in the Heat of the Night. [ TR quest ]

Een Potion stelen. Dat was toch net snoepgoed jatten, maar dan voor Pokémon? Nu was Ethan niet de beste dief, verre van, maar het was niet alsof hij niet eerder dingen gejat had. Ook al had hij in zijn verleden vooral mensen opgelicht, zo nu en dan had hij ook wel eens wat uit een winkel gestolen. De adrenaline kick die hij daarvan keek was in bepaalde opzichten zo veel beter dan wat hij voelde na succesvol iemand voor de gek gehouden te hebben, dat hij zo nu en dan het simpelweg niet had kunnen laten. Desondanks was Ethan eigenlijk best onhandig met dat soort dingen: De kans dat het mis ging was eigenlijk veel te groot bij hem, dus waagde hij het maar niet al te vaak. Maar dat betekende niet dat het niet ook heel vaak gewoon goed ging… Hij kon best een Potion stelen, dat was een eitje. Hij kon Avis gebruiken, haar een illusie laten creëren en dan met armen vol Potions het winkeltje weer uitlopen zonder ooit gezien te worden. Gewoon op klaarlichte dag. Lekker makkelijk. De winkeleigenaar zou pas weten wat hen overkomen was als Ethan al ver weg was, mét een stel Potions op zak. Wat was Avis toch eigenlijk handig. Haar krachten kwamen bij zo goed als alles dat Ethan moest doen voor Team Rocket ontzettend goed van pas en ze deed het nog graag ook. Hij had maar geluk met zo’n Pokémon. Hij had maar geluk dat hij een Zoroark had, en geen Smeargle of een Delibird of een andere sullige Pokémon. Er was een joch, een Grunt, net nieuw en al helemaal vol van zichzelf met een team vól nutteloze Pokémon. Een Magikarp én een Feebas. “Maar als ze evolueren zijn ze wel handig!” had hij ooit tegen Ethan gezegd toen de jongen het niet had kunnen laten er een opmerking over te maken. “Oh? Zorg jij er dan maar eens voor dat ze gaan trainen en sterker worden,” had de roodharige jongen teruggekaatst, waarop de ander stil geworden was. Ja, hoe trainde je zo’n Pokémon eigenlijk? De enige aanval die het kende was ‘Splash’, wat niks was. Je kon niet echt tegen wilde Pokémon vechten en het beest had de breincapaciteiten niet om echt mee te trainen. Hoe het anderen gelukt was de oranje vis te laten evolueren was voor Ethan maar een vraag, maar het antwoord interesseerde hem eigenlijk niet zo.

Maar goed. De jongen had de missie dus aangenomen, want what the hell, het leek hem makkelijk puntjes scoren bij de hogere rangen en dat kon hij wel gebruiken. Hij had er nog best wel zin in ook. Vandaar dus dat de jongen later die dag met een donkere sweater en een pet om zijn opvallende haar grotendeels te verbergen de Pokémart binnen stapte. Een belletje rinkelde toen hij op de deurmat stapte, maar de meneer achter de kassa was al bezig met een andere klant en keek dus niet echt op. Mooi zo. Ethan keek even om zich heen, op zoek naar waar alles stond en begin toen zigzaggend door de winkel te lopen. Zo nu en dan bleef hij even staan en deed hij alsof hij interesse had in een artikel, waarna hij het uiteindelijk toch maar weer terug zette en verder liep. Binnen vijf minuten had hij het rek met de Potions gevonden en boy oh boy waren het er veel. Met grote ogen keek hij naar alle verschillende soorten, verpakkingen en prijzen. Hij had nooit echt door gehad dat er zo veel verschillende Potions waren. Hij had zich eigenlijk vooral met bessen en veel bezoekjes aan de Pokémon Center wel gered en als hij een Potion nodig had, haalde hij die altijd op de Black Market… Er had echter niet bijgestaan wélke Potion hij moest stelen. Gewoon een Potion. De normale. En maar eentje. Eén? Dat was wel weinig… Nou ja, ze zouden waarschijnlijk al meer dan genoeg Potions hebben, maar alsnog.

“Kan je het vinden?”

