Surfing All Day

Met gemengde gevoelens keek hij richting het ver verwijderde eiland waar de tweede gym gelokaliseerd zat met volgens diverse geruchten een Machoke en Hariyama, twee wel bekende Fghting type Pokémon. Het waren beruchte vechtersbazen, gezien Machoke zelf al sterk gebouwd was en zelfs zijn bloedvaten uitstaken onder zijn huid en hij bovendien beschikte over vlijmscherpe hoektanden. Dat laatste was iets waar men amper rekening mee hield, gezien de aandacht vooral werd getrokken door hun intimiderende bouw. Dan was er nog Hariyama welk zeer zwaar gebouwd en beschikte over twee handen die beschermd werden door een flinke vetlaag om zich optimaal te kunnen beschermen en klappen dus op te vangen. Natuurlijk was de nadeel eraan dat ze zich trager konden voortbewegen door hun flinke gewicht en hun vrij kleine voeten, dus daar zou hij in het gymgevecht rekening mee moeten gaan houden. Het was al eigenlijk vrij vreemd voor hem dat hij weer een gym wilde gaan uitdagen, zeker na zijn ervaring met de eerste, gezien het eerder gebaseerd leek te zijn op het feit dat de mens commando’s uitsprak en de Pokémon deze moest uitvoeren. Persoonlijk vond hij dat nergens op slaan, maar na zijn ervaringen in Kalos en vooral die met zijn beruchte vijand wilde hij iets hebben om de kracht van zijn team te testen. Buiten het overleven in de wildernis leek dit hem een redelijke test, maar ditmaal zou hij zichzelf ook betrekken in de strijd, fysiek. Het was natuurlijk niet heel ‘normaal’, maar het ging zeker niet tegen de regels in, dus waarom dan ook niet? De band tussen de mens en ‘zijn’ Pokémon werd immers op de proef gesteld. Averill liet een diepe zucht horen, voordat hij zich keerde tot de vier Pokemon die vastberaden naar hem keken, hoewel waarschijnlijk maar twee van hen daadwerkelijk mochten vechten. Er was zelfs een kans dat hij het maar met één Pokémon zou doen en dat was waarschijnlijk Elapi, gezien de fysieke Fighting type aanvallen niet veel effect op de deels Flying type hadden en bovendien verlaagde hij de aanvalskracht van de tegenstander door zijn eigenschap. De ander die hij wilde gebruiken was Macro en haar jong, gezien ze hem enkele dagen geleden nogal had opgedrongen om haar uit te kiezen voor het gymgevecht om hem een dienst te kunnen bewijzen. “Tijd om te gaan,” sprak hij met een glimlach en keek elke Pokémon recht aan, waarna hij twee van de menigte gedwongen tijdelijk moest opsluiten in hun Pokéball. Kort keek hij naar de twee glimmende bolvormige objecten, voordat hij ze tijdelijk opborg en richting de roodkleurige Gyarados keek. Rhino kon eenmaal slecht tegen water en Macro was niet toe in staat om te zwemmen, dus veel keus had hij niet. Inmiddels liep hij maar op de Gyarados af die met een instemmend grom zijn nek naar de grond bracht, zodat hij met een eenvoudige sprong op zijn nek terecht wist te komen. Dankbaar klopte hij al met zijn hand tegen de sterke laag schubben van Elapi, die spoedig zijn kop weer omhoog hief, zodat hij enkele meters boven de grond zat. Het was wennen dat hij niet zich vastklemde aan de wat zachter aanvoelende Dragonite, maar ze zouden dan ook de zee moeten doorkruizen en daar was de Gyarados geschikter voor als Water type dan Agami. Met een flinke mep met zijn gespierde staart wierp hij zichzelf in de golven en wist binnen enkele tellen de ondiepe wateren in te ruilen voor het diepere waarin hij zijn lichaam vrijer kon bewegen. Dit was al flink wat beter. De Dragonite vertrok echter pas op dat moment, maar ze was ook flink wat sneller dan de zwemmende Gyarados en vloog met een groep Wingull vlak voor hen door de lucht. Het was een prachtig gezicht om haar zichzelf te zien vermaken onder de warme zonnestralen en de lichtblauwe hemel waar daadwerkelijk geen wolkje op zat. Het was een perfecte zomerse dag indien de temperatuur hoger lag, want er zat een flinke noorderwind wat het gevoelstemperatuur deed kelderen. Het scheelde dat hij zijn uniform aan had en niet zijn reguliere kledij. Gelukkig maakte dat niets uit voor zijn twee Pokémon die beide zelfs de tijd namen zich te vermaken op zee, voordat ze bij het eiland aan zouden komen. Ergens baarde deze zorgeloosheid hem zorgen, maar waarom zou hij nerveus moeten zijn voor iets wat nog niet gaande was? Het was verspilde energie. Steeds meer Pokémon verschenen vlak naast hen, van een groep Wailmer tot een schim van de elegante Gorebyss die in de stroming zaten die de Gyarados om zich heen liet verschijnen. Het deed hem denken aan toen hij in Kalos aankwam op wat men een ‘boot’ noemde. Ook toen zwommen er Pokémon mee die de stroming geweldig vonden om in te spelen. Het voelde heel kalmerend aan, wegens de goede sfeer die er hing en sneller dan verwacht bereikte ze de kust van Dewford Town. Agami was inmiddels al geland en zat al op het strand hen af te wachten met haar poten over elkaar geklemd. Dat was al het teken dat ze degelijk kalm was, maar duidelijk er naar streefde dat ze de gym zo snel mogelijk zouden uitdagen. De hint was ook duidelijk voor de Gyarados die sneller zwom en tussen de zwakke neerslaande golf tot een halt kwam en zijn nek voorover boog, zodat Averill er gemakkelijk vanaf kon glijden. Met een grom bedankte hij hem en deze brulde triomfantelijk naar hem en sloeg zelfs daarbij de krachtige vinnen rond zijn kop heen-en weer. “Tijd voor de rest,” Met een zwaai klapte de twee Pokéball’s open en verschenen zowel Rhino als Macro met een brul, voordat ze hem afwachtend aankeken met een vurige blik in hun ogen. Vanaf dit punt was het menens en zouden ze het territorium van de tweede gymleider betreden, dus moesten ze paraat zijn om direct over te gaan in de aanval. Maar goed, hij moest daarvoor eerst het gebouw vinden, maar na kort om zich heen gekeken te hebben zag hij een uittorende gebouw met donker gekleurde ramen waar bij de ingang het typerende bord zat die vermeldde dat het een gymgebouw was. Het lag dus tamelijk dichtbij het strand, maar van wat hij op zee gezien had stelde het eiland niet veel voor; het was voornamelijk rotsachtig terrein, omringd door een strand en veel meer dan dat was er niet. Wel rook hij enkele Pokémon die hem volledig onbekend waren, maar dat viel te verwachten op een afgezonderd gebied, zoals een eiland. Echter lag de prioriteit bij de gym en stak hij energiek zijn vuist de lucht in, gevolgd door het luide instemmende gegrom van de vier Pokémon die hem elk op de voet volgde. Het was ergens onwennig dat hij ineens werd omringd door vier Pokémon in tegenstelling tot de keer bij de eerste gym toen hij enkel Agami aan zijn zijde had.

