Finally

Ragya liep met een duister gezicht door de stad. Ze had er gewoon genoeg van om dit iedere keer aan te horen. Ze was nu al een flinke tijd dakloos en ze zag het probleem er niet in. Het gaf zeker een vrij gevoel te gunnen staan en gaan waar je wou en nergens naar terug te hoeven gaan. Het was daarbij ook de manier hoe ze de meerderheid van haar leven had doorgebracht. Natuurlijk was ze opgegroeid in een huisje, maar zodra ze begon met reizen had ze die luxe achter zich gelaten. Aldrei kon haar warm houden, en in haar thuisland had ze lang in lege loodsen geslapen. Het had haar nooit gedeerd, want ze was eindelijk op zichzelf en slapen was toch voor de zwakke. Toen ze naar Sinnoh ging had ze ook een tijd dakloos rondgedwaald, tot ze bij een van haar vrienden kon inwonen. Ze had toen met veel mensen samen gewoond, en het had haar niet bevallen, vooral niet omdat haar karakter wel eens botste met die van haar kamergenoten. Wat de oorzaak was van meer dan een vechtpartijen in de woonkamer. Na weer dakloos te zijn geweest had ze Gray ontmoet en ze kwam af en toe bij hem thuis. Zelfs toen ze eenmaal wat hadden was ze vaker te vinden op straat dan bij hem in huis. Het lag haar niet, dat opgesloten gevoel en haar aardsvijand; verwarming. Eenmaal hier had ze het ook uitgeprobeerd met een hotelletje maar het was wederom wat vreemd afgelopen. Deze keer met vuur. Het echte probleem wat ze had was haar geldtekort. Persoonlijk begreep ze de waarde ervan nog niet, ze was rondgekomen met stelen zonder probleem en opgegroeid met het idee dat je in een dorp voor elkaar zorgde. Als je zelf iets goed kon ruilde je dat in voor andere producten. Maar dat was blijkbaar alleen iets geweest in kleine dorpjes waar iedereen elkaar kende. Hier kwam je daar niet mee weg. En stelen was ook een stuk moeilijker als je langer in de stad bleef. Sommige winkels wisten al van een bekende roodharige af, wat haar oplossing dus een stuk moeilijker maakte. Toch leefde ze nog en dat was rede genoeg om te zeggen dat ze het niet verkeerd deed. Helemaal niet zelf, ze was alleen wat dunner dan de meeste, net zoals haar pokémon. En daar zag ze geen problemen in. Jammer genoeg andere wel. Sinds kort wisten ook andere dakloze van haar bestaan af en had ze wel eens met hun gekletst. Ze hadden het dan over dingen zoals plekken waar eten goedkoop was en kraakpanden die niet op instorten stonden of vaak doorzocht werden. Natuurlijk ook gezamenlijk klagen over politie en Team Rocket die het bestaan moeilijker maakte of over de wilde pokémon in de stad. Die konden ook voor veel problemen zorgen, meestal door middel van dakloze hun kampen door te spitten of andere aanvallen als ze maar honger genoeg hadden. Zelf zei Ragya dan dat ze een van haar pokémon van de straat af had, en dat die waarschijnlijk een roedelleider was geweest. Deze hielden natuurlijk niet lang stand en zeiden alleen wat over de strijdlust in de pokémon. Vaak werd ze dan uitgelachen of schudde ze hun hoofd. Soms vertelde ze ook over hun eigen verhalen en hoe ze op straat waren beland. Dit vond ze het leukste, om te horen wat andere hadden beleefd. Zo was er iemand geweest die vroeger een eigen bedrijf had geleid. In dit bedrijf waren ze aan het experimenteren met nieuwe middelen van pokémon medicijnen. Jammer genoeg kocht het grootste bedrijf het weer op en zaten ze zonder werk. De man was toen kleinere baantjes gaan doen, maar leek nergens zijn draai te kunnen vinden. Waardoor hij dakloos was beland. Dan nog enkele die door Team Rocket hun baan waren verloren, zoals mensen van nachtclubs. Ook veel ongure types, die blijkbaar vrijwillig op straat leefde voor hun handel en nu weg moeten trekken door de nachtklok. En dan kwam zij aan met haar antdramatische verhaal dat ze gewoon reisde en haar weg nog niet had gevonden. En dan werd ze uitgelachen en werd haar gezegd dat ze werk moest zoeken. Fel als ze was begon ze terug te snauwen dat ze over hun hetzelfde kon zeggen, maar het punt bleef. Ze was nog jong en kon heus wel een baantje vinden. Jaja, ging dat maar zo makkelijk. Alsof mensen iemand aannamen die zo klein was en zo jon oogde, vooral ook omdat ze een dik accent had bij tijden en haar pokémon niet terug kon sturen in diens bal. Dat werkte goed zeg. Maar ze moest toegeven dat er een punt in zat. Misschien moest ze maar wat rond gaan kijken voor een baantje. Daarom liep ze naar een gebouw en haalde enkele briefjes voor verschillende banen op. Al snel had ze een redelijke lijstje. Een foldertje voor winkelbediende, barvrouw, serveerster in de schaatsbaan en kok. Hmm, winkelbediende kon al weg, dat ging hem niet worden. Misschien was kok wat, ze kon redelijk wat maken en het betrof vuur. Misschien was dat iets. Ze haalde haar zwarte rugzak van haar schouder af en stopte er de overige blaadjes in, jammer genoeg werd de meeste ruimte ingenomen door het ei en kwam het er wat rommelig naast te liggen. In ieder geval lag het erin. Eenmaal weer omhoog en wel keek ze weer op het blaadje en fronste om het adres. Ze had geen idee hoe ze daar naar toe moest komen en het was een flink eind lopen. Natuurlijk kon ze altijd classy met haar Sleipnir gaan, maar dan werd haar eerste indruk zeker apart. Taxi was te duur en het leek erop dat ze moest gaan lopen. Mhhff, dat werd het dus niet. Zouden ze dan eerst naar de bar gaan. Ze had het adres herkend. Zuchtend zette ze zichzelf in beweging en het duurde niet lang voor een bekende gouden vos tegen het lijf liep. Aldrei keek vragend op, alsof ze wou weten waar haar trainster naar toe ging. ‘Ik ga een baan zoeken’ Hierop reageerde de Ninetales met een spottend gesnuif en een schuddende kop. Ze was dus niet de enige die zichzelf nog niet met een baan zag.