Ethan’s schouders schoten omhoog toen hij de vraag hoorde, waarna hij wat geschokt opzij keek. Daar stond de man die eerder achter de toonbank had gestaan. Hij was oud en zag er écht uit als een lieve oude man. Zo’n schat. Met koekjes. ”Oh, uh, nou, ik ben wat spulletjes aan het halen voor een zieke vriendin van me, alleen ben ik haar boodschappen lijstje vergeten,” antwoordde de jongen, waarna hij met een schaapachtige grijns over zijn achterhoofd wreef. Pas nadat de woorden over zijn lippen gerold waren, realiseerde Ethan zich dat ze ergens eigenlijk wel klopten. Een vriendin—Allison. Ziek? Nou, als hij de verhalen mocht geloven, wél. Tegen hem was ze altijd vriendelijk geweest, een soort van, dus had hij ergens toch wel twijfels bij haar ‘duistere messed up kant’, maar ach. Niet iedereen was perfect. Of zo iets. Het kon hem eigenlijk niet zo veel schelen, zolang hij er maar niet onder zou lijden. Het enige dat niet klopte was dat hij zijn ‘boodschappen lijstje’ niet zozeer vergeten was, maar gewoon niet meegenomen had. Oh well, hij had het niet bij zich en daar ging het om.

“Ooh, aha. Ja, dat is altijd lastig, ja,” antwoordde de man met een vriendelijke glimlach. Hij kwam naast Ethan staan, vouwde zijn handen achter zijn rug in elkaar en keek met een tevreden blik naar het rek Potions voor hen. “Wellicht kan ik je helpen? De Potions die wij hebben verschillen in effectiviteit, wat betekend dat voor een hoger level, een effectievere Potion nodig is, omdat de Pokémon veel meer energie heeft, maar dus ook veel meer energie kan verliezen.” Wow. Vriendelijk. Ethan bracht even zijn hand naar zijn kin terwijl hij fronsend nadacht. “Eh, een Flygon,” antwoordde hij, waarna hij naar de man keek, “maar ze wilde een specifieke. Ze is nogal, uh, stipt met dat soort dingen, dus ik denk dat ik ’t risico liever niet wil nemen door maar gewoon iets mee te nemen. Ik kan altijd later nog terug komen!” De man lachte vriendelijk en knikte. “Dat is inderdaad waar, en gelukkig maar. Succes met de rest van je boodschappen. Als je iets niet kunt vinden of vragen hebt: Ik sta achter de toonbank!” Ethan glimlachte dankbaar naar de man, waarna de oude medewerker zich omdraaide en terug naar de kassa liep. Zodra de man hem niet meer kon zien, was de lach om Ethan’s lippen in een grimas veranderd. Hmpf.

Hij vertrok enkele minuten later met een Snickers reep, een tijdschrift en een Antidote. Eenmaal buiten bleef hij even stilstaan en keek hij om zich heen, op zoek naar camera’s of iets in die richting. Hij vond er eentje, die om de zoveel tijd een kwartslag draaide. Een oud exemplaar dat eigenlijk meer voor de dreiging was dan dat het nuttig was, dacht Ethan. Hij keek nog even om naar de deur, maar hij hoefde niet lang te kijken om al door te hebben dat het aardig makkelijk was het slot te kraken en binnen te komen. Niks dat hij niet eerder gedaan had, dus. Mooi zo. De jongen had binnen ook al om zich heen gekeken voor camera’s en had in twee van de hoeken twee apparaten zien hangen, maar waarschijnlijk kon hij die wel tijdelijk uitschakelen.

De jongen had namelijk besloten deze missie helemaal in zijn uppie te doen. Geen Avis, geen illusies. Het was makkelijk en het ging snel, maar het was wel minder leuk. Deze keer wilde Ethan de echte rush van gepakt of niet gepakt worden voelen. Hij wilde weer eens een missie uitvoeren om de ‘goeie oude’ manier. Voor de lol. Want stelen en mensen bedriegen was wat Ethan als ‘lol’ beschouwde, voor een of andere reden.

Die nacht keerde de jongen terug, gekleed in een donkergrijze jogging-achtige broek en verder alles zwart. Hij had zijn haar deze keer onder een zwarte muts verstopt. Geduldig wachtte de jongen af tot de camera buiten weer zou draaien terwijl hij ondertussen zijn omgeving in de gaten hield. Het was tamelijk rustig, met geen mensen over straat en vrijwel geen auto’s die langs reden. Dat mocht ook wel, want het was half drie ’s nachts.

