondklok zojuist is ingegaan?’ vroeg hij met een formele stem, maar er klonk een grijns door en zijn goudkleurige ogen fonkelden toen hij haar aankeek. Hij probeerde om het niet speels te laten lijken, maar hij kon bij zo’n mooie dame als deze gewoon niet anders. Hij kuchte, schraapte zijn keel en sloeg vervolgens zijn armen over elkaar waarna hij vragend zijn wenkbrauw optrok. Serieus blijven, Kaito, anders denken ze dat ze tegenwoordig alles mogen.

In het maanlicht kon hij haar vuurrode haren onderscheiden. En dat bracht hem weer op één naam en één persoon. Hij probeerde zijn gedachten de andere kant op te brengen zodat hij er niet aan zou denken. De laatste tijd dacht hij namelijk iets te vaak aan haar voor zijn doen, want meestal vergat hij de dames waarmee hij een avontuurtje had beleefd meteen weer. Maar zij bleef de hele tijd in zijn hoofd rondspoken en hij vroeg zich af hoe dat mogelijk was. Zijn gouden ogen gleden weer terug naar de dame toen deze begon te spreken. Hij had zijn wenkbrauwen lichtelijk gefronst omdat ze haar boezem wat had opgetild met haar armen. Was dat bewust? Hij had geen idee, maar ze leek de regels niet zo nauw te nemen. Dat was het soort type waar hij wel van hield. Zie je wel. Niks Ragya. Niks rood bekend haar. Gewoon zijn ding doen en niet meer aan haar denken. Er waren nog zat andere dames dan Ragya die zijn aandacht op konden eisen. Hij zou haar gewoon vergeten. En hij zou ook maar direct proberen te vergeten dat hij haar naam toch genoemd had, ondanks dat hij zichzelf had proberen te verhinderen om dat te doen in de eerste plaats. ‘Da’s jammer,’ sprak hij en zijn speelse grijns verdween voor even. Zijn gouden ogen keken haar peilend aan terwijl hij een hand door zijn witte haar haalde. Daarna deed hij een stap naar voren zodat hij de ruimte tussen hun wat krapper maakte. ‘Want in Lumiose City gelden regels en die regels dienen nagestreefd te worden. Als je niet van een bedtijd houdt, moet je maar naar één van die andere steden gaan waar géén regels zijn.’ Zijn stem klonk kil, maar zijn ogen lichtten weer op toen deze de hare ontmoetten en er kwam weer een grijns om zijn lippen. Daarna deed hij nog een stap naar voren. Een frisse wind woei langs hem heen zodat zijn parfum haar kant op geblazen werd. Zijn ogen gaven een sterke kleur van goud af in het maanlicht en zijn haren leken wel de kleur van de maan zelf te hebben in plaats van het gebruikelijke witte dat hij echt had. Hij sloeg zijn armen op dezelfde manier zoals zij had gedaan over elkaar heen zodat hun armen elkaar bijna raakten.

Kaito besloot om een zucht in te houden. Het zou toch alleen maar toneelspelen zijn, want in principe vond hij dit niet zo heel erg. Het was echt een prachtige roodharige dame en dat was niet iets dat hij vaak mocht meemaken. Natuurlijk waren er meisjes die de avondklok nog steeds negeerden en die zijn aandacht ook trokken, maar die wist hij wel wat heel makkelijker weg te krijgen dan dit exemplaar hier. De reden dat hij dan ook niet flirtte met die andere meisjes was omdat zijn collega’s meestal in de buurt waren. En als ze dat rapporteerden aan zijn baas, werd hij natuurlijk nooit een Agent. En hoeveel hij ook van vrouwen hield, hij wilde wel graag Agent worden en een betere rang in Team Rocket krijgen zodat hij ook maar geld kon verdienen. Zou zo hij eens een keertje een echt huis kunnen kopen. En dan hopelijk niet meer in Lumiose City, maar gewoon ergens anders. Een andere stad. Dat zou hem wel leuk lijken. Maar goed, dan moest hij eerst een rang stijgen en meer geld verdienen, dus dat kwam er voorlopig nog niet van. ‘Je kunt hier ook blijven,’ zei hij rustig. ‘Alleen niet vanavond, want de avondklok is ingegaan.’ Hij rolde met zijn ogen bij haar opmerking. ‘Geef maar toe dat je het lekker vindt ruiken,’ zei hij met een glimlachje tegen haar. Hij wist dat hij best veel parfum opspoot, maar hij wist ook dat de dames van een lekker mannelijk geurtje hielden. En dit vermengd met zijn eigen geur moest gewoon wel lekker zijn om te ruiken, dus hij nam aan dat deze dame gewoon een toneelspelletje ophield om hem te misleiden. Hij kende dat soort dames maar al te goed, want Ragya was ook zo geweest. En hij moest echt eens ophouden met aan Ragya te denken. Ze was een speeltje geweest, meer niet. Er was geen reden voor hem om aan haar te blijven denken. Zijn witte haren speelden zacht mee met het windje dat door de stad woei. Het maakte het wat frisser om buiten te zijn, maar Kaito vond het best aangenaam. ‘Jij ruikt althans wel lekker,’ ging hij doodleuk verder. ‘Maar helaas, met goed ruiken win je niet alle harten voor je, dus ik verzoek je nogmaals vriendelijk om deze stad te verlaten of naar een Pokémon Center te gaan waar je kunt overnachten.’ Hij haakte zijn gouden ogen in de hare terwijl hij wachtte op een antwoord.

