Walk along (Aethan)

Daisy bevond zich in de bibliotheek omdat zei op zoek was naar het handboek voor trainers deel 2. Daisy had deel 1 al gelezen en kwam die vandaag terug brengen. Daisy vond het handboek voor trainers deel 1 heel interessant en leerzaam, ze kon er handige tips uithalen die ze zeker zou gaan gebruiken. Daisy liet haar vingers glijden over de oude boeken tot dat ze iets bekend zag. " handboek voor trainers deel3". Ze zag ook nog deel 4 en deel 5 maar zij was op zoek naar deel 2. Ze keek wat rond zoekend naar het boek, haar ogen gleden over de talloze boeken maar ze kon niks vinden dat er op leek. "Hoe kan dat nou? Vorige week was het er nog?!" Ze pakte meerdere boeken en liet haar vingers de oude kaften strelen. Ze keek naar de titels en las ze hard op voor waardoor mensen haar begonnen aan te kijken. Daisy begon geirriteerd te raken en wou met haar voeten gaan stampen en schreeuwen zo hard als ze kon, maar ze is geen kind van 3 nee ze is 21 dus zij hield zich in. Ze moest denken aan haar ouders hoe die haar geleerd hadden om als een echte dame haar gevoelens weg te stoppen en gewoon te blijven glimlachen alsof er niks aan de hand was, hoe haar vader met zijn vinger zwaaide wanneer ze iets koppigs zei en hoe zijn brilletje altijd scheef op zijn neus stond. Ze moest grinikken en begon weer rustig te ademen. Daisy deed nog een poging om rond te kijken en te zoeken naar het boek dat ze zo graag wou hebben. Na weer een poging lang zoeken lukte haar het toch niet om het boek te vinden, Daisy trok haar shirt geirriteerd over haar rok heen. Daisy merkte van uit haar ooghoek op dat iemand met een groot oud boek in zijn handen in een stoel zat. Ze draaide zich met een ruk om en zag dat dat het boek was dat zij aan het zoeken was. De jongen sloeg het boek open waardoor het haar dat in zijn gezicht zat aan de kant werd geblazen. Daisy kreeg kriebels in haar buik en haar pupillen werden groter. Ze schudde haar hoofd en schoof het gevoel aan de kant. Ze liep met grote passen naar de jongen toe en trok haar mond open:"Dat is mijn boek" zei ze met een lompe stem. "I-ik bedoel ik was daar naar op zoek" ze schraapte haar keel en lachte verlegen naar de jongen, wachtend op een antwoord.

"Nou, dan lijkt het er nu op dat je het gevonden hebt." Daisy staarde naar de jongen die het boek dichtklapte en aan haar overhandigde. Ze bestudeerde zijn gezicht, hij had blond haar en goudkleurige ogen. Daisy bleef naar zijn ogen kijken en dacht dat ze deze wel eens eerder had gezien, ze sloot haar ogen voor 2 seconden en zag een vrouwen gezicht voor haar met precies dezelfde goudkleurige ogen en licht blond haar. Daisy schrok van het beeld en deed een klein stapje naar achteren. Toen ze weer bij zinnen kwam keek ze de jongen aan. Ze keek naar hoe hij nog steeds zijn hand voor zich uit had en haar het boek wou geven. Daisy greep met een ruk het boek waardoor haar vingers perongeluk die van hem aanraakte. Ze keek hem snel aan en ze bleef kijken tot dat ze haar gezicht rood voelde worden. Ze legte het boek in haar tas en deed snel haar handen over haar wangen. Ze lachte uit schaamte en keek de jongen weer aan. "Wat is er toch met me aan de hand?" Dacht Daisy bij zich zelf. Daisy begon te praten:"B-bedankt..maar um..." Daisy begon rechtop te gaan staan en haalde haar handen van haar rode wangen afen begon recht in zijn ogen te kijken. "Ik wou je niet storen, echt niet! Ik zocht alleen dit boek, ik ben een trainor begrijp je. Deze tips zijn heel handig. Jij bent ook vast een trainor niet?" Ze wachte even op een antwoord maar ze schaamde zich zo erg dat ze snel zelf iets begon te zeggen. "Nouja het doet er niet toe, nogmaals sorry voor het storen ik leen het boek volgende week wel." Daisy pakte haar tas van de grond en liep snel naar de deur toe.

