Let's go to the beach, beach.

“Ik weet het niet, Storm.” Twijfelachtig keek Rose naar zichzelf terwijl haar Jolteon naast haar goedkeurend knikte. Hij zette zich af zodat hij op zijn achterpoten stond en duwde met zijn neusje tegen Rose’ zei aan. Rose keek hem nog één keer twijfelend aan, waarna ze haar blik weer naar voren richtte en zichzelf aankeek in de spiegel. De zwart-witte bikini zag er wel oké uit, maar ze wist niet of ze het wel aan zou durven. Ze was bang voor de reacties die ze zou krijgen. Aan de andere kant wilde ze haar zelfvertrouwen weer opbouwen. De kleine littekentjes die zich op haar armen en benen bevonden waren nauwelijks te zien. Misschien alleen dat ene litteken op haar arm, maar zelfs dat viel nogal mee. Ze had haar magere gestalte weer ingehaald door voldoende te eten de afgelopen weken en was voor de eerste keer in haar leven naar de gym gegaan om te trainen. Dit zorgde ervoor dat haar buikspieren nu wat beter te zien waren, maar dan gelukkig wel nog op een vrouwelijke manier. Ze vond het niet bepaald mooi staan bij een vrouw als deze een sixpack had, maar dat was puur haar mening. En haar rondingen zagen er, als ze zo vrij mocht zijn, er ook wel goed uit. Maar was dat niet juist een reden waarom ze beter een shirt over haar hoofd trok? Ze rilde bij het idee dat ze aandacht van een jongen zou krijgen door haar uiterlijk. Ze wilde wel sterker in haar schoenen staan en bovendien was het op een warme dag zoals deze juist heel normaal dat ze er zo bijliep. En dus trok ze een short aan, trok een shirt over haar hoofd en ging naar buiten. Ze keerde Storm terug in zijn Poké Ball en liet haar Poké Ball’s veilig achter in het Poké Center waarna ze naar buiten ging. Toen ze het aquarium doorliep zodat ze aan de andere kant weer uit zou komen op het strand, trok ze haar shirt over haar hoofd en voelde de warme zon al op haar huid branden. Ze smeerde zichzelf in met zonnebrandcrème en legde vervolgens een handdoek voor zichzelf neer. Daarna ging ze op haar buik liggen en keek een beetje slaperig naar de figuren om haar heen.

Rose voelde zichzelf net wat wegzakken in een diepe slaap toen ze opeens een paar jongensstemmen hoorde. Meteen was ze klaarwakker en kwam een klein beetje overeind. Het was belachelijk dat ze haar omgeving niet vertrouwde en dat ze al direct schrok van een paar stemmen die afkomstig waren van het mannelijke geslacht, maar daar kon ze nu eenmaal weinig aan doen. Ze had genoeg meegemaakt in haar leven en bovendien zou het niet de eerste keer zijn dat ze lastiggevallen zou worden door jongens. Ze had in de maanden voordat ze er even tussenuit ging al vaak genoeg aanvaringen gehad waarbij ze iets vervelends voorhad met een jongen. Gelukkig waren er ook aardige jongens zoals Cooper en Ezekiel, hoewel die laatste zijn manier van aardig doen op een rare manier had geuit. Ze was de jongen niet meer tegengekomen en had er weinig gevoel voor gehad om langs zijn fokkerij te gaan. En dan was ze nog een paar mensen tegengekomen die vage schimmen leken in haar gedachten als ze aan hun terug probeerde te denken. Het was net alsof alle drama met haar vader ervoor had gezorgd dat haar hersenen automatisch de gezichten uitwisten van diegenen die ze ooit ontmoet had. Ze hoopte dat ze de mensen nu een stuk beter kon onthouden als zij ze zou ontmoeten. Ze kon zich nog vaag een ontmoeting voor de geest halen met iemand die zich Alex had genoemd, maar ook die persoon had niks meer van zich laten horen. En misschien was het een beetje oneerlijk om alles maar steeds weer van een ander af te laten hangen, maar het was haar manier van leven gewoon. Ze wilde weten wie echt voor haar wilde vechten en wie niet, hoe dramatisch dat dan ook klonk. In elk geval stierven de jongensstemmen weg, maar het volgende moment kwam er een Pokémon langs gerend met een rotvaart waardoor er zand in haar ogen kwam. Ze jammerde zachtjes terwijl ze het zand uit haar ogen probeerde te wrijven en vervolgens een blik wierp op haar buurman: die moest het ook zwaar hebben met zijn gezicht zo voorovergebogen om zijn boek te lezen waardoor het zand makkelijk in zijn gezicht terecht was gekomen. Rose kwam twijfelachtig overeind en liep naar de man toe. “Eh… meneer?” Ze slikte. “Alles oké? U hebt hopelijk niet teveel zand in uw ogen gekregen?"

