Beach boy. [&KARMA LANCE]

Soul probeerde niet echt te letten op de vreemde blikken van de mensen terwijl hij met een grote rugzak zich een weg naar de kleedkamers van het Pokémon Center baande. Hij had besloten om weer eens te gaan zwemmen, maar had zijn rugzak vol moeten proppen met spullen om te gaan zwemmen en dat gaf een raar zicht. Hij besloot om zich er niet al te veel van aan te trekken. Hij had Houndoom losgelaten uit zijn Poké Ball en deze opgedragen om buiten het Pokémon Center te wachten. Hij wist namelijk zeker dat als Houndoom zich in zijn buurt zou bevinden en hij zou de blikken van de mensen zien, dat hij kwaad zou worden. Met een zucht keek Soul naar zichzelf in de spiegel. Zijn blonde haar hing ruig om zijn hoofd en zijn blauwe ogen waren van een heldere kleur. Zijn blik viel op de lange snee die hij in zijn wang had en dat een litteken was geworden. Veroorzaakt met zijn Capture Styler bij zijn eerste Quest. Wat een leuk aandenken, zeg. Hij schudde zijn hoofd en begon zich om te kleden nadat hij zijn zwemkledij had gepakt. Hij vond het wat minder leuk dat mensen nu zagen dat hij gespierd was. Alsof hij het erom deed of zo. Hij droeg altijd loszittende shirts zodat zijn gespierdheid zo min mogelijk opviel. Hij was niet zoals die andere jongens: willen pronken met zijn spieren. Hij schudde zijn hoofd nogmaals, pakte zijn wat minder volle rugzak weer en sloeg deze om zijn schouders zodat de banden in zijn ontblote schouderbladen sneden. Snel ging de jongen naar buiten. Het zonnetje scheen fel op hem terwijl hij naar het strand van Ambrette Town liep. Hij smeet de rugzak in het zand, pakte een handdoek tevoorschijn en legde deze zorgvuldig over het zand. Daarna ging hij op de handdoek liggen en wreef zijn dikke blonde haren uit zijn gezicht terwijl hij minachtend keek naar een jongen die met zijn surfboard en zijn Pokémon zijn uiterste best deed om een groep meisjes die aan de kant stonden te imponeren. ‘Sukkel,’ mompelde Soul en Houndoom maakte een instemmend geluidje. De fire type was naast hem gaan liggen en keek geërgerd naar het water dat zich een eindje van hem bevond.

Soul keek met samengeknepen ogen naar de jongen. Hij had blond halflang haar, een gespierd lichaam en, Soul moest het eerlijk toegeven, best wel goede moves op de surfboard. Hij had zijn surfboard perfect onder controle, wist precies wat hij moest doen om zich voort te bewegen op de golven zonder zijn evenwicht te verliezen. Nu hij zijn ogen samenkneep en wat beter keek, zag hij dat er zich een Pokémon op het einde van het surfboard bevond. Hij probeerde de Pokémon van de golven te onderscheiden, maar ze schenen dezelfde kleur te hebben. Soul vermoedde dat het dus om een kleine water type ging. Hij had echter geen idee om welke Pokémon het zou gaan, want daar had hij niet genoeg tijd voor. De golven namen de jongen over en Soul grijnsde toen de jongen zijn evenwicht alsnog verloor. Hij hoorde de meisjes geschrokken roepen en rolde met zijn ogen. Hij concentreerde zich in plaats daarvan op de zon. Op de warme strelen en de felgele kleur die er afkomstig van was. Hij wist zeker dat als hij de moeite deed om een uurtje te blijven liggen in de zon, dat hij de volgende dag een bruine huid zou hebben. Hij kleurde redelijk snel in de zon, iets waar zijn moeder altijd jaloers op was geweest omdat zij met zes uur in de zon nog niet eens het bruine kreeg dat hij in één uur voor elkaar kreeg. Zijn zusje was op dat moment nog te jong om zich daar druk om te maken, maar ze vond het wel altijd leuk om bijnamen voor hem te verzinnen als hij dan toch eens bruin geworden was in de zon. Hij probeerde een gaap te onderdrukken terwijl hij de gedachten aan zijn zus weg probeerde te drukken. Hij wilde even niet meer aan haar denken, want dan begon hij weer te malen over dingen wat geen zin hadden.

