{ I might set you on fire

Ragya deerde zich niet heel erg aan de brandwonden bij haar buik en bovenbenen. Ze kleefde van het wondvocht aan haar kleren en ze prikten fanatiek, het maakte het dus ook niet aangenaam. Maar er was iets door die impuls waardoor ze er door gefascineerd was. Ze klopte haar tas dus uit en gooide die weer op haar rug, waarna ze naar voren was gelopen. Bij de uithaal voelde ze tot haar verbazing dat ze raakte en meteen vlamde haar adrenaline en woede weer op. Jammer genoeg duurde dit moment van overwinning niet lang. Haar arm werd vastgepakt en ze probeerde zichzelf in een reactie daarop los te rukken. Dit zorgde er eigenlijk alleen voor dat het knietje vrij als een verassing kwam. Ze gromde een verwensing in haar eigen taal en deed een poging tegen diens schenen aan te trappen. Het verschil in groote maakte het zeker niet makkelijker

Ragya vond het allemaal wat naar, want ja, ze had ook een manier hoe ze normaal te werk ging. En deze was natuurlijk afgestemd voor mensen groter dan haar maar dit topte het wel een beetje. Gelukkig had ze nog enkele dingen die zo ie zo zouden werken, want ze vocht immers gemeen. Toen de roodharige los kwam sprong ze meteen naar achteren, waardoor haar arm wel geraakt werd maar op het minder kwetsbare gedeelte. Het voelde wel meteen wat zeer aan, en zou waarschijnlijk blauw worden, toch kon ze daar niet naar kijken. Veel tijd om de pijn te voelen gaf ze zichzelf ook niet, want ze liep weer naar voren en haalde nogmaals uit naar diens maag, om hierna meteen naar voren te stappen voor een tweede slag naar diens hoofd. Deze zou immers naar beneden moeten komen als haar eerste slag raak was, maar ook dat was maar een gok. Waarom had ze geen goede wapens bij? Like, iets waardoor dit een stuk makkelijker zou worden? Natuurlijk kon ze altijd haar tas naar zijn gezicht gooien, wat ze ook begon te overwegen.

Ragya was met twee dingen bezig; Nathan en Aldrei. Want hoewel het zeer gezellig was met de ander een potje te vechten, was haar doel om de Ninetales los te krijgen. Op het moment ging alles nog niet zo heel slecht. Ze was immers getrained op een op een vechten, zelfs al was de ander groter. Haar gedachte schoot tussen de slagen in naar de trainingen. Die keer had ze iemand per ongelijk verwijderd, maar nu had ze dat trucje niet. Zo probeerde ze zich op het echte vechten te richten, het in balans blijven en gebruik makend van de grote van de ander. Ze was sneller en wendbaarder, terwijl de ander het voordeel had in brute kracht. Zo was het dus ook dat ze een flinke slag kreeg tegen haar schenen in een reflex in elkaar klapte. Maar hiermee betekende het nog niet dat ze hulpeloos was, want ze lag nóg niet. Want ondanks de trillende gevoel wat er nu door haar dramatische been heen schoot had was ze nog niet uitgevochten. Ze deed een poging buiten trap/sla afstand te komen, aangezien ze niet helemaal op de grond wou belanden.

Ze moest naar voren. Dit werkte dus echt niet. Gefrustreerdheid straalde ze weer uit terwijl ze een stap vooruit zette om uit te halen naar diens middenrif. De roodharige was zichtbaar niet van plan op te geven, ook al ging dit gevecht niet lekker. Verdomme, klonk haar gedachte samen met wat andere versterkingen, ze moest echt beter gaan trainen. Ze richtte weinig aandacht op de twee hoopjes ellende naast haar, wat waarschijnlijk ook beter was. Rag was over het algemeen met weinig anders bezig dat Nathan hier proberen neer te krijgen en zelf rechtop blijven. Beiden dingen liepen momenteel niet zo soepel. De klap tegen haar nek schoot door haar ruggengraat heen en hierdoor kwam ze op de grond terecht, al stond in haar houding alles behalve verlies. Ze gooide een deadglare naar de dodo. Bij nader inzien, laat dat extra trainen maar. Ze had meer behoefte aan een geweer of op zijn minst een mes at the moment, om haar problemen effectief op te kunnen lossen.

