Just relaxing. [OPEN]

Austin kon wel zeggen dat dit zijn favoriete plekje was geworden sinds hij hier voor de eerste keer was gaan zitten. Voor de tweede keer deze maand zat Austin weer in de warmwaterbron van Lavarigde Town. Hij had zijn ogen gesloten en had zijn hoofd wat onderuit laten zakken. Waterfall en Blade zaten genietend naast hem. Austin had de Pokémon daarnet een beetje getraind en had uitgezocht of hij een speciale Pokémon nodig zou hebben voor de tweede gym. Hij moest nog steeds een beetje meer informatie bij elkaar zoeken, maar het leven bestond niet uit gyms en Pokémon trainen alleen. Hij mocht ook wel eens ontspannen. Hij zat alweer tien minuten hierin en het begon al wat warmer te worden, maar het was niet zo warm dat hij er echt uit wilde en de wind was bovendien best koud. Austin had zijn kleren in de kleedkamer laten liggen. Hij had enkel zijn zwembroek aan en dat zorgde er waarschijnlijk ook voor dat hij het sneller koud had. Zijn blik gleed naar rechts toen hij een deur hoorde dat openging. Waarschijnlijk nog iemand die van de warmwaterbron ging genieten. Hij sloot zijn ogen en besteedde er verder niet al te veel aandacht aan. Voor nu zou hij gewoon rustig genieten en zichzelf nergens meer om bekommeren. Hij grinnikte toen Blade en Waterfall elkaar begonnen te pesten in het water en hoopte dat de persoon die dadelijk of hier naast – als het een meisje was – of bij hem – als het een jongen of een verdwaald meisje was, wat awkward zou zijn voor hem (en voor haar ook) – het niet te erg zou storen.

Austin hoorde dat er een deur werd gesloten en dat er voetstappen naar hem toe kwamen. Het was echter niet de deur die dichtsloeg dat hem alarmeerde. Het was de manier van lopen van de persoon die naar hem toekwam. De voetstappen waren heel licht en tenzij het een gast was die op de tippen van zijn tenen liep, kon het niets anders zijn dan een meisje die hier naartoe kwam. Bij dat idee sperden zijn ogen zich wijd open. Hij keek naar voren… en zag een meisje. Zijn wangen werden knalrood en hij zakte wat meer onderuit om zijn redelijk gespierde borstkas zo goed mogelijk te verbergen. Zijn blonde haren zakten wat mee in het water terwijl hij zijn lichaam probeerde te verbergen. Ook Waterfall en Blade hielden op met elkaar te pesten en keken verbaasd naar het meisje die bij hun kwam zitten. Het meisje kwam erbij zitten alsof er niks aan de hand was en Austin wist niet hoe hij het had. Zijn wangen waren knalrood en zijn hand lag beschaamd op zijn achterhoofd. Nu moest hij haar ook nog eens gaan duidelijk maken dat dit eigenlijk bedoeld was voor jongens. Hij keek zijn Pokémon vragend aan, maar zij leken net zo min te weten wat ze met deze situatie aan moesten als hijzelf. Nou, fijn. ‘Ehm…’ begon Austin voorzichtig om de aandacht van het meisje te trekken. Hij probeerde ondertussen zo veel mogelijk opzij te gaan zitten zodat ze zeker niet per ongeluk lichaamscontact zouden maken, want dat zou pas echt erg zijn. ‘Dit is e-eigenlijk de ruimte v-voor de j-jongens,’ stotterde hij erger dan ooit en opnieuw werden zijn wangen knalrood van schaamte. Hij vond het vreselijk dat dit hem juist weer overkwam. ‘Ik d-denk dat je in d-de ruimte hiernaast m-moet zijn,’ ging hij stotterend verder. Zijn hemelsblauwe ogen sloegen verlegen naar het blauwe water dat zich onder hem bevond en hij beet op zijn onderlip. ‘Marsh!’ zei de Marshtomp en in een poging om Austin te helpen gebruikte hij plagerig Water Gun op het meisje om haar een naar de kant van de trap te duwen. Hierdoor duwde hij haar echter meer naar Austin toe en Austin keek verschrikt terwijl het meisje dichterbij kwam. Nee, Waterfall, nee!