Vastberaden liep hij naar de gym toe, maar werd zijn weg spoedig geblokkeerd door een jonge dame die kort van stuk was en niet ouder dan hem kon zijn, die zich behoorlijk scheen te schamen over iets. Haar wangen waren fel rood gekleurd en gezien ze zo snel op zijn aanwezigheid had gereageerd leek het erop dat dit niet de eerste keer was dat er iets gebeurd was. “Gaa-” ‘Sorry!’ sprak ze luid, waarna ze hem vanonder haar lange, blonde haren aankeek, ‘De gymleider is weer aan het surfen met zijn Hariyama, en het kan uren duren, voordat hij weer terug is. Het spijt me!’ Haar stem was flink omhoog geschoten van angst en dat was iets wat vooral Rhino en Elapi niet fijn vonden. De twee deden ook hun best om haar niet blindelings aan te vallen door haar zwakke houding en hun trauma’s van mensen en onbekende omgevingen. Gelukkig bleef het enkel bij zacht gegrom bij de twee en schonk Macro de twee een dodelijke blik, gezamenlijk met haar jong waardoor de twee zich met enige tegenzin bedaarde en wat kalmer naar de mens keken. “Geeft niet, we zullen hem anders bezoeken,” antwoordde hij kalm en gaf haar een bemoedigende schouderklop wat degelijk scheen te helpen. Ze keek wat vrolijker uit haar diepblauwe ogen, maar scheen niet geheel overtuigt te zijn door zijn woorden. “Is jouw schuld echt niet hoor, dus.. kikker wat op,” Ze keek hem wat wantrouwend aan, maar glimlachte zwakjes en snelde na het mompelen van een kort bedankje de gym weer in. Een vlaag van haar geur vloog zijn kant op en direct rook hij de geur van een ander persoon erin wat zeker die van de gymleider moest zijn geweest. Dee hing bij nader inzien ook vrij sterk rond de kust, maar door de sterke zeewind kon hij de geur onmogelijk de zee op volgen en daarbuiten wist hij enkel dat ‘surfen’ het staan op een houten plank was, meebewegend met de golven. Zelfs over de gymleider zelf wist hij vrij weinig. Het scheen een zoekactie te worden, dus keerde hij zich al om naar Agami en commandeerde al grommend dat ze naar een mens moest zoeken die op een houten plank stond rond de kust. Met een knik wapperde ze met haar vleugels en vloo vervolgens het luchtruim in, terwijl ze hen vier op het strand achterliet. Voorlopig moesten ze de boel maar afwachten, dus kon hij net zo goed de drie verwennen door ze naar de Pokémon Center te brengen. Daar was hij namelijk de hele dag niet naar toe geweest en vlak voor een strijd leek hem dat wel verstandig. “Dan gaan we even naar de Pokémon Center, kunnen jullie op krachten komen,” Niet iedereen reageerde er enthousiast op, gezien enkel Elapi en Rhino instemmend knikte. De Kangaskhan en haar jong hadden er amper behoefte aan en snoof verontwaardigd richting het witte gebouw met het felrode dak erop. Dit moest de eerste keer zijn dat Macro iets scheen te weigeren, maar waarom was nog maar de vraag. Kwam het doordat ze in het wild was opgegroeid? Hij wilde haar zeker niet gaan dwingen om zich te laten behandelen, maar ze moest het besef krijgen dat ze daar haar niets zouden aan doen. Hij besloot maar haar Pokéball naar haar toe te reiken, gezien ze in het object minder last zou hebben van de invloeden van buitenaf en ze sowieso daarin moest zitten wilde ze optimaal behandeld wilde worden. Bedenkelijk keek ze naar het object, maar voordat ze haar keuze gemaakt scheen te hebben was de Dragonite weer hun kant op komen vliegen en stak ze haar poot de Noordelijke richting op. Zonder op hen te wachten vloog ze direct terug naar de plek wat ze zonet aan gewezen had. Averill hield echter zijn kijkers op de bruine Pokémon gericht en verborg met een glimlach het voorwerp weer op. Het maakte op dit moment niets uit, maar wel na dat gymgevecht, wanneer ze toch schade had opgelopen. Met zijn rug eer naar haar toegekeerd nam hij direct een sprintje, maar haalde Elapi hem als enige in. De twee andere waren wat trager door hun gewicht en lichaamsbouw. Uiteindelijk bereikte ze het strand en landde Agami vlak voor hem en wenkte met haar kop richting een half naakte, gespierde soortgenoot met felblauw haar die op een houten plank met kunstmatige stoffen scheen te staan. De kerel kraamde vrolijke geluiden uit, terwijl hij continu zijn evenwicht behield op het voorwerp en zich een weg baande langs de golven. Averill volgde hem aandachtig met zijn ogen en snoof diens geur op en hoewel de wind tegenwerkte dacht hij de geur te herkennen. Dit was dus de gymleider. Het vreemde was dat deze niet in zijn eigen gym zat, maar besloot te ‘surfen’. Hij besloot allereerst diens aandacht te trekken, maar om met zulke zeewind te schreeuwen of te grommen zou niet goed uit werken. Wat als hij nou op Elapi klom en naar hem toe liet zwemmen, zodat hij kon vragen om een gymgevecht? Een paar uur wachten op een uitdaging wat de vorige keer amper een uur duurde leek hem geen probleem te zijn. Spoedig gebaarde hij naar de Gyarados om zijn kop te laten zakken, zodat hij weer op dies nek kon plaatsnemen en tikte tegen zijn dikke laag schubben als teken om te vertrekken.