Soul schrok, net als zijn Houndoom, op toen ze het geluid van een zachte stem hoorden. Soul’s hoofd draaide zich en hij fronste toen hij een meisje in bikini zag staan die hem met de onschuldigste ogen aankeek die hij ooit had gezien. Hij ging een beetje rechtop zitten, leunend op zijn armen. Zijn ijsblauwe ogen gleden naar haar en daarna kort over haar lichaam. Ze moest zeker een jaar ouder dan hem zijn, ook al leken haar ogen iets anders te vertellen. Als hij naar haar gezicht keek, moest hij op de één of andere manier aan zijn overleden zusje Fever denken. Ze had echt nog een kindergezichtje met enkele tekens dat ze al wat ouder werd. Hij had geen idee waarom ze hem opeens herinnerde aan zijn overleden zusje. Misschien was het de manier waarop ze onschuldig naar hem keek. Misschien was het haar kindergezichtje dat hem sterk deed denken aan de manier hoe het gezicht van Fever er uit had gezien. Hoe dan ook, het gaf hem een sterk gevoel dat hij niet op een sarcastische, kille of boze manier op haar mocht reageren. Hij richtte zijn blik op Houndoom. Hij zag dat de fire type zijn kopje een beetje scheef hield terwijl hij naar het meisje keek. Zouden er soms dezelfde gedachten in zijn hoofd rondspoken? Soul had echt geen idee. Soms wist hij wel wat zijn Pokémon dacht, maar op andere momenten kon hij echt geen touw vastknopen aan waar zijn Pokémon mee bezig was. Zijn blik ging naar de grond toen hij merkte dat hij zand op zich kreeg. Hij zag dat de oorzaak Houndoom’s wiebelende staart was. Hij beet kort op zijn onderlip en richtte zijn aandacht weer op het meisje, zich beseffend dat hij nog steeds een antwoord moest geven.

‘Eh…’ bracht hij uit. Dat leek Houndoom ook weer uit zijn trance te halen, want het wiebelen van zijn staart stopte en de Houndoom leek nu wat behoedzamer naar het meisje te kijken. ‘Nee, niet jij,’ zei hij gauw tegen haar. Hij had geen idee waarom zijn stem niet sarcastisch, bot of kil klonk. Misschien omdat ze hem zo erg aan Fever liet denken dat hij dat niet durfde? Hij was tegen zijn zusje nooit van zijn leven bot geweest. Maar hij zou denken dat hij juist zo van zijn stuk gebracht zou zijn omdat ze hem liet denken aan zijn zusje dat hij juist gemeen tegen haar zou doen. ‘Ik had het over hem,’ ging hij verder en hij deed een knikje naar de kerel die inmiddels uit het water gekomen was, een hand door zijn haar haalde en knipoogde naar de meisjes die naar hem keken. Ze giechelden en Soul kon het niet laten om met zijn ogen te rollen. Hij haatte dat soort types. Het waren het soort types die zichzelf helemaal geweldig vonden en dachten dat alle meisjes voor hun zouden vallen. Hij richtte zijn blik weer opzij naar het meisje. Hij had geen idee waarom ze in eerste instantie dacht dat hij het over haar had gehad, want hij had toch duidelijk naar de jongen gekeken. En ook dat deed hem weer denken aan Fever. Als Fever iemand hoorde mopperen, dacht ze ook altijd dat het tegen haar was. De gelijkenis was gewoon pijnlijk. De meiden leken niet eens op elkaar. Fever had blond haar en blauwgroene ogen, deze meid leek roze haar en blauwe ogen te hebben. Behalve de manier van kijken en de manier van doen voor een klein gedeelte leken ze helemaal niet op elkaar, dus waarom vergeleek hij ze dan ook? Omdat hij zijn zusje miste, waarschijnlijk. Hij dacht de laatste tijd, vooral sinds hij Ranger was geworden, steeds vaker aan haar. Ook omdat hij nog één Quest moest doen en dan alweer een rang omhoog mocht gaan. Ze zou zo trots op hem zijn. Hij had echter geen idee wat hij verder nog tegen het onbekende meisje kon zeggen, maar zijn ijsblauwe ogen bleven bedenkelijk op hem hangen. Houndoom liet zijn kop op zijn poten zakken toen hij eenmaal in de gaten had dat het Fever niet was en staarde de vreemdeling somber aan.

