Just relaxing. [OPEN]

Austin schrok van de gil die Leah liet varen, maar grinnikte toen hij naar haar keek. Haar gezichtsuitdrukking was redelijk grappig om te zien, ook al was het nu ook weer niet zijn bedoeling geweest om haar echt zo hard te laten schrikken. Hij durfde te wedden dat de mensen buiten de warmwaterbron haar ook hadden gehoord. Hij hoopte dat ze niet gingen kijken wat er aan de hand was, want eigenlijk mochten de jongens helemaal niet bij de meisjes zitten. Of de meisjes bij de jongens, want hij was er nog altijd vrij zeker van dat hij in het jongensgedeelte zat. Hij was onder het gedeelte gelopen waar een blauw bord met een mannetje had gehangen. Of was dat nu niet waar? Hij wist het niet zeker meer, maar dat deed er nu ook niet toe. Hij schrok toen ze dichterbij hem ging zitten en voelde zijn wangen rood worden, maar dat ging weg toen hij voelde dat ze hem begon te kietelen. ‘N-Nee,’ bracht hij stotterend uit en hij begon te lachen terwijl zijn lichaam zich in een reflex naar haar bewoog. Hij stak zijn handen uit zodat hij de hare vast kon pakken, maar hij kon haar handen niet direct vinden. Ze leken overal te zijn en hij kromp in een omdat zijn zenuwen op haar begonnen te reageren. Waterfall bekeek het allemaal met glimmende oogjes en ook om Blade’s lippen was een glimlach verschenen. Hij had nog niet vaak gezien dat zijn trainer zo in de lach schoot. Austin had inmiddels tranen in zijn ogen gekregen van het lachen en van de reacties van zijn lichaam. Waterdruppels waren in zijn haren gevlogen omdat hij met zijn benen spartelde terwijl hij zichzelf nog altijd van haar gekietel probeerde te ontdoen. Hij vond haar handen uiteindelijk en probeerde deze stevig vast te houden. Je zou het misschien niet van hem zeggen, maar hij had wel behoorlijk wat kracht in zijn handen. ‘Je b-bent gemeen,’ zei hij stotterend terwijl hij haar handen van hem weg probeerde te duwen en moest lachen.

Austin’s hart raasde in zijn keel terwijl hij nog altijd zijn best deed om de smalle handen van Leah tegen te houden. Het was niet dat hij zwak was qua kracht, maar hij had ook zeker niet dezelfde kracht in zijn handen als andere jongens. Dat was ook de grootste reden waarom hij problemen op probeerde te lossen met zijn wijsheid en niet met zijn vuisten: hij zou het toch niet kunnen winnen. Hij was niet zo sterk als andere jongens van zijn leeftijd. Het was niet dat hij zichzelf niet kon verdedigen en als hij heel woest werd zou hij misschien nog wel hard kunnen uithalen, maar het was niet dat hij iemand echt bont en blauw kon slaan. Dat was hem nog nooit gebeurd, zelfs niet toen hij gepest werd en het hem op een gegeven moment allemaal te veel werd. Zo veel dat hij het ook niet meer met zijn wijsheid kon oplossen en wel moest zoeken naar een andere oplossing. En die oplossing was om geïsoleerd thuis te gaan zitten. Hij schrok op uit zijn gedachten toen Leah weer sprak. Hij trok zijn mond tot een streep en probeerde zijn perfecte rechte tanden zo goed mogelijk te verbergen terwijl hij haar aankeek en zijn woorden nog eens in zijn hoofd herhaalde. Hij vond het veel moeilijker om iets te zeggen zonder te lachen als hij zo ongeveer als opdracht had gekregen om niet te lachen, want die commando maakte het natuurlijk allemaal wel lolliger. ‘Je b-bent gemeen,’ zei hij dus nog eens opnieuw en hij beet op de binnenkant van zijn wangen om te voorkomen dat hij zou lachen, maar toch drong er een glimlach zich om zijn mondhoeken. ‘Nee, g-grapje,’ stotterde hij vlug. ‘Je bent eigenlijk b-best wel lief, maar m-met momenten gemeen.’ Hij glimlachte ondanks dat zijn wangen rood werden omdat hij haar zojuist ook op een subtiele manier een gewoon aardig complimentje had gegeven. Wat voor de blonde jongen al heel wat was.

Austin vond het echt vreselijk dat hij voor elk klein dingetje bloosde. Nu was een compliment geven in zijn ogen niet zo heel erg klein, maar toch vond hij het nog altijd vervelend. Het was net alsof zijn wangen altijd sneller reageerden dan dat hij zelf zijn mond open kon doen. Het vervelende was dat het ook verkeerd opgevat kon worden door de mensen in zijn omgeving. Als hij vaak bloosde bij een meisje, wilde dat misschien wel zeggen dat hij haar leuk vond terwijl hij haar eigenlijk gewoon als een vriendin zag. Austin was op dat vlak ook gewoon maar een nerd, want hij was nog nooit echt verliefd geworden. Ja, hij had wel eens gevoelens gehad, maar hij had dat nooit durven toe te geven omdat hij dacht dat het meisje toch niks voor hem voelde. Hij was bang om afgewezen te worden en negeerde de gevoelens dan maar gewoon. Hij moest er ook altijd voor zorgen dat Waterfall er niet achter kwam, want anders sprak zijn Pokémon de woorden voor hem uit door rare dingen te doen en dat wilde hij niet. Maar goed, zijn blozen kon dus soms verkeerd opgevat worden, daar ging het om. Hij lachte om haar opmerking, maar beet vervolgens op de binnenkant van zijn wangen toen ze er nog een compliment aan toevoegde. Het feit dat ze met haar hand door zijn haren wreef maakte het er alleen maar erger op, alsof hij een jongetje van vier jaar was dat door zijn moeder vertroeteld werd. ‘H-houd op,’ stotterde hij verlegen en hij voelde dat zijn wangen rood waren van schaamte. ‘Ik ben n-niet schattig. Ik ben s-stoer.’ Hij lachte om zijn eigen woorden en hij hoorde Waterfall ook zachtjes grinniken vanuit diens positie. ‘Of ik p-probeer dat toch te zijn t-tenminste.’ Het kwam er plagerig uit, want Austin deed namelijk helemaal niet zijn best om stoer te zijn. Hij zag daar het nut niet van in. Hij was liever zichzelf zodat mensen hem accepteerden om wie hij was en niet om wie hij probeerde te zijn.