{ Cookie

De roodharige was nog altijd in Kiloude City. Het was een leuk stadje met veel dingen om te doen, maar een echte motivatie had ze niet. Ze liep dus maar wat rond, Aldrei naast haar sjokkend. Ze hadden wat in winkeltjes gekeken en random gebouwen in gelopen. Wat er zelfs toe tot leidde dat ze uiteindelijk een vreemd huis stond. Meteen werd ze begroet door een opgewekte vrouw die haar meteen naar de keukentafel leidde voor een glas drinken. Wat ontdaan had ze alles netjes willen afwijzen maar er was geen ontkomen aan zo’n nivo van gastvrijheid. Een uurtje laten was ze dus al helemaal bijgepraat over het leven van de vreemde. Zo wist ze ook welk kapsel ze haat FrouFrou ging geven zodra het blauw uitgegroeid was en hoe zwaar ze het had met het huwelijk van haar zoon, waardoor die naar Hoenn verhuist was. Geinformeerd over alles wat ze over de vreemde moest weten stond ze uiteindelijk buiten. Aldrei keek naar haar op met dezelfde verbaasde blik in haar ogen. ‘Ik weet het’ reageerde ze, terwijl ze snel afstand namen van het huis voor ze nóg meer moesten kletsen. Ze had zelfs een zakje koekjes meegekregen die ze net gebakken had. Echt, sommige mensen waren te gastvrij. Eigenlijk hoefde ze niet eens koekjes te hebben, die waren waarschijnlijk toch glutevrij ofzo. Zo’n type mens had het haar wel geleken. Zo in haar gedachte verzonken was ze gewoon tegen iemand op gelopen. Ze keek omhoog en grijnsde wat schuin ‘Ehem.. koekje?’ opperde ze maar. Haar dag kon toch niet gekker worden, dus waarom ook niet.

{ Eerste post Nathan

Ragya haalde haar schouders op, zoiets al verwacht hebbend. ‘Ze smaakten waarschijnlijk toch niet’ voegde ze nog toe terwijl ze het zakje ergens in de bosjes gooide. Ze had immers nog geen prullenbakken gezien en als Herra hier ook niks wilden, dan maar voor de bosjes. Ze was dus ook helemaal niet ontdaan van de toon en lette verder de niet op de groenharige vreemde, al was ze wel wat achteruit gegaan voor de persoonlijke ruimte. Naast haar was Aldrei de trainer aan het bekijken, met haar typische kille blik, toen er tegen haar gegromd werd. Aangezien ze gewend was dat zíj altijd als eerste begon keek ze de Houndoom verontwaardigd aan. Hierna begon ze even dreigend terug te grommen, al was ze een stuk kleiner als de hond. Ragya zag al helemaal waar dit naar toe zou gaan en zuchtte even, maar de Ninetales trok zich hier niks van aan.

‘Ik heb ze ook maar gekregen en wist niet wat ik ermee moest doen’ Nou ja, dat probleem was al redelijk snel opgelost. Dit maakte ze ook duidelijk door haar rode blik nogmaals naar de struiken te laten gaan en hierna haar schouders op te halen. Hij had ze evengoed aan kunnen nemen en was ze er ook vanaf geweest. Maar goed, nu waren de gluten vrije koekjes voor de natuur. Naast haar ging Aldrei onaangedaan verder. De gouden vos had haar haren al opgezet en keek vijandig naar de ander. Ze leek helemaal niet onder de indruk te zijn van diens grote, en had haar kop zelfs trots geheven. Aldrei was ook het type dat nooit als eerste toe zou geven, zo was de teef zich er ook helder van bewust dat de ander sterker was. Het interesseerde haar gewoon niet. Uitdagend keek ze de ander aan. Ze zat al heel de dag opgescheept met een Houndoom, deze kon ze er ook nog wel bij hebben.