Soul had zijn blik op het meisje gericht. Hij merkte dat ze opgelucht was dat hij het niet tegen haar had gehad. Hij hield zijn hoofd een beetje scheef. Hij durfde te wedden dat hij wel wist wat voor soort type dit meisje was. Ze was het type dat door iedereen leuk gevonden wilde worden en zich slecht voelde als dat niet zo was. Zo kwam ze voor hem in elk geval over, want hij kende genoeg meisjes die het niks hadden kunnen schelen als hij hun had beledigd. Of in elk geval niet zo overdreven opgelucht hadden gereageerd als hij duidelijk had gemaakt dat hij het echt niet tegen hun had gehad. Er was iets met dit meisje dat ervoor zorgde dat hij extra oplettend werd over hoe hij tegen haar deed. Ze leek zo onschuldig, zo fragiel. Ze deed hem zo erg aan zijn overleden zusje denken dat het echt pijn in zijn borst begon te doen. Het gemis voor zijn jongere zusje drong zich weer aan hem op en dat was iets dat hij niet echt leuk vond. Hij wuifde haar verontschuldiging weg nadat ze hem een vraag had gesteld. ‘Nee,’ gaf hij eerlijk toe aan haar. ‘Hij heeft een heel erg arrogante attitude. Hij denkt dat hij een uiterlijk heeft waar alle meiden voor vallen. Dat vind ik niet leuk aan hem,’ legde hij uit. Houndoom keek verbaasd over zijn schouder naar zijn trainer. Hij had verwacht dat Soul op een boze of kille manier zou reageren, maar tot nu toe was dat nog niet gebeurd en dat was iets wat de fire type alarmeerde. Hij had bij zichzelf al gemerkt dat deze meid niet echt een bedreiging vormde en dat ze hem aan iemand liet denken die hij graag mocht, maar het besef dat ze zijn vroegere trainster niet was, deed hem pijn. En dus liet de Houndoom zijn kop weer zakken.

Soul beet even op zijn onderlip toen hij merkte dat het meisje teleurgesteld was. Dat kwam dankzij zijn opmerking. Hij wist niet precies waarom hij zich daar ineen keer schuldig over voelde. Misschien omdat ze hem zo vreselijk aan zijn zusje deed denken dat hij haar onbewust ook op die manier behandelde? Hij had echt geen idee. Hij wist alleen dat hij deze keer geen zin had om op een sarcastische of kille manier te reageren. Niet tegenover haar. Hij beet harder op zijn onderlip bij de opmerking van het meisje. Had ze nu serieus gezegd dat hij ook een uiterlijk had waarvoor alle meisjes vielen? Want hij had het gevoel dat dat helemaal niet het geval was. ‘Valt wel mee,’ zei hij dus haastig tegen haar, maar hij kon er niks aan doen dat zijn wangen rood werden en zijn wenkbrauwen zich lichtelijk fronsten toen hij haar opmerking in zijn hoofd herhaalde. Nog nooit had een meisje dat tegen hem gezegd. En dat kwam dan voornamelijk omdat meisjes zo veel mogelijk uit zijn buurt probeerden te blijven. Hij joeg ze altijd weg met zijn botte, kille en vooral sarcastische gedrag. Hij vond het best wel een compliment dat ze naar hem maakte. Hij wist ook totaal niet hoe hij er op een goede manier op moest reageren, juist omdat hij er niet veel mee te maken had gehad. ‘Dat is iets wat zeker is,’ zei hij verveeld toen hij zijn blik weer richtte op de jongen. Deze had zijn blik op hun gericht omdat Soul zijn blik te lang op hem had laten hangen en trok arrogant zijn wenkbrauw op naar de blonde jongen. Dat had Houndoom gezien, want de fire type kwam grommend overeind. ‘Niet doen,’ sprak Soul met een diepe stem tegen zijn Houndoom en gehoorzaam ging zijn Pokémon op zijn kont zitten, maar zijn bovenlip was opgetrokken in een waarschuwende grauw naar de jongen. Soul gaf rustig een paar klopjes op de rug van de dog Pokémon. Daarna richtte hij zijn ijsblauwe blik weer op het meisje. ‘Jij bent trouwens de enige die dat complimentje naar mij heeft gemaakt voor een heel lange tijd,’ zei hij kalm tegen haar.