Nadat hij, tot zijn grote opluchting, te weten kwam dat Waterfall haar niet helemaal op zijn schoot had geduwd, besloot hij dat hij tijd kon nemen om over haar antwoord na te denken. Hij had eerlijk gezegd gewoon maar een ruimte genomen, maar hij was er wel vrij zeker van dat er een aparte ruimte voor jongens en meisjes was. Kon het zijn dat ze aan de verkeerde kant zaten? Maar dan zouden Waterfall en Blade… Waterfall. Hij kneep zijn ogen samen en keek de blauwe Pokémon beschuldigend aan. Deze keek naar Austin, besefte dat hij werd verdacht van iets en opende protesterend zijn mond. Blade keek hem echter verward aan, maar begon ook te beseffen dat ze misschien verkeerd zaten en keek Waterfall nu ook beschuldigend aan. Waterfall, die overduidelijk niet tegen deze beschuldigende aandacht kon, dook gauw onderwater om er vanaf te zijn en Austin zuchtte geërgerd. ‘Ik denk d-dat mijn Pokémon me m-misleid heeft,’ sprak hij en hij voelde zijn wangen rood kleuren. Hoe stom klonk het in andermans oren om te horen dat een trainer misleid was door zijn eigen Pokémon? Maar goed, hij wist dat Waterfall van grapjes maken hield en meestal met de bedoeling om hem op te vrolijken. Maar hij wist niet hoe gênant sommige pogingen tot opvrolijken van hem soms wel niet konden zijn, want nu zat hij wel met een meisje opgescheept in één ruimte. Nou ja, het zij zo. Zolang ze maar op een afstandje van hem bleef zitten zou hij het goed vinden. Voor de zekerheid zwom hij toch naar de overkant zodat ze nu tegenover elkaar zaten en hoopte dat zijn beginnend gespierde borstkas onderwater verscholen was. Zo mooi was zijn borstkas nu ook weer niet om te aanschouwen en hij wilde het niet gênanter maken dan het al was. ‘Dus eh… Hoe h-heet je?’ vroeg hij. Als ze dan toch met elkaar in dezelfde ruimte zaten, konden ze net zo goed een gesprek met elkaar hebben, toch? Waterfall dook onverwachts naast hem omhoog en Blade ging aan de andere kant van Austin en het onbekende meisje zitten, zijn ogen sluitend.

Ondanks dat het meisje zo’n beetje aangaf dat ze het niet erg vond, vond hij het wél erg. Hij vond het niet leuk dat zijn Pokémon hem dit geflikt had. Zijn Pokémon zou nu toch al moeten weten dat Austin niet tegen dit soort situaties kon en dat hij dan helemaal dichtklapte? Waterfall leek zichzelf dit te beseffen en een tikkeltje beschaamd keek de Pokémon naar het water terwijl Blaze hem een boze duw gaf. De Pokémon besloot, omdat niemand echt zijn kans koos en niemand zijn grapje leek te appreciëren, om dan maar gewoon stilletjes aan de andere kant van Austin te blijven zitten tot de blonde jongen zijn aanwezigheid weer apprecieerde. Dat kon nog wel even duren, want de blauwgrijze ogen van Austin richtten zich een tikkeltje geërgerd weer terug naar het meisje. Ze stelde zichzelf voor als Leah en hij zag dit als een aanleiding om zichzelf ook voor te stellen. ‘Mijn n-naam is Austin,’ stotterde hij en zijn wangen werden weer rood. Hij kon er niks aan doen. Het was gewoon iets dat hem steeds overkwam, zeker nu hij zich in deze situatie bevond. ‘Ik heb W-Waterfall al vanaf toen ik klein was en B-Blade heb ik nog maar pas gevangen. Hij zit nog niet h-heel lang in het team.’ De Kirlia keek Austin een tikkeltje vreemd aan, want hij vond zelf dat hij al best lang in het team was. Maar ja, wat voor hem lang was kon voor Austin weer kort zijn, dus richtte de Pokémon zijn blik weer naar voren en sloot opnieuw zijn ogen genietend, daarbij geen aandacht bestedend aan de smekende geluiden van Waterfall. ‘En wat v-voor Pokémon h-heb jij dan?’ stotterde hij en hij keek haar vragend aan. Opeens verschenen er een hoop bubbels aan de zijkant waar Waterfall zat en Austin richtte zijn blik opzij. In eerste instantie dacht hij dat de Pokémon een wateraanval had gedaan, maar toen besefte hij zich dat het ook iets anders kon zijn. Toen hij zich besefte wat het kon zijn, werden zijn wangen opnieuw rood en vervloekte hij Waterfall. Als de Pokémon zich niet kon gedragen en op deze manier aandacht bleef trekken, ging hij terug in zijn Poké Ball, hoor!

