Work This Body [+Averill Stanwick]

Sinds een dag had hij een nieuwe aanwinst in zijn team, namelijk een lesbische Bouffalant en hoewel hij haar geaccepteerd had, voelde het gewoon niet aan dat hij het meest geschikte partner zou zijn voor haar. Niet het partner waar ze tot een krachtpatser kon uitbloeien en dat kwam door zijn team die al vrij stevig op zichzelf was en qua niveau veel hoger dan haar zat. En om haar opgesloten te hebben in de Pokéball voor een ongelooflijk lange tijd was een afschuwelijk idee, dus had hij deze dag besteedt aan het zoeken voor een betere thuis voor haar. Misschien zelfs een menselijke soortgenoot die ook bijvoorbeeld op vrouwen viel, maar zoals in de Bouffalant kudde, was dat niet heel duidelijk te zien wie nou zo was. Al was er geen sprake van een echte leider, dan was er juist meer angst op het gebied van de acceptatie van de bevolking, oftewel de kudde. Zelf kende hij ok niet zo’n iemand, maar.. wacht eens even, misschien vergistte hij zich daarin en ironisch genoeg zag hij op hetzelfe moment een blonde vrouwelijke soortgenoot bij een flinke toren staan. Dat persoon had hij maanden geleden nog via de Holo Caster gesproken, nadat er een nogal verkeerde afbeelding naar hem opgestuurd was door haar. Die was bedoeld geweest voor haar vriendin en ze was dus óók lesbisch, exact zoals de Bouffalant! Een grijns sierde dan ook zijn gezicht, terwijl zijn partner hem niet-begrijpend volgde toen hij plotseling enthousiast op Cecille af rende. Ze hadden met elkaar gesproken toen hij pas net met zijn reis begonnen was en amper wist hoe een mobiele toestel werkte en ze hadden één belangrijke afspraak gemaakte. Ze zouden ooit met elkaar gaan stoeien als ze elkaar zagen en dat was hij zeer niet vergeten, maar het was op het moment niet zijn doel. “Girlette!” begroette Averill haar al luid van een afstand, terwijl hij flink met zijn armen zwaaide, waardoor hij haast op een kwispelende Growlithe leek die zijn baasje voor een week niet meer gezien had. De Dragonite daarachter keek daarentegen rustiger nu ze door de bijnaam een beeld weer wist te vormen van de dame en wist dat ze dus met een bekende te maken had die géén gevaar vormde. Eenmaal voor zijn menselijke soortgenoot en haar twee Pokémon kwam hij tot stilstand om ze alle drie een lik ter begroeting te geven, gevolgd door de Dragonite. Hij kende misschien haar Pokémon dan weer niet en enkel hun soort, maar ze waren zeker de partners van Cecille en dat was goed genoeg. Met Agami vrolijk naast zich kruistte hij vermakelijk zijn armen over elkaar en keek hij Cecille met een brede glimlach aan. “Herinner je mij nog?”

tag: - | words:  452 | notes: -

Het leek er helaas op dat Cecille hem niet scheen te herkennen en hij met zijn en Agami’s ‘begroeting’ de drie nogal had verward dus kwam er een verontschuldigende glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij had eigenlijk wel verwacht dat ze hem zou herkennen, al had ze hem vast nooit fysiek gezien. Ze nam hem dan ook aandachtig op, maar Averill wist al dat het haar niet gelijk op een idee zou brengen. Het was zeker jammer, maar verre van een ramp te noemen gezien er genoeg manieren waren, waarmee hij zich kon identificeren onder zijn soortgenoten. Misschien kon hij zijn identiteit wel bekend maken door zijn naam simpelweg op te noemen? Nog voordat hij daar een kans toe kreeg merkte Cecille op dat ze zeker deze situatie niet meer zou vergeten op een nogal sceptische wijze. Hij moest toegeven dat het heel raar voor haar moest zijn geweest om door twee onbekende figuren plotseling aangesproken te worden en een lik ter ontvangst te moeten nemen. Hij had misschien gelijk moeten zeggen wie hij eigenlijk was, want met zelfs zijn geur en stem kwam hij niet ver. Naderhand leek een Holo Caster dan ook een verschrikkelijk product; je sprak wel met iemand, maar je wist bijna niets over degene zonder iets wat de zintuigen prikkelt. Nadat ze wat speeksel weg veegde vroeg ze vervolgens of ze elkaar eens eerder ontmoet hadden, en dat was gelijk een moeilijke. Na enie blik uitgewisseld te hebben hief hij enkel zijn schouders ietwat en haalde hij maar zijn Holo Caster tevoorschijn. “Als je via een toestel communiceren ‘ontmoeten’ kan noemen, dan ja,” begon Averill, waarna hij weer met een enthousiaste grijns naar zichzelf wees, “Maar ik was Averill, misschien ook bekend onder de naam… ‘Tarzan’? Van de zomer hadden we nog via de Holo Caster gesproken en spraken we over boomschors, Batman en noem maar op,” Dat superhelden idee had toen zo suf in de oren geklonken, maar na zelf eentje te moeten zijn geweest bij een Ranger missie vond hij het best leuk. En zijn bijnaam ‘Tarzan’ had hij inmiddels gedeeltelijk geaccepteerd, gezien de meeste Rangers hem daarbij kende en ze er toch niet heel erg naast zaten. Ongeacht dat bleef hij haar recht aan kijken, in de hoop een enige vorm van herkenning te kunnen opvangen.