Het leek er in eerste instantie op dat de man veel meer zand in zijn gezicht had gekregen dan dat zij had gedaan en ze voelde oprecht medelijden met hem. Ze wist hoe het prikkende gevoel in de ogen was en dat was allesbehalve prettig. Hij leek het echter een stuk beter te verwerken dan zijzelf en even schaamde zich omdat ze daarnet nog, zachtjes dan wel, gejammerd had om de hoeveelheid zand die ze in haar ogen had gekregen terwijl hij misschien wel twee keer die hoeveelheid in de zijne had gekregen. Ze gaf een knikje toen hij aangaf dat het zo weg zou gaan. Bij haar was het prikkende gevoel inmiddels verdwenen en ze vermoedde dat het grootste gedeelte zand was verdwenen. Ze glimlachte voorzichtig toen ze hij haar bedankte omdat ze het aan hem gevraagd had. Die reactie kon ze wel begrijpen, want de rest op het strand ging gewoon door met hun bezigheden alsof er niets aan de hand was. Ze zocht met haar ogen naar de Pokémon en vond hem een eindje verderop bij een klein meisje. Aw. Daar kon ze niks van gaan zeggen. Niet dat ze dacht dat ze überhaupt iets zou gaan zeggen, want wat moest ze dan zeggen? Dat er mensen op het strand lagen en dat ze hun Pokémon beter bij zich moesten houden? Kom op, zeg. Dan kon ze net zo goed niet naar het strand gaan, want hier renden overal Pokémon rond. Nee, ze moest gewoon niet zo flauw doen en beter wat overnemen van de attitude van de man voor zich. Toen ze hem wat beter bestudeerde, merkte ze dat hij ouder dan haar was. Niet zo heel veel ouder, maar ze verschilden toch wel een paar jaartjes. “Je hoeft me daar toch niet voor te bedanken,” grinnikte ze, maar het klonk een tikkeltje verbaasd en ook wat twijfelend. Het leek erop dat deze man geen kwaad in de zin had en bovendien had ze het gemist om zich weer onder de mensen te bevinden. En dus knikte ze. “Oké, maar ik ga eerst even mijn handdoek halen.” Ze draaide zich om en liep naar haar handdoek. Ze schudde het zand wat af en liep weer terug naar hem toe waarna ze de handdoek neerlegde zodat er een afstand van een paar centimeters tussen hun handdoeken was. Daarna ging ze zitten en trok haar knieën naar zich toe waarna ze haar armen eromheen sloeg. “Heb je ergens een baan hier in de buurt of doe je ook een beroep zoals coördinator, Ranger of trainer?” vroeg ze aan hem. Misschien was het een beetje stom, maar ze schatte oudere mensen – dat wilde zeggen mensen ouder dan haar – altijd in als mensen die al een huis en een job hadden en die zich niet meer bezighielden met dingen zoals reizen. Een beetje flauw misschien, maar ze kon zich gewoon moeilijk voorstellen dat zij na drie jaar ook nog altijd op reis zou zijn.

