Porcelain

Het was duidelijk dat Sara er niet helemaal bij was met haar hoofd. Ze mocht dan wel bewust naar de Tower of Mastery gaan en ze had Vanilla zelfs uit de Pokéball gelaten om haar bekend te laten worden met het concept van Mega Evolution, maar dat betekende niks. Marzipan was een logischere keuze geweest, gezien hij al de vorm had die in staat was om te mega evolueren, maar hij was nog verzwakt van het gevecht in de gym en Sara vond het niet eerlijk om hem nog meer uit te putten. De logische stap zou zijn om naar een Pokécenter te gaan, maar logisch nadenken zat er even niet meer in. Dat was ook een reden waarom ze Vanilla bij zich had geroepen. Ze kon emoties misschien niet meer zo sterk aanvoelen als toen ze een Ralts was, maar ze had nog steeds een rustgevende gave en Sara hoopte dat de Kirlia haar kon helpen, zelfs als ze niet letterlijk om hulp vroeg.

Ondanks dat ze nogal afgeleid was, keek ze toch verwonderd rond in de toren. Dat haar tanden zich in haar onderlip boorden was eigenlijk het enige teken dat ze diep in gedachten verzonken was. Voor een ander kon het er uit zien alsof ze diep onder de indruk was van haar omgeving. Vanilla keek ook rond, maar liet al snel haar blik op Sara vallen. Bezorgdheid stond in haar ogen. Sara deed alsof ze het niet opmerkte, wetend dat er elk moment mensen in en uit de ruimte konden stappen en ze wilde geen zwakte tonen aan onbekenden. “Het is prachtig hier, vind je niet?” vroeg ze aan haar Pokémon zonder haar aan te kijken. Vanilla begreep de hint en keek nog eens rond, waarna ze een bevestigend geluidje liet klinken. “Zou jij ook willen mega evolueren?” Ze waagde het om haar ogen op de Pokémon te richten, welke knikte. Het glimlachje om haar lippen zei dat het haar zelfs heel leuk leek. “Kom, misschien zien we nog ergens een Mega Gardevoir afgebeeld.” Met een glimlach naar Vanilla gericht liep ze in de richting van de trappen, hopend dat ze inderdaad konden zien hoe Vanilla er uit zou zien als ze haar mega vorm was.

De trappen leken eindeloos, en het hielp niet dat er helemaal geen afbeeldingen van Pokémon aan de muren hingen zoals Sara had verwacht. De enige Mega Pokémon die een speciaal plekje kreeg was Mega Lucario, en die kreeg meteen een heel standbeeld. Ze had begrepen dat Lucario de eerste Pokémon was die ooit mega evolutie voor elkaar had gekregen, dus ze begreep het standbeeld. Ze vond het echter zonde dat ze de toren niet verder hadden ingericht met andere mega evoluties, want dat had het bezoek zo veel meer waarde gegeven. Sara voelde zich leeg toen ze bij het bovenste deel van de trap uit kwam en dat was niet omdat ze was uitgeput van de klim. Vanilla scheen er wel wat meer moeite mee te hebben, wat de witharige verbaasde. Je zou toch denken dat Pokémon een groter uithoudingsvermogen hadden dan mensen. Zeker als ze richting de level 50 gingen. Dat had ze dan verkeerd ingeschat…

Bovenaan de toren bevond zich een balkon. Sara begreep tegelijkertijd wel en niet waarom dit hier zat. Het leek nogal onnodig. De hele toren leek haar wat saai. Waarom kon je zo hoog klimmen als er alleen beneden een standbeeld van een Mega Lucario stond? Het was de perfecte plek voor mensen om zelfmoord te plegen indien ze hier de behoefte tot voelden. Gelukkig voelde Sara dat niet, al keek ze wel heel somber uit haar ogen toen ze haar armen op de rand van de balustrade plaatse. Vanilla kwam naast haar staan, al kwam zij nog niet eens met haar ogen boven de rand uit. Haar blik was maar kort op het uitzicht gericht voordat deze haar trainster weer opzocht. Ze maakte zich duidelijk zorgen. Sara wist dat dat niet stopte tot ze haar mond opentrok, dus was dat wat ze deed.

