Another random round~ (Ciro Raedmund)

Al ruim tien minuten stond hij al te wachten voor het hoofdkwartier, omdat dat niet-bestaande dame van Flippy schijnbaar zijn partner voor de patrouille zou zijn. Geweldig weer. Ze hadden niets van een locatie afgesproken en hij besloot op de eerste de beste plek op haar maar te wachten. Zijn humeur was eerlijk gezegd al verpest door de patrouille zelf en het feit dat de brandwonden van Nambu hem nog pijnigde. Het enige wat nog eeviel was dat hij zich had laten behandelen en er verband erover heen had. Nadeel: hij zag er onder zijn kleding uit als een mummie. Zijn gezicht was helaas niet onaangetast gebleven en er zat een pleister over zijn neusbrug en op zijn wang. Met enkel zijn haar verwikkeld met verband kon hij haast rondlopen als een zombie, want o liep hij ook door de pijn. De avond begon dus al geweldig. Nogmaals haalde hij zijn Holocaster erbij, maar hij had nog niets ontvangen van deze 'Riddle'. Van wat hij kon herinneren had ze enkel bij de promotie hem aardig geholpen, maar de goede indruk werd verpest door het gesprek tussen hem, Tawnee, Flippy en haar, dus. En… iemand met felrood haar in vrij alledaagse kleren liep duidelijk zokend om haar heen. Zo, dat was snel gevonden. “Yo!” riep hij luid ter begroeting en liep alvast een straat in, “Volgende keer de locatie meegeven, of is dat teveel moeite?”

Ciro snoof geagiteerd toen de ander zich excuseerde en naar hem toe liep. Daar had hij weinig aan. Het erge deel was nog haar redenering; haar hoofd scheen ergens anders te zijn. Ergens verbaasde hem dat niet zozeer en verborg inmiddels zijn handen in zijn broekzakken. “Op internet of in fantasieland met Flippy?” vroeg Ciro snauwend, waarna hij haar kort vragend aan keek. Zijn humeur was volledig naar de maan en om eerlijk te zijn wilde hij ieder ander zelfs zonder een reden een klap geven of vernietigen met een Hyper Beam. Helaas kon hij dat niet doen bij een patrouille en in zijn staat. Toen ze echter begon met hoe iets vergaan was keek hij haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ehm, waar had ze het o-Oja, dat. “Ik mocht met o-Herstel, 'Floyd' twee opdrachten zien te voltooien, zodat we beide onze promoties zouden krijgen,” vertelde hij met een diepe zucht, waarna hij kort naar de ander keek, “Verassend genoeg bleef ik heel. Hij… ook, soort van,” Al met al had hij ten minste zijn Agentschap gekregen, alleen kostte het ietswat meer tijd. Nu hij toch met de vriendin van Flippy kon praten… “Wacht even,” Zonder te vergaan van de pijn wist hij zijn Holo Caster erbij te halen en wist hij de site tevoorschijn te halen met de zoekterm 'Flippy'. Wetend dat de onderste helft van de pagina hem traumaś bezorgde, wist hij een afbeelding van de roodharge neppe vriendin te vinden. “Yes, dus… Leg dan dít uit!” Direct hield hij de Holo Caster vlak voor haar gezicht met een afbeelding van deze Flippy en een roodharig meisje. Dit zat hem al weken niet lekker.

Zo te horen vond de neppe dame het 'interessant', al had ze overtuigender kunnen klinken. Ach, hij had haar het antwoord ten minste gegeven. Hij was maar al te blij toen het vervolgens over haar ging en hij haar eindelijk de vraag kon stellen hoe het nou eindelijk zat. Er zaten tig afbeeldingen van haar en Flippy op deze website, namelijk. Nadat ze er naar gekeken had reageerde ze er direct verward op en stelde diverse vragen waar hij natuurlijk geen antwoord op had. Hoe moest hij nou weten hoe dit mogelijk was? Hoewel… “Iets met animé, dat is het enige wat ik weet,” sprak Ciro nog verward en lichtelijk teleurgesteld dat de roodharige er geen antwoord op had. Ugh, hij zou deze mysterie oplossen, al wilde hij zelfs niet naar beneden scrollen op die website. Over haar gesproken… “Hmm, even wat proberen...” De jongen nam direct zijn Holo Caster weer van haar over, typte 'Yata Misaki' in en wierp met een vertrokken gezicht het toestel van zich af. Echter schoot deze regelrecht Riddleś kant op. “WAAAAH! MIJN OGEN!” De pijn van de brandwonden stelden niets voor met de mentale pijn die hij ter plekke nderging. Direct knielde hij neer en ging in een foetus houding liggen, ondanks de pijnsteken in zijn rug en ledematen. Hij zag weer twee mannen… dingen doen die… niet konden, maar één van de twee leek sterk op hem. Dit was zijn slechtste idioot moeten zijn geweest. “Kijk er NIET naar...” wist hij moeizaam uit te kramen, maar of Riddle naar hem zou luisteren?