Misschien had ze eerst moeten vragen of ze überhaupt wel bij hem mocht gaan zitten. Dadelijk ging ze bij hem zitten en wilde hij dat niet eens, maar was hij te aardig om er iets van te zeggen. Maar als hij haar niet aardig vond of geen contact met haar wilde hebben, had hij dan niet vanaf het begin gewoon snel iets gezegd en haar vervolgens niks aangeboden? Hij had haar een boterham aangeboden en was dat dan geen uitnodiging om bij hem te komen zitten? Ze had geen idee, want ze was al te lang niet meer onder de mensen geweest. Ze hoopte dat het deze keer echter een hoop minder drama zou veroorzaken. Ze kon zich nog herinneren dat de vorige keer dat ze mensen ontmoette dat er altijd wel iets verkeerd was gegaan. Behalve met Cooper dan. Ja, bij Cooper waren er ook een paar dingen misgegaan, maar daar had ze juist heel hard mee kunnen lachen. Voor de rest waren het voornamelijk dramatische dingen geweest en was ze ook al een paar keer gered geweest door een paar mensen. Ze hoopte dat ze nu wat zelfvertrouwen op kon bouwen zodat ze toch voornamelijk voor zichzelf kon zorgen, want het was niet leuk om alsmaar afhankelijk te zijn van anderen en het gevoel te hebben dat je zelf niks kon doen om je eigen veiligheid te optimaliseren. In elk geval begon de man aan zijn antwoord en Rose draaide haar hoofd zodat ze goed naar hem kon luisteren. Hij was dus wel een trainer, maar hij was ook een muzikant en hij wist niet waar hij voor moest kiezen. Voor nu leek het erop dat hij beide hobby’s combineerde en om eerlijk te zijn was ze wel benieuwd wat voor instrument dat hij bespeelde of dat hij misschien liedjes zong. Voor de één of andere reden zag ze hem wel aan als iemand die een gitaar bespeelde en covers zong van bekende nummers, een geopende gitaartas voor zijn neus zodat mensen geld konden geven als ze dat wilden, een vriendelijke glimlach op zijn gezicht geplakt en een dankbaar knikje gevend telkens als men er geld ingooide. Of hij speelde piano waarbij zijn vingers met het grootste gemak hun weg vonden naar de toetsen om steeds verschillende klanten te creëren en daarmee een muziekstuk te maken waarbij vrouwen geëmotioneerd naar hem keken en hun ogen depten met zakdoeken die ze speciaal voor dat soort gelegenheden in hun handtassen hielden. Weet je, ze dacht hier te veel over na, misschien was het geen slecht idee als ze het gewoon aan hem vroeg. “En wat voor instrument bespeel je als ik vragen mag?” Vervolgens besloot ze ook wat uitleg over zichzelf te geven. “Ik ben zelf een trainer en ik heb mijn eerste gymbadge al binnen. Voor de rest weet ik niet zo goed wat ik zou willen doen, maar misschien moet ik binnenkort maar eens kijken voor een job. Ik zie dat ze geen problemen hebben met onervaren mensen en wie weet vind ik zo mijn branche wel.”

