Everything is so messed up +Connor

‘Dankjewel, jij ook,’ sprak Connor dankbaar tegen de groenharige. Hij vond het vreemd dat hij een uur geleden zo verward kon zijn over hun vriendschap, dat hij zelfs op het punt had gestaan om hun vriendschap te beëindigen en dat ze elkaar nu moed inspraken voor de gyms. Raar hoe dingen konden lopen. Toch had Connor het gevoel dat ze een vriendschap hadden opgebouwd die niet snel kon breken, ook al hadden ze elkaar nog maar weinig gezien. Ze hadden aan elkaars zijde gevochten en Connor had gemerkt dat hij de groenharige kerel echt wel aardig vond. Aardiger dan de meeste jongens die hij tot nu toe had ontmoet. Zijn vriendschap met Nathan was hem tot nu toe dan ook het meeste bijgebleven, naast die van hem en Cecille. Dan had je natuurlijk nog zijn ex-vriendin Alana, maar met haar had hij geen contact meer. Hij wist niet of hij dat per se een slecht ding moest vinden. Toch herinnerde hij zich ook de leuke dingen die ze hadden meegemaakt en de fouten die hij had gemaakt. Nee, het had niet volledig bij haar gelegen, maar soms werkte het gewoon niet meer. En hij had de voorbije maanden last gehad om volledig over haar heen te komen, maar merkte dat ook dat weer een stuk makkelijker ging. ‘Ik ga mijn Pokémon trainen tot level 50,’ vertelde hij. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. Als ze Lucario ging gebruiken, kon hij zijn Growlithe van te voren evolueren in een Arcanine. Dankjewel voor de bruikbare informatie maar weer, Nathan. En bedankt aan zichzelf omdat hij er voor had gekozen om een gevarieerd team te hebben. Hij moest er niet aan denken als hij allemaal Pokémon had van hetzelfde type en dat hij dan tegen een gym kwam te staan waar hij niet in het voordeel was. Vreselijk. ‘Ik denk dat als je je Pokémon tot level tachtig traint dat het voor jou geen enkele moeite is. Plus jij hebt toch ook een gevarieerd team, hè?’ Natuurlijk had hij Charizard wel gezien uit Nathan’s team, maar voor de rest wist hij niet echt uit welke Pokémon Nathan’s team bestond. ‘Welk type gebruikt de zesde gym? Ik zou echt eens een reisgids moeten gaan kopen, maar ik besteed mijn geld liever aan pizzabroodjes.’ Hij grijnsde naar de jongen en wachtte vervolgens op antwoord.

Het was op een manier best grappig vond hij, hoe de twee het ene moment bijna hun vriendschap hadden verbroken en het volgende moment doodleuk stonden te praten over de gyms. Tot level 50 dus? Dat kon over het algemeen eigenlijk wel vrij snel worden gedaan, maar naturlijk moest er wel wat moeite in worden gestoken. Eigenlijk was dat wel een beetje met alles, maar toch. Hij grinnikte kort toen er werd gesproken dat het geen moeite voor de groenharige zou zijn om zijn team naar 80 te brengen, oh, was dat maar zo. "Iedereen nar 80 brengen gaat niet zo heel snel gebeuren hoor, maar het valt wel mee hoe erg gevarieerd mijn team is." tja, het bestond immers al uit drie fire types, niet bepaald gevarieerd was dat te noemen. "De zesde gebruikt het Fairy type." informeerde hij de ander rustig, het was ook niet echt dat hij zo een boekje has, eerder wat hij had gehoord van andere mensen.

Connor grijnsde toen hij het weerwoord van Nathan hoorde. Onzin! De jongen had zijn Charizard ook in no time zo goed getraind, dus waarom zou de rest dan lang duren? Hij wist dat de jongen veel tijd stak in het trainen van zijn Pokémon en dat was maar goed ook. Hij had de laatste tijd veel energie gestoken in Umbreon om haar naar hetzelfde niveau te brengen als de rest. Hij merkte dat het wel de goede kant op ging. Hij was echter nog niet zo tevreden met haar aanvallen. Hij zou een paar TM’s moeten kopen om haar echt sterk te maken, want de aanvallen die zij leerde zou niet genoeg zijn om sterkere Pokémon neer te halen. Maar goed, daar kon hij later nog altijd een blik op werpen. Het belangrijkste was dat hij haar zou trainen tot het niveau van de rest en dat hij dan aan de training voor al zijn Pokémon begon. En dat hij dan ook maar eens actie ondernam om zijn team te evolueren. Buiten Pikachu dan, want deze wilde niet geëvolueerd worden. ‘Fairy type,’ sprak Connor bedenkelijk. ‘Daar weet ik nog niet al te veel van, behalve dat fire niet erg effectief tegen ze is.’ Dat was dan ook het enige huiswerk wat hij had gedaan voor fairy types. Hij wist niet wat hun zwaktes en wat hun sterktes waren. Maar goed, het was toch maar de zesde gym, dus daar had hij tijd genoeg voor tegen dan. Eerst moest hij maar eens zorgen dat hij zijn team klaar zou krijgen voor de derde gym. ‘Ik ben allang blij als ik binnenkort mijn training met Umbreon heb afgerond,’ sprak hij. Direct daarna besefte hij zich dat Nathan waarschijnlijk nog niet wist dat hij een Eevee had en dat hij haar al geëvolueerd had. ‘Ik had een keuze tussen diverse evoluties, maar ik besloot om voor Umbreon te gaan. Alleen haar aanvallen vallen tegen, dus daar moet ik nog iets op verzinnen,’ gaf hij toe.