Soul beet op de binnenkant van zijn wangen zodat de rode kleur hopelijk zo snel mogelijk zou verdwijnen. Het was een hele tijd geleden dat hij nog echt had gebloosd of ook maar iets van emotie had getoond. En het moest hem echt weer overkomen op een strand waar iedereen hem kon zien. Dadelijk dachten de mensen nog dat ze een koppel waren of zoiets. Alleen de gedachten liet al rillingen over zijn rug lopen. Niet omdat hij het meisje per se lelijk vond, maar gewoon omdat hij niet van dat gedoe hield dat zichzelf een ‘relatie’ of ‘liefde’ noemde. Nee, ze was niet lelijk. Ze was zelfs best schattig te noemen. Niet dat hij dat ooit tegen haar ging zeggen. Zijn gedachten over het vrouwelijk volk hield hij het liefste voor zich. Anders gingen ze weer giechelen en daar had hij geen zin in, maar hij moest eerlijk toegeven dat hij best eens een keertje over zijn schouder durfde te kijken als er een mooie meid voorbij kwam lopen. Niet dat vrouwen ook maar iets van interesse in hem toonden. Of ze moesten wel erg steelse blikken op hem werpen. Hij moest dan ook eerlijk toegeven dat tenzij er een opmerking recht in zijn gezicht werd gemaakt zoals dit meisje had gedaan, hij dit soort dingen ook niet bepaald in de gaten had omdat hij toch constant met zichzelf of met zijn Pokémon bezig was. Hij probeerde zich te concentreren over haar opmerking over de Houndoom en haar andere opmerking zo veel mogelijk te negeren, dit onderwerp zo ver mogelijk wegduwend. ‘Bedankt,’ antwoordde hij. De Houndoom stak fier zijn kop omhoog, zijn aandacht afleidend van de arrogante jongen die zich verderop bevond. De Pokémon stond nieuwsgierig zijnde op. ‘Je mag hem wel even aaien als je wilt,’ zei Soul. Hij wist heus wel dat het meisje die opmerking niet zomaar maakte, tenzij ze gewoon had willen proberen om van het onderwerp af te komen. Normaliter gaf hij niemand de toestemming om zijn Houndoom te aaien. Ze deed echt vreemde dingen hem. Hij vermoedde dat het echt kwam omdat ze zo veel dingen deed die leken op wat Fever zou doen. De trotse Houndoom stond op en trippelde naar haar toe. Zijn ogen keken haar zonder emotie aan, afvragend wat ze zou gaan doen. ‘Mijn naam is trouwens Soul.’