Direct trotseerde de Pokémon de flinke golven en wist hij al zwemmend de gymleider te benaderen toen deze een golf achter zich had gelaten en op de plank lag. “Gegroet!” begroette hij hem luid en stak zijn hand op, terwijl de rode Gyarados stevig zijn kaken op elkaar klemde om Averill’s soortgenoot niet aan te vallen. De gymleider draaide zijn gezicht verrast naar hem om, schrok direct door de shiny Gyarados, maar wist snel te kalmeren door het zien van de knul die bovenop de Pokémon zat. ‘Yo, what’s up?’ reageerde hij, waarop Averill enkel een vermoeden had wat hij zonet gezegd had. “Ik wil graag je gym uitdagen,” Een frons verscheen op zijn gezicht, waarna zijn ogen plotseling straalde. ‘Prima, knul. Als jij zwemmend de kust sneller bereikt zonder de hulp van je Pokémon dan ik, dan mag je mij direct uitdagen. Deal?’ De man sprak op een vreemde manier, maar zijn boodschap kwam degelijk over en was zelfs interessant te noemen. Deze uitdaging sloeg hij zeker niet af en met een knik stemde hij in om vervolgens met een flinke sprong zich af te zetten van Elapi’s kop en vlak naast de gymleider in het water te plonzen. Zo snel als hij kon kwam hij weer boven water, maar zakte helaas zijn overeind staande haar. “Tel naar af, zou ik zeggen!” Dit zou hij zeker kunnen winnen, gezien hij degelijk goed kon zwemmen en dat stuk naar de kust niet betrekkelijk lang was. ‘3, 2, 1… Ga!’ De gymleider begon direct te peddelen met zij armen langs zijn plank, proberend op een golf te komen, terwijl Averill de borstcrawl uitvoerde. De shiny Gyarados volgde de twee onderdanig, maar was nog aardig perplex door de acties van de twee mensen. Al spoedig wist de gymleider een golf te vinden en nam zijn snelheid daarmee flink toe, waardoor Averill meer kracht in zijn armen moest zetten om vooruit te komen in het zeewater. Hij wist echter vrij gemakkelijk de kust eerder te bereiken en stond dus triomfantelijk op het strand. “Gewonnen!” bracht hij trots uit, terwijl de gymleider verrast op keek en het laatste stuk op rustige tempo aflegde. De ander scheen zeer verrast te zijn en hij rustte zijn hand op zijn schouder met bewondering in zijn ogen. ‘Het is een tijdje geleden dat er iemand sneller dan ik was, maar… Een uitdaging heb je. Zie je zo,’ En met die woorden liet hij hem weer los en liep het gymgebouw via de achterzijde in. Dat ging verassend… makkelijk? Weer keek hij zijn Pokémon aan, waaronder ook Elapi viel en wenkte ze richting het uittorende gymgebouw. “We kunnen dit,” sprak hij luid, waarop de rest instemmend gromde, luider dan de vorige keer. Enigszins nerveus liep hij het gebouw in, maar viel het hem direct op dat het er betrekkelijk donker was. Met zijn ogen kon hij enkel vreemde mechanische voorwerpen onderscheiden die tevens naar kunststof en metaal roken. Op zijn hoede stapte hij de ruimte in en plotseling schoten de lampen in de gang naast hem licht. Hmm, dat was aardig vreemd. Na een stap richting de gang verzet te hebben ging het licht echter weer uit. Hij besloot maar iets uit te proberen; hij nam weer een stap terug en keek naar de grond onder zich welk een gigantische rode plaat leek te zijn. Dat verklaarde al vrij veel. Aandachtig nam hij de opbouw en voorwerpen in de gang tot zich op en stapte vervolgens de gang in met de vier Pokémon in een rij achter elkaar achter hem aan. “Wees voorzichtig,” sprak hij hen zacht grommend toe over zijn schouder, terwijl hij kalm de gang door liep. Bij het zien van een kastvormige schim sloeg hij direct rechtsaf, wetend dat het een hoek was. Hij vervolgde zijn weg en maakte een tweede afslag naar rechts en wist weer in een wat bredere gang te belanden waar dezelfde plaat zat. Zonder op de plaat te staan merkte hij al de duistere weer op die langer leek te zijn dan de vorige. De vorige was gemakkelijk om te onthouden, maar toen hij op de plaat stond en het licht daar aan ging werd het hem duidelijk dat hij hier minder geluk zou hebben. Hiervoor had hij de hulp van Elapi nodig, juist wegens zijn behoorlijke lichaamslengte. Averill keek over zijn schouder om naar de Gyarados die al grommend een conversatie met Rhino scheen te hebben, maar duidelijk staakte toen hij een blik op hem had geworpen. “Wil je jouw staart zo lang mogelijk op de plaat laten rusten, terwijl de rest de gang door loopt?” Elapi knikte gehoorzaam, waarna hij de gang in liep met de resterende drie Pokémon achter hem aan. Direct rustte de Pokémon zijn gespierde staart tegen het plaat aan en ging het licht in de ruimte aan, waardoor Averill zichzelf nog net voor een knal tegen een kast wist te behoeden. Om eerlijk te zijn was het interieur hem nog vreemd, maar wat ze gemeen hadden was dat er een soort regulatie leek te zijn in gewicht, alsof het voor kracht training was. Meer kon hij er niet uit halen, maar dat was ook niet van belang. Met de hele stoet achter hem sloeg hij ditmaal weer enkele keren rechtsaf totdat hij abrupt stopte. Als hij nog verder zou gaan dan dit punt zou Elapi hem al helemaal niet meer kunnen vinden. “Kom maar,” riep hij luid, en direct ging het licht uit. Vanaf dit