Blijkbaar wisten ze beiden niet al te veel van het apart type af, maar wel iets anders. "Ik weet wel dat Steel en Poison aanvallen sterk tegen ze zijn." gelukkig maar voor hem dat hij dan Lugus had, dan was het in welk geval iets dat hij tegen het type kon gaan gebruiken. Aha, Connor had dus een Umbreon, eigenlijk waren dat best leuke Pokémon "Je zou TM's kunnen gebruiken voor haar aanvallen, of een move tutor kan ook werken." sprak hij rustig, deze twee waren iets waar Nathan ook volop gebruik soms van maakte en het wel degelijk handig was gebleken. "Wanneer ben je eigenlijk van plan om de gym dan uit te dagen?" hijzelf was nog sterk aan het twijfelen om toch eerst zijn team te trainen en dan pas uit te dagen, of het misschien wel tegelijk te doen? Keuzes, keuzes, keuzes. Hij kon echt niet meer kiezen zeg, het was gewoon niet even normaal meer.

Nadat Nathan twee types had opgesomd die er wel goed tegen waren, bedacht Connor zich dat hij dat inderdaad ooit ergens gehoord had. Hij had misschien geen steel type, maar hij had Roselia en die kon vast wel een poison move leren. Misschien had ze er zelfs al wel eentje, maar kwam hij daar nu niet op. En anders zou hij haar wel een TM leren, want schijnbaar was hij niet de enige die dat dat deed. Hij wilde het echter niet al te veel over Roselia hebben. De Pokémon scheen een crush op hem te hebben die maar niet overging, hoe zeer hij haar ook probeerde te shippen met zijn andere Pokémon. Maar Pikachu, Growlithe, Poliwhirl en Pidgeot wilden niks van haar weten. Pikachu vond haar zelfs enorm irritant, Growlithe was te speels, Poliwhirl had een hekel aan haar type en Pidgeot was te arrogant om verliefd te worden. En dus was hij steeds weer het slachtoffer van Roselia’s charmes. Het voelde gewoon verkeerd aan dat een Pokémon verliefd op je was. Hij wist dat hij er niet slecht uitzag, maar moest dat weer op zo’n manier aan hem duidelijk gemaakt worden? Nathan zou echt doodgaan van het lachen als hij Roselia’s affectie naar Connor toe zou zien. En dus was het Connor’s grote missie om Roselia niet uit te hoeven zenden in de buurt van de jongen. Hij had al geluk gehad dat Roselia niet haar affectie had getoond naar hem toen hij haar in het gevecht had gebruikt die hij samen met Nathan streed tegen die twee sukkels van het café in Santalune City. Nathan’s vraag kwam nog net op tijd bij hem binnen en Connor keek de groenharige aan. ‘Wel, eerst was ik van plan om iedereen rond een bepaald level te trainen, maar ik zat net te denken dat ik toch maar drie van de zes ga gebruiken,’ sprak hij bedenkelijk. ‘Dus ik zat er aan te denken dat het misschien logischer zou zijn als ik eerst de Pokémon train die ik daadwerkelijk ga gebruiken en dat ik achteraf de rest wel bij train.’ Hij was redelijk trots op zijn idee en ook Pikachu keek zijn trainer goedkeurend aan. Pidgeot ritselde kort met zijn vleugels om aan te geven dat hij het ook wel oké vond.