“Het spijt me dat ik je hier mee opscheep.” Ze zag niet hoe Vanilla naar haar keek, maar ze wist uit ervaring dat die haar hoofd lichtelijk scheef zou houden. Ze begreep het, maar ze begreep het ook niet. Sara gaf ook niet bepaald veel informatie weg. Speet het haar van haar bui, of ging ze iets er aan toevoegen?

De bedoeling was om de indruk te wekken dat het eerste het geval was. Ze had enorm spijt dat ze zich zo afstandelijk gedroeg naar haar Kirlia, terwijl die juist zo haar best deed om naar haar uit te reiken. Ze deed enorm kortaf, en ze besefte zich echt wel dat de Pokémon dit gedrag niet verdiende. Als ze niet zo veel moeite had met het idee dat er iets was wat Cecille deed wat niet kon in haar beeld van een goede relatie, had ze het al gezegd. Ze moest er echter zelf nog drie keer over nadenken voor ze haar spieren aanspande en dan toch een paar van die akelige gedachtes over haar lippen liet glijden, terwijl haar hoofd steeds meer ging hangen. “Ik… Het is gewoon…” Dit was niet hoe ze moest beginnen. Diep adem halen en een tweede poging wagen dan maar. “Alles wijst er naar. Haar afstandelijke gedrag, de ruzie met Sivar. Cecille is een ontzettend slechte leugenaar, wist je dat? Ze doet alsof ze me nog mag, maar eigenlijk… Oh Vanilla. Ik kan het niet geloven, maar ik denk dat Cecille vreemd gaat.”

Eindelijk brak ze. Ze liet zich door haar benen zakken, tegen de balustrade aan. Tranen begonnen over haar wangen te stromen en het leek alsof ze niet van plan waren om ooit te stoppen. Haar ogen werden verborgen achter haar pony en ze duwde haar voorhoofd zo hard tegen de spijlen aan dat het bijna pijn begon te doen. Vanilla wierp zich tegen Sara aan. Haar armen waren te kort om de witharige helemaal te omsluiten, maar de kracht van de knuffel was groter dan Sara ooit van de Pokémon had gevoeld en dat maakte het alweer een stuk beter. Ze gaf haar hoofd rust door het van de balustrade af te halen, al was de reden niet omdat ze zichzelf de pijn niet gunde. Ze sloeg haar armen om Vanilla heen. Eindelijk stond ze de Pokémon toe om haar te troosten. Of het hielp was nog maar de vraag, maar op dit moment voelde het als een enorme opluchting om even haar verdriet kwijt te kunnen. Dat het terug zou komen wilde ze niet over nadenken.

Zodra de ergste tranen gedroogd konden worden trok Sara zich weer terug van de omhelzing. Vanilla keek haar nog bezorgder aan dan eerst. Sara probeerde de zorgen weg te wuiven met een glimlach, maar dat zou niet helpen. Dat wist ze al van tevoren. Van de Kirlia moest ze praten, maar hoe kon ze hier nog een woord aan vuil maken? Ze had gezegd waar ze mee zat en meer wilde ze eigenlijk niet kwijt.
Verbazingwekkend genoeg leek de Pokémon zich dit te beseffen en verscheen er een beetje strengheid in haar ogen. Ze legde een handje op Sara’s schouder, wat haar aandacht genoeg trok om de Pokémon aan te kijken. Het duurde een paar tellen voor Sara het begreep. “Je wil dat ik met Cecille ga praten,” concludeerde ze. “Besef je wat je van me vraagt? Ik kan haar niet zomaar ergens van beschuldigen zonder harde bewijzen. Ik kan haar sowieso niet zomaar van vreemdgaan beschuldigen, Arceus. Straks is het niet zo en dan denkt ze dat ik haar niet meer vertrouw…” Een nieuwe golf van angst gleed over haar heen en ze duwde haar hand tegen haar mond, alsof dit de tweede stroom tranen tegen zou gaan. Vanzelfsprekend deed het dat niet, dus viel ze terug op het verstoppen van haar gezicht achter haar haren. Vanilla viel ook terug op haar vorige troostmethode: haar armen zo ver als ze maar kon om Sara heen leggen.

