You Got Me Beggin' [+Kaito Stone]

Een verveelde uitdrukking lag op het gezicht van Kaito. Zijn schouder jeukte enorm dankzij dat verdomde verband dat hij moest dragen omdat zijn ex-vriendin aka Ragya het weer zo leuk had gevonden om hem te verbranden met dat ongemanierde rotbeest van haar. Zijn schouder was echt gevoelig voor elke beweging en hij moest het regelmatig laten checken in het ziekenhuis. Ragya had waarschijnlijk geen idee hoe diep ze hem nu in de ziekenhuisschulden drukte. Niet dat hij elke week ging, hoor. Hij liet het checken om de zoveel tijd. De dokter zei dat hij geluk had gehad en dat het er steeds beter begon uit te zien, maar dat hij zich niet al te veel mocht opwinden omdat anders zijn brandwonden gingen jeuken. Ook had hij een speciale crème gekregen en werd hem geleerd hoe hij zijn verband dagelijks om moest doen na het douchen, want Kaito had al aangegeven dat hij echt geen zin had om dat te laten doen door een verpleegster. Niet dat die verpleegsters niet sexy waren in Santalune City, maar hij had gewoon geen zin om speciaal daarvoor naar het ziekenhuis te gaan en daar ook nog eens extra kosten voor neer te leggen. Hij had in de tussentijd zijn Pokémon getraind en had zijn Gastly laten evolueren in een Haunter. Deze was wat afwezig door de stad aan het zweven terwijl Aqua en Psycho trots langs zijn zijde liepen. Aqua was niet echt bezig met de mensen in de stad, maar Psycho wel. Psycho stootte hem aan en wees naar een blondine verderop. Kaito fronste zijn wenkbrauwen en schudde zijn hoofd ten teken dat hij nu niet echt zin had in flirten met meisjes, maar Psycho stootte hem nogmaals aan en keek hem veelbetekenend aan. Hé, ja… Ze waren in Lumiose City en hij had hier eigenlijk vrij de toestemming om haar Pokémon te stelen. Dat was ook de voornaamste reden waarom de zwakkere trainers deze stad meden. Ze moest dan wel een zwakke trainer zijn, toch? Maar één manier om dat uit te vinden. Het begon al redelijk tegen de avond te lopen en Kaito wist dat de avondklok elk moment in kon gaan. ‘Zo zo,’ sprak hij zacht zodra hij het meisje naderde. ‘Zo te zien zijn we ons niet bewust van de avondklok, wel dan?’ Hij grijnsde vals naar haar en zowel Aqua als Psycho draaiden hun koppen naar de blondine toe om deze aan te kijken. Op dat moment dook Shadow achter haar op en maakte zo’n hels kabaal dat ze zich vast wel dood moest schrikken. ‘Psycho, Confusion op die Poké Ball,’ zei Kaito en zijn Alakazam wees automatisch zijn lepel naar één van de vele Poké Ball’s die aan haar riem hingen, hopend dat er minstens één zou openbarsten.