Lang duurde het niet voor ze bij de bar aankwam. Het was een laag gebouw, wat voor de kleine roodharige geen probleem was, en gemaakt van een donker en zwaar hout. Of ja, het merendeel, de basis was echter een normaal rood steen. Zodra ze de deur open duwde werd ze begroet door een muffe en zware geur van rook en drank. Met natuurlijk het typische zweet. Omdat het nog vroeg was werd er nog schoongemaakt en was het vrijwel leeg. Rond de middag en avond zouden ze ook simpele maaltijden verkopen, maar ze leefde het meeste van hun drank opbrengst. Er waren enkele mensen aan de bar die leken dat ze gisterenavond op die plek in slaap gevallen waren en gewoon niet de moeite hadden gedaan omhoog te komen. Dit werd vast een geweldige plek om te werken. Urgh. Aldrei stond achter haar en gaf een niet zo vriendelijke duw tegen haar been, erop wijzend dat ze vooruit moest gaan. Maar nog voor de roodharige wat kon doen hoorde ze iemand van een zijkamer roepen; ‘DEUR DICHT’ Wat verbaast stapte ze vooruit en sloot de zware deur achter haar pokémon, waardoor de geuren meteen sterker en ondragelijker werden. Ragya veegde even haar haren uit haar gezicht en liep naar de bar. De vrouw erachter gunde haar nog niet eens een blik waardig en ging verder met drankglazen af doen met een pekkig doekje. Note to self; hier niet gaan drinken. Na een veelzeggende stilte te hebben laten vallen sprak de barvrouw op. ‘Geen drank onder de 18 pop’ Hierop reageerde ze door met haar ogen te rollen. ‘Ik ben 18 en ik kom hiervoor’ Met deze woorden legde ze het blaadjes op het barblad een keek uitdagend naar de ander, wachtend op diens volgende zet. Ze liet zichzelf immers niet verslaan door een of ander oud blondje die dacht dat ze de baas was. De vrouw liet zich ook niet zomaar onderdoen en keek over haar onzichtbare bril naar haar. Haar kaak maakte een nakauwend gebaar zoals een koe zou doen, langzaam voelde ze de ogen van de ander over haar heen glijden, keurend. Maar zoals ze al verwachten maakte de vrouw hierna een wegwerpend gebaar met zowel haar hand als het vieze doekje. ‘Je ziet er te jong uit, ik wil geen smeris op m’n dak’ Ze mochten zeggen over haar accent wat ze wouden, ze was in ieder geval fatsoenlijk te verstaan. Daarbij accepteerde ze niet dat ze zomaar zonder pardon weggestuurd werd. Maar goed, ze kon moeilijk mevrouw dwingen haar aan te nemen of een proefrondje te laten draaien. Vandaar dat ze in een poging zichzelf te behouden gewoon snoof en omdraaide naar de deur. Maar mevrouw was nog niet klaar, op een tergend vriendelijke toon sprak ze weer op. ‘Je vergeet iets pop’ Ragya draaide zich rustig om, wenkbrauw opgetrokken. De barvrouw had het blaadje in haar handen en zwiepte deze rond. Sceptisch bleef de roodharige nog even kijken, wachtend tot de vrouw in lachen uit zou slaan maar ze leek het nog te menen ook. Op trage toon antwoorde ze, al was duidelijk in haar stem te horen dat ze geïrriteerd was. ‘Het lijkt erop dat ik die niet meer nodig heb of wel soms?’ het was eigenlijk geen vraagteken waardig. Hierna maakte ze weer aanstalte verder te gaan en wenkte Aldrei al. Deze had rustig het gesprek gevolgd en wachtte op het moment dat een van de twee haar geduld zou verliezen. Op het moment leek het erop dat dit Ragya zou zijn, want in haar blik flakkerde al iets onheilspellend. Drama in de morgen was toch de beste drama? De Ninetales liep zelf al verder naar de deur, haar staarten hoog opgetrokken zodat deze niet in aanraking kwamen met de vieze vloer, en wachtte daar op diens trainer. Deze stond nog altijd op dezelfde plek toen de barvrouw weer antwoordde, nu ook met een ongeduldige toon; ‘Ik ga hier niet andermans rotzooi opruimen, kom ‘p pop’ De roodharige was van natuur al een ruziezoeker en nogal snel opgefokt. Al helemaal dat ze net zonder reden weggestuurd en nog verwacht werd te luisteren ook. Dat ging niet op bij de jonge vrouw. Maar de vrouw achter de bar zou evenmin toegeven, ze was dronken mensen en herrie gewend en was dus helemaal niet onder de indruk van een of ander tuttebelletje dat haar gelijk wou gaan halen. Ze werd betaald om vriendelijk te doen in de avond, tegen haar klanten, maar voor dít werd ze niet betaald en het leek er ook niet op dat ze iets aan de meid ging verdienen, dus kon ze haar tirane ook los laten voor de verandering. Ragya was ondertussen naar voren gestapt en pakte het blaadje aan, terwijl de barvrouw triomfantelijk grijnsde. Jammer genoeg was Ragya nog niet klaar. Ze verfrommelde het blaadje, hielt het even voor de vrouw haar neus en gooide het toen achter haar neer. ‘Ten eerste is het jouw rotzooi en het valt niet eens op in deze zwijnenstal’ Haar toon even poeslief als de ander gedaan had. De ander wou haar mond al weer openen maar Ragya had zich nu razendsnel omgedraaid en was de bar uit gelopen. Zuchtend keek ze opzij naar Aldrei, die sceptisch terug keek. Dat ging goed. Leek haar blik te zeggen. Ze zuchtte even en liep snel door. ‘Inderdaad’ Wat moesten ze nu gaan doen? Na deze ontmoeting wou ze niet meer opzoek naar werk. Ze had zin wat leukers te doen. Misschien een gym uitdagen? Wat was de volgende gym die ze moest doen? Toch iets met gras. Dat moest vast wel te doen zijn. Vandaar dat ze naast zich keek naar Aldrei. Die kon heus wel een paar plantjes aan, daar twijfelde ze niet aan. Ze zette koers naar het gymgebouw.