punt kon hij ook gemakkelijk de volgende brede gang vinden, die lag verderop. Het geluid van neervallende zware voorwerpen weerklonk vlak achter hem, gevolgd door een reeks woeste grommen van Elapi die zijn tanden erin scheen te zetten. Zonder een commando stapte Macro op hem af en deelde een felle tik met haar klauw uit, waardoor hij bedaarde. Dat ging niet bepaald naar wens, maar ze waren er bijna, gezien de geur van de gymleider sterker werd. Na enkele passen stonden ze namelijk weer in de brede gang en keek hij naar de waarschijnlijk laatste en derde zijgangetje welk groter was en duidelijk meerdere bochten had dan de vorige twee. Hiervoor kon hij beter Elapi net meer op dezelfde manier gebruiken, gezien het degelijk heel moest blijven en de Gyarados dus slecht was in het maken van bochten, zoals zonet werd bewezen. Als hij dus geen Pokémon kon gebruiken, dan kon hij zeker over aan op een voorwerp. Direct keek hij om zich heen en zocht naar iets wat zwaar genoeg zou zijn en merkte al snel een stok op met twee metalen ronde voorwerpen aan beide uiteinden op. Perfect. De jongen liep naar het voorwerp toe en nadat hij deze had opgetild viel het hem pas op dat het zwaarder was dan hij verwacht had. Ach, het dragen ervan verging hem echter gemakkelijk en hij plaatste het voorwerp op de plaat. Direct sprong het licht in de gang aan en voldaan liep hij deze in, maar niet zonder Elapi een waarschuwende blik te geven. De Gyarados zou beter moeten letten op hoe hij zijn enorme lichaam bewoog.

Met de rest achter hem aan liep hij zonder enige moeite door de ruimte, eveneens bezaaid vol vreemde apparatuur en metalen voorwerpen. Na enkele keren een bocht te hebben gemaakt stond hij weer in de brede gang met dezelfde felrode plaat voor zich. Ditmaal zocht hij naar een vierde gang, maar zoals verwacht was die er niet, enkel een ruimte vlak voor hem. Vastberaden liep hij naar de plaat toe en plaatste zijn gewicht erop, waarna het licht direct aan schoot en een ronde ruimte zichtbaar werd. Het was bezaaid met meerdere apparatuur waar een soort plaat onder zat wat niet heel geschikt leek om op te liggen, maar juist om te.. rennen? Het was maar een gok. Zijn blik gleed echter naar de heen-en weer hippende gymleider die buiten zijn natte haar verder heel verzorgd uit leek, alsof hij niet zonet nog in zee was geweest. In tegenstelling tot hem die nog doorweekt was. ‘Zo, je bent er. Nou, welkom in de gym… Wat is je naam, gozer?’ Wat betekende ‘gozer’ nou weer? Averill negeerde het verder en keek de ander met een beleefde glimlach aan. “Averill,” stelde hij zich voor, waarna de ander al grijnzend knikte en wat naar achteren stapte, zodat er meer ruimte tussen hen was. ‘Alicia, we hebben een uitdager!’ riep hij luid, waarna de dame van eerder verscheen vanachter een toestel en onder het zweet verrast naar hem keek. “Het was me gelukt,” bracht hij al geamuseerd uit, waarop ze hem verrast aanstaarde, maar vervolgens tevreden knikte. ‘Zij is de scheidsrechter, maar genoeg gepraat… Tijd voor een gymgevecht!’ zei de gymleider opgewonden en greep al naar een Pokéball, totdat Alicia hem tot een halt riep en streng naar Averill keek. ‘Je mag de Dragonite en Rhydon niet gebruiken. Ze zijn van een té hoog niveau,’ Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan en sloeg daarbij zijn armen over elkaar. “Waarom niet? De uitdager is toch vrij in de keuze van zijn Pokémon?” Gelijk schudde ze haar hoofd heen- en weer, voordat ze hem met tot spleetjes getrokken ogen aankeek. ‘Er is eenmaal een grens. Anders is er geen sprake meer van een uitdaging voor de uitdager. Het is toch oneerlijk om een Pokémon van een té hoog niveau te gebruiken tegen die van en lagere?’ Inmiddels begon Agami al te grommen naar de dame en sloeg ze geagiteerd met haar gespierde staart, maar voordat ze haar lichaam aanspande tikte Averill haar tegen haar zij. “Een Pokémon van een laag niveau kan winnen van een hogere met een goede band, strategie en aanvallen,” Dit zorgde enkel voor bewondering, gevolgd door teleurstelling bij de scheidsrechter die vervolgens zuchtte. ‘Maak het nou niet zo moeilijk; je kan de andere twee wél gebruiken,’ melde ze, en daarmee scheen ze zich aan te houden. Averill balde al zijn vuisten, maar wist wel beter dan weer tekeer te gaan; dit waren eenmaal ‘Trainer’ regels waaraan hij zich in zulk terrein moest gaan houden. De macht om dat te veranderen had hij eenvoudigweg niet tot zijn beschikking, nog niet. Met een zucht keek hij dus naar de twee Pokémon die zich met gemengde gevoelens lieten terugkeren, waardoor enkel Macro en Elapi overbleven. Na een goedkeurende blik van de scheidsrechter haalde de gymleider de Machoke tevoorschijn die direct zijn armspieren aanspande en een grijns liet verschijnen, waarbij zijn hoektanden zichtbaar werden. “Elapi, we laten ze eens wat zien!” Met die woorden verscheen er een strijdlustige blik in de ogen van de bloedrode Gyarados die zich begaf op het strijdveld en met een kille blik de Machoke enigszins wist te intimideren. De strijd kon vanaf dit punt officieel van start gaan.