Toen de camera eindelijk draaide, haastte Ethan zich direct naar het gebouw. Hij had een plattegrond van het gebouw gekregen bij het missie verslag en had daarin gezien dat de elektriciteitsdraden op één punt boven de grond uit kwamen voordat ze het gebouw ingingen. Dus, om van de beveiligingscamera’s binnen af te komen, moest hij gewoon de draden doorknippen of iets. Hij had, na enige research, ontdekt dat het beveiligingssysteem niet aan deze draden gekoppeld was, maar ook daarvoor had Ethan een dingetje. Het duurde niet lang voordat hij de draden gevonden had. Ze waren natuurlijk afgedekt, maar met licht geweld en enige moeite wist Ethan toch bij ze te komen. Met zijn veels te zware tang knipte hij uiteindelijk de drie draden door, waarna hij opstond en zich naar de voorkant van het gebouw haastte.

Eenmaal daar aangekomen ging hij op zijn hurken zitten en haalde hij zijn telefoon uit zijn zak. Hij had na heel lief vragen een app van een van zijn collega’s gekregen om het alarm systeem te hacken, want alles zou natuurlijk voor niks zijn als hij uiteindelijk gesnapt zou worden door een sullig alarm. Zijn collega had hem uitgelegd hoe hij de app moest gebruiken en hoe hij door op bepaalde dingen te klikken het alarm kon dempen, zodat het niet af zou gaan en ook geen melding zou maken. Met die nieuwe, draadloze alarm systemen die in vele winkels en huizen geïnstalleerd werd, was dat blijkbaar nog makkelijker. Eerlijk gezegd wist Ethan niet zo veel van alarm systemen af: Hij had het er altijd maar op gewaagd om vóór de politie weer weg te zijn. Dit keer wilde de jongen echter geen risico’s nemen. Nope, hij zou wel moeilijk doen met apps en hacken en radio waves onderdrukken. Of zo. Hij had nog steeds geen idee hoe het werkte, maar hij moest die en deze knop indrukken en deze code intoetsen en dan was het blijkbaar goed. Nou, Ethan hoopte maar dat de ander gelijk had.

Hij stopte zijn telefoon weer weg en haalde zijn ‘inbrekers-kit’ tevoorschijn. Met de speciale speldjes begon hij in de deur te prutsen terwijl hij om de zoveel tijd naar de beveiligingscamera keek. Hij was in de tijd dat Ethan het alarm gehackt had één keer gedraaid, dus hij had nog twee draaien over. Dat moest lukken. En ja hoor, binnen een record-tijd hoorde hij de zachte klik van het slot dat open ging. Direct sprong de jongen overeind en trok hij de deur open. Hij glipte naar binnen, trok de deur weer achter zich dicht. Een korte blik richting de beveiligingscamera’s vertelde hem dat ze inderdaad uitgeschakeld waren. Mooi zo. Met brede stappen en een grijns van adrenaline om zijn lippen liep de jongen richting het rek van de Potions, waar hij net als eerder die dag stil bleef staan om even te kijken. Dit keer zou hij echter niet vertrekken zonder een van de middeltjes. Hij haalde zijn rugtas van zijn rug, ritste het ding open en begon van elke Potion die er was eentje in zijn tas te gooien. En toen nog een. En toen nog een, tot zijn tas te vol zat om er nog meer bij te proppen. Hij wist wel dat er maar om één gevraagd werd, maar het was nu zo makkelijk gewoon de hele zooi mee te nemen, waarom zou hij dat dan niet gelijk doen? En als Allison het niet wilde, kon hij ze zelf gebruiken of ze weer doorverkopen. Hoe hij er ook naar keek, het was niet mis voor hem om met wat meer dan gepland aan te komen.

Met een tevreden, iets wat trillende zucht liep de jongen vervolgens weer richting de deur en glipte hij weer naar buiten. Eenmaal buiten, in de koude lucht en onder een bewolkte hemel, haalde de jongen zijn telefoon weer uit zijn zak om de blokkade op het alarm systeem weer op te heffen. Goed. Gelukt~