Ragya lag ondertussen op de grond en probeerde de ruimte te vinden omhoog te komen. Op het moment was ze zelfs zo gefrustreerd dat ze de ander niet eens kapot schelde, wat zeker een statement was. Net toen ze zich af wou zetten om omhoog te komen kwam Dodo aanlopen en ging zonder blikken of blozen op haar arm staan. Met een klap werd ze dus weer tegen de grond aan gedwongen en mocht ze eens ervaren hoe zwaar die freaking asshole wel niet was. In het begin was het gewoon een drukkende pijn, maar toen hij uiteindelijk besloot nog meer druk erachter te zetten voelde ze de arm al tegenspurten. Waarschijnlijk was er iets gekneusd, want de pijn was duidelijk van haar gezicht af te lezen al wou ze er niet aan toegeven. Ze wou haar arm wegtrekken maar dit werd al meteen afgestraft door een steek van gevoeligheid. In de naam van Tyr, hoe kwam ze hier onderuit? Het hielp ook niet dat meneer op rechts stond, en haar klap met links vast niet goed genoeg zou zijn om hem weg te krijgen.

Ze had het eigenlijk net wat te druk naar de ander te luisteren, dus een echt antwoord gaf ze ook niet terug. Ragya was immers bezig met een geneusde arm en iemand die er nog altijd op stond. De druk bleef hetzelfde, maar de pijn nam alleen maar toe. Haar kaken waren op elkaar geklemd terwijl ze zichzelf in probeerde te houden. Ze wou geen pijn laten zien, maar kon dit niet voorkomen. Even gleed haar rode blik opzij, en ontmoette die van Aldrei. De gouden vos was nog altijd aan het twijfelen. De dark ball zorgde ervoor dat ze tot zekere zinnen wel moest luisteren, al had de Ninetales duidelijk laten merken met hoeveel liefde ze dit deed. Misschien dat ze met een lange tijd ook echt had geluisterd, of in ieder geval in zelfde maten als bij de roodharige. De verwarring zorgde ervoor dat ze Nathan het liefst in brand wou steken, maar tegelijk ook bang voor de groenkop was. Pas toen ze duidelijk zag dat hij Ragya bezeerde kon ze een keuze maken. De band met haar echte trainer was sterker dan die van de bal. Ze begon diep te grommen richting Nathan en stapte naar voren. Haar haren waren opgezet terwijl haar staarten wat opgeheven waren. Op het moment was ze nog altijd aan hem gebonden, waardoor ze nog niet aanviel, maar het scheelde niet veel meer en dit was aan haar amberen blik af te lezen.

Toen er nog meer druk werd gezet deed ze weer een poging om haar arm onder de ander uit te krijgen, wederom zonder succes. Ze gunde hem haar kilste blik terwijl ze hem toebeet. “Natuurlijk wel, je was alleen de moeite niet waard om te antwoorden” Haar accent was weer dieper geworden door de pijn, iets wat vaker gebeurde als ze haar aandacht er niet meer ophield. Eigenlijk was ze niet in de situatie zo te praten, maar Ragya's koppigheid en trots waren niet zo makkelijk te breken als een arm. En ook zij volgde de blik van Nathan naar haar Aldrei. Haar pigmentloze ogen moedigde de vos aan terwijl ze naar voren stapte. Ze had geen idee hoe dit zou werken, maar het was duidelijk dat de Ninetales iets van plan was. En dat was Aldrei zeker. Ze maakte ondertussen goed duidelijk dat ze de groenharige niet mocht terwijl ze dichterbij kwam. Toen deze niet stopte met zijn actie liet ze al vuur oplaaien vanuit haar mond, al kon je door haar dichtgeklemde kaken er niet meer van zien dan een doffe gloed. “Geef haar eens ongelijk” Sneerde ze terug, zichtbaar minder geamuseerd als de ander terwijl ze omhoog probeerde te komen.