Kaito rolde met zijn ogen toen hij het tegenargument hoorde en vervolgens werd uitgemaakt voor creep. Oké, hij wist dat hij van tijd tot tijd eng kon grijnzen, maar was dat nu echt weer direct een reden om hem voor creep uit te maken? Hij deed echt zijn uiterste best om opgevangen te worden door de mensheid en door zichzelf perfect in te burgeren, maar iedereen had altijd zo’n vooroordelen over hem. Snif snif. Hij kon in elk geval al aan haar houding merken dat ze niemand van Team Rocket was. Want het was gewoon afgang als je je eigen collega op de avondklok wees en een poging ging doen om haar Pokémon te bestelen. Hij fronste lichtelijk toen hij zag wat er uit de Poké Ball tevoorschijn kwam: een Hitmonchan. Perfect. Niet alleen was dit een sterkte voor Psycho, maar ook Aqua kon redelijk wat schade aanrichten door zijn Peck te gebruiken. Hij besloot om zijn andere twee Pokémon echter buiten gebruik te stellen en zich alleen te focussen op Psycho, anders was het ook weer zo zielig voor het meisje. ‘Reflect!’ riep hij. Omdat het een fighting type was waar hij tegen moest vechten, was het hem vrij duidelijk dat er vooral fysieke aanvallen werden gebruikt en een Reflect zou deze veel minder effectief maken. En inderdaad, zijn Alakazam leek nauwelijks schade te hebben geleden onder de aanval. Bij haar volgende aanval fronste hij even zijn wenkbrauwen. Was een Fake Out niet enkel effectief aan het begin van het gevecht omdat het ervoor zorgde dat je Pokémon die beurt niet kon bewegen? ‘Teleport,’ sprak hij uit. Buiten gevechten zou Psycho terug naar het Pokémon Center gegaan zijn, maar in het gevecht bewoog hij zich gewoon simpel naar een andere plek waardoor hij buiten het bereik van de Hitmonchan viel. ‘Mijn beurt!’ bracht Kaito vrolijk uit. ‘Psycho Cut!’ riep hij meteen de sterkste aanval van Psycho in. Door zijn psychische krachten te gebruiken creëerde hij twee messen en stuurde deze op de Hitmonchan af. ‘En laat het volgen door een Psybeam, maar dan op een andere plaats!’ beval Kaito zijn Alakazam. Deze bewoog zich weer naar een andere plaats en gebruikte zijn Psybeam, welke hij door middel van gebruik van zijn lepels op de Hitmonchan afstuurde. Shadow bewoog inmiddels vrolijk rond de blondine heen en maakte gekke gezichten die hij grappig vond, maar die voor anderen wel eens als traumatiserend ervaren konden worden.

Kaito’s mond trok tot één streep toen de Hitmonchan de sterkste aanval van zijn Alakazam wist te ontwijken. Jammer. Hij had echt wel graag gezien hoe de Hitmonchan achteruit geblazen zou worden door een krachtige Psycho Cut. Maar niet getreurd, er waren nog kansen genoeg. En wonderbaarlijk genoeg deed Shadow ook zijn eigen deel, al was dat op zijn eigen manier. Ondanks dat hij zich te hard op het gevecht concentreerde, kon hij toch nog zien hoe erg de blondine zich ergerde aan zijn Haunter en hij grinnikte. Misschien moest hij Shadow later dan ook wel wat credits geven voor dit gevecht. Aqua stond met over elkaar geslagen armen naar het gevecht te kijken, niet van plan zijnde om iets te doen als dat niet nodig was. Zijn mond was, net als die van Kaito, vertrokken tot één streep. Kaito was blij dat hij de Prinplup zoveel discipline had kunnen aanbrengen om zo’n korte tijd. Zijn hoofd draaide zich meteen toen er een Bullet Punch geroepen werd. Plotseling kreeg hij een idee. ‘Laat het over je heen komen,’ sprak hij tegen zijn Alakazam. Shadow was ondertussen hard aan het lachen met de blondine. ‘Haunt, haunt, haunt,’ zei hij terwijl zijn ogen in zijn kassen draaiden en zijn tong naar buiten stak. Hij deed net alsof hij pijn had toen de vuist van de blondine door zijn lichaam ging. Hij rolde zijn ogen nog harder in zijn kassen om haar de stuipen op het lijf te jagen. Hij besloot dat het echter tijd werd voor een andere aanpak. Hij wilde graag zijn ding doen zonder afgeblaft te worden door Kaito en dus ging hij dichter naar haar toe. Hij deed net alsof hij besloot om haar niet meer lastig te vallen door de andere kant op te kijken, maar zodra hij dichtbij genoeg was, haalde hij zijn lange tong naar buiten om deze vervolgens over de wang van de blondine te laten glijden. ‘Psycho Cut nu hij dichtbij is!’ riep Kaito naar een ondertussen door de Bullet Punch geraakt zijnde Alakazam. Psycho knikte naar hem en creëerde opnieuw de door psychisch kracht ontworpen messen en zond ze opnieuw op de Hitmonchan af. Deze keer besloot ook Aqua van zich te laten horen door gauw een Bubble Beam rechts van de Hitmonchan te gebruiken zodat de Pokémon zeker niet zou uitwijken, of het moest zijn dat hij een Bubble Beam wilde ontvangen. Kaito grijnsde vals terwijl hij in gedachten zijn Pokémon allemaal een koekje beloofde als dit over was.