VS.

‘Gebruik je Focus Energy!’ Direct spande de Machoke al zijn spieren aan, ‘Karate Chop!’ De Pokémon zette zich krachtig af, sprintte recht op de Gyarados af met zijn hand al naar boven getrokken, klaar om keihard neer te slaan. Zo te zien vocht de ander niet heel voorzichtig door volledig in het zichtveld van de Gyarados te zitten en een niet zeer effectieve aanval te gebruiken, al had de gymleider weinig keuze daarin. Hij had echter al een idee om de aanval af te remmen en zette zichzelf af en maakte al grommend duidelijk dat de Gyarados achter hem moest schuilen en zijn Rain Dance moest gebruiken. Compleet verward door de actie remde de paarse gespierde Pokémon af en leunde flink naar achteren, terwijl er een lokale regenbui gaande was in de ruimte. Dit vergrootte de verwarring bij de Pokémon én gymleider. Daar kon hij veel gebruik van maken door met een brede grijns op grommende wijze Elapi zijn Aqua Tail te laten gebruiken. De shiny Gyrados brulde luid en liet zijn gespierde, geschubde staart omringen met een dikke laag water welk enkel versterkt werd door de regenbui, waarna hij deze tegen de arm van de Machoke aansloeg. ’Machoke! Rem!’ Deze vloog bliksemsnel richting een muur, maar op tijd herstelde hij zich en doorboorde hij met een Knock-Off de vloer onder hem, zodat hij na enige tellen zichzelf op zijn benen kon zakken. Direct trok hij zijn ogen tot spleetjes en stak al brullend zijn hand uit de gat die hij met de klap gemaakt had. Het was knap dat hij de klap zodanig wist op te vangen, zeker nu de aanval enkel versterkt was en de ander bovendien nog verrast was. ‘Dit kan nog aardig interessant worden,’ mompelde de gymleider binnensmonds en sloeg zijn armen over elkaar. Terwijl hij en iedereen in de ruimte kleddernat werd, probeerde hij te bedenken wat een goede tweede stap zou zijn. Een Fighting type was afhankelijk van zijn pure spierkracht, dus als hij elke ledemaat één voor één zou weten uit te schakelen? Met een grom sloeg de Gyarados flink met zijn lichaam om een Twister op de Machoke af te vuren die versterkt werd door een laagje water. ‘Macho!’ Onzeker stapte hij naar achteren, maar op een gegeven moment knalde de rug van de Pokémon tegen de muur en kon hij de op hem razende wervelwind niet direct ontwijken. Beschermend hield hij zijn gebalde vuisten voor zich en zakte door zijn knieën om de klap op te kunnen vangen. De gymleider scheen nog geen tegenaanval bedacht te hebben dus besloot Averill gewoon direct de strategie toe te gaan passen door Elapi te commanderen zijn Ice Fang te gebruiken. Inmiddels verdween de gespierde Pokémon in de ijskoud aanvoelende wervelwind en benaderde de Gyarados deze, waarna hij geduldig afwachtte tot de Pokémon net binnen bijtbereik kwam. En.. “Nu!” sprak Averill luid en zonder te aarzelen doorboorde de Gyarados zijn vlijmscherpe door ijs omhulde hoektanden in het vlees van de Machoke, recht in zijn bovenarmspieren van zijn rechterarm. ‘MACHO!’ Hij gilde het uit van de pijn en na een kalme commando dat hij zijn Knock Off moest gebruiken, wist hij na een uithaal op Elapi’s snuit zich te bevrijden. “Elapi! Gaat het?” De Gyarados kreunde toen zijn snuit pijnlijk geraakt werd en had de Pokémon met een ruk losgelaten, zodat deze in de restanten van de afzwakkende wervelwind verdween. Met een van pijn samengetrokken gezicht trok de serpent zich terug en keerde zijn kop wat naar Averill toe met een naar aandacht vragende blik.