Waarom wouden alle gyms ook echt wat aan haar fitness doen? Wat nou als een je een dikke en onsportieve trainer was? Mocht je dan niet de gyms uitdagen. Want ze mochten dan wel van alles van haar verwachten maar ze had nu al geklommen, geskate en gebalanceerd op een touwtje om tot deze gym te komen. En wat moest ze nu weer doen? Een parkoer afleggen? Waar zagen ze haar dan voor aan? Zuchtend keek ze omhoog naar de enorme opstelling die de gym voor moest stellen. Ze stond er nog niet zo lang voor er een man aan kwam lopen, helemaal opgewekt dat er weer iemand was gekomen. ‘Hallo champ to be, dit is de Coumarine gym en hier zijn we gespecialiseerd in het grass type’ Hij keek met opgewekte blauwe ogen op haar neer, duidelijk verwachtend dat ze heel blij terug zou reageren. Jammer genoeg was Ragya minder enthousiast als hij was, want ze keek droogjes terug. ‘Heel erg leuk, hebben we ook een sneller manier naar boven?’ Want tjah, ze zat ook met Aldrei die ze moeilijk mee kon sjouwen, en terug in diens bal doen was immers ook geen optie. De man knipperde was verbaasd en ontdaan door de monotone reactie, er was toch immers niks leukers dan een nieuwe gym? Maar uiteindelijk herstelde hij zich weer en vervolgde nog altijd vrolijk verder, alsof er niks was gebeurd; ‘Nee, in deze gym combineren we pokémon gevechten met het avontuur zelf naar boven te komen.’ Hij zei het op een toon alsof er niks beters kon zijn dan dat. Wederom dacht de roodharige daar anders over want ze keek opzij naar Aldrei, de man verder negerend. ‘Ga maar vooruit en wacht boven op me’ Met die woorden liep ze zelf ook naar voren en rende het korte trapje op. Heel het bouwsel leek om een heen boom heen te gaan. Zou het niet makkelijker zijn alles neer te branden? In ieder geval wel leuker.. Misschien moest ze ook maar een vliegende pokémon opdoen. Kon ze al deze onzin gewoon skippen en verder gaan met haar belangrijkere zaken. Al snel kwamen ze uit op haar eerste opstakel; touwen. Voor degene die misschien anders denken, niet ieder persoon was even behendig en sportief in dezelfde dingen. Zo kon Ragya voor geen goud touw zwaaien, en de val naar beneden was net iets te ver om haar lief te zijn. Luid scheldend –wat dat maakte alles makkelijker- greep ze het touw vast en liep naar achteren. Wiens idee was dit geweest? De gymleader was toch een oude vent? Hoe kwam die dan omhoog en naar beneden? Waarschijnlijk niet via de touwen, nee, hij had vast wel geluk om een dienstlift te nemen. Grrr. Ragya trok even voor het zekerste aan het touw en rende vooruit, bij de rand sprong ze en hielt het touw voor haar leven vast. Ze eindigde op een klein platformpje en wankelde om te blijven staan. Ze had geen hoogtevrees, wel valangst zoals iedere fatsoenlijke ziel. Echter bleek het de bedoeling te zijn dat ze met haar zwaai over zou springen naar het volgende touw, en zo over de gaten heen moest komen. En omdat ze nu gestopt was maakte ze het voor zichzelf alleen maar moeilijker. Grommend stond ze nu dus ook naar het touw te kijken, in de hoop dat er dan hulp zou verschijnen. Er waren wel andere aanwezig, van die gymtrainertjes die naar je staarden tot je met ze ging vechten. Maar als Ragya ooit aan de andere kant kwam en niet tot haar dood zou vallen, zouden ze hoogs persoonlijk een klap kunnen verwachten als ze het nog durfde te vragen. Met meer twijfels als zekerheid besloot de roodharig toch te springen en greep het touw met beiden handen vast. Ze gleed een eindje naar beneden en kwam uiteindelijk zeer onhandig op haar knieën op het andere platform. Haar pupillen waren verbreed terwijl ze het touw weer los liet. Ze vond dit niet leuk. Nog altijd had ze geen hoogtevrees, maar ze vond dit gewoon kindermishandeling. Een 11 jarige keek vanaf hetzelfde platform als het hare naar de situatie. Hij frummelde met zijn pokébal en keek vragen naar haar. “Ehem.. gaat het mevrouw?” Ragya snoof even en duwde zichzelf omhoog. “Nee, het gaat niet, hebben jullie hier echt geen veiligere manier naar boven? Het jongetje keek als een hert in de koplampen terug. Blijkbaar leek hij door te hebben dat hij maar een goed antwoord kon geven, en dat dit antwoord niet in zijn beschikking zat. Vandaar dat hij besloot niks te zeggen en gewoon met grote bruine