tag: - | words:  381 | notes: -

Na hopelijk datgene gezegd te hebben, waardoor ze hem zou herinneren wachtte hij kalm af, samen met Agami op dát ene teken van herkenning. Veel verwachtte hij niet meer dan een frons of iets dergelijks, maar er volgde nog een veel duidelijker reactie dan dat. Ze was compleet verbaasd, maar zelfs voor hem was het moeilijk om daar meer uit te kunnen maken dan dát ene emotie. Geen blijdschap of iets in die richting toonde ze, maar ze was duidelijk verre van uitgepraat. Toen ze echter ineens begon over het over zwemmen van de zee begon Averill spontaan te grinniken en wuifde vervolgens haar opmerking af. “Helaas, helaas,” zei hij nep-teleurgesteld, waarna hij wenkte naar één van de Pokéball die hij bij zich droeg, “Ik zelf helaas niet, maar wel een partner van mij,” Dat moest gelijk wel duidelijk gemaakt worden, voordat hij de credits ervan zou krijgen. Dit betekende echter wel dat ze hem degelijk herinnerde, want dat was zeker ook één van de dingen geweest waar ze over gesproken hadden. Hij moest dan ook wel toegeven dat het een zeer amusant gesprek geweest was over van alles en nog wat. En om er mee verder te gaan, waarom niet? Ze verontschuldigde zich en vroeg vervolgens om hoe het met hem ging. “Beter kan altijd, maar ik ben wel verwisseld van Trainerklasse; ik ben een rasechte Ranger en ook geen beginner meer. Niet dat ik het verzamelen van gymbadges opgegeven heb, daar heb ik er drie van. En… voor de rest heb ik nou een vriendengroep, bestaande uit wel zes Pokémon,” vertelde Averill op trotse toon en aan het uiteinde van zijn verhaal, gromde Agami instemmend met een exacte weerspiegeling van zijn trots. Zijn aandacht ging echter terug naar Cecille, de twee Pokémon en de zeer beroemde toren die achter haar stond die een sterk verband had met Mega Evolution. Daar had hij zich niet in verdiept, buiten simpele geruchten opgevangen te hebben. “Ga je nou stoeien met de Mega vorm van je sterk uitziende Pokémon?” Ze was toch een vechtersbaas en als je een uitdaging wilde, dan waarom ook niet?