Gelukkig ging het met hem, maar het was een slimme actie geweest en de strategie was in werking gezet. Met een glimlach aaide hij de Gyarados bij zijn voorhoofd, maar de geur van de Machoke was plotseling sterk en het volgende moment zag hij dat de Pokémon met één hand de Gyarados had vastgegrepen bij zijn staart. Hij moest snel zijn! Helaas sleurde de gespierde Pokémon de serpent al de lucht in – al leek hij moeite te hebben het gewicht van de Pokémon te dragen nu zijn dominante arm afgezwakt was, waarna hij deze recht tegen de vloer neer knalde. Nog net voor de impact vuurde de serpent een Dragon Rage af en wist daarmee de val af te remmen, maar niet alleen dat.. Zijn kop wist hij ook naar de Machoke om te draaien. Averill gromde het eerste wat toepasselijk leek en spoedig rolde de Gyarados zijn hele gespierde lijf om de Machoke heen en verstevigde zijn grip met zijn kop hoog boven de luid kreunende Pokémon. ‘Gebruik Low Kick om jezelf te bevrijden!’ riep de gymleider luid, ditmaal tamelijk bezorgd. Echter wist de Pokémon enkel kleine tikken met zijn voeten te kunnen uitrichten tegen het massieve lichaam van Elapi die amper schade opliep. Zo te zien was hij zelf hier amper bij nodig en leken ze volledige controle te hebben over de situatie. Voorlopig. Een reeks grommen liet hij horen en direct opende de Gyarados brullend zijn kaken en liet zijn hoektanden weer bedolven raken onder een flinke ijslaag, waarna hij zijn tanden in de andere armspieren van de Pokémon zetten, totdat er zelfs bloed uit druppelde. Door zijn lichaam het lucht in te duwen wist hij ook in diens benen te bijten wat nog voor de luidste pijnkreten zorgde bij de Pokémon, wiens geschop niets voorstelde. De geur en smaak van bloed liet de adrenaline echter door het lichaam van Elapi pompen, maar ook zijn neiging om de Machoke te doden, alsof het een prooi was. Het scheelde dat hij nog zelfbeheersing had, maar anders zou Averill de Pokémon tot een halt roepen. Ditmaal liet hij een zachte grom horen, gevolgd door een luide. Een combinatie. Met de Machoke nog stevig vast vloog Elapi zo hoog als hij kon om vervolgens de Pokémon los te laten en vervolgens weer zijn staart te laten omringen met een flinke laag water om daarmee weer uit te halen. ‘Karate Chop, snel!’ De paarse, gespierde Pokémon reageerde er vrij traag op en het kostte hem veel moeite om zijn lichaam in beweging te krijgen. Ondanks dat lukte het hem en stak hij beide armen de lucht in om uithalen te maken naar de tegen zijn lijf drukkende staart. Het leverde niet veel schade op, maar de Gyarados kneep echter wel zijn ogen tot spleetjes toen de aanvallen hem raakte, maar zijn staart gaf geen krimp en de Machoke belandde keihard op de vloer, recht in het gat van eerder, maar ditmaal greep hij wanhopig naar de staart, proberend deze van zich af te duwen. ‘Revenge!’ Met hernieuwde kracht duwde hij de zware staart van zich af en deelde rake trappen en stoten uit tegen de staart van Elapi waar gelukkig nog water zat die het deels had kunnen opvangen. Zonder te wachten op een reactie van Averill hapte de Gyarados richting de Pokémon, maar kreeg vervolgens een flinke stoot tegen zijn onderkaak, die zo krachtig was dat zijn kop tegen het plafond knalde en zijn hoorn er zelfs in vast zat. “Elapi! Tsk,” Pijnlijk jammerde de Pokémon die zich wanhopig los probeerde te krijgen, maar hem gewoonweg niet lukte. En daar ging hun optimale situatie.

De Machoke kon er echter onmogelijk bij, hoewel de gymleider daar al iets op verzonnen had. ‘Zet je af!’ De paarse Pokémon sloeg met zijn armen tegen de grond aan en wierp zichzelf daarmee de lucht in, al was het duidelijk dat het flink veel doorzettingsvermogen kostte met zijn pijnlijke ledematen. Nog net wist hij zich vast te klampen aan de staart van de Gyarados en wist zijn lichaam erop te hijsen om goed te kunnen plaatsnemen. ‘Klim op de Gyarados en gebruik je Knock-Off tegen zijn snuit!’ sprak de gymleider, waarop de Pokémon al kreunend haast de Gyarados beklom. Wetend dat de Pokémon hem bij zijn gevoelige plek wilde raken begon Elapi verwilderd om zich heen te slaan en knalde keer- op keer zijn staart tegen het plafond aan in de hoop dat de Machoke los zou laten, maar helaas werkte het niet. De Pokémon was daar veel te vastberaden voor. Zijn hartslag nam toe en bezorgd keek hij omhoog nar de twee Pokémon, proberend iets te verzinnen, waarmee Elapi zichzelf uit de situatie kon redden. Wacht, natuurlijk! Averill gromde luid, waarop de Gyarados reageerde door zijn lichaam hevig te bewegen, zodat de Machop des te meer moeite moest doen om zich vast te blijven houden aan de Pokémon, maar er vormde zich echter weer een wervelwind en diens rukwinden waren te sterk voor hem. Uit alle macht greep hij de stekels op de staart van de Gyarados vast met zijn handen, terwijl zijn onderlichaam er al in werd gekozen. ‘Ma-Machoke!’ kraamde hij angstig, maar verloor nog net zijn grip en verdween in de tornado. Ter plekke ademde Averill diep uit en keek vervolgens de gymleider strak aan die onder de indruk scheen te zijn van de actie. Natuurlijk moest Elapi zich nu weten te bevrijden, maar daarvoor had hij al een idee en hij gromde dus vrij zachtjes met een glimlach. Weer verscheen er een laagje water over de staart van de Pokémon, maar ditmaal sloeg hij het niet richting de Machoke, maar richting het plafond rond zijn kop. Na ruim twee uithalen wist hij de stekels op zijn kop los te krijgen en sloeg hij een opgeluchte zucht, waarna zijn blik op de rondvliegende paarse Pokémon viel die geen weerstand scheen te bieden aan de wervelwind. De Gyarados’ humeur was echter naar de maan en zonder te wachten op een teken van Averill stortte hij zich volledig op de Machoke, door recht op hem een Dragon Rage af te vuren, waardoor de wervelwind werd omhuld door vreemd kleurige lammen, ondanks de nog gaande regenbui. “Stop, Elapi, stop!” riep Averill luid, maar de Pokémon luisterde niet meer naar hem en scheen puur zich overgeven te hebben aan zijn instinct door de opgebouwde frustraties, de smaak en geur van bloed en de adrenaline die door hem heen gierde. Een ijslaag verscheen weer rondom zijn tanden, waarna hij zonder pardon de Machoke bij zijn nek had gegrepen en zijn tanden zo diep mogelijk in probeerde te boren. ‘MACHOKEEEEEEEEEE! Gilde de paarse Pokémon, terwijl er al bloed uit zijn mondhoeken droop. De gymleider bleef versteend staan en wist niets uit te kramen, terwijl zijn kameraad of ‘vechtende wezen’ elk moment kon sterven en wellicht als voer kon eindigen indien hij niets deed. Averill keek direct Macro’s kant op en de bruine Pokémon begreep de hint direct en wilde al het strijdveld op gaan om de Pokémon te kalmeren. ‘Nee, één Pokémon tegelijk op het veld!’ snauwde de scheidsrechter naar hen toe en direct gromde de Kangaskhan tegen het meisje, maar volgde wel haar waarschuwing op. Schijnbaar waren regels belangrijker voor haar dan de veiligheid van de gymleider’s Pokémon. Heerlijk systeem was het weer dat hij mocht aanschouwen. Gefrustreerd balde hij zijn vuisten, waarna hij zelf maar het veld op liep, al maakte Elapi het hem moeilijk.

