{open} get up

<sub>Het was kouder geworden. Op de meeste plaatsen in Kalos was het nog zonnig en warm, maar vandaag in Lumiose City was het bewolkt. Regenwolken hingen dreigend boven de stad en lieten een grimmige sfeer achter. James had zich teruggetrokken in een verlaten cafeetje ergens in een uithoek van de stad. Hij staarde naar zijn kop  latte macchiato die inmiddels koud geworden was. Af en toe gingen zijn ogen naar de baby Espurr die op de stoel voor hem zat en met een pokeball aan het spelen was. Hij rolde hem over het oppervlakte van de stoel en stak hem zo nu en dan in zijn mond om er aan te knagen. James zijn ogen gingen weer naar zijn koude koffie. Hij wilde helemaal geen pokémon, en toch had hij er eentje. Als hij had geweten dat zo'n vreemd wezen uit het ei gekomen was had hij hem nooit van zijn leven aangenomen van het oude koppel. Maar goed, hij kon niet meer terug nu. Hij kon ook niet blijven dolen op het verleden. Hij moest in het heden blijven. En dat betekende één ding. Af komen van dit wezentje. De man achter de bar liet met veel geweld een pint uit zijn hand vallen die met veel lawaai uit elkaar spatte op de grond. James zijn ogen gingen terug naar de Espurr, die het geluid niet eens opgemerkt had. Hij was te druk bezig met zijn pokeball. Zuchtend haalde James wat geld uit zijn zak en legde die half onder het kopje koude koffie. Hij stond op en pakte de Espurr in zijn armen die met de pokeball in zijn mond omhoog keek naar zijn trainer. Hij nam zijn tas mee en liep naar buiten. Onoplettend sloeg hij links af en liep onbedoeld een achterbuurt in.

Na ongeveer een kwartier begon zijn Espurr onrustig in zijn armen te bewegen. Hij pakte met zijn handjes de pokeball uit zijn mond en liet hem vallen. Meteen geïrriteerd bukte James om hem op te pakken met een zucht. "Verdorie, als je hem telkens laat vallen dan stop ik hem weer in me tas hoor". Mopperde hij. Espurr zijn grote, maanvormige ogen staarde afwezig in de verte. James gromde. Wat een verassing, hij had weer een van die vreemde momenten dat hij gewoon niets anders deed dan staren. Stom beest. Hij hield hem de verkleinde pokeball voor maar Espurr reageerde niet. Hij besloot het voorwerp maar terug te stoppen in zijn tas en het maar zo te laten. Hij ging niet wachten tot Espurr klaar was met zijn spirituele momentje. Toen hij op keek zag hij dat een stel ongure types een hoek om sloegen en zijn kant op kwamen. Zo kalm mogelijk keek James om zich heen. Overal waar hij keek zag hij ongure figuren zitten of staan. Alles beter dan het naderende stel. Hij sloeg de straat over en ging aan de overkant lopen. Espurr volgde hun met wantrouwige ogen. James sloeg er geen acht op en liep zo snel mogelijk door. Hoe sneller hij hier weg was, hoe beter. Vanuit een zijstraat verscheen een man die recht voor hem de straat op stapte en stopte. Hij was iets groter dan James en rook smerig. Espurr staarde onverschrokken omhoog naar de man. Hij trok een mes en zei kil "Geld, juwelen, nu". James reageerde in eerste instantie niet. Te verstijfd om wat te doen staarde hij dom naar de man. De man hief het lemmet van het zakmes omhoog dichter naar James gezicht en zei met dreigende klem "Nu, of ik kleur de straat rood met je bloed". Het begon tot James door te dringen. Hij deed een klein stapje achteruit en gooide zijn tas van zijn schouder op de grond voor de man. Hij bukte toen de man een gebaar maakte met zijn mes. Hij zette Espurr afwezig op de grond en doorzocht zijn tas naar zijn portemonnee. Er zat, hooguit, twintig euro in. Hij was zelf ook zo blut als wat. En juwelen .. Hij gaf de man zijn portemonnee en begon met het afdoen van zijn horloge. Ook dat overhandigde hij. "Meer heb ik niet" Zei hij zo beheerst mogelijk. De man geloofde hem niet. "Hmpf, kom op met dat geld zeg ik je, of ik vermoord je!" Hij begon duidelijk in paniek te raken toen hij om zich heen keek. Is hij .. high? Vroeg James zich af. Toen hij geen aanstalten maakte schoot de man naar voren met zijn mes. James wilde zich verweren maar had niets om zich te mee te verweren. Met een vreemde tik ketste het zakmes af en viel op de grond. De man knipperde heel erg verbaasd en griste snel het mes van de straat. Nogmaals probeerde hij het. Het mes ketste weer af, maar schampte wel James schouder. Hij slaakte een grom en greep zijn tas. Oh, hij was zó weg hier! De man, die zijn hoofd er niet om kon draaien dat zijn mes zojuist afgekaatst was door iets, keek om zich heen alsof hij geesten zag. "Toverij! Zeg ik je! Toverij!". Hij klonk nu definitief in paniek. Wat het mes ook afgekaatst had, zelfs James stond er niet echt bij stil. Hij wilde zijn Espurr grijpen, die nog steeds op dezelfde plek stond, tot hij besefte dat die recht naar de man staarde. Zijn ogen gloeide en hij had zijn oortjes een beetje opgeheven. De man pakte zijn mes sterker vast en wilde weer toeslaan. In de auto die naast hen stond verschenen kleine breukjes in de ramen. De man had besloten dat het genoeg was geweest. Hij pakte de portemonnee en het horloge, stak die in zijn zak, en zette het op een lopen. Beduusd bleef James op de straat zitten. Zijn baby Espurr draaide zich om. Hij verschool de binnenkant van zijn oren weer dicht tegen zijn schedel. Zijn oogjes stopte met gloeien en hij keek omhoog naar James. Die trok zijn tas tegen zich aan en pakte de Espurr op. Allemaal mooi en zo, maar hij was hier weg! Voor hij nogmaals overvallen werd, ditmaal door iemand die niet high was en wat sterker op zijn benen stond.