tag: - | words:  354 | notes: -

Een glimlach was op Cecille’s gezicht verschenen toen hij over zijn lidmaatschap bij de Rangers begon, wat enkel een goed teken kon zijn. Ze had er ten minste een goede associatie mee en dat vrolijkte hem juist weer p, gezien er zat mensen waren die juist ontevreden met hun komst waren, buiten de Team Rocket-leden. Ze schenen hun acties soms onmenselijk te vinden of vonden hen juiste bemoeial die niet in de maatschappij thuishoorde. Dat vond hij klinkklare onzin, maar hij was nog bezig met zijn eigen verhaal en wachtte trots op de reactie van de blondine. En die mocht er wezen met de verbazing die onmogelijk te verhullen was voor haar toen hij haar had verteld over de gymbadges die hij al op zak had. En schijnbaar kwam dat aantal exact met de hare overeen, al had ze vast geen Hoenn-badges, maar die van Kalos tot haar bezit. “Dan zijn wij rivalen, maar natuurlijk in verschillende regio’s,” stelde hij dan maar vast met een geamuseerde ondertoon. Dat was dan feitelijk wel zo, maar nu hij toch bezig was had hij zelfs een grootser idee in zijn achterhoofd zitten, “Is het een idee om na alle badges verzameld te hebben een Pokémon gevecht te houden?” Hij verwachtte er niet gelijk een antwoord op om eerlijk te zijn, maar hij was eigenlijk nog even aan het woord. Het stuk waarin hij juist haar Pokémon adresseerde scheen nogal verwarrend voor haar te zijn, maar het leek een tel later tot haar door te dringen. Ze was hier dus niet om de Mega vorm van haar twee Pokémon fysiek te bevechten, gezien dat geeneens mogelijk leek. Dahlia – één van de twee Pokémon – leek nog niet op één lijn met Cecille te staan en kon daardoor nog niet Mega-evolueren. En de andere Pokémon – Minnoo- scheen helemaal geen Mega stone in bezit te hebben, wat ook wel balen was voor haar. Al moest hij wel even grinniken toen ze opmerkte té arm voor het Trainerschap te zijn. “Het blijft maar boomschors,” zei Averill, doelend op hun gesprek en hoe hij over het algemeen naar geld keek. Dit leek hem echter dan het perfecte moment om de Bouffalant erbij te halen nu ze het toch over Trainerschap hadden. Even gleed hij met zijn vingertoppen over zijn riem heen en greep gelijk degene van zijn meest recente teamlid om deze vervolgens te rusten op de palm van zijn hand. “En trouwens… soms heb je geen geld nodig om een goede Trainer te zijn, maar is vriendschap meer dan genoeg, zoals met deze Bouffalant. Laat ik het maar nog duidelijker maken: ze deed mij veel aan jou denken. Zelfverzekerd, strijdlustig, maar ook dus lesbisch,” Recht voor zijn raap, maar hij kon een poging wagen en er zat verder geen enkele leugen in zijn woorden. Hij bedoelde het zeker oprecht. Dit was een zeer geschikte Pokémon voor Cecille.

tag: - | words:  479 | notes: -

Er verscheen een strijdlustige blik in Cecille’s ogen toen hij het woord ‘rivalen’ had opgenoemd. Kijk eens aan, hij had gelijk daarmee haar aandacht getrokken, maar het kwam zeker niet als een verbazing. Het zou juist vreemd zijn geweest als ze het aan haar voorbij had laten gaan. Haar ongeduldigheid keerde echter terug in haar wat arrogante opmerking, maar het deerde hem zeker niet. Een uitdagende blik keerde dan ook in zijn al wild staande ogen die een lange tijd verdwenen was, zelfs tijdens jachten waarin hij los kon gaan. Nee, dit was geheel anders; Cecille leek haast ter plekke een gevecht te willen dan te wachten tot ze beide acht badges verzameld hadden. “Goed punt,” reageerde hij dan ook instemmend, terwijl de blondine vervolgde. Hun gevecht zou dan vast een zeer goede training zijn, maar op dat momnt schoot hem nog de woorden van haar net tot hem door. Namelijk dat zij en Dahlia nog niet geheel op één lijn stonden om te Mega-evolueren, dus wat als ze daar nou eens gebruik van zou maken tijdens het gevecht? Het was misschien oneerlijk te noemen, gezien hij zelf wel een Pokémon had die kon Mega-evolueren, maar er nog geen goede band mee had. Agami zou hij daarentegen wel gebruiken in de strijd, dat leek hem dan verstandig. “Heh,” begon Averill met een grijns, “Een gevecht is dan ook de beste training die je kan hebben, en waarom gebruik je deze kans niet om het Mega-evolueren onder de knie te krijgen? Gelijk wil ik wel zeggen dat áls er iets gebeurd, ik en Agami vast in staat zijn de boel te sussen als Rangers-zijnde. Niet dat we wat anders gewend zijn,” Daar reageerde ook de Dragonite instemmend op en ze balde zelfs haar poten, gevolgd door een luide brul om te laten wezen dat ze zeker geen push-overs waren.
Na zijn verhaal gedaan te hebben over haar geld-opmerking schoot Cecille gelijk in de lach, nadat hij er weer naar refereert had als ‘boomschors’. Ze gaf daarentegen wel toe dat hij daarmee gelijk had, dus was hij toch niet zo heel gek. Al kon hij enkel knikken toen ze bekende dat wel nodig te hebben om een dak boven haar hoofd te hebben. Daar had hij amper iets op te zeggen, maar het meeste was al gezegd in hun Holo Caster gesprek. “Je kan altijd iets zelf bouwen, of met je Pokémon? Maar… ik snap je wel,” gaf hij gelijk maar aan, voordat hij haar de Bouffalant had overhandigd. Hij scheen echter zich compleet in iets vergist te hebben, namelijk dat ze niet lesbisch was, maar biseksueel en gelijk sloeg hij een beschamende zucht en keek daarbij Agami in zijn ooghoeken aan. “Je had mij kunnen corrigeren,” bromde hij plagend, waarop de Dragonite haar poten over elkaar heen trok en als een jonge menselijke soortgenoot haar wangen op blies. Dat echter terzijde scheen de blondine niet heel woest te zijn dat hij zich in haar voorkeur had vergist en leek ze aardig geïnteresseerd te zijn in de Pokémon die nog in haar Pokéball zat. Ze had zelfs gevraagd hoe hij eigenlijk aan haar gekomen was en dat was geen heel lang verhaal, maar wel vrij mooi. “Nou, ik en Agami waren op jacht rond Fallarbor Town en we hadden een kudde Bouffalant gespot. Terwijl we onze posties hadden aangenomen besloot deze dame hier in protest te gaan tegen de leider. Ze kwam namelijk uit voor haar voorkeur van partner, maar daar was de leider het niet mee eens. Ze moest net zoals de rest zijn, heteroseksueel en voor nageslacht zorgen,” begon Averill met het verhaal, waarna hij voor zijn entertainment naar de Dragonite keek die een vermoeide zucht slaakte, “Dat had ik niet langer kunnen toe zien en ik kwam voor haar op. Na een discussie met de leider wist ik de situatie wat te dimmen en kwamen zelfs een paar andere kuddeleden uit voor hun voorkeur. Terwijl dat gaande was, besloot deze dame dat ze met mij mee wilde reizen,” Hij had zich daar eigenlijk ook al in vergist; het was niet het korte verhaal wat hij in zijn achterhoofd had, maar het bleef mooi niettemin. “Dus… wat denk je erover? Heeft ze haar nieuwe kudde bij jou gevonden?”