Na zijn kaken gevestigd te hebben rondom de Machoke’s nek wierp hij het wezen van zich af, brulde luid en likte het verse bloed rond zijn lippen af. De serpent dacht vervolgens dat het een geweldig idee was om met zijn staart diens luchtpijp onder druk te zetten door de grip steeds te versterken. De al bloed spuwende Machoke sloeg hevig om zich heen en probeerde uit alle macht met zijn handen zijn kop vrij te maken, maar het was tevergeefs. Averill sprong zo hoog als hij kon toen hij onder de Gyarados stond en klom direct op zijn staart en keek het wezen recht in de ogen aan. “Geen sprake van!” brulde hij luid naar de serpent wiens pupillen zeer verkleind waren geworden maar na zijn stem wat groter werden. Dat was het enige goede reactie, want direct erna sloeg hij flink zijn staart op-en neer, en klemde hij zijn armen en benen om de staart heen in de hoop er niet van af te vallen. Compleet verwilderd krijste de Gyarados gefrustreerd en besloot vervolgens weer een ijslaagje rond zijn tanden te verschijnen en gewoonweg richting Averill te bijten. Veel tijd om na te denken had hij niet met die tanden, maar de kans dat áls hij ontweek Elapi zichzelf zou verwonden wilde hij niet lopen. Veel keuze had hij niet. De jongen liet de staart los en stak zijn handen al uit om de boven- en onderkaak enigszins vast te grijpen. Verrast door de actie brulde hij luid in zijn gezicht, terwijl Averill zichzelf zag in zijn bevroren hoektanden. Geweldig. Zijn armen konden het echter niet langer aan om de kaken van de Gyarados tegen te houden, dus drukte hij met volle inspanning de kaken op elkaar, voordat hij zij evenwicht verloor en van zijn staart viel. Automatisch trok hij zijn kniën in, maar knalde nog behoorlijk hard op de vloer. “Ugh,” kreunde hij moeizaam, terwijl zijn hoofd scheen te bonken en hij vaag de voetstappen van de gymleider dacht te horen, “Het gaat…” Moeizaam duwde hij zijn bovenlichaam overeind, waarna de gymleider één arm van hem over zijn schouder trok en hem overeind wist te hijsen. ‘Misschien nu pas,’ was het wazige antwoord van de gymleider, maar Averill had enkel oog voor de strijd. Deze scheen echter al tot een einde gekomen zijn, gezien de Gyarados de Machop los gelaten had en deze buiten bewustzijn op de vloer lag met de bloedrode Gyarados in deels manische stand boven hem uit torende. Deze viel hem echter niet aan of maakte zelfs een poging om deze op te vreten; hij zat daar enkel, starend naar de uitgeschakelde hoop spieren. Inmiddels wist Averill weer recht te staan en kon de gymleider zijn Pokémon terugkeren en liep hij naar zijn eigen kant van het strijdveld. De gymuitdaging zou duidelijk verder gaan, maar het was de vraag tot hoeverre hij de Gyarados kalm zou weten te houden, of in ieder geval kalm genoeg om niet zijn commando’s te negeren en erop los te gaan. Hij liep maar naar de serpent toe en hield zijn hand op één van de stekels, waarna Elapi hem recht aankeek met nog steeds zijn verkleinde pupillen. “Niemand loopt gevaar, we zijn beide oké, dus… los gaan is nergens voor nodig,” sprak hij op zachte, zachtaardige toon en hield zijn blik op de Pokémon, totdat deze daadwerkelijk kalmeerde en er zelfs een spoor van schaamte bij hem te zien was.

VS.