Eerst dacht Sara dat het de warmte was van haar lijfje en de kracht van haar emoties, want de evolutielijn van Kirlia had erg veel met emotie. Toen het licht zich echter door haar oogleden heen boorde kon ze toch niet anders dan gluren en zag ze dat het veel meer was dan wat ze had gedacht. Vanilla evolueerde. Voor ze het wist kreeg ze een volwaardige omhelzing – niet dat die van de kleinere Vanilla niet goed was, maar nu kon ze haar eigen vingers van de andere kant aanraken. Sara voelde zich opnieuw breken, deze keer dankzij de trots die ze voor Vanilla voelde. Het hoefde maar een klein duwtje te zijn of ze viel alweer over de rand en snikte oncontroleerbaar.

Haar gesnik was redelijk opgehouden toen de Gardevoir een geluid opving. Haar blik ging beschermend naar de trappen toe, want ze meende iemand naar boven te horen komen. Haar armen waren nog steeds om Sara heen geslagen, zodat ze zeker wist dat haar niks zou overkomen. Gelukkig wist ze nog niet af van de kracht die ze er bij had gekregen bij haar evolutie, want ze was zeker bereid om de dimensie te verbuigen als dat Sara zou beschermen. Hopelijk was een waarschuwende blik genoeg om de persoon af te schrikken.

Waar Vanilla zich al helemaal voorbereidde op de confrontatie met een ander persoon, had Sara totaal niet gehoord dat er iemand de trap op kwam. Ze merkte dat de Gardevoir haar hoofd van de witharige af haalde en de andere kant op keek, maar zich er echt zorgen over maken deed ze niet. Ze kon zich voorstellen dat haar emoties erg overweldigend waren voor de pas geëvolueerde Pokémon en bovendien had ze haar helemaal niet gevraagd om haar te troosten. Toen Vanilla zelfs een zachte grom liet klinken, echter, raakte Sara verward genoeg om zich wat verder om te draaien en kreeg ze een jongen van ongeveer haar eigen leeftijd in het zicht. Oh Arceus, zo wilde ze helemaal niet gevonden worden. Ze had geluk dat het geen bekende was. Terwijl hij zijn mond open trok veegde ze haastig de tranen van haar gezicht. Dit trok de aandacht van Vanilla, wie Sara de ruimte gaf, maar haar alsnog bezorgd vast bleef houden. “Maakt niet uit. Het is immers een openbare ruimte.” Normaalgesproken zou ze nooit haar emoties zo los laten in het openbaar, maar ze had daar deze keer helemaal niet bij stilgestaan. Ze kwam overeind, veegde haar kleding af en wreef nog eens in haar gezicht om zeker te weten dat er geen traanvocht meer in bleef zitten. Het voelde nog steeds nat, maar dat was altijd zo na een huilbui. Haar blik durfde ze nog niet op de jongen te richten, dus keek ze in plaats daar van naar Vanilla. De Gardevoir was erg klein voor haar soort en reikte slechts tot aan Sara’s kin. Dit gaf haar echter wel de mogelijkheid om haar hand op haar hoofd te leggen en even dankbaar naar haar te glimlachen.

Ondanks dat ze wist dat dit niet genoeg zou zijn voor de fairy Pokémon, liet ze haar bedankje toch daar bij. Ze hadden immers bezoek van een jongen – en zijn Espurr, zag Sara nu. Ze wist niet goed wat ze tegen hem moest zeggen, want hij was haar precies tegemoet gekomen op het moment dat ze het zwakste was. Er was eigenlijk maar één ding wat in haar op kwam: doen alsof ze helemaal niet net op de grond had zitten huilen en zich sterker opstellen dan ze zich voelde. “Het gaat. Dank je.” Nog steeds vond ze het moeilijk om woorden te vinden die niet te veel persoonlijke informatie bevatten. De hele situatie was veel te ongemakkelijk en eigenlijk wilde ze weg. Ze bedacht zich voordat ze zei dat ze weer ging echter iets anders en dat zorgde er voor dat ze toch wel even zorgelijk naar de jongen keek. “Wacht… Heb je… heb je iets gehoord, van wat ik eerder heb gezegd?” Ze hield het vaag, maar zolang ze niet wist of hij haar gehoord had, wilde ze dat zo houden ook.