tag: - | words:  708 | notes: -

Zo te horen had Cecille er zelfs vertrouwen in dat hij en Agami met hun Ranger-kwaliteiten de situatie onder controle konden houden indien er zich tot een probleem bij de Mega-evolutie zou voor doen. Dat maakte hem er enkel vrolijker op dan hij eigenlijk al was en hij keek met een grijns de Dragonite aan die zich exact hetzelfde leek te voelen door de blondine’s woorden. Vertrouwen in iemand hebben was wel het beste geschenk wat je iemand kon geven, vond hij en daarom waren hij en zijn Pokémon altijd dolsgelukkig met elkaar. Je wist waar iedereen toe in staat was en zonder een moment van aarzeling wist je al dat je op degene kon vertrouwen om iets tot een goed einde te brengen. Vervolgens had Cecille haar partner recht aangekeken die dus de naam ‘Dahlia’ droeg en schijnbaar de Lucario was in plaats van de Blaziken, die dan ‘Minnoo’ moest heten. Dat werd gelijk al een uitdaging, maar daar leefde hij voor en nu hij er toch over nadacht, stond er in het gebouw achter haar geen standbeeld van een Mega Lucario? Het was nog ironisch ook, maar zolang hij maar haar kon helpen en Agami een beetje los kon gaan, vond hij het geweldig. “Dan doen we dat!” reageerde hij er enthousiast op, waarna hij kort ook oogcontact met de Pokémon in kwestie maakte. Dit zou dan een gevecht worden die weleens heel leerzaam zou kunnen worden voor beide partijen.
Toen hij over het bouwen van je eigen woningen begon was zonder het gebruik van ‘boomschors’ reageerde ze vrij sceptisch naar zijn mening. Het zou haar plan B worden – een metafoor dat als ze in een slechte situatie terecht kwam, ze dát zou gebruiken. Misschien was een ‘back-up plan’ een betere benaming ervoor qua verduidelijking voor hem zelf, gezien hij daar vaak mee te maken had gehad tijdens een jacht dat zijn eerste plan niet werkte. Een tel keek hij verrast op van Cecille’s gestelde vraag en keek hij kort Agami nog aan, voordat hij er antwoord op gaf. Dat was eigenlijk een goed punt, maar je kon enkel een vermoeden krijgen dat een Pokémon of mens het andere geslacht prefereerde. Niet dat ze daadwerkelijk het waren en dan een moleculaire stof werd uitgescheiden; zo werkte dat helaas niet. “Nee, maar sommige Pokémon of mensen ruiken meer naar het ene geslacht dan het ander, maar dat zegt dus nog steeds vrij weinig,” antwoordde Averill op een wat serieuzere toon, hopend haar vraag hiermee redelijk beantwoord te hebben.
Na het vertellen van het verhaal achter zijn meest recente teamlid had Cecille hem oprecht verbaasd aangekeken, gelijk een term uitkramend die hem maar vaag bekend kwam. Homofobie, als hij het goed had, moest het met angst en waarschijnlijk homoseksualiteit te maken hebben en het klonk in zijn gedachten dan ook heel logisch met hoe de leider van de kudde zich tegenover de lesbische Bouffalant had gedragen. “Gebeurd regelmatig. Het is niet een heel raar fenomeen, gezien de prioriteit bij een groep wilde Pokémon bij het produceren van nakomelingen zit en dat al eeuwenlang zo is. Alles wat ervan af wilt wijken, verafschuwen ze… ieder op hun eigen manier,” legde hij vervolgens uit met een wat nare naklank erachter als teken dat hij het ook niet vond kunnen. Natuurlijk begreep hij de reden achter deze homofobie wel, maar de individuen die net wat ‘anders’ waren moesten in zijn ogen wel een kans gegund worden, dan hen als een stuk vuil te behandelen. Zo waren Agami en hij op hun eigen manier anders dan de rest, maar het moment dat er iemand over hen had ontfermd werden ze een regelrechte doorbrak als Ranger en als dat niet een prachtige toekomst was? Over toekomst gesproken, hij bood de Bouffalant dus haar eigen omgeving aan waar ze zich thuis zou voelen en zich ook flink omhoog in de wereld zou kunnen werken, omringd door een geweldig team. Al leek Cecille dus nog verrast te zijn dat zij haar zomaar kreeg, zonder dat Averill de Bouffalant zelf hield, maar ze scheen het prima te vinden om haar te accepteren in haar team. “Geloof mij nou maar, jij kan haar een nóg betere thuis bieden dan ik,” zei hij oprecht en legde de Pokéball in haar hand, “Haar naam is trouwens wel Rolafro en gek genoeg vind ik die naam heel goed bij haar passen,”