Kaito wist niet wat hij leuker vond. Het feit dat de blondine haar Pokémon volledig geraakt werd door zijn Alakazam of het feit dat ze genoeg afgeleid was geraakt door zijn Haunter om haar Pokémon beide aanvallen volledig op te laten vangen. Kaito merkte aan de vermoeide houding van de Pokémon dat hij het juiste slachtoffer had uitgekozen. Hij hoorde Shadow’s lach door merg en been gaan en durfde het toch even aan om één blik op zijn Pokémon te werpen. Bij dat uitzicht fronste hij met zijn wenkbrauwen en schudde hij licht afkeurend zijn hoofd. Zijn Haunter had zijn eigen buik namelijk vastgenomen – waar zich dat dan ook ergens mocht bevinden op zijn kleine lichaampje – en gierde het letterlijk uit van het lachen omdat hij zo streng toegesproken werd door de blondine. De gil van afschuw deed hem nog harder lachen en Kaito zag, met gefronste voorhoofd, toe hoe zijn Haunter tranen in zijn ogen kreeg van het lachen. Maar goed, hij moest zich weer concentreren op de Hitmonchan. Zijn ogen gleden naar het object dat de blondine in haar handen hield en met een schok besefte hij zich dat ze hem de kans wilde ontnemen om haar Pokémon te stelen. Mooi niet. ‘Shadow, maak jezelf nuttig en versper haar het zicht!’ riep hij bevelend. Zijn Haunter hield op met schaterlachen, maar grinnikte wel nog altijd terwijl hij voor het gezicht van de blondine ging hangen en zijn geklauwde handen naar haar uitstrekte, alsof hij haar vast wilde pakken. Ook Aqua deed zijn deel door een Bubble Beam op de voeten van de blondine te werpen zodat ze het ijskoud zou krijgen daar. Psycho was inmiddels dankzij een Teleport achter de Hitmonchan verschenen en hield deze tegen de grond gedrukt. Kaito haalde gauw een Dark Ball tevoorschijn, gooide deze één keer in de lucht en ving hem weer, waarna hij het met een zwaai naar de Hitmonchan gooide. De Dark Ball zoog de Hitmonchan naar binnen waardoor Psycho gedwongen werd om een stap naar achteren te doen. Daarna viel de zwarte Poké Ball op de grond en schudde een paar keer heen en weer. Kaito bleef ingespannen kijken of deze vangst hem zou lukken.

Kaito grijnsde toen hij naar de Dark Ball keek, maar zijn grijns verdween al snel toen de Dark Ball openklapte. Er kwam dan wel een zwaargehavende Hitmonchan uit, maar toch was het nog altijd een wonder dat het beest ontsnapt was. Hij sloeg geërgerd zijn armen over elkaar heen en ving de Dark Ball daar naar snel terug op toen deze naar hem toevloog. Hij wilde net een aanval roepen toen een Lucario ten tonele verscheen. Hij wilde net tegen Psycho roepen dat deze moest uitwijken, maar dat was al te laat. Shadow zag het probleem echter wel aankomen, vloog naar Psycho en wilde de Pokémon opzij duwen. Psycho, welke echt geen hoge dunk had van Shadow, sprong al snel geïrriteerd opzij zodat hij net niet geraakt werd door de volledige Aura Sphere. De kleine explosie die dankzij de aanval van de Lucario volgde zorgde ervoor dat Kaito een eindje naar achteren vloog. Hij ving met zijn armen de klap op en kreunde toen hij een eind doorschoof waardoor zijn armen, die gestoken waren in een T-shirt en dus geen bescherming hadden, een eind open schaafden. Hij voelde de wond pikken, maar was niet van plan om zich direct op te geven. Hij wist dat hij nu niet naar zijn wond moest kijken omdat hij anders flauw zou vallen. Hij richtte zich dus snel op zijn benen en vloekte toen hij zag dat ze weg waren. Een grijns verscheen echter rond zijn lippen toen hij de Poké Ball van de Hitmonchan op de grond zag liggen. Psycho bracht hem met behulp van zijn psychische krachten naar boven. ‘Prinplup,’ sprak Aqua en hij wees met zijn arm naar iets. Kaito spande zich in om te zien wat zijn Prinplup bedoelde en knikte goedkeurend toen hij het natte spoor zag. Hij kon zich herinneren dat hij Aqua Bubble Beam had laten doen. ‘Goed werk,’ sprak hij complimenterend. Vervolgens begon hij het spoor te volgen. Hij wisselde af: dan weer rennend, dan weer lopend. Zijn Pokémon konden hem zo veel beter bijhouden. Shadow leek er het minste problemen mee te hebben en zweefde een eind voor hun door de lucht, maar hield zich wonderbaarlijk genoeg wel stil. Kaito grijnsde nadat hij een paar minuten gerend had en hij de blondine zag verschijnen. ‘Kiekeboe!’ riep hij al vrolijk. ‘Mis je soms niet iets?’ Hij hield de Poké Ball pesterig in de lucht en deed vervolgens een paar stappen naar achteren zodat hij geschaduwd werd door zijn Pokémon. ‘Ik kom halen wat van mij is,’ liet hij er kil op volgen. ‘Jongens, maak jullie klaar voor een triple-attack. Shadow, gebruik jij Shadow Ball. Aqua, jij gebruikt Bubble Beam en Psycho, jij gebruikt Psycho Cut!’ riep hij terwijl hij zijn Dark Ball weer in de aanslag hield. Die Pokémon zou binnenkort van hem zijn, verdorie!

Kaito was van plan om de opmerking over zijn moeder met een emotieloze blik langs zich te laten gaan, maar het maakte hem vanbinnen woedend. Hij had al een paar jaar niet meer aan haar gedacht, had de gedachte aan haar zo goed mogelijk weggedrongen, maar haar opmerking zorgde ervoor dat hij zich weer besefte wat er gebeurd was op jonge leeftijd. En dat zorgde ervoor dat hij zich woedend voelde. Hij had echter geen zin om dit op een persoonlijke kwestie te laten neerkomen, toch niet langs zijn kant uit. Haar paniek en woede was persoonlijk, maar de zijne mocht zover niet komen. Hij keek met zijn ogen naar de Pokémon die hij wilde hebben en gromde toen er een andere Pokémon ten tonele verscheen die haar Pokémon en haarzelf beschermede tegen zijn triple-attack. Er verscheen opnieuw een kleine explosie, maar deze keer was zijn Alakazam er sneller bij om zijn trainer te beschermen. Door met zijn lepels een bepaalde beweging te maken zorgde hij ervoor dat Kaito van de grond kwam voor de explosie echt vat op hem kon hebben en zette hem veilig aan de kant. Kaito’s armen begonnen gemeen te pikken bij het idee dat hij weer op de harde stenen terecht had moeten komen en dus keek hij Psycho dankbaar aan. Hij durfde te wedden dat er nu echt wel veel vuil in de wonden zaten dankzij die verschrikkelijke stofwolk. Dat was echter niet zijn enige probleem, want dankzij die stofwolk kon hij zijn slachtoffer ook niet meer zien. Hij was er vrij zeker van dat de blondine dit moment ging gebruiken om opnieuw weg te komen. Als ze niet gauw iets deden, zou er geen spoor meer achtergelaten worden en zou hij haar niet kunnen vinden. Dan had hij zijn armen voor niks geschaafd en dat was het niet waard. Psycho leek te weten wat hem te doen stond, want hij wees met zijn lepels naar voren en zijn ogen kleurden paars terwijl hij zijn best deed om de stofwolk te laten verdwijnen door zijn psychische krachten te gebruiken. Verdwijnen deed het niet helemaal, maar de stofwolk schoof wel opzij waardoor Kaito nog nét een glimp kon opvangen van zijn slachtoffer. Hij wenkte zijn Pokémon dat ze hem moesten volgen. En opnieuw begonnen ze aan een helse achtervolging. Kaito keek over zijn schouder en zag dat Aqua echt niet meer kon rennen, dus pakte hij de Poké Ball tevoorschijn en keerde de hulpeloze Pokémon terug in diens Poké Ball. Psycho en Shadow wisten schijnbaar beiden dat de druk nu op hun schouders kwam te liggen, want ze knikten allebei serieus naar hem. ‘Shadow, laat haar opnieuw schrikken door voor haar op te duiken en gebruik Hypnosis. Psycho, laat die tak daar vlak voor haar op de grond vallen zodat de weg voor haar versperd wordt!’ Psycho kruiste zijn lepels en de tak die verderop op de grond lag, vloog met een geweldige zwaai naar de plek waar de blondine naartoe rende. Shadow was inmiddels naar voren gevlogen en deed zijn best om haar te intimideren. Hopelijk zou dit wel helpen!