Rustig luisterde hij naar de uitleg die de ander gaf over diens strategie voor de aankomende gym, eigenlijk klonk dat in de eerste instantie nog niet eens zo slecht ook nog. "Klinkt als een best goed plan." gaf hij toe. Zelfs al was hij nog hoe dan ook van plan om zijn hele team naar level 80 te brengen, zou het ook wel gewoon kunnen dat hij eerst de gym zou uitagen en dan pas dat. Ach, Nathan zou wel nog lang genoeg de tijd hebben om daarover te gaan denken. "Waneer ben je eigenlijk jarig?" wow, hoe bedoel je een random onderwerp. Maar oke, de groenharige had geen flauw idee hoe hij op het onderwerp kwam, maar misschien dat hij wel iets voor Connor kon gaan verzinnen als deze nog niet jarig was geweest. Hij had wel zo een sterk gevoel dat Nathan de vraag terug kon gaan verwachten, het was best apart eigenlijk, om niet eens te weten wanneer je jarig bent. Ach ja, het zal wel. Voor nu had hij het vooral 'gered' met maar een dag opnoemen, werkte vaak genoeg.

Connor grijnsde op een trotse manier toen zelfs Nathan toegaf dat het een goed plan was. Aangezien Nathan een team had dat binnenkort naar de 80 zou gaan, vond hij Nathan meer een Senpai dan dat hij vond dat Nathan tegen zijn plannen op moest kijken. Hij had best veel respect voor de jongen. Niet zozeer omwille van het feit dat hij bij Team Rocket hoorde, maar wel omdat hij zo veel discipline had om zijn Pokémon te trainen en dat hij in elk geval zijn best deed om ook nog de goede dingen in het leven te doen. Hij geloofde niet dat Nathan per se een slecht mens was. Waarom was Nathan eigenlijk naar Team Rocket gegaan? Waarschijnlijk omwille van slechte invloeden en omdat hij altijd opzoek was naar gevaar. Dat laatste zou wel eens de overwegende drempel kunnen zijn geweest om Team Rocket te joinen. Connor zou er nu niet al te veel over zeggen, maar hij wist dat ze ooit een serieus gesprek moesten hebben over dit. Natuurlijk had hij gezegd dat hij er niet al te veel mee te maken wilde hebben en eigenlijk wilde hij dat ook helemaal niet, maar hij wilde wel graag weten hoe het kwam dat zijn beste vriend aangetrokken was tot dit hele gedoe. Connor werd uit zijn peinzende gedachten geholpen door Nathan die hem een vraag stelde. Even verscheen er een geamuseerde glimlach om zijn lippen omdat het plotseling zo’n ander onderwerp was, maar daarna begon hij na te denken. Hij was zo druk geweest met allerlei dingen in zijn leven de afgelopen periode dat hij zelfs even niet meer wist wanneer hij jarig was. ‘Zeven februari,’ zei hij uiteindelijk. Hij besefte dat dat nog maar drie maanden duurde en vroeg zich af hoe het kwam dat de tijd zo snel vooruit ging. ‘En jij?’ stelde hij een wederkerende vraag. ‘Want zoiets moeten we wel samen vieren, hoor.’ Hij grijnsde. Het deed hem pijn dat hij geen vader meer had om zijn verjaardag mee te vieren, maar hij wist dat zijn verjaardag met Nathan vieren minstens de helft van de pijn kon opvangen. Hij merkte dat de jongen best wel veel voor hem betekende en dat in slechts drie à vier ontmoetingen.

Het duurde eventjes voordat er een antwoord kwam van de ander, oke dan. Maar goed, 7 februari dus, hij zou dan nog wel wat voor de ander kunnen gaan bedenken. Geen idee wat, maar dat zal voor dan wel komen. Zoals verwacht kwam de vraag terug, waarbij hij rustig antwoorde "23 december." wow, dat was al over enkele dagen, wist hij eigenlijk veel waneer het echt was, maar het leek er dan maar op dat hij dit moest gaan aanhouden, makkelijk te doen. Bij dat er werd gesproken dat ze het echt samen moesten gaan vieren, grinnikte hij even, de ander nu wel goed genoeg kennende + het plotting van Freedje en Denise kon dit nog wel eens een geweldig idee gaan worden. "Klinkt goed." sprak hij instemmend met een kleine grijns, kom maar op met rare verjaardagen, hij keek er nog wel eens vrij naar uit om eerlijk te zijn ook nog, voor wel een beetje het eerst in tijden.