Nu konden ze weer verder met de gymgevecht en knikte hij goedkeurend richting de scheidsrechter. De gymleider – die trilde van de spanning van zonet- haalde zijn tweede Pokémon tevoorschijn wat een Hariyama scheen te zijn die kalm naar de Gyarados opkeek. Een simpele begroeting in de vorm van een knik volgde, waarna hij met zijn rechtervoet naar achteren stapte en zijn handen naar voren hield. Dat was de typerende aanvalspose van de Pokémon. Inmiddels was de regenbui voorbij, maar met een simpele grom liet de Gyarados weer enkele wolken boven hen hangen, zodat het spoedig weer regende. Ze moesten in tegenstelling tot de Machoke een andere tactiek bij de Hariyama gebruiken, gezien deze vooral zwaar gebouwd was en niet heel snel was. ‘Tss, laten we alles op alles zetten. Tijd voor Belly Drum, gevolgd door Arm Thrust!’ Dit verbaasde Averill, gezien de Pokémon de helft van zijn energie opofferde voor het maximaliseren van zijn aanvalskracht. Dit moest zeker een teken zijn dat de gymleider het gevecht spoedig tot een einde wilde brengen, al wilde Averill gerust de tijd nemen. Direct sloeg de Pokémon al op zijn borstkas met zijn enorme handen, terwijl Averill met een sprong op de nek van de Gyarados klom. De scheidsrechter ging echter flink tekeer, maar hij zag er niets in wat zelfs volgens hun regels niet mocht. Met al zijn spieren aangespannen liep de Hariyama op de serpent af en haalde direct al uit met zijn enorme handen. Dat liet hij niet zomaar gebeuren en met een grijns gromde hij luid, waardoor Elapi met alle plezier ter plekke een golf liet ontstaan welk flink wat apparatuur meesleurde en vlak voor de Hariyama neerkwam. Direct vloog de Gyarados hoger het lucht in, terwijl de Pokémon bedelft raakte onder de voorwerpen, waarvan er één twee draden had die gebroken waren. Pas nadat de Pokémon deze van zich af duwde, ondanks het paniekerige geschreeuw van de scheidsrechter en gymleider, werd de Pokémon haast geëlektrocuteerd. Dat…. Was niet zijn bedoeling geweest en bezorgd leunde hij over de kop van de serpent, maar het leek erop dat de Pokémon nog degelijk in leven was, maar niet meer in staat was om zijn benen te gebruiken. Zijn mobiliteit was funest, maar dit maakte het voor hem vele malen makkelijker op. Met twee grommen die stonden voor Twister én Surf bewoog Elapi zijn lijf weer flink heen-en weer en stuurde nogmaals een wervelwind, ditmaal recht op de Hariyama. In tegenstelling tot de Machoke werd de Pokémon enkel een meter of twee de lucht in getrokken dan de Machoke die flink wat hoger was gekomen. Aan deze wervelwind voegde hij vervolgens een hele dosis water aan toe door er regelrecht een golf op af te vuren, waardoor de wervelwind iets meer op een tyfoon leek. ‘Brine!’ Alsof de Pokémon dit vaker beleefd had hield de Hariyama, ondanks de druk zijn handen voor zich en vuurde een flinke waterstraal vlak onder zich en wist zich daarmee te bevrijden uit de grepen van de tyfoon. Ook kwam hij zo op ooghoogte met de Gyarados en met een simpele draaibeweging keerde hij zich tot hem. ‘Vital Throw!’ In een oogwenk wist hij de snorharen van de Gyarados vast te grijpen en wierp de kop krachtig tegen de grond aan. Keihard knalde diens kop, maar ook lijf tegen de grond aan en bleef Elapi enkele tellen roerloos liggen met Averill nog op zijn nek. De klap was niet niets, want zijn armen zaten onder de schaafwonden en de bittere smaak van bloed zat in zijn mond. ‘Maak het af met Force Palm!’ De Hariyama benaderde op volle snelheid de grond en hield zijn vuist gebald voor zich. Moeizaam keek hij op en zag de Pokémon hen naderen. Al grommend wist hij op tijd een aanval op te noemen, maar het was mar de vraag of Elapi in staat was zich te verdedigen. Wonder boven wonder had de hand van de Hariyama nog net niet de Pokémon geraakt toen er een waterlaag rond zijn staart verscheen en deze tegen de Hariyama mepte en het volle gewicht van zijn staart tegen zijn lijf drukte. Elapi hijgde echter flink en was duidelijk aan het einde van zijn krachten, want spoedig verloor hij de wilde blik in zijn ogen en verdween de druk op zijn staart. De stevig gebouwde Pokémon duwde de staart fel van zich af en keek ditmaal vrij ijzig naar de serpent, maar leek niet zomaar aan te vallen. Averill wierp zich inmiddels van Elapi’s nek af en aaide de rode Pokémon over zijn voorhoofd en prevelde een bedankje met als gevolg dat de Gyarados’ mondhoeken tevreden omhoog krulde. Met een trotse glimlach tikte hij diens Pokéball tegen zijn voorhoofd, waarna hij erin werd geslurpt en het voorwerp opborg.

VS.

De shiny Gyarados had een geweldige strijd geleverd, maar helaas was deze nog niet voorbij en zou Macro het mogen afmaken en het leek er niet bepaald op dat ze het erg vond. Integendeel, ze liep al grommend en vechtlustig het strijdveld op en kraakte de knokkels van haar poten, terwijl haar dochter haar in de buidel imiteerde. Enigszins geïntimideerd hield de Hariyama weer zijn handen voor zich, niet wetend wat hij ervan kon verwachten. Met een pijnlijke grimas keek hij de Pokémon, waarna hij de eerste aanval al grommend uit sprak. De bruine Pokémon schoot vastberaden op de Hariyama af en klapte vlak voor de zware Pokémon met haar handen, waardoor deze direct schrok en naar achteren tuimelde. Met een zacht plofje kwam hij op zijn rug op de grond terecht, in een perfecte positie voor Macro m haar Dizzy Punch uit te oefenen. Ze balde haar vuist en deelde een rake stoot uit tegen de traag reagerende Hariyama, waarna de Pokémon dubbel zag en ongecoördineerd zijn handen diverse kanten op bewoog. ‘Force Palm, kom op,’ De Pokémon reageerde er echter amper op en sloeg vervolgens met zijn eigen vuist tegen zijn gezicht aan met als gevolg dat hij verder rolde en op zijn benen belandde. De Kangaskhan fronst enkel om het schouwspel en liet haar al grommend weten om haar Tail Whip te gebruiken, gevolgd door een Crunch. Op basis van pure spierkracht zouden ze deze strijd afmaken en daar was de Pokémon zeker goed in, gezien ze haar achterwerk naar de verwarde Hariyama toe draaide en haar staart heen- en weer bewoog