Finally where here

Kenta liep met een brede grijns op zijn gezicht door het stadje dat Lilycove City heette. Eindelijk na een lange reis was hij dan eindelijk aan de andere kant van Hoenn gekomen, waar de boot naar Coumarine City zou vertrekken. Hij keek even naar de Cyndaquil die met een nukkig gezicht naast hem liep.. het wezentje was absoluut niet in een goed humeur en waarschijnlijk kwam dat omdat Ryota eerder was geëvolueerd dan Riku zelf. De Cyndaquil was lichtelijk gekwetst door het hele gebeuren ondanks dat zijn partner een iets hoger niveau had of misschien ook weer niet. Niet echt heel erg motiverend hoor.. Kenta, dacht hij met een scheve grijns op zijn gezicht. “Ben je nou nog steeds boos om het hele evolutie ding van Ryota?” vroeg Kenta na een tijdje aan zijn Cyndaquil die hem boos aanstaarde en zijn kop van de jongen wegdraaide. Kenta haalde zijn schouders op toen zijn Pichu zich liet zien en in zijn nek kwam zitten. “Ja dus” voegde de jongen eraan toe. Riku snoof waarna hij zijn pas wat versnelde en hierdoor een meter voor zijn trainer ging lopen. Alsof hij daar iets aan kon veranderen, het was niet zo dat je kon bepalen wanneer iets ging gebeuren door middel van een knop en ja hij ging niet ontkennen dat hij het cool vond dat zijn Eevee was geëvolueerd. “Ik hoop voor jou Mako, dat je dit hele jaloezie gebeuren niet mee hoeft te maken,” sprak hij tegen de Pichu die inmiddels overeind was gaan zitten en zich vasthield aan de zijkant van de jongen zijn hoofd. “Pichu?” reageerde Makoto maar de jongen legde zijn hand tegen het kleine hoofdje van de Pichu, ten teken dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Even verderop was het Pokémon Center al zichtbaar, wat betekende dat hij daar zijn ticket kon bestellen en vandaag nog op de boot kon stappen. Kenta pakte zijn Pichu van zijn schouder waar hij het gele beestje in zijn armen vasthield zodat hij niet zou vallen toen hij zijn pas versnelde, die algauw in rennen veranderde. “Riku, als we snel zijn kunnen we vandaag nog de boot halen!” riep de elfjarige naar Cyndaquil die opkeek en snel achter zijn trainer aanrende. “Wie als laatste het Pokémon Center bereikt is een gebakken Execute!” grijnsde Kenta uitdagend over zijn schouder naar Riku die hem net bij kon houden.


De jongen rende met de Cyndaquil door de automatische schuifdeuren naar binnen voor hij opmerkte dat er iemand voor hem langsliep en hij tegen de persoon op knalde. Kenta viel achterover tegen de grond maar de man wist zich nog net overeind te houden maar zijn papieren vielen kriskras over de vloer heen. Kreunend wreef de elfjarige jongen over zijn achterste die behoorlijk blauw aanvoelde door klap. Riku keek geschrokken naar zijn trainer en wierp hierbij een bezorgde blik op de jongen. Makoto was de enige die ongedeerd was gebleven die op de grond sprong naast Riku. “Gaat het knul?” vroeg de man aan hem waarop Kenta opkeek en zijn pet weer op zijn hoofd plantte. “Ja hoor, meneer,” reageerde Kenta terwijl hij de papier die verstrooit over de grond lagen oppakte en deze aan de eigenaar terug gaf. Dankbaar knikte de man naar hem voor zijn blik op de Cyndaquil viel die inmiddels aan de voeten van de jongen was komen staan met Makoto. “Kom je uit Johto?” vroeg de man opeens onverwachts waardoor Kenta vragend opkeek en knikte toen hij een blik uitwisselde met zijn Pokémon. Plots schoot het de jongen te binnen toen hij nog een keer naar de man keek en het gezicht herkende, het was een assistent van Professor Elm die toen aanwezig was toen hij Riku uitkoos als starter. “Wacht, bent u die assistent van Professor Elm?” gaf Kenta als wedervraag aan de man die trots knikte. De jongen grijnsde breed want ondanks dat hij niet in Newbark town woonde was de professor toch wel vriendelijk voor hem geweest. “Zou ik je misschien om een gunst mogen vragen, knul?” vroeg de man waardoor hij een Pokéball tevoorschijn haalde. Kenta keek er nieuwsgierig naar toen de man het voorwerp opgooide en er een Totodile uitkwam, die vrolijk rond dansde. “Je zult je vast afvragen wat ik hiermee probeer te zeggen,” vervolgde de man, maar de jongen had echter niet echt oog voor de man maar voor de water Pokémon. Deze was vrolijk op Riku en Makoto afgestapt en had de Pichu bij zijn armpjes beetgepakte. Arme Makoto werd door de krokodil meegetrokken in zijn dans die hij met zijn korte pootje niet bij kon houden, het arme ding.

“..uhm ja eigenlijk wel,” reageerde Kenta iets later dan hij bedoeld had maar waarschijnlijk was de man ook even afgeleid geweest door de Totodile. “..Niemand wilt deze Totodile als starter hebben omdat hij onhandelbaar is voor beginnende trainers.. jij hebt iets meer ervaring met Pokémon dus zou jij voor hem willen zorgen?” vroeg de lab assistent toen waarbij Kenta een bedenkelijk gezicht trok. Hij vond dit wel heel erg toevallig maar ach, de arme Pokémon snakte duidelijk naar wat meer vrijheid. Pokémon waren niet onhandelbaar vaak lag dit aan de persoon zelf die niet tegen drukte kon. Kenta had een vrij levendig team.. vooral als je meerekende dat Aimee er vaak tussen uitkneep, dus hij was wel wat gewend. “Waarom ook niet.. als ik Aimee aan kan,” grijnsde hij waarop de man de Pokéball van de Totodile in zijn hand duwde. “Zorg goed voor hem. Ik moet nu gaan,” voegde deze eraan toe en Kenta stak ietwat onbehouden zijn hand omhoog in een poging de man uit te zwaaien. Vervolgens richtte hij zich op de drie Pokémon waarbij Riku als enige opkeek omdat zijn Pichu nog druk werd rondgeslingerd door de Totodile. Snel liep hij naar de twee toe in een poging om het te stoppen en zijn kleine baby Pichu te verlossen van zijn belager. “Zo is het wel genoeg,” sprak hij op een serieuze ondertoon waarop de Totodile meteen stopte met dansen en de Pichu die ontzettend duizelig was losliet. Het arme beestje wankelde gedesoriënteerd naar achter waar hij werd opgevangen door Riku. “Mijn naam is Kenta en dit zijn Riku en Makoto,” stelde Kenta zichzelf en zijn twee Pokémon voor die werden aangestaard door de krokodil. Hij tilde de Totodile voorzichtig op die ietwat verbaasd uit zijn ogen keek toen dit gebeurde maar blijkbaar vond hij dit wel fijn, gezien hij niet tegenstribbelde. “Vanaf nu ben ik jou trainer en zijn dat twee teamgenootjes van je.. de rest stel ik later voor,” zei Kenta tegen het wezentje die knikte. “Jouw naam word Satoshi.”