Het was niet per se dat hij direct een hekel had aan de dag waarop hij jarig was, maar wel aan het feit dat het weer net in die koude wintermaanden moest vallen. Hij had liever een verjaardag in de zomer zodat hij een beachparty kon organiseren of iets in die trant. Gewoon lekker zonder shirt en no shame op het strand lopen, lekker groot vuurtje erbij en gaan naaktzwemmen als hij lekker dronken was. Hij zag het al helemaal voor zich hoe hij dat zou doen. Maar nee, tijdens zijn verjaardag zou hij het moeten doen met een warme club waar iedereen niet uitkeek en ruw tegen je danste. Niet dat dat ook direct een probleem was en dan al zeker niet als het een mooi meisje was. Het was weer een paar maanden geleden dat hij een vriendin had gehad en om eerlijk te zijn miste hij de aandacht wel een klein beetje. Niet de drama, maar gewoon de leuke aandacht. Aan de andere kant was het ook wel weer goed om geen vriendin te hebben zodat hij juist de kans op vervelende drama ontliep. Maar hij nam aan dat als hij te lang met Nathan zou omgaan dat hij op een gegeven moment wel een vriendin zou krijgen. Hij zag de jongen er namelijk echt nog wel voor aan om hem te koppelen met iemand. ‘Dat is dichtbij,’ zei Connor peinzend. Hij moest maar eens gauw gaan kijken voor een geweldige verjaardag te organiseren. Hij had al wel een plannetje in zijn hoofd, maar dan moest het natuurlijk wel allemaal goed gaan en moest Nathan niet weer in één of ander probleem verzeild geraakt zijn. Hij kon wel één of ander dom briefje bij Nathan achterlaten met een interessante boodschap er op. Of zo op zo’n grappige manier briefjes achterlaten met allemaal adresjes zodat de jongen uiteindelijk bij hem zou uitkomen. Hij grinnikte. Ja, dat kon hij wel doen. ‘Ik weet al wel ongeveer hoe ik het ga aanpakken,’ zei hij dan ook op een geheimzinnige manier tegen de jongen. ‘Dus zorg dat je tegen die datum vrij hebt of ik kom je gewoon ontvoeren.’ Hij rolde met zijn ogen en grinnikte daarna.

Tja, het was wel inderdaad wat jammer dat ze niet in de zomer jarig waren, of in welk geval in de wat warmere periodes, dat zou bijvoorbeeld een stuk leuker zijn om een verjaardag te vieren wat niet in een discotheek was die overvol was. Hij knikte kort toen er van de zwartharige klonk dat het dichtbij was. Ja, dat was het wel zeker. Toen de ander ergens om leek te grinniken, fronste Nathan even lichtjes. Wat was die nou weer van plan om te gaan doen? Hij had werkelijk geen flauw idee. Connor had dus inderdaad een idee, maar Nathan moest dan wel vrij zijn en anders ging de ander hem ontvoeren. Hij greens even lichtjes. "Ik zal zien of ik kan vrijkrijgen, en als dat niet lukt-" hij grinnikte kort bij de gedachte, zelfs al was het als grap bedoeld. "Dan succes met me ontvoeren." het zou best grappig zijn om dat te zien gebeuren zeg, ja dat zeker.

Het was misschien wel bedoeld als een grapje, maar Connor begon er serieus over na te denken of hij Nathan op de één of andere manier niet echt kon gaan ontvoeren. Hij kon makkelijk zijn Mega Pidgeot tevoorschijn halen en de jongen op die manier meenemen. En dan hopen dat Team Rocket geen zoekacties begon om Nathan te bevrijden. Dan moest het natuurlijk zo onopvallend mogelijk gebeuren. Bovendien hadden die van Team Rocket misschien zo het idee dat Nathan zichzelf heus wel kon bevrijden met zijn eigen team. Connor had geen idee hoe dat zat, maar hij nam aan dat als hij een partner vormde met iemand dat hij diegene wel zou komen bevrijden. Het was nu haast eng hoe hij in de gedachten van de organisatie kroop om zich voor te stellen wat de organisatie zou doen als één van hun leden ontvoerd zou worden. Het was zelfs zo eng dat hij er onmiddellijk mee ophield. ‘Oké,’ sprak hij. ‘Dit is het plan.’ Hij grijnsde naar de groenharige jongen. ‘Je zorgt er gewoon voor dat je bij een paar mensen terechtkomt die zichzelf nauwelijks kunnen verdedigen. Dan kom ik met mijn Mega Pidgeot aanzetten en neem je mee waarbij ik die mensen ook nog eens intimideer. Vervolgens bedreigen we ze dat als ze gaan reclameren dat we hun in de fik steken.’ Hij grijnsde breed, overduidelijk trots zijnde met zijn eigen bedachte idee. Pikachu die het allemaal had aangehoord keek hem fronsend aan. ‘Of we kunnen er natuurlijk ook gewoon voor zorgen dat je die dag vrij hebt zodat we al die onnozele dingen niet hoeven te doen, maar ik mag het toch spannend maken?’ Hij moest lachen om zijn eigen woorden en Pikachu bewoog met zijn oortjes en haalde daarna zijn schouders op naar Nathan ten teken dat hij het ook niet kon helpen dat zijn trainer soms zo’n idioot was. ‘Maar nee, we verzinnen wel iets,’ zei Connor nu op een iets serieuzere manier tegen zijn beste vriend, maar hij grinnikte nog altijd bij het idee dat ze zijn rare plan daadwerkelijk zouden gaan uitvoeren.