Daisy wurmde zich door de grote boekenkasten heen die gevuld waren met oude boeken. Ze was op weg naar de uitgang tot dat haar pols zachtjes werd vastgepakt. "Heb ik soms iets verkeerds gezegd?" Zei de jongen voorzichtig. Daisy draaide zich voorzichtig om en kalmeerde zichzelf. Ze keek de jongen aan en begon rustig te praten. "Nee, je hebt niks verkeerd gezegd." Ze lachte vriendelijk naar de jongen. "Ik ben het niet gewend om tegen jongens te praten, mijn ouders zijn heel streng." Deze keer begon Daisy zachtjes te lachen. Ze pakte zijn hand met haar beide handen vast en glimlachte weer naar de jongen. Ze liet los en vroeg of de jongen misschien iets wou gaan drinken. "Ik ken een leuk koffie tentje hier dichtbij." "Misschien kunnen we elkaar beter leren kennen, wat is je naam eigenlijk? Ik heet Daisy Jacobs." Zei ze met een brede glimlach die haar ogen deden glinsteren.

Het meisje schudde zijn hand. "Ja laten we gaan." Zei Daisy opgelucht, ze kon bijna niet geloven dat iemand met haar wou afspreken, iemand die zij zelf had uitgekozen. Ze kwamen uit de bibliotheek en liepen samen op de stoep van de straat, schouder aan schouder. Ze moest denken aan haar ouders, haar moeder had dit nooit goed gevonden, haar vader zou blij voor haar zijn omdat ze eindelijk iemand had gevonden. Ondanks alle strenge regels miste ze haar ouders die thuis in Laverre waren. Ze miste de geur en de sfeer van Laverre , die gezellige sfeer. Ze keek om haar heen, naar de grote gebouwen die haar zo klein lieten voelen. De sfeer hier was anders maar niet ongemakkelijk, ook al kende zij deze stad nog niet zo goed voelde zij zich hier op haar gemak. Ze keek naar Aethan die een kop langer was, ze vondt het helemaal niet eng om met een vreemdeling in een vreemde stad rond te lopen. Daisy genoot er optimaal van en haar gezicht begon te stralen, ze had zich in jaren niet zo vrij gevoeld. Daisy keek weer naar Aethan, ze keek naar zijn ogen die maar heen en weer bleven gaan. Daisy wou meer weten over deze jongen en begon te praten. "Dus, woon je in Lumiose?"

Daisy keek wat om zich heen terwijl de jongen praatte. Ze zag mensen over straat lopen, mensen die wat aan het eten waren bij gezellige kleine restaurantjes en kinderen die aan het spelen waren op straat. Ondanks de sombere gebouwen en de grijze lucht was het hier op zijn eigen manier toch gezellig. "Oh, ehh..tja." Daisy dacht bij zichzelf na. "Gelukkig niet? Slechte bevolking?!" Daisy had Lumiose zo nog niet gezien. "Nee ik woon in Laverre, of nouja woonde. Ik reis nu wat rond. Ik ben hier wel eens als kind geweest bij mijn tante." Daisy zag het terassje en pakte Aethan zijn arm. "Kom, je zal de koffie vast heerlijk vinden hier." Daisy liep snel naar een klein tafeltje die precies in de zon zat. "Mijn tante en ik dronken hier vaak wat thee." Daisy begon te grinniken. "Toen ik oud genoeg was mocht ik koffie drinken." Daisy keek naar Aethan, ze merkte op dat hij een paar blauwe plekken op zijn gezicht had, dit had ze nog niet gezien. Daisy begon zich nu iets minder te voelen. "Wat als hij bij team rocket zou horen, die gasten zijn meestal gevaarlijk. Daisy maakte zichzelf bang en dacht na. "Nee Aethan zou nooit bij team rocket kunnen horen." Ze keek weer om haar heen, ze moest zich vandaag vaak kalmeren. Lumiose was rustig op dit moment, Daisy haar ogen volgde de afgevallen bladeren van de bomen, die danste in de wind. Lumiose met haar witte gebouwen en drukke straten, het leek alsof er niks was veranderd. Daisy dacht aan Laverre, Lumiose en Laverre, 2 verschillende steden die totaal niet op elkaar leken. Daisy miste de natuur maar ze kon haar troost vinden bij de prachtige bomen die verspreid stonden over de straat. Daisy gaf een seintje aan de serveerder die toen naar hun tafeltje kwam aangelopen. "Wat mag het zijn?" "2 koffie alsjeblieft." Daisy keek Aethan recht in zijn ogen aan. "Hoe kom je aan die blauwe plekken? Er is toch niks erg gebeurd, hè?"