Jammer. Kaito zou zichzelf nog extra bonuspunten toegekend hebben als de tak haar geraakt had en als ze, voor dat ze in slaap gevallen zou zijn, op zou zijn gevallen. Als ze daarbij ook nog eens iets zou schaven, zou hij zichzelf echt het dubbele van de bonuspunten hebben gegeven. Het was een opluchting dat ze in slaap was gevallen, want nu kon ze haar Hitmonchan niet meer commanderen en wist hij niet direct welke aanvallen hij kon gebruiken om zichzelf te verweren. Pokémon waren op dat vlak immers zo zwak dat ze hun trainer nodig hadden. Hij wist zeker dat als hij Psycho in een heftige situatie zou achterlaten, deze niet meer zou weten wat hij moest doen. Maar dat was eigenlijk hetzelfde voor Kaito, want de man had zijn Pokémon soms meer nodig dan dat hij toe wilde geven. Zijn gouden ogen gleden naar de Hitmonchan die weg probeerde te rennen. Hij had de tak verweerd. Hij was de schuldige voor het feit dat de blondine niet gestruikeld was, maar vredig in slaap gevallen was. Hij moest boeten, want dankzij die twee herrieschoppers lagen zijn armen helemaal open omdat hij tijdens de explosie zichzelf af had proberen te remmen door zijn armen uit te steken. Hitmonchan moest boeten. ‘Goed, daar gaan we weer met aanvallen,’ sprak Kaito terwijl hij met zijn ogen rolde. De Hitmonchan was zodanig uitgeput dat hij zeker was van zijn zaak dat hij de Pokémon deze keer wel in zijn bal kon laten zitten. ‘Oké, Shadow, gebruik Mean Look zodat hij daar blijft!’ riep Kaito. Hij wist dat Mean Look speciaal gebruikt werd voor dit soort gevallen. Hij haalde zijn Dark Ball, welke eerder opengeklapt was, weer tevoorschijn en hield hem stevig vast voor als hij hem kon gebruiken. ‘Gebruik daarna Shadow Ball.’ Hij besloot om de sterkste aanvallen uit het assortiment van zijn Pokémon te kiezen zodat de Hitmonchan uitgeschakeld zou zijn. Hij wilde die Pokémon hebben en het liefste nu nog. Nu was de blondine knock-out. Wie weet konden ze wel naar het Pokémon Center gaan dankzij Psycho’s Teleport zodat ze weg zouden zijn voor ze wakker werd. Alleen het idee liet hem grijnzen. ‘Aqua, gebruik Bubble Beam en Psycho, gebruik je Psycho Cut!’ Tegelijkertijd met Aqua vuurde Psycho zijn aanval op de Pokémon af. Kaito wist dat de Pokémon de aanvallen nooit allemaal kon afweren. Hij wilde het effect ook niet weten, was te gehaast en te zeker van zijn zaak om zich daarop te focussen. ‘Aan de kant!’ riep hij terwijl hij de Dark Ball vergrootte. Hij schatte zijn kansen in, focuste zijn ogen op de Hitmonchan en gooide de Dark Ball vervolgens naar de weerloze Pokémon toe. Hopelijk zou hij deze keer blijven zitten en zouden ze hier weg kunnen gaan.