ogen terugkeek naar de boze vrouw voor hem. Ragya rolde met haar ogen en zuchtte eens dramatisch. Hierna draaide ze zich weer om en sprong naar het volgende metalen ding, deze keer zonder touw omdat de afstand minder groot was en makkelijk te halen. Het jongetje keek ondertussen naar de grond en mompelde nog wat na over een gevecht, maar zag de moeite niet meer in de ander na te roepen. Na nog enkele sprongetjes kwam Ragya bij een ladder, die ze dus ook beklom. Bij het volgende nivo werd ze meteen begroet door Aldrei en een vreemde trainer. Deze leek druk bezig te zijn met de Ninetales, aangezien hij nogal verbaast was geweest toen de vos plots opdook. Zelfs Ragya vroeg zich af hoe het beest de ladder opgekomen was of een andere manier naar boven had gevonden. Maar ze besloot maar niet aan het plot te twijfelen. De grass trainer keek nu om naar Ragya en zuchtte opgelucht. “Dit is jouw pokémon toch?” Vroeg deze hoopvol. De roodharige knikte en gebaarde naar de Ninetales dat ze weer verder kon. Deze zwiepte even met haar staarten en sprong toen weer vooruit, duidelijk opweg naar de plek waar de gymleader zich bevond. Hierna maakte de trainer een hopeloos gebaar. “Maar we moeten nog vech-ten, daar is het een gym voor” Hij zei het op een zeurende toon, die meteen afgestraft werd door een felle blik uit pigmentloze ogen. “Ik ben voor de leader, ga maar iemand anders lastig vallen” Sneerde ze hem toe wannaar ze een touwbrugje over stak. Aan de overkant kwam ze weer aan bij een ladder, die ze wederom moedig beklom. Daar zag ze al snel hetgeen wat ze gevreest had; meer touwen. Ze zuchtte eventjes. Nee, niet nog meer touwen. Maar met klagen kwam er jammer genoeg nog geen brug. Dus ging ze over tot schelden en liep naar voren, waarna ze naar het vergelegen touw keek. Moest ze daar naar toe gaan springen? Wat dachten ze dat ze was? Een acrobaat? Zuchtend nam ze een aanloop en sprintte vooruit. Net in de sprong probeerde ze het touw te pakken, maar gleed er van af. Ze viel hard naar beneden tot ze … Nou, een net raakte. Het was een net van vanen. Grommend over zowel haar verlies als de toch nog onprettige landing klom ze weer omhoog en vond zich als snel in een soort boomkantoortje. Daarin zat de oude man tegenover Aldrei aan tafel. Ragya fronste even, controleerde haar hoofd of ze écht niks geraakt had en liep toen naar voren. Nu pas begreep ze wat er aan de hand was, Aldrei en de gymleader waarvan ze de naam niet meer wist hadden ruzie. Waar het over ging wist ze niet. Aangezien Aldrei maar gromde en de ander terug mopperde. Uiteindelijk zette de Ninetales haar poten op tafel en leunde naar voren in een grauw. Met een soepele uithaal reageerde de opa, waardoor diens wandelstok de pokémon op haar hoofd raakte. Verontwaardigd stamelde de vos naar achteren, waardoor ze Ragya zag. Klagend ging ze naar diens trainer toe. Nu had ook de man zijn aandacht op haar gericht, en Ragya begroette met een knikte. “Jou vos zeker? Ze mag wel wat aan haar manieren doen” Bromde hij terug. Hierna stond hij op en liep wat naar voren. “Ik neem aan dat je hier komt voor een gevecht? Verwacht maar niet dat ik je hier een hele intro ga geven” De roodharige keek wat verbaast terug, dit was niet wat ze verwacht had van een oude vent. Misschien een aangenaam gesprek en dan langzaam op gang te komen om uiteindelijk een loom gevechtje te houden. Maar blijkbaar zat er nog redelijk wat pit in de man. Dat kreeg vast wel als je de hele dag met kinderen opgescheept zat en over opgewekte trainers aan je voeten kreeg voor een gevechtje. Ragya waardeerde het wel om een beetje ruwer te kunnen doen. Ze was immers opgegroeid met de vaste gedachtes beleefd tegen iemand te doen die oud was, en een gevecht houden met zo’n iemand ging tegen haar weinige principes in. Op het moment leek de man juist een andere gedachte voor ogen te hebben, dat hij degene was die hier zou winnen. En dat liet Ragya natuurlijk niet toe, want ze liep meteen naar voren naar het veld waar ze gingen vechten. De man tikte even met zijn wandelstok tegen de grond aan en riep verassend luid; ‘Jeffrey, dr is ‘r weer een’ En met die woorden verscheen er een scheidsrechter, die meteen zijn veel te lange zegje deed en hierna besloot dat ze konden gaan beginnen.