Nee, ze had niet naar hem geluisterd en het volgende moment zag hij haar gezicht rood kleuren. Waarom negeerde ze zijn waarschuwing?! Hij had het oprecht bedoeld, want die site en de afbeeldingen waren absoluut niet voor niet-otaku’s gediend, totaal niet. Gelukkig behoorde hij niet tot dat enge volk. Toen Ariël sprak dat hij gewoon overeind kon komen wist hij zichzelf moeizaam overeind te hijsen, al deden zijn brandwonden nog Pokérus veel pijn. Ze liet weten dat hij er maar niet meer moest zoeken, maar ging dat helpen? Nee. Ciro nam zijn Holo Caster weer in beslag met een flinke zucht. “Denk niet dat het gaat helpen,” moest hij haar teleurstellen, “Echt waar, ik zie steeds meer otaku’s verschijnen, tot het punt dat ik hen meer vrees dan die Ranger’s,” Die otaku’s waren vele malen enger met hun absurde interesses dan die Pokémonknuffelaars die tevens ook bomen zaten te knuffelen. Traag liet hij het toestel in zijn broekzak zakken, waarna hij alvast verder liep met een van afschuw getrokken gezicht. Het beeld brandde nog op zijn netvlies. Hij had ten minste zijn antwoord gekregen. “Oja, ben jij al een Ranger tegen gekomen?” vroeg Ciro maar. Ze bestonden niet heel lang en zelf had hij er geen enkele ontmoet.

Spoedig liep Ariël weer naast hem, maar beweerde geen enkele Ranger tegen zijn gekomen. Wauw, serieus? “Nee,” antwoordde Ciro op de vraag of hij zelf een Ranger was tegen gekomen. Hun rivaal was dus niet al voor twee TR Agents verschenen om hen te stoppen? Damn, die rivaliteit stelde nog minder voor dan de politie. Verrast keek hij echter op toen ze de vraag stelde wat nou het doel van die Rangers was in hun leven. Dat was een hele goede vraag. “Uhm,” begon Ciro, waarna hij zijn schouders liet zakken, “Iets met Pokémon knuffelen, zeker,” Meer wist hij ook niet over ze, buiten het feit dat ze Pokémon wilde 'beschermen' en Team Rocketś acties stoppen. Nou, succes! Het viel hem inmiddels op dat het voor de verandering rustig was, zonder een teken van een irritante burger. In al zijn vorige patrouilles was er altijd wel iemand geweest, mar nu… niemand? Kom op, doe iets illegaals! Net op dat moment hoorde hij het geluid van een omgevallen vulnisbak en hoopvol keek hij de steeg in. De timing kon niet beter zijn, en met een grimas keek hij de steeg in. 'Meow?' een Meowth, vretend aan een stuk kip zat naast de vuilnisbak en trok zijn vacht overeind bij het zien van Ciro. “Mijn kip, rot kat!” snauwde Ciro geagiteerd en rende op hem af, waardoor de Meowth uiteindelijk toch het eten opgaf en ontsnapte. “Beter,” Toen hij echter naar het kippenpootje keek was er niets aan over. Muk, muk, muk! Het was niet alsof hij het ging eten, maar… het bleef kip. “We kunnen weer verder,” mompelde hij licht geagiteerd en teleurgesteld. Ach, het was afleiding geweest?

Ook Ariël zag de nut er niet van hoe Rangers hun leven aan het leiden waren. “Saaier dan het werken in een bibliotheek,” zei hij en liet zijn schouders er wat bij hangen. Hij begreep die Rangers gewoon helemaal niet met die sympathie voor Pokémon en al helemaal door ze te knuffelen. Hij was dus al een Ranger als hij zijn Blaziken knuffelde en vergat op te vreten? Misschien moest hij gewoon een spion worden, want dan zou hij best voor een Ranger kunnen doorgaan. Niet dat hij dat wilde. Verre van.
Meowth zijn rot Pokémon: ze stalen al de kip voor hij het vers kon verkrijgen! En het gaf hem valse hoop dat deze dag nog interessant zou kunnen worden. De volgende kat die hij zou zien zou eindigen als Rifle's lunch. Uit pure walging leek Arïel zijn idee niet heel erg te apprecïeren. “Als het nou wat verser was… dan wel,” zei hij oprecht. Het bleef eten, niet dan? Over eten gesproken, Arïel stelde vervolgens voor om anders kip te halen bij een winkel. Dat was een geweldig idee, maar… “Volgens mij is alles gesloten door de avondklok,” mompelde hij gefrustreerd toen hij kort om zich heen had gekeken en enkel gesloten winkels zag. Dit was nou weer één van de redenen dat hij die avondklok niets vond. Alles was gesloten en je moest pattrouilleren. Hij had eerlijk gezegd weinig vertrouwen dat er dan nog iets als een nachtwinkel te vinden was in de stad. Haar laatste aanbod kon wel wat aannemelijker, maar dat viel niet zozeer onder patrouïlleren. “Deal, maar laten we de ronde afmaken en wacht… woon je met Flippy samen?” Een valse grijns kwam op zijn gezichten te staan en voornamelijk een hongerige, “Zo ja, hoe groot is zijn kippenvoorraad?” Dit kon nog een geweldige avond worden bij nader inzien.