Eigenlijk was dit gesprek in haar ogen al afgelopen. Ze was tegen hem aangebotst en een verdere vorm van sociale interacties zouden eigenlijk niet meer nodig hoeven te zijn. Maar ja, omdat Aldrei en die Houndoom elkaar aan het bedreigen waren leek het erop dat ze hier nog even was. Aldrei was een hele simpele pokémon. Ze had gewoon een hekel aan iedereen, pokémon en mensen, en liet dit merken ook. Daarbij had ze een hele hoge trots, ze zou dus nooit zomaar opgeven of achteruit deinsen. En dan had je nog het feit dat die bol gouden pels ook nog vrij agressief was. Als het niet aan haar lag zou ze vrijwel iedereen een Fire Blast tegen hun face aangooien, hielt ze in ieder geval weg van haar te storen. Nu stond de kleine teef dus ook diep te grommen tegen de Houndoom en keek spottend op toen die blafte. Blaffen kon ze ook, de uitslover. Dus zwiepte ze even met enkele van haar staarten en keek de ander uitdagend aan. Ragya keek er met een schuine blik naar. 'Ja, dit is haar normale reactie, het helpt natuurlijk ook niet dat de jouwe ook wat terug doet' Normaal keken andere maar droogjes naar de Ninetales of bemoeide zich er niet mee. Een pokémon die terug gromde was zeker nieuw.

Echt heel spannend werd het verder niet. Hun pokémon bleven maar tegen elkaar grommen en het leek erop dat het enkel kijken was wie er eerst aan zou vallen. Als ze ergens op in moest zetten deed ze het op Aldrei, die vos kende geen grenzen en zou al helemaal niet terug deinsen op het feit dat de ander sterker was in level. Ragya voelde echter niet de drang de twee beesten uit elkaar te halen. Daarbij was het voor haar al zo normaal geworden dat de vos uit haar bal leefde dat ze het gewoon vergat dat de Ninetales ook nog een pokéball had. Maar goed, de roodharige stak haar handen in haar zakken en keek toe hoe Aldrei een stap naar voren zette –zodat de ruimte tussen de twee beesten wel héél klein werd- en vanaf daar dreigend verder gromde. Ze vielen wel in herhaling zo.

{ Zullen we anders een random eventje opvragen om het topic spannend te houden? xD

Het werd er niet spannender op. Aldrei gromde, die hond van de ander gromde. En dat was het wel weer. Ze kon net zo goed weglopen, hier kwam ze toch niet verder. De enige reden waarom ze nog niet weggegaan was omdat ze toch niks beters te doen had. Dat was echter tot ze iets in haar ooghoek zag verschijnen. Langzaam, alsof het je kon zien bij beweging draaide ze zich om. Maar het kwaad was al geschied, de vrouw van eerder stond boos met haar armen in haar zij naar hun te kijken. Ze brieste iets in een klaagreden dat ze gezwoegd had voor die koekjes en dat ze zo ondankbaar was geweest om ze weg te gooien. Voor de roodharige echter kon reageren stonden diens pokémon al voor haar neus. Ze gaf Aldrei een por, die grommend opkeek. ‘Misschien is me helpen een goed idee’ Sprak ze tegen de Ninetales, die nu naar voren sprong. Ze keek naar de groenharige jongen naast haar. ‘Toevallig zin in een double battle?’

Yay, ze kreeg blijkbaar hulp. Aldrei stond ondertussen tegenover de wildharige hond en gromde verassend genoeg. Ze keek even schuin opzij toe hoe de ander zich bezig hielt met de Onix, en sloot ook maar pit in de zaak te gooien. 'Will-O-Wisp en Fire Blast" Begon ze even goed met haar commando's. Ze vertrouwde erop dat Aldrei wijs genoeg was op te pikken welke pokémon ze aan moest vallen. Het leek vrij logisch, omdat de Furfrou nog niet bezet was en meer rond haar level hing. Maar je wist het maar nooit. Gelukkig stelde de vos haar niet teleur en spreidde haar staarten, om hierna irri wit blauwe vlammen te laten verschijnen. Deze danste naar de hondachtige toe en bleven aan diens pels plakken, om zo nu en dan een op de vlammen. Nog voor de hond doorhad wat er gebeurde vuurde Aldrei al een Fire Blast af. Hoewel de hond geraakt werd was deze niet van plan doelloos te blijven staan en rende naar voren in een Take-Down.