{ Sleipnir vs Jumpluff }

De roodharige pakte meteen na dit teken een pokébal, degene van Sleipnir. Met een simpele worp kwam de hengst tevoorschijn en hinnikte eens luid en duidelijk. Met dit gebaar liet hij zijn vlammen oplaaien en keek uitdagend met zijn stormgrijze ogen naar de ander. Hij was er klaar voor. Waar tegen moest hij vechten? Welke sterke grass-types kon hij gaan verslaan? Er was veel waar hij tegenop zou kunnen gaan, misschien wel een tank, waar hij de snelste zou zijn. Of juist een snelle pokémon en moest hij het houden op zijn ware kracht. Maar in plaats van hetgeen wat de hengst had verwacht verscheen er een Jumpluff. Een pluisje, een paardenbloem. Beledigd draaide hij zijn kop om naar Ragya. Meende ze dit? Moest hij hier tegen vechten? Kreeg hij echt niks beters voor zijn snuit dan onkruid? Oeh, dat rijmde, hij kon gewoon de poëzie in. Maar ondanks dat hij hier zijn toekomst aan het plannen was vond hij het niet leuk dat dit zijn tegenstander was. Hij verdiende gewoon beter dan een grasplant. Toch maakte zij trainer een gebaar dat hij gewoon klaar moest gaan staan en zichzelf moest gedragen. En dat deed het beest dus ook. Hij schudde nogmaals met zijn manen en keek naar het lichtogende zwevende ding voor hem. Diens kraaloogjes keken dwars door zijn ziel heen en het ding leek zich in andere werelden te bevinden. Wat nerveus brieste hij. Kon Aldrei deze niet pakken? Dan deed hij de volgende wel.. Misschien moest hij toch maar op gaan letten. Zodra hij zijn kop naar voren draaide zag hij dat het beest ook wakker werd en meteen aan de slag ging. En hoewel Sleipnir nog altijd geen dreiging zag in een pluisje wist hij wel beter dan zich gewoon geraakt te laten worden. De paardenbloem begon fanatiek met diens.. pluimen -?- te zwaaien tot er een poeder opsteeg en richting de hengst vloog. “Ontwijk met Flamethrower” Even spitste Sleipnir zijn oren, hinnikte en opende letterlijk het vuur. De vlammen zorgde ervoor dat de aanval niet raakte en schoot door naar de pokémon zelf. Deze zweefde simpelweg opzij, alsof ze er geen zorgen aan had levend verbrand te worden. Na een twinkel geluidje sprak de opa zijn nieuwe commando. Poison powder. Hoeveel stofjes had dat beest wel niet verborgen achter diens schattige uiterlijk? In ieder geval genoeg om te zorgen dat Sleipnir er mee geraakt werd, en die schade wouden ze terug doen. “Flame wheel” sprak de roodharige duidelijk, waardoor er een vurige ring rond de tegenstander verscheen. Deze laaide op en zorgde voor een vast aantal schade na iedere turn. Alsof dit al zorgde dat hij de oorlog gewonnen had hinnikte de Rapidash terwijl hij eens steigerde. Zuchtend gebaarde Ragya dat hij moest stoppen met aanstellen en gewoon verder moest gaan. Met tegenzin gebeurde dit dus ook. “Poison Jab” Sprak de trainster maar simpel, in de hoop dat de hengst nu eindelijk aan de gang ging. Maar het leek te werken want meteen zodra ze dit uitgesproken had steigerde hij en liet zijn hoorn oplichten. Nou ja, oplichten, eerder een doffe glans. Hierna spurtte hij naar voren en galoppeerde richting de paardenbloem. Deze bleef gewoon zweven, en ondanks het commando van diens trainer zweefde hij maar loom wat omhoog. Dit zorgde ervoor dat Sleipnir de tegenstander niet zou kunnen raken, en hij hinnikte even klagelijk. “Bounce, dan je Poison Jab” Meteen ging de Rapidash weer verder en zette zich met veel kracht af. Eenmaal hoog in de lucht kwam hij boven de Jumpluff terecht en trapte deze naar beneden met zijn achterpoten. Ook hij viel weer naar beneden, kwam boven de tegenstander terecht en voerde zijn Poison Jab uit. De pokémon maakte een klagelijk zacht geluidje maar zweefde ondanks dat weer naar boven toen Sleipnir opzij sprong. De Jumpluff keek weer met zijn kraaloogjes naar de oneindigheid, tot hij uit het niets ineens de aanval opende met een Bullet seed. Verschrokken sprong de hengst opzij, maar kon het niet voorkomen dat hij geraakt werd. Opa maakte gelijk gebruik van de verbazing en zette een Leech seed op. Kleine plantjes kwamen bij de hengst zijn poten omhoog en zette zich daar vast. De wortels verdwenen in zijn korte vacht en leken op te lichten wanneer ze zijn health over brachten. De Rapidash leek zich er zorgen om te maken en probeerde ze weg te branden, iets wat niet wou lukken. Het had nog een roep van Ragya nodig om hem uit zijn pogingen te halen. Deze stond nog altijd aan de andere kant van het veld, te denken over de volgende zet. Het leek logisch dat ze die paardenbloem nu zo snel mogelijk neer moest halen, en hierna zou Sleipnir klaar zijn. Haar plan was immers om Fenrir twee pokémon te laten doen en Aldrei de ace. Maar goed, eerst dit gevecht winnen. Schattend keek ze opzij naar de Ninetales, die zoals altijd meekeek bij een gevecht, ook opzoek naar zwaktes en open plekken in diens verdediging. Nu konden ze niet echt fatsoenlijk overleggen, maar in de jaren begreep Ragya veel van haar pokémon. Zo dus ook de subtiele oplichting in diens ogen. Aldrei wou meer vuur zien, dan zouden ze ook maar meer vuur laten zien. De paardenbloem had ondertussen een nieuwe Bulletseed aanval opgezet, maar nu kwam de roodharige weer in actie. “Inferno, daarna Fire Blast” Het leek ook Sleipnir lekker te liggen om wat met vuur te spelen. Want het kostte niet lang voor ook hij een hoog stel vlammen op de ander afstuurde. De zwevende pokémon bewoog mee in de kracht van de aanval en hielt zich bezig zo min mogelijk schade te krijgen. En het lukte zeker, hij kreeg niet de volle klap, maar was nu wel afgeleid. Opa leek dit ook te merken en sprak snel op, maar de reactie van de pokémon was te laat met Sleipnir. Deze had al een mooie vuurbal gemaakt die hij recht op de tegenstander afstuurde. Met laaiende vlammen kreeg de ander een klap en werd naar achteren gegooid. De Paardenbloem raakte de boom en tuimelde zachtjes naar beneden. Een woord van de scheids zorgde ervoor dat de roodharige grijnsde. Deze ronde ging naar hun toe. “Goed gedaan Sleipnir” Sprak ze tegen de hengst die nog even trots aan het doen was. Na die woorden stuurde ze hem terug met een simpele klik. De opa leek niet onder de indruk te zijn en keek vastberaden terug. “Als je maar niet denkt dat het nu al klaar is” Met die woorden sprak hij tegen de scheids dat ze klaar waren voor de volgende ronde.