Hij begon te rennen terwijl hij zijn baby Espurr stevig tegen zich aan drukte. Hij rende het hele stuk door, tot hij weer in een deel van de stad was die niet vol zat met crackheads en drugdealers. Hij keek geen enkel moment achterom. Hij sloeg een steeg in die naar de hoofdstraat leidde. Met een spectaculaire klap knalde hij tegen iemand aan en viel hij voorover. Zijn Espurr kwam pijnlijk op de straat neer en rolde een eindje weg. Toen hij tot stilstand kwam keek de pokemon om zich heen en begon toen een geluid te slaken die het midden hield tussen gehuil en gesnik, terwijl hij zijn pijnlijke armpje vasthield. James kwam tot een zittende houding met eveneens een pijnlijke arm. "Het spijt me". Zei hij niet echt gemeend tegen de persoon waar hij zojuist tegen gebotst was. Hij keek omhoog en maakte oogcontact.

{ Aller eerste post voor James Collingwood</sub>

_{James zijn ogen schoten naar zijn huilende Espurr. Dit was tot nu toe het aller eerste geluid wat hij hem had horen maken. Hij wist niet waarom, maar hij zei nou nooit iets. Nooit. Dat was ook wel verfrissend, maar aan de ene kant ook enorm saai. Als hij wat  zei tegen hem reageerde hij nooit. Hij pakte hem bij hem om te zorgen dat het huilen op zou houden en keek weer omhoog naar de man waar hij tegen aan gebotst was. Het eerste wat in hem op kwam was Gatver, wat een creep. Hij had enorm doordringende ogen, om nog maar te zwijgen over die beheerst kalme toon. O nee, hij ging niet weer overvallen worden. "Gaat dat jou wat aan?". Zei hij met zijn hervonden stem terwijl hij overeind kwam. James wiegde de Espurr een beetje schaapachtig heen en weer om hem stil te krijgen. Shit, wist hij veel van pokemon. Laat staan de baby's! James wierp één blik naar de sterke kaken van de Ratticate die bij hem stond. Zijn pokédex piepte wild in zijn tas maar hij negeerde hem. "Als je geld wilt, ik heb niets, oké?". Besloot hij om maar even duidelijk te maken. Hij had een huilende baby pokémon en geen wapen om zich te verdedigen. Na wat er net gebeurt was voelde hij zich in alle staten.}