Austin probeerde zich op haar woorden te concentreren om zijn schaamte om Waterfall een beetje te vergeten. De Pokémon deed het er duidelijk om en ook Blade was er nu niet meer van gediend. Hij zei iets in hun eigen taaltje tegen de Marshtomp en toen de Marshtomp daar maar kort op grijnsde, wist Austin dat het een berisping was geweest of een belediging van Blade’s kant uit. Niet dat de water Pokémon zich daar ooit iets van aan ging trekken natuurlijk. Het meeste schaamde hij zichzelf nog tegenover Leah. Die zou het vast ook niet fijn vinden om met zoiets in het bubbelbad te zitten. Hij kon zich goed voorstellen dat ze gehoopt had om een beetje uit te kunnen rusten en dan kwam ze weer zo’n Pokémon tegen. Maar hij meende het. Hij zou Waterfall gewoon terugkeren in zijn Poké Ball als deze het te veel moeite vond om zichzelf voor één keer te gedragen. Hij gaf Leah een goedkeurend knikje. ‘Klinkt al a-als een g-goed team,’ stotterde hij. Bij haar volgende actie fronste hij zijn wenkbrauwen even. Hij wist niet goed hoe hij er op moest reageren en wilde het liefste nu zo ver mogelijk in het water wegzakken. Blade wist ook niet goed hoe hij moest reageren, maar Waterfall wel. Zijn schaterlach schalde niet veel later door de kleine ruimte en ook Austin kon het nu niet laten om te lachen. Zijn wangen werden een beetje rood omdat hij om dit soort dingen moest lachen, maar hij bestrafte zichzelf omdat hij veel te preuts was. En dus hief hij zijn arm op en deed hetzelfde als Leah waarmee hij dus ook een scheetgeluid creëerde. Waterfall begon nog harder te lachen en ook Blade deed nu mee. ‘Wat zullen d-die mensen nu wel n-niet denken die hier naast ons z-zitten?’ stotterde Austin en zijn wangen werden rood, maar er was een glimlach om zijn gezicht verschenen die de komende minuten waarschijnlijk niet meer van zijn gezicht te slaan zou zijn.

De glimlach op zijn gezicht werd steeds breder naarmate hij besefte dat ze gek aan het doen waren en dat hij zich daar best goed over voelde. Hij had, sinds hij zijn reis begonnen was, nog niet veel momenten meegemaakt dat hij echt met iets kon lachen. Zijn wangen werden altijd rood als hij ook maar even moest glimlachen, maar op dit moment voelde hij zich redelijk zorgeloos. Dat was een gevoel dat hij ook wel had gemist. Hij grinnikte even kort op wat ze zei en was vervolgens verbaasd over het feit dat hij kon grinniken. Het was weer even wennen dat hij dat deed. ‘Het is o-ook leuk om jou te z-zien lachen,’ zei hij naar waarheid tegen haar. Hij liet zijn arm weer zakken zodat hij niet meer van die geluiden zou maken. Waterfall keek hun aan met een geamuseerde glimlach. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek even naar het water. ‘Het is l-lang geleden dat i-ik nog zo gelachen h-heb,’ stotterde hij vervolgens en een tikkeltje afwezig klinkend.