Zodra Soul de toestemming had gegeven om Houndoom te aaien, zag hij dat het meisje dat ook daadwerkelijk deed. Het interesseerde hem dat ze niet bang leek te zijn voor de Houndoom zoals de meeste mensen die hem wilden aaien. Dan zeiden ze dat ze hem wilden aaien, maar durfden ze uiteindelijk toch niet meer vanwege zijn kille blik. Houndoom sloot genietend zijn oren toen ze hem langs zijn kin aaide. Hij voelde dat zijn spieren ongewild wat meer begonnen te ontspannen. Zijn neus ademde haar geur in en ondanks dat haar geur nauwelijks leek op die van zijn vroegere trainers, gleden zijn gedachten toch naar haar. Soul was een heel goede trainer, maar hij aaide haar nooit op de manier zoals zijn vroegere trainster had gedaan. Langs en onder zijn kin. Wat dit meisje dus deed. Terwijl hij zijn ogen sloot, flitsten er herinneringen van toen hij nog een Houndour was door zijn hoofd. Soul knikte toen het meisje zich voorstelde als Karma en beet op zijn onderlip toen hij de verlegen toon hoorde waarop ze vroeg of erbij mocht komen zitten. Hoe kon hij daar nu ‘nee’ tegen te zeggen? Hij kon echt een botte gast zijn soms, maar zelfs tegen zoiets kon hij geen botte ‘nee’ zeggen. Het viel hem ook behoorlijk op dat Hondoom onbeweeglijk bij haar stond. Als hij het niet geapprecieerd had, had hij allang naar haar gegromd en was hij snel teruggekomen. Maar dat deed hij niet en aan de manier waarop zijn Pokémon zijn kop oplichtte, kon hij zien dat hij er echt van genoot. ‘Ja, natuurlijk,’ zei hij en zijn stem klonk een beetje overdonderd. Niet alleen omdat hij zag dat zijn Houndoom zo genoot van haar strelingen, maar ook omdat zijn eigen karakter helemaal omsloeg in haart buurt. En dat omdat ze zo leek op Fever qua gedrag. ‘Je kunt je handdoek hier leggen,’ zei hij terwijl hij op de plek naast zich wees waar Houndoom daarnet nog had gelegen. ‘Ik denk dat hij je aanwezigheid wel apprecieert, dus als je het leuk vindt kan hij naast je komen liggen?’ Het klonk meer als een vraag, want hij had natuurlijk geen idee of Houndoom dat een goed idee vond. Het wilde namelijk niet meteen zeggen dat als hij lekker gestreeld werd, dat hij meteen sociaal wilde doen. Maar Houndoom kwispelde één keer met zijn staart om aan te tonen dat hij het eens was met Soul’s voorstel.

Soul schoof automatisch een beetje opzij zodat ze haar handdoek naast de zijne kon leggen. Hij had geen idee hoe hij hierop moest reageren. Hij had eerlijk gezegd nog nooit een dame zo dicht in zijn buurt gehad, buiten zijn moeder dan. Voor de rest moest hij eerlijk toegeven dat hij echt dom was met meisjes. Hij joeg ze eerder weg dan dat er echt eentje naar hem toe wilde komen om te praten. En Karma zou waarschijnlijk dezelfde reactie op hem hebben gehad mits hij niet zo overdonderd op haar had gereageerd. Hij durfde van zichzelf toe te geven dat dit de eerste keer was sinds zijn zusjes en zijn vaders dood dat hij echt normaal op iemand reageerde. En dat alleen omdat ze hem zo aan Fever deed denken. Zou hij bot hebben gereageerd als ze hem niet aan Fever had laten denken? Ja, waarschijnlijk wel. Zo’n Seedot was hij dan wel. Hij viel niet echt voor het schattige uiterlijk van een meisje en had er dan ook niet echt een warm hart voor, maar haar onschuldige reactie, affectie naar Houndoom en gewoon ook de manier waarop ze deed deed hem echt sterk denken aan zijn kleine zusje. Soul probeerde zijn grijns te verbergen toen ze opmerkte dat Houndoom erg lief was. Oh, ze