Rose kon het niet helpen dat haar wangen rood werden toen de man aangaf dat hij het een leuk gesprek vond, maar dat ze elkaars namen eigenlijk nog niet eens verteld hadden. Ze was ook zo plotseling langs hem komen zitten vanwege die Pokémon en dus had ze zich er niet echt mee beziggehouden dat ze zichzelf nog moest voorstellen. Maar het klonk wel logisch wat hij zei en dus gaf ze een knikje ten teken dat hij gelijk had. De man stelde zich voor als Jean-Pierre en opeens stelde ze hem voor met stokbroden, wijn en een gitaar in zijn hand terwijl hij een liefdesliedje zong, een nepsnorretje boven zijn bovenlip hangend. Oké, dit ging wel heel erg ver. Misschien moest ze geen dingen meer voorstellen, want dat liep niet goed uit. Maar hé, ze had wél gelijk gehad over de piano en de gitaar. Alleen waarschijnlijk heel het gedeelte dat hij geld zou verzamelen of dat vrouwen geëmotioneerd met zakdoekjes tegen hun ogen depten zou wel wat vergezocht zijn. Ze gaf weer een knikje en glimlachte naar hem zodat er kleine kuiltjes in haar wangen tevoorschijn kwamen. “Ik ben Rose en ik bespeel geen instrument, maar er is mij verteld dat ik kan zingen.” En dat was echt waar. Haar leiding in de instelling waar ze verbleef nadat ze haar weggehaald hadden bij haar vader had haar verteld dat ze een mooie stem had en een paar inwoners die daar verbleven hadden toegegeven dat ze soms wat langer onder de douche bleven staan als zij aan het zingen was. Natuurlijk had ze toen een rode kop als een biet gekregen omdat ze er altijd vanuit was gegaan dat niemand meer in de ruimte was toen zij begon te zingen, maar dat had ze dus mis gehad en dus had schijnbaar bijna heel de instelling haar horen zingen. Ze had ook een keertje voorgehad dat ze naast het bed van een meisje moest gaan zitten en een liedje moest zingen om haar rustig te krijgen. Rose had echter al minstens anderhalf jaar niks meer met haar stem gedaan, dus ze had geen idee of het nog wel goed klonk. “Misschien moeten we eens keertje ergens gaan zitten samen en kijken of we publiek kunnen trekken.” Hoewel het grappend bedoeld was, moest Rose toegeven dat ze het geld dat ze daaruit hopelijk verdienden wel kon gebruiken, ook al zou er dan wel een deel naar hem moeten gaan om het eerlijk te houden. “Niet dat ik het wil proberen of zo, want ik denk dat ik daar veel te verlegen voor ben.” Ze hield er sowieso niet van om in de spotlights te staan. “Hoewel ik er wel serieus over na aan het denken ben om eens een keertje mee te doen met en karaokewedstrijd. Gewoon voor de lol.”

De jongen deed een suggestie voor een liedje dat ze kon zingen en ze keek hem even aan alsof hij gek was geworden. Ja, want ze zag zichzelf al echt Frans zingen, hoor! Ze kende de taal niet eens en vond het moeilijk om de woorden uit elkaar te houden als ze de taal hoorde. Daar kwam dan ook nog eens bij dat Fransen heel snel praatten waardoor ze, als ze al Frans kon, er niks van verstond. Ze had ooit eens een keertje een poging ondernomen om Frans te leren, maar had dat idee algauw in de steek gelaten toen ze merkte hoe moeilijk het wel niet was. “Ik kan geen woord Frans en het accent heb ik ook al niet. Hoe zie je dat voor je?” Was Jean-Pierre trouwens geen Franse naam? Zou hij goed Frans kunnen? Misschien zou hij het haar kunnen leren. Als muzikant kende hij vast wel meerdere talen dan Engels alleen als hij zong. Misschien was dat ook wel de reden waarom hij haar had voorgesteld om een Frans liedje te gaan zingen. “Kun jij wel Frans, dan?” vroeg ze. “Ik bedoel… is jouw naam niet van Franse origine?” Het wilde niet altijd zeggen dat als je naam van een bepaalde origine was dat je die taal ook zelf beheerste, maar eigenlijk was ze best wel benieuwd waar hij precies vandaan kwam. Ze had gehoord dat er in Lumiose City ook wel een paar mensen zaten die goed Frans konden. Ze keek op en wierp een blik op een paar luidruchtige jongens die met bier en een paar meisjes bij de zee zaten. Er was één lolbroek bij die zichzelf heel wat leuk te vinden en rare poses deed waar de meisjes om moesten giechelen. Rose kreeg een pijnlijk gevoel in haar maag. Ze hoopte dat de jongens en hun alcohol daar zouden blijven, want anders zou ze een paniekaanval krijgen. En ze wilde niet dat dat gebeurde bij iemand wie ze nog maar net leerde kennen.