{ Fenrir vs Gogoat }

Hoewel ze niet veel tijd had zichzelf voor te berijden had ze dat ook niet nodig. Ze had zich al mentaal voorbereid op het feit dat ze Fenrir zou gebruiken voor de volgende twee pokémon, welke dat ook waren. En dat raadsel werd ook al snel opgelost toen er ineens een Gogoat voor haar neus stond. Goed, nu vochten ze tegen een geit? In ieder geval leek des betreffende beest er veel van te denken want deze keek met een scherpe blik terug. Dan maar beginnen hé. Ze gooide de bal van Fenrir de lucht in en met een kleine klik schoot het ding open. Daar stond de Houndoom op het veld, terwijl hij kil en vastberaden naar de tegenstander. Fenrir was een kille pokémon die goed de tegenstander in kon schatten, en dat deed hij hier ook. Zijn donkere ogen gleden over de geit heen alsof hij door het beest heen kon kijken voor antwoorden. Maar de tegenstander gaf weinig tijd want het duurde niet lang voor hij zich afzette en in een noemingswaardige snelheid op Fenrir af kwam rennen. De donkere hond had het al snel door, spitste zijn oren en sprong opzij. Dit leek hij even vol te houden maar uiteindelijk zette hij een stap verkeerd en kwam de hoorn hard door zijn vacht heen. Grommend beantwoorde hij met een Smog. De geit blerde klagend en nam weer afstand, waardoor Ragya de tijd naam op te zetten met een Nasty Plot. Al snel kwam er een sinistere glans in haar pokémon’s ogen. Goed, waren ze nu eindelijk klaar voor. Tijd voor actie. Dit leek de tegenstander ook te denken toen hij naar voren schoot met een Vine Whip. Uit diens bebladerde rug schoten groene stengels, die even als een zweep rondschoten. Meteen had Fenrir zijn focus erop gezet, waardoor hij niet door had dat er een derde liaan bij was gekomen, die hem zonder terughouden raakte in zijn zij. Wederom liet de reu geen piep, al was het in zijn blik te zien dat het wel degelijk pijn gedaan had. Toch hielt hij zich groots en keek naar de geit, met een wraakzuchtige blik in zijn ogen. Ragya voelde diens plannen al bijna aan. Ja, het was op een andere manier vechten met de reu, hij hielt in tegenstelling tot Sleipnir en Aldrei niet van direct aanvallen. Hij hielt van lange gevechten met valse spellen. Hij was er ook goed in en het was makkelijk hier de greep van te krijgen wanneer je met hem vocht. Zonder een slag te missen gaf ze dus ook de volgende opdracht: “Feint Attack” Wetend dat deze aanval niet kon missen was het een goede manier om je pokémon naar voren te krijgen met een bonus slag. Fenrir spande zo zijn spieren aan en rende naar voren, oren in de nek en met zijn muil opengesperd. Maar de Gogoat was ook niet gek en reageerde met een Bulk Up, waardoor hij klaar stond op de slag te nemen. Op het laatste moment gaf de Grass type een beuk naar voren, maar niet snel genoeg om Fenrir te raken. Deze stond al bij diens zij en beet hard door de stijve vacht heen. Hierna zette hij zijn poten op de tegenstander en probeerde deze om te duwen en open te krabben. Maar de Gogoat had zichzelf al snel weer herpakt en begon terug te vechten, waardoor de roodharige weer op sprak. “Foul Play” Met een valse grijns vol tanden begon de Houndoom met zijn favoriete aanval. Stof vloog op en de twee pokémon leken te verdwijnen. Ook de opa leek dit niet te waarderen, omdat hij nu niet zijn eigen beestje kon zien. Wat fel reageerde hij en commandeerde zijn pokémon in een Bulldoze. Deze aanval had redelijk wat effect op de Houndoom, die gedwongen was naar achteren te dringen. Beiden pokémon waren verre van uitgevecht als het ging op pit. Toch was het te zien dat beiden schade hadden. Al was het met name de geit, die zowel type als level nadeel had. Dat was het enige jammere van de gyms, soms leken ze te makkelijk. Het enige probleem wat ze hadden was het tekort aan pokémon in haar team. Ze moest snel wat meer regelen, en ze had natuurlijk ook nog een ei dat uit moest komen. Hmff. Ze raakte weer afgeleid, ze moest verder met het gevecht. De geit was weer in actie gekomen met een Seed bomb, die de Houndoom op zijn rug raakte. Waar kwam het vandaan? De lucht? De boom? En hoe had de pokémon het naar beneden gekregen? Waarschijnlijk zou ze het nooit weten want ze moest opschieten. Ze had niet de hele dag te tijd en naar haar gevoel waar ze hier al meer als een maand mee bezig. En hoeveel moesten ze nog? Twee pokémon? Waaronder een nog een mega was. Dat stond ook op hun lijstje, voor Fenrir een steen regelen. Maar zover ze had gezien waren die dingen duur, en geld was niet iets dat ze ruim had zitten. Misschien met het prijzengeld, in de veronderstelling dat ze zouden winnen. “Inferno” zei ze ook duidelijk om wat pit in de zaak te krijgen. Met een vlaag van vuur werd de Gogoat naar achteren gedwongen. Ze gingen nu zonder genade. Natuurlijk ging het beest niet onder zonder een strijd, want hij reageerde met een Take Down. Fenrir klapte met zijn eigen hoorns tegen die van de ander aan en gromde diep. “Foul Play” Wederom meer damage die de ander niet terug kon krijgen. Ze gaven de ander zo min mogelijk tijd te reageren, al werd Fenrir af en toe wel geraakt door een Vine whip, Razor leaf of ander plantenspul. De Gogoat hijde en stond op het punt neer te gaan. Nog een klein zetje. “Inferno” Nogmaals een zware vlammenzee, en Ragya hoefde het niet meer te zeggen. De Houndoom ging met deze aanval door tot de Gogoat neer zakte en de scheids aankondigde dat dit gevecht naar haar toe ging. Fenrir keek trots en koud naar zijn overwinning, daarna uitdagend naar de oude man. Nog meer? Of durfde hij nu niet meer? Maar de man was een gymleader en die zou doorgaan ook, ondanks de moeilijkheden in het gevecht. Vandaar dat hij nog even mopperde en zijn pokémon terugstuurde, verwachtend dat Ragya hetzelfde zou doen. Maar deze knikte enkel, het was goed zo, ze deden nog een rondje.