moest eens weten hoe kwaad Houndoom wel niet kon worden. Hij keek nieuwsgierig op toen ze zei dat ze haar Pokémon ook de vrijheid moest gunnen en zag vervolgens een Serperior en een Gastly tevoorschijn komen. Hij floot tussen zijn tanden toen hij merkte dat het hier om een shiny Gastly ging. ‘Dat is wel cool,’ zei hij verwijzend naar haar Gastly, maar hij keek ook even bewonderend naar de grote Serperior. Houndoom wierp een blik op de Serperior, want de Gastly was al verdwenen. Hij vond de naamkeuze van Karma wel grappig. James en Cooper waren namelijk namen die je eerder aan een mens zou geven, niet aan een Pokémon. Maar wat wist hij ook van bijnamen, hij gaf zijn Houndoom er geen. Hij wist dat hij zo ook wel een persoonlijke band had met zijn Pokémon en een bijnaam zou alleen meer dom overkomen. ‘Je hebt sterk uitziende Pokémon,’ zei hij en hij merkte pas te laat op dat het een compliment was, iets wat hij zelden gaf aan iemand. ‘Je moet wel weten dat ik niet goed ben met bijnamen. Ik vind dat je je persoonlijke band met een Pokémon zonder bijnaam even goed kunt behouden als mét een bijnaam, hoewel er velen zijn die het op dat vlak oneens met me zijn, geloof ik.’ Hij grinnikte even en haalde zijn schouders op, kijkend naar zijn fire type welke genietend zijn ogen sloot onder de strelingen van het meisje.

Soul grinnikte lichtjes toen hij het verhaal hoorde over de Gastly. Hij wist dat dit soort Pokémon in het algemeen wel bekend stonden als Pokémon die niks serieus namen en die niet alleen hun best deden om het leven van anderen zuur te maken, maar ook die van hun eigen trainers. Dat was ook de grootste reden waarom Soul nooit ging overwegen om zo’n Pokémon in zijn team te nemen. Voor nu moest hij het sowieso met Houndoom doen omdat de Ranger Base hem nog niet bekwaam stelde voor een extra partner in zijn team. Hij moest eerst meer opdrachten voltooien en zorgen dat hij in rang steeg, want anders ging het bij Poké assists blijven. Niet dat hij dat echt erg zou vinden. Hij vond het sowieso lastig om zijn aandacht over meerdere dingen te verdelen. Dat had hij vroeger met zijn zusje Fever en Houndoom wel gemerkt, maar toch zou hij er alles voor geven om haar weer terug bij zich te hebben zodat zij Houndoom trucjes kon leren en aanvallen kon zien uitvoeren. Niet voor de eerste keer deze maand besefte hij zich weer hoe erg hij haar miste en hij concentreerde zich gauw op Karma zodat hij er niet al te veel aan zou denken. ‘Ik zou er alleen maar door in de war raken,’ zei hij. ‘Ik vind de echte namen van de Pokémon ook veel beter klinken dan de bijnamen waar ik soms mee kom aanzetten.’ Hij grijnsde. Meestal dacht hij dat echt iets in de trant van Flare of iets anders wat hij kon herkennen aan het karakter van zijn Pokémon. Nee, die bijnamen vond hij niet leuk. Maar hij vond bijnamen opzicht niet leuk. Fever had vroeger een bijnaam voor Houndoom, maar Soul was hem helaas alweer vergeten. Hij zou binnenkort zijn best eens doen om hem te herinneren, misschien zelfs te gebruiken. Misschien. ‘Maar dat je meer dan één Pokémon in je team hebt zitten wilt dus zeggen dat je geen Ranger bent?’ vroeg hij. ‘Tenzij je echt een hoge rang hebt.’ Hij grinnikte even. Hij dacht toch dat de algemene regel was dat je maar één Pokémon in je team mocht hebben als partner, maar zoals altijd wist hij dat niet zeker omdat hij per toeval in dit wereldje verzeild was geraakt en niet bepaald omdat het zijn grote droom was.