{ I might set you on fire

Ragya bleek toch iets in de richting van haar lesje geleerd te hebben. Want hoewel ze nog een reactie op haar lippen had staan, besloot ze het enkel bij noords gemompel te houden. Haar blik en toon zeiden eigenlijk wel genoeg, al was de kleurvolle beschrijving die ze gaf wel te mooi om te missen. Haar arm begon ondertussen steeds meer te kloppen en dikker te worden, op de plek waar Nathan er nog op stond trok het nog altijd wit weg. Het deed pijn, heel veel pijn. Maar haar aandacht werd ondanks dit toch naar Aldrei gericht, want ze zou nog liever een gebroken arm hebben dan dat de Ninetales bij de groenharige bleef. Al leek dat eerste niet zo moeilijk te bereiken te zijn. Maar hoewel Aldrei leek te twijfelen zette ze haar aanval toch door. Ze had hierbij zowel een voordeel als nadeel. Want de jongen sprong weg, wat fijn was, maar zelf moest ze maar de hitte van de vlammen doorkomen. In een reflex had ze haar arm voor haar gezicht willen trekken, maar dit werd meteen afgestraft door een flinke spijnscheut die zelfs uit haar een gedimde kreun kreeg. Ze legde haar hand op haar arm en keek met een pijn vertrokken gezicht naar de Ninetales. “Aldrei” sprak ze duidelijk, zoals ze zou doen als ze een aanval opriep, ze had immers ook door dat haar partner op het punt stond weer vrij te komen. Enkel dat laatste stapje nog.

Ze vond dit dus echt niet leuk. Maar hey, ze was weer verlost van zwaargewicht daar. Haar rechterarm zag er slecht uit. De onderkant was open gehaald door de druk tegen de stenen en kleine druppels bloed zwol op, al was het eerder geschaafd. Haar arm zelf klopte zwaar en werd al dik, het was niet gebroken, dat voelde ze. Maar ze kon in ieder geval bevestigen dat kneuzen heel erg veel pijn deed. Ragya duwde zichzelf overeind met haar linkerarm en probeerde de pijn te negeren, iets wat moeilijker te doen was. Zo zag ze dus ook hoe Aldrei weigerde terug te keren en een kleine grijns sierde haar lippen. De Ninetales ging zo ie zo al niet graag een bal in, met name omdat ze nadat ze gevangen was nog nooit teruggekeerd was door Ragya. Ze was altijd bij haar, en nu zou ze al helemaal niet luisteren. Het deed haar goed om te zien. Vooral toen Nathan van pijn vertrok. Toch leek ze het vreemd te vinden. De ogen van de Ninetales waren rood verlicht, iets wat ze kende als een teken dat ze een van haar psychishe aanvallen gebruikte. Misschien Extrasensory? Maar nog voor ze eruit kwam gebeurde er wat vreemds. Enkele staarten kregen een vage gloed en nogmaals kwam er een flits in de ogen van de vos. Ragya liep naar voren, de behoefte hebbend om te vragen wat er gebeurd was maar ze kon niet de woorden vinden. Toch kreeg ze het antwoord al snel, Aldrei had Nathan vervloekt. Die idioot moest in een van de dagen wel aan haar staarten gezeten hebben en het sierlijke dier zo de mogelijkheid gegeven tot dit. “Goedzo Aldrei, kan je nu ook vloeken uitdelen op verzoekjes?” De Ninetales gaf haar even een dodelijke blik terug, maar iets anders had ze ook niet gewild. Nogmaals keek ze naar Nathan, en ondanks de zichtbare nerveusheid van het dier hief ze trots haar kop en opende haar muil. Ze vuurde een Flame burst op de ander af. Plots voelde Ragya iets aan haar riem, want de bekende bal van de pokémon wiebelde eventjes en klikte toen met een dof geluidje dicht. De Dark ball was gebroken, Aldrei was weer van haar. Opgeluchter dan ze wou toegeven liep ze naar het dier toe en drukte haar tegen zich aan met haar linkerarm. Het was in de ogen te zien van haar partner dat ze moe was en weg wou van haar dief. Het vrijkomen, vechten tegen de dark ball en de vloek hadden veel energie gekost. Ze keek even naar Nathan, haar blik een mengeling van kilheid, pijn en opluchting. “Nog bedankt” echode ze zijn woorden terwijl ze even Aldrei keek. Deze leek verloren te zijn in haar eigen gedachtes, richtte nog een dodelijke blik naar Nathan terwijl haar oren naar achteren lagen en volgde toen Ragya’s aanstalten weg te lopen.

Ragya wou eigenlijk door gaan naar een docterspost of ander medisch centrum. Daar zou ze haar arm kunnen laten bekijken en meteen die laatste paar uurtjes van de nacht mee pakken. Of ja, nacht was een groot woord. Het zou waarschijnlijk niet al te lang meer duren tot het ochtend werd. Jammer genoeg werd Dodo niet meer geraakt, maar het maakte niet meer uit. Haar lust de ander te vermoorden was er wel, maar momenteel een stuk minder. Ze had Aldrei immers terug en daar had haar huidige woede om gedraaid. Ze had vast snel weer een nieuwe, maar dat maakte niet uit. Bij de woorden van de ander snoof ze even. "Oh jawel hoor, dit leek me gewoon toepasselijk" ondertussen schatte ze welke kant het veiligste was. De straten zaten vast nog vol met Grunts en ze was niet in de mood of toestand te gaan vechten. Via de daken dan maar weer? Even keek ze opzij naar Aldrei, die een staarwedstrijd hielt met Nathan. Ze kende de Ninetales goed en wist dat deze op het moment in staat was de ander de nek door te bijten. Dit liet ze dan ook duidelijk merken. Toch was er iets anders, Aldrei was bang voor Nathan, ze voelde het gewoon terwijl het de meeste niet eens op zou vallen. Maar de teef was trots en liet het niet merken, ze keek hierna op naar diens trainster. De straat uit was de beste optie, en vanaf daar met een arm het dak op komen. "Nou, Kveojum Dodo" uitte ze nog als afscheid. Nu weg voor hij zijn power libel op hun richtte.