tag: - | words:  729 | notes: -

Net nadat hij verteld had dat homofobie geen abnormaal fenomeen was onder wilde Pokémon, had de blondine hem verbaasd aangekeken. Het moest vast heel verbazingwekkend voor haar zijn dat zoiets niet enkel in de maatschappij voorkwam, maar voor hem was het eerlijk gezegd juist andersom. Hij had dus de homofobie niet verwacht in de menselijke wereld, maar uiteindelijk was er eigenlijk weinig verschil tussen een kudde wilde Pokémon en een groep mensen; dezelfde problemen traden op. Hij begreep echter de reactie van de ander verkeerd, omdat ze juist dacht dat homo koppels juist handig waren om weesjes op te vangen. Dat gebeurde eigenlijk ook weleens, maar dat gebeurde in de meer moderne samenlevingen van Pokémon, dus die vooral in het bijzijn van mensen leefden. Ze kregen meer invloeden van buitenaf dan degene die zich in de jungle schuil hielden en dat leidde tot meer acceptatie onder de vrijheid van seksualiteit en maakten ze daar inderdaad op goede wijze gebruik van. Hij was dat stuk wel even compleet vergeten, dus goed dat de blondine daar wel mee was gekomen. “Je hebt gelijk, maar dat zijn vooral dus de Pokémon die rond een stad of dorp wonen en niet zozeer degene die vrij afgezonderd van de mensen zitten,”
Hierna had hij haar de Pokéball van de Bouffalant overhandigd en zelfs haar naam gelijk gegeven; Rolafro. Het liefst had hij ook gewild dat de blondine dezelfde naam zou blijven gebruiken voor haar, maar ze was vrij in het geven van een andere naam. Zij zou hopelijk toch een nieuwe thuis voor haar kunnen bieden en daar ging het allemaal om. En bovendien was een naamverandering niet altijd slecht, maar zelfs goed als dat het symbool van een nieuwe start was. Toen ze na zijn gesproken woorden vroeg of hij eerst met haar kennis mocht maken voor ze zouden vechten, knikte hij direct instemmend en stapte vervolgens naar achteren, zodat er ruimte vrij kwam voor de Bouffalant. “Tuurlijk niet, het is juist des te beter dat er gelijk een klik ontstaat tussen jullie twee,” zei hij oprecht. De Dragonite reageerde er instemmend op door een zachte grom van haar te laten horen en haar mondhoeken omhoo te trekken, eveneens benieuwd naar hoe de kennismaking eigenlijk zou vergaan.

tag: - | words:  373 | notes: -