Haar vermoedens bleken juist te zijn en hij leek te taal inderdaad te beheersen. Ze ging maar niet vragen of hij iets in het Frans voor haar kon zeggen, want als zou hij iets zeggen wat er op leek, dan zou ze nog geloven dat hij daadwerkelijk Frans sprak. Zo vond ze het heel dom dat mensen om een voorbeeld vroegen van een taal die ze zelf niet eens kenden. Waarom ging je vragen of iemand een bepaalde taal wilde spreken als je toch niet begreep wat hij of zij zei? Voor hetzelfde geld waren ze je aan het uitschelden en dan had je dat nog niet door. Of was diegene in een heel andere taal aan het spreken en kwam je dom over omdat je dat niet doorhad. Nu was Frans een vrij makkelijk te onderscheiden taal van de rest en zou ze het waarschijnlijk wel doorhebben als hij een andere taal begon te spreken, maar verder dan “Bonjour”, “Au revoir” en “Baguette” kwam ze nu ook weer niet. “Wauw, heb ik even geluk,” zei ze en ze glimlachte naar hem. Toen hij een voorstel deed om bij de groep te gaan zitten, schudde ze snel haar hoofd. “Ik eh…” Oh Arceus. Hier kwam het weer. Dadelijk vond hij haar een watje of zo. “Ik vermaak me hier prima,” besloot ze ervan te maken. “Bovendien lijken ze al een klein beetje dronken te zijn en daar zie ik de lol niet zo van in. Als we erbij gaan zitten, worden we waarschijnlijk toch uitgenodigd om mee te gaan drinken. Daar is het nog een beetje te vroeg voor, niet dan?” Ze probeerde het plagerig over te laten komen, maar zelfs zij had door dat het er heel stijfjes en gemaakt uitkwam en ze slikte. Bovendien vond ze het niet leuk hoe die kerel naar de meisjes keek en duidelijk leek te genieten van de interesse die ze in hem hadden. Nee, ze hield zich liever op de achtergrond.

De ongemakkelijke sfeer werd al snel wat minder toen Jean-Pierre aangaf dat hij het zo ook prima vond en niet naar uitleg vroeg. Misschien had hij wel door dat ze er niet over wilde praten en eigenlijk was dat voor haar ook wel oké. Ze vond het maar niets als ze dit moest uitleggen, als ze moest uitleggen dat de dronken jongeren haar herinnerden aan haar dronken vader en het feit dat hij op het nieuws was gekomen om aan te kondigen dat hij misschien vervroegd vrijgelaten werd. Well, hijzelf was natuurlijk niet op televisie gekomen, maar zijn advocaat wel. Daarna had ze een telefoontje gehad van de instelling, maar ze had na één keer opgenomen te hebben het nummer verwijderd uit haar telefoon en sindsdien geen anonieme telefoontjes meer opgenomen. Ze wilde er niets meer mee te maken hebben en ze wist dat het weer bergafwaarts met haar zou gaan als ze zich hier weer mee zou bemoeien. Jean-Pierre besloot net op dat moment om het over iets luchtigs te hebben terwijl hij op een ontspannen manier op zijn rug ging liggen en Rose volgde zijn voorbeeld, alleen ging zij op haar buik liggen. “Ik snap wat je bedoelt,” sprak ze. Er speelde voor de eerste keer sinds maanden weer een échte glimlach om haar lippen, eentje waarvan ze was vergeten dat ze deze kon creëren als ze maar hard genoeg probeerde. “Ik ben eens in Cyllage City van zo’n hoge berg gefietst om aan mezelf te bewijzen dat ik dat best wel zou durven. Het was het slechtste idee ooit in mijn leven.” Ze grinnikte even en keek opzij naar Jean-Pierre. “Laten we het erop houden dat ik niet bepaald ongeschonden beneden aan de berg aankwam en dat de eigenaar van de fietsshop niet blij met me was.”