Eventjes keek ze diep triest naar hem. "Maar je snapt toch zelf ook wel dat weggaan zo veel werk is. Daar heb ik toch allemaal geen tijd en zin in?" Mompelde ze sipjes en grinnikte zacht haar vinger over zijn schouder glijdend, de vorm van zijn lichaam volgend met haar ogen. "Hmm als ik toegeef dat je lekker ruikt win ik dan wel jouw hartje?" De roodharige glimlachte zacht hem onderzoekend aankijkend. Nah, natuurlijk was het niet veel moeite om gewoon om te draaien en te vertrekken maar hey. Het was veel leuker om nog iets leuks als einde van haar avond te krijgen. Ze vroeg zich af waar zijn gedachten hem heen brachten en hoe zij op die gedachten in zou kunnen spelen. Want zeg nou zelf, een feestje was veel leuker als zij de bovenhand had. " Pokemon Centers hmm." Ze grinnikte zacht. "Dat is een beetje onder mijn klasse nietwaar?"

Damn. Die rode haren. Die ogen. Ze was echt helemaal zijn type. Het was schijnbaar zo dat hij van rood haar hield. Vroeger was hij erg voor blondines, maar tegenwoordig vond hij die pittige roodharige dames ook wel leuk. Zolang ze maar geen pyromanen waren. Hij deed zijn uiterste best om niet te rollen met zijn ogen bij die laatste gedachte, want dan zou hij de chick hier voor hem misschien wegjagen. Hij draaide zijn hoofd naar haar toen ze weer begon te spreken en huiverde kort onder haar aanraking. ‘Waar heb je dan wel zin in?’ vroeg hij ondeugend aan haar. Hij had helemaal geen zin om de strenge kerel te spelen die haar moest informeren over de avondklok, maar het was wel redelijk goed om dat als excuus te gebruiken zodat hij meer contact met haar kon hebben. En schijnbaar wilde ze dat zelf ook wel, anders zou ze zijn schouder niet zo aanraken. Hij kreeg er echt kippenvel van en hij had zin om haar ook aan te raken, maar sprak zichzelf streng toe dat hij nog even moest wachten. ‘Misschien,’ sprak hij grijnzend op haar opmerking. Hij vond haar eerlijk gezegd best wel leuk. Ze deed niet wat hij zei. Daar was hij wel gediend mee. Als mooie vrouwen niet deden wat hij zei. Je had natuurlijk ook nog van die vrouwen die té makkelijk waren en direct zouden hebben gedaan wat hij hun opdroeg, daar knapte hij te veel op af. Schijnbaar hield hij dus meer van dames die wat meer tegen hem ingingen en de roodharige was zo iemand. Zijn gouden ogen bleven kort op haar hangen bij haar opmerking. ‘En wat is dan wel meer jouw klasse?’ vroeg hij vervolgens. Hij kon het niet verhinderen dat hij een stap naar voren deed zodat hij bijna tegen haar aanstond. Zijn hand dwaalde kort af naar haar heup, maar hij streek enkel met zijn vingers erlangs zodat ze het wel zou voelen. Hé, hij was niet diegene die iemand gauw gaf wat ze wilde hebben. Als ze hem wilde hebben, moest ze ook wat meer moeite voor hem doen. ‘Je weet toch dat het een beetje nutteloos is om tegen mij in te gaan, hè? Ik heb het hier voor het zeggen,’ sprak hij en hij grijnsde naar haar. Zijn gouden ogen bleven speels op haar hangen en zijn vingertoppen haakten zich nu plagerig achter de lusjes van haar broek, maar hij liet ze er ook weer snel vanaf glijden.