Wow, blijkbaar nam Connor het gehele 'ontvoeren idee' even iets te serieus. Hij rolde even met zijn ogen, al vond hij dit best grappig eigenlijk om te zien. Terwijl de ander aan het praten was, ging hij gewoon op de reiling zitten, het was niet dat hij de gehele tijd ging staan. Kon wel maar nee, had hij even geen zin in voor nu. "Misschien zou je dan eerst moeten weten waar het überhaupt is en trouwens, als ik een gewoon lid was, hoe zou ik dan moeten weten wie de minder sterke Pokémon heeft?" nope, het was niet dat hij ging vertellen waar het was, natuurlijk niet. Hij mocht dan wel niet altijd helemaal honderd procent zijn in zijn hoofd, maar dit was het ook niet. Ten tweede, door hoe hij het tweede sprak, moest het wel duidelijk zijn dat hij niet meer een gewone grunt was, tenzij Connor dat soort hints niet kon begrijpen. "Maar ik zorg er wel voor dat ik die dag vrij ben hoor." Tenzij hij dan in Hoenn zou zitten en het was niet bepaald dat die regio geweldig dichtbij om de hoek lag. En tja, het was nou niet dat het bepaald onbelangrijk was, dus hij zou dat absoluut niet mogen missen eigenlijk. Hij grinnikte even toen Pikachu even diens schouders leek op te halen, waarschijnlijk daarmee bedoeldend te zeggen dat diens trainer een idioot was.

Oké, misschien was het allemaal wel overdreven, maar het was ook wel leuk om Nathan’s gezicht te zien. Het was duidelijk dat de jongen het plan totaal niet zag zitten en dat zijn Pikachu hem één grote idioot vond, maar het voordeel was wel dat de Pokémon sinds tijden weer eens kon lachen, al was het dan maar met zijn gekke, niet uitvoerbare plan. Hij was al blij als hij gewoon dat lachje weer om het snoetje van zijn Pokémon kon zien, want daar was hij toch al wel tijden op aan het wachten. Er was immers zo veel drama gebeurd dat Pikachu niet direct momenten had gevonden om te lachen en om mensen te vertrouwen, maar beiden leken nu toch wel van toepassing te zijn. Pikachu had immers niet al te enthousiast op Nathan gereageerd, maar het was ook weer niet dat de gele muis zich gauw terug had getrokken toen hij voorgesteld werd. Dat was in Connor’s ogen al een vrij goed teken. Hopelijk zou Pikachu’s vriendschap voor Nathan ook zo groeien zoals die van Connor voor de groenharige jongen. ‘Goed goed, dat idee verwerpen we,’ sprak hij en hij rolde met zijn ogen, maar grijnsde er toch bij. Hopelijk wist Nathan diep vanbinnen dat hij het ook niet allemaal even serieus meende. ‘Maar we zouden er gek genoeg voor zijn,’ voegde hij er even later trots aan toe. En dat was een feit. Als hij Nathan goed kende, zou deze echt niet terugdeinzen voor een raar plan. Maar Connor kon ook wel begrijpen dat dit plan te vergezocht was. Gelukkig was Nathan daar dan weer met de geweldige opmerking dat hij wel vrij zou hebben. Dat zou ook het makkelijkste zijn, want Connor moest nog een heel goed plan bedenken hoe hij dat met die briefjes ging uitvoeren. Of hij gebruikte gewoon zijn Holo Caster. Dan hield hij Nathan vanuit de lucht wel in de gaten. Blij zijnde met dat idee draaide hij zich weer naar de jongen. ‘Het gaat je beste verjaardag ooit worden,’ beloofde hij. ‘We gaan echt lol hebben en laten dat door niemand verpesten. Geen vriendinnen, geen vervelende berichtjes, geen achterlijke mannen, helemaal niets.’ Hij grijnsde de jongen toe en sloeg zijn armen afwachtend over elkaar heen. Hopelijk zag Nathan het net zo zitten als hij.