Meteen toen het bleek dat het antwoord ‘nee’ was, voelde Sara opluchting door haar lijf stromen. Hij had het niet gehoord. Ze kon er voor zorgen dat hij buiten haar zaken bleef. De jongeman scheen zich sowieso niet heel erg in haar zaken te willen verdiepen, want de opdringerige vragen of ze oké was en of ze iets nodig had bleven weg. Oké, dat was niet waar; hij had wél gevraagd of het ging, maar zijn toon was de hele tijd al zo dat ze het idee had dat hij het moeilijk vond om zich er mee te bemoeien. Dan zou het ook geen probleem zijn om niks te vertellen, want als ze eenmaal zei dat ze niks nodig had kon hij zich weer over zijn eigen zaken bekommeren.

Maar eerst bood hij nog zijn hulp aan, op dezelfde - wat was het goede woord, voorzichtige? - toon als hij haar net ook al aansprak. Sara wist een klein glimlachje op haar gezicht te vormen. Socialiseren had ze momenteel niet bepaald behoefte aan. Zeker niet met een wildvreemde. Hij hoefde niet te weten over haar mogelijk vreemdgaande vriendin. En toch brandden de woorden op haar lippen. Vreemd was dat, dat je zo de neiging kon hebben om iets te vertellen wat je toch alleen maar pijn deed elke keer als je er aan dacht. Het zorgde voor genoeg afleiding dat Sara niet wist wat ze op het voorstel moest reageren. Vanilla bleef nog steeds beschermend aan haar zijde staan, al waren haar ogen nu op de Espurr gericht. Niet zonder reden: het wezen kwam, met een Pokéball in zijn poten, op Sara af. De Gardevoir scheen hierdoor verward te raken, al was er werkelijk alleen een tweestrijd gaande in haar hoofd. Ze wilde Sara beschermen, maar de Espurr was zo schattig en jong… dat beestje wilde ze alleen maar een dikke knuffel geven.

Espurr wilde echter iets aan Sara geven. De witharige keek opzij naar haar Gardevoir toen ze een zacht kneepje in haar arm voelde, maar volgde al snel de blik van de Pokémon om te zien dat haar een Pokéball werd aangeboden. Ze fronste en bracht een verwarde “oh,” uit. Dit was apart. De Pokéball werd zelfs met psychische krachten naar haar toe gebracht. Sara stak haar hand uit om het voorwerp op te vangen - een teken voor Vanilla dat ze haar trainster niet hoefde te beschermen van het ding. De tijd om het kalm op te vangen kreeg ze echter niet, want Espurr’s eigenaar was het blijkbaar niet eens met deze actie. Hij begon zich te verontschuldigen. Sara keek hem met grote ogen aan - niet uit verbazing, maar omdat ze lichtelijk geschrokken was door deze actie. Zijn volgende uitbarsting volgde ze al helemaal niet, behalve dat hij het liet klinken alsof hij op het punt stond om weg te gaan.

“Wacht, je kan me wel helpen,” reageerde Sara in een opwelling. Haar blik stond nog steeds wat geschokt, maar haar toon was redelijk normaal. “Hou me gezelschap. Wat ik nodig heb is dat ik me niet meer alleen voel, zelfs al is het maar voor een moment.” Het klonk zo wanhopig. Zo dramatisch. Zo was Sara helemaal niet. Ze had nog eerder van zichzelf verwacht dat ze de jongen juist weg zou sturen, maar momenteel leek het er op dat alleen Vanilla dat wilde doen. Daarom gaf Sara haar een geruststellende blik, die net als al die andere pogingen om haar Gardevoir tot rust te brengen niet veel effect had. Ze kon zich misschien beter op de jongen focussen. “Tenzij je dat niet wil, natuurlijk. Je Espurr is trouwens ook geen probleem. Ik ken ook Pokémon die zulk gedrag vertonen.” Wat was ze blij dat ze Cinnamon momenteel in zijn Pokéball had zitten.