{ Fenrir vs Pumpkaboo

De Houndoom bleef dus rustig staan, met het nadeel nu al vermoeider het gevecht in te gaan. Ze wist dat Fenrir het aan kon en niet op zou geven. Dat was iets waar ze op kon rekenen. Ragya wachtte ook rustig totdat de volgende ronde zou beginnen. Maar er kwam een van de gymkindjes het veld op lopen om hierna met de opa te praten. Het bleek belangrijk genoeg te zij om het gevecht te verstoren. De man had het meisje ook weg willen sturen, maar dit ging blijkbaar voor. Wat ongeduldig keek de roodharige rond. Aldrei was ondertussen gaan liggen, ze wist dat de Ninetales omhoog zou komen als ze het zou vragen, zonder kreunen of steunen. Voor nu lag de gouden vos er prachtig bij en observeerde het veld, haar ambere ogen gleden omhoog naar de van Ragya, vragend. Maar de trainster schudde enkel haar hoofd, ze hoefde niet in te grijpen, uiteindelijk zou het gevecht wel weer doorgaan en konden ze winnen. Aldrei reageerde door te snuiven en haar kop weer op haar poten te leggen. Ragya keek verder, naar Fenrir. Deze stond onbewogen te wachten verder te gaan. Zijn flank ging niet meer zo zwaar op en neer en hij leek zichzelf herpakt te hebben. Koud zweet lag echter nog altijd op zijn pels terwijl hij met zijn nagels over de grond heen schraapte. Hij was kalm in zijn gewacht en leek een voor een zijn spieren aan te spannen om losjes te blijven. Zulke dingen deed hij wel eens vaker, dingen zo logisch dat het de roodharige verbaasde. Blijkbaar was haar blik opgevallen, want de Houndoom draaide zijn kop net genoeg om naar Ragya te kunnen kijken. Zelfs zijn blik was rustig en geduldig, al stond er iets fels in. Iets vastberadens. Het stond haar aan. Ondertussen liep het meisje weg, met iets van een berry in haar handen. Misschien iets met haar pokémon? Het interesseerde haar verder weinig, en maakte ze zich ook klaar. De opa verontschuldigde zich met wat gemompel en gooide de pokébal in een snelle beweging op. Ze gingen dus eindelijk verder. Meteen stond de Houndoom strak terwijl er een Pumpkaboo voor hun verscheen. Ook dit wezentje had een stel doodse ogen die zelfs Ragya oncomfortabel maakte, maar ze wou er niet te lang bij stil staan. Deze keer zou zij de eerste zet krijgen. “Nog eens een Nasty Plot, daarna Bite” De Nasty Plot van het vorige gevecht was ondertussen weer af afgezwakt, daarbij was meer in dit geval zeker beter. De hond kreeg een glans in zijn ogen en sprong hierna met een diepe grom naar voren. Het koste maar een paar snelle passen voor hij bij de pompoen was. Deze bewoog even met haar haren, maakte een schel geluid en zweefde omhoog. Hoewel Fenrir het geluid zichtbaar niet prettig vond rende hij door, net optijd om in het ding haar kleine pootjes te happen. De Houndoom probeerde grip te krijgen het beest naar beneden te krijgen. Deze poging werd onderbroken door een Razor leaf van de ander. Helder groene blaadjes zweefde even rond hun heen en vlogen toen snel langs de huid van de reu. Toen een van die bladeren zijn neus raakte liet hij verschrokken los en maakte een klagelijk geluidje. Blijkbaar was de neus dus gevoelig. Tevreden met het resultaat stuurde de Pumpkaboo een Leech seed op de hond af. Wederom kwamen er kleine stengeltjes van de grond naar boven, die zich in de huid van Fenrir’s poten nestelde. Grommend sprong hij naar achteren, maar de plantjes wonnen toch. “Foul play” sprak ze steng op. Haar stem zorgde ervoor dat Fenrir weer bij zinnen kwam en weer werk ging verrichten. De reu zette zich af en liet een wolk stof achter terwijl hij naar voren spurtte, hij sprong op en duwde de tegenstander tegen de grond aan, om hierna zo veel mogelijk schade achter te laten. De Pumpkaboo ontkwam niet en werd tegen de grond aan gewerkt. Met een krijs vuurde ze hierna een Bullet Seed af, en het was duidelijk dat de Houndoom dit niet waardeerde na al een gevecht achter de rug gehad te hebben. “Terug naar achteren met Inferno” Met lichte tegenzin vuurde de Houndoom zijn aanval af om daarna naar achteren te springen. Hij hijgde weer en het was duidelijk dat hij genoeg gevochten had als hij dit voor elkaar kreeg. Ook de tegenstander had ondanks de korte duur van het gevecht een flinke klap opgevangen. Alle aanvallen sterk tegen haar en nog het level verschil. Maar ze wou niet zó snel opgeven. Dus vloog het wezentje weer omhoog, net optijd om de Smog van Fenrir te ontwijken. Verontwaardigt dook ze naar voren, om uiteindelijk in het niks te verdwijnen. Zowel trainer als pokémon keken verward tot de pompoen ineens toe sloeg met de Shadow Sneak. Grommend draaide de reu zich om en hapte in een Fire Fang. Omdat de pokémon nog zo dichtbij had gestaan en ze redelijk lichtvoetig was was het moeilijk te bepalen hoeveel schade ze hadden gedaan. Dus besloot Ragya liever zeker te zijn van haar zaak dan spijtig. “Inferno, daarna nog eens Foul Play” Meteen ontstond er een vlammenzee uit de hond. De Pumpkaboo, duidelijk zwak vuurde nog een Shadow Ball af, maar werd niet lang daarna tegen de grond aan gewerkt door een boze Houndoom. De scheids floot af.