Daisy voelde zich opgelucht. ''Gelukkig hoort hij niet bij team rocket maar hebben ze een klein incident, nouja klein.'' Zoveel wist Daisy nou ook weer niet. Ze was opgelucht omdat Aethan niet gevaarlijk was maar de verkeerde mensen tegen kwam, ze kende Aethan nog maar net en om hem nu al te vertrouwen was riskant. Aethan was toch een wildvreemde die Daisy een paar minuten geleden had ontmoet, maar toch vertrouwde ze hem, hij voelde aan als een goede vriend die ze al laner kende dan vandaag. ''Oh wauw, echt?!'' Daisy klonk blij en lachte naar Aethan. ''Dan moeten we elkaar wel eens gezien hebben, dat kan niet anders. Als kind was ik vaak op straat aan het spelen met andere kinderen.'' Daisy dacht na over de kinderen. ''Toen had ik tenminste nog veel vrienden.'' Daisy slaakte een zucht maar begon weer vrolijk verder te praten. '''Toen ik eenmaal ouder werd kwam ik minder op straat, ik had veel schoolwerk en ik moest mijn ouders vaak helpen bij hun baan. Mijn ouders zijn dokters en verzorgen en verbeteren zieke of gewonde pokemon, ik hielp ze vaak. Zo ben ik ook gekomen aan Teamara.'' Daisy bracht Aethan zijn ogen onder de tafel en wijste naar haar tas, zo opende de tas voorzichtig en daar lag een jigglypuff zorgeloos te slapen.

Daisy keek naar de Growlithe die voor haar stond. "Hoi Emily." Zei ze tegen de pokémon. "Wat is ze mooi zeg." Daisy lachte naar de pokémon en aaide haar. "Teamara haat het om in haar pokeball te zitten, ze ligt liever in mijn tas te slapen of ik draag haar in mijn armen. Ze is heel erg nieuwschierig en koppig, gelukkig is ze niet zwaar." Daisy begon te lachen waardoor Teamara wakker werd. Teamara schrok van de pokémon die plots voor haar stond, ze begon kleine geluidjes te maken waardoor Daisy nog harder moest lachen. Daisy pakte haar op en legte haar op haar schoot. De serveerder kwam met 2 kopjes koffie aan. Daisy bedankte de serveerder en pakte Aethan zijn hand voor dat hij zijn kopje kon pakken. "Vertel me wat over jezelf, ik praat de hele tijd over mezelf. Daisy keek Aethan aandachtig aan, ze nam een klein slokje van de hete koffie en maakte een klein geluidje van vreugde. Voordat Aethan kon praten begon Daisy weer. "Heerlijke koffie! Je moet het echt even prober..." Voordat ze haar zin kom afmaken legde ze beide haar handen op haar mond. Ze begon te lachen en verontschuldigde zich. "Ik moet er vast uit zien als een idioot, sorry ga verder." Ze pakte zijn hand vast en liet die na een paar seconden weer los.

Daisy liet het witte kopje vol met koffie op de tafel rusten, ze liet snel het laatste beetje koffie door haar keel glijden zodat ze kon praten. "Ik reis rond, ik bezoek vele plekken om meer trainers te leren kennen." Daisy keek de jongen aan en trok haar mond weer open. "Zeg maar...wat wij nu doen." Daisy glimlachte naar de jongen en keek even snel naat Teamara die weer rustig lag te slapen. "Ik heb gekozen om naar Lumiose te gaan omdat ik het hier al een beetje ken."