Austin had nog gereageerd op haar bedankje met een glimlach, maar had daarna een beetje afwezig geklonken. Zijn blauwgrijze blik was afwezig op het water gericht. Zelfs Waterfall kon zijn aandacht even niet meer trekken met zijn gekke bekken, dus liet de Pokémon zich mopperend in het water zakken. Blade grinnikte enkel kort en richtte zijn heldere ogen bezorgd op zijn trainer, maar besloot wijselijk om zich erbuiten te houden en zeker geen aandacht te trekken zoals Waterfall deed. Austin liet duidelijk merken dat hij daar even geen zin in had en Blade had geen idee waarom die oen van een Marhstomp dat niet begreep. Of misschien wilde hij dat gewoon niet begrijpen. Uiteindelijk wilde de Marshtomp ook alleen maar het beste voor zijn trainer, besefte de Kirlia zich bedenkend. Austin’s afwezige blik werd weer helder toen Leah hem een vraag stelde en hij twijfelde. Hij had natuurlijk wel aan Ayako verteld dat hij gepest was geweest, maar hij had haar nooit over zijn moeder verteld omdat hij vond dat hij het jonge meisje daar niet mee mocht opschepen. Hetzelfde gold ook voor dit meisje, hoewel ze wel wat ouder was dan Ayako. Toch leek ze nog zo jong en fragiel in zijn ogen, te klein om dit soort verhalen aan te horen. Bovendien wilde hij de dag met haar samen niet verpesten. Met haar samen. Alsof ze een date hadden of zo. Ze waren elkaar ook maar toevallig hier tegengekomen, maar je begreep wel wat hij bedoelde, toch? ‘N-Niet belangrijk,’ zei hij stotterend waarmee hij op een vriendelijke manier aangaf dat hij het er liever niet over wilde hebben. Hopelijk zou ze zich nu niet beledigd voelen. Om het meisje af te leiden van het voor hem moeilijk zijnde onderwerp spetterde hij wat water in haar gezicht met zijn hand. Hij deed een poging om uitdagend naar haar te grijnzen, maar toch werden zijn wangen lichtelijk rood omwille van zijn eigen actie.

Austin blies zijn wangen vol toen hij merkte dat Leah er niks over zei. Ze leek niet het soort meisje, maar misschien had ze zich toch wel beledigd gevoeld en er iets over gezegd. Ze leek hem echter meer het soort meisje dat tevreden was met wat hij ook voor een keuze maakte, dus dat zat voor zijn gevoel wel goed. Als hij iets van iemand zou willen weten, maar diegene nog niet klaar zou zijn om een antwoord te geven op zijn vragen, dan zou hij ook nooit aangedrongen hebben. Maar er waren natuurlijk van die mensen die per se het antwoord wilden weten en dan maar bleven drammen. En hij was niet het soort persoon dat daar iets van kon zeggen. Hij vond het al een hele prestatie van zichzelf dat hij überhaupt tegen iemand praatte, laat staan dat hij iets zou doen. Hij stond er nog steeds versteld van dat hij Ayako toen in het Pokémon Center had proberen te beschermen tegen één of andere pestkop van vroeger die hem altijd lastigviel. Hij was toen echt uitgevallen en dat was iets waar hij aan had moeten wennen. Voor de rest had hij dat soort fratsen gelukkig niet meer uitgehaald, hoewel dat voornamelijk kwam omdat Waterfall hem altijd beschermde. Ondanks dat de Pokémon soms vervelend kon zijn, was hij zijn maatje en werd hij beschermd door de water type. En door Blade trouwens ook, hoor. ‘Hé,’ bracht hij uit en hij deed zijn best om sip te kijken, maar een lach brak door op zijn gezicht. Hij twijfelde even voordat hij zijn volgende actie zou uitvoeren, maar uiteindelijk besloot hij om het toch maar te doen. Zijn hand gleed onder water en met de top van zijn vinger porde hij haar in zijn zij. Vervolgens spetterde hij nog wat water in haar gezicht en lachte daarbij.