{ Aldrei vs Venusaur }

Hierna stuurde Ragya haar Houndoom terug, tevreden met wat ze bereikt hadden. Haar pigmentloze blik gleed nog even naar de gymleader, die ook zijn pokémon terug stuurde. Hierna keek hij met een geniepig grijnsje terug, duidelijk nog vindend dat hij een trucje bij de hand had. Bedoelde hij zijn mega? Ragya had er nog weinig kennis mee gemaakt en wist alleen dat veel zwakkere pokémon een mega hadden om sterker te worden. En als leuk bonusje als je pokémon al sterk was. Ze klikte de bal van Fenrir terug op haar riem. Hierna keek ze simpelweg opzij. Meer aanleiding had de Ninetales niet nodig om naar voren te springen. De gouden vos schudde haar pels uit en keek met opgeheven kop naar de andere trainer. Kom maar op, ze kon het allemaal hebben. Die uitdaging nam de ander graag aan. Want uit een kleine pokébal kwam een vrij grote pokémon. Met een luide klap raakte deze de grond terwijl hij een hard geluid uitte. Aansteller, leek de droge blik van de Ninetales te zeggen. Maar toch leek de Venusaur zijn show goed te vinden. Het duurde ook niet lang voordat hij nog een show mocht opzetten voor zijn mega-evolution. Met fel licht en nog meer geluiden stond er een mega voor hun neus. Nog steeds niet bewust van de volle kracht van deze nieuwe vorm stond Aldrei nog altijd kalmpjes en sceptisch te kijken. Maar toen begon te actie vrijwel meteen. De slaplant deed meteen een petal dance. Een aanval die voor, tjah, blaadjes op het veld zorgde. Zeer leuk natuurlijk, maar eens in de turn vlogen ze op en kwamen langs Aldrei langs. Deze kreeg het voor elkaar enkele te ontwijken, maar kon het niet verhelpen er door geraakt te worden. Echter had Ragya besloten niet te verliezen van een pokémon 10 levels lager als haar. Ookal was hij een hoop vet. Vastberaden noemde ze dus ook haar riedeltje op. “Will-O-Wisp, dan Hex” Met een vlaag spreidde ze haar brede staarten in de ruimtes ertussen ontstonden kleine witte vlammetjes. Deze danste bijna richting de Venusaur, eerst heel langzaam, maar uiteindelijk schoten ze naar hem toe. De vlammen bleven aan hem plakken, en brandde af en toe door in zijn huid. Nog voordat de tegenstander helemaal doorhad wat er gebeurde deed Aldrei al een Hex, waardoor haar ogen fel rood oplichtten. Hierna moest de Ninetales echter weer dansen tegen de bladeren in. Deze waren weer opgevlogen met hun groene gloed en schoten van her naar der. Van een afstandje was het vast mooi en sierlijk geweest, maar wanneer je er midden in staat valt het vrij tegen. De scherpe bladeren waren snel en onberekend, waardoor het onmogelijk was niet geraakt te worden. Maar de Venusaur was ook nog niet klaar. Deze voerde enkele Vine Whips uit tot de bladeren weer neer dwarrelde. “Inferno, gebruik daarna het vuur voor een Fire Blast” Tevreden met deze woorden sprong de Ninetales naar voren en liet haar ogen oplichten met hun amberen kleur. Ze opende haar muil en spreidde haar staarten. De vlam begon in haar mond, maar ook vlammen rezen op vanuit haar staarten. Uiteindelijk vuurde ze alles met een hoge spong af. De vlammen zee ging met een flinke vaart richting de Venusaur, die zich er op schrap gezet had. Maar zodra de vlammen hem voorbij waren hief Aldrei haar kop, haar ogen nog steeds opgelicht. Ze had haar mond weer geopend voor de Flame blast, en de overige vlammen van de vorige aanval kwamen er weer bij. Met nog een sprong vuurde ze ook dit af, en keek tevreden toe hoe de reus van een beest het ding niet optijd kon ontwijken. Soepel landde de teef weer op de grond, waarbij gelijk de blaadjes weer omhoog begonnen te gaan en weer aan vielen. Dit was echter de laatste keer, want hierna verdwenen ze met hetzelfde groene licht als ze gekomen waren. De Venusaur had de vlammen van zich af geschud en antwoorde de aanval met een Poison powder. Meteen kleefde het spul in de vacht van de Ninetales en verloor haar pels hun glans. Ze had een hekel aan Poison, het was een irritante aanval. Daarbij was de pokémon voor hun al een tank en ze had geen zin om hierna een lamme Ninetales de hele weg terug moeten dragen. Want ja, aan pokéballs deze ze niet. Hierna deed hij nog een Vine whip, nu Aldrei toch wat afgeleid was door het misselijke gevoel dat op borrelde. Maar nu was de beurt weer op naar hun, en ze sprak fel op. Ragya was er van overtuigd dat ze het konden halen, als ze maar snel genoeg waren in hun aanvallen. “Confuse Ray” Hun konden het ook gemeen spelen als het moest. Grijnzend keek de trainster dus ook toe hoe Aldrei een lichtje maakte dat eindigde op de bloem van de Venusaur. Met een vlaag sloeg de aanval toe, want de grass type keek wat verbaast rond om hierna zijn kop te schudden. Gebruik maken van de eerste verwarring sprong Aldrei naar voren, opende haar muil en vuurde een simpele Flamethrower af. De vlammen raakte de pokémon, en deze brulde eens luid. De brul liet de boomtop schudden terwijl hij naar voren ramde in een Double-edge. Aldrei vloog hierdoor naar achteren en landde met een doffe klap op de grond. Grommend probeerde ze weer omhoog te komen. Het was logisch, de ander was een zwaargewicht, daar kon je met brute kracht niet tegen op. Of je moest Payback hebben, en wat was het toch een aangename verassing dat ze die hadden. Ze hoefde het niet eens uit te spreken of Aldrei wist al wat te doen. Ze zette zich schrap en rende zonder angst op de tegenstander af, al was dit wel slomer dan haar normale snelheid. Hoe dan ook kwam ze bij de ander aan en gaf een verassende klap terug. Met nog een diepe grom sprong ze hierna op de rug van de pokémon, waardoor Ragya meteen de kans greep weer een aanval te roepen; “Fire Blast” Zo kon de roodharige kijken hoe Alde een vuurbal naar beneden afvuurde, waardoor zelf meteen van de rug af kwam. Ze gleed nog eventjes door en kwam eindelijk tot stilstand, een eindje van de Venusaur af, haar kop laag en staarten hoog, klaar voor de aanval. De grote reus van een pokémon had even nodig terug bij zinnen te komen, om uiteindelijk weer boos op te kijken. Hij wou al naar voren rennen toen zijn trainer hem op andere plannen bracht. Een Take Down, hetzelfde idee maar met minder terugslag. Aldrei stond klaar, wachtte op de aanvaller. Ze moest toegeven dat zo’n log wezen nog redelijk snel kon zijn, want haar staarten kregen nog zeker een ram, wat haar uit evenwicht bracht. Struikelend kreeg ze uiteindelijk toch weer haar behendigheid terug, terwijl ze beledigd omkeek. Het was jammer dat die staartenvloek op autopiloot stond, anders had ze hem eens wat laten zien. Maar beiden pokémon begonnen zwakker te worden en ze hoopte dat het snel voorbij zou gaan. Hierna konden ze immers verder trainen en nieuwe pokémon voor haar team regelen, dit werd ondertussen te weinig om mee te gan vechten in gyms. Het enige wat ze moesten doen was deze stomme Venusaur verslaan. Grommend reageerde de Ninetales dus ook bij het horen van haar trainers stem. Een nieuwe Fireblast vuurde ze af op de logge pokémon, die weer zijn Petal Dance op aan het zetten was. Ondanks de zwevende en snijdende bladeren om haar heen stapte Aldrei naar voren met een Flamethrower. Beiden pokémon zette nu alles in voor de winst, beiden verzwakt door de aanvallen van de ander. Natuurlijk had Aldrei er net wat minder last van dankzij haar voordelen, maar het gevecht was zeker fel. Ze zou de laatste slag toe moeten brengen. De Venusaur vuurde nog een Razor Leaf af, die samen met de al snijdende blaadjes aanvielen. Rond dezelfde tijd opende Aldrei haar mui; voor een Inferno. Beiden aanvallen zorgde voor oplaaiend stof, waardoor het een raadsel werd of het genoeg geweest was. De roodharige probeerde de opa aan te kijken, maar ook haar blik ging niet verder dan enkele meters voor haar voeten. Het stof dwaalde rustig weer weg en het moment van de waarheid kwam aan. Hadden ze genoeg gevochten? Waren ze eindelijk klaar met deze verdomde plantengym?

Sleipnir vs Jumpluff
1x Flamethrower
1x Flame Wheel
1x Bounce
1x Poison Jab
1x Inferno
1x Fire Blast

Fenrir vs Gogoat
1x Smog
1x Nasty Plot
1x Feint Attack
2x Foul Play
3x Inferno

Fenrir vs Pumpkaboo
1x Nasty Plot
1x Bite
1x Foul Play
1x Inferno
1x Fire fang

Aldrei vs Venusaur
1x Will-O-Wisp
1x Hex
1x Inferno
3x Fire Blast
1x Confuse Ray
1x Pay Back
2x Flamethrower

{ Dit is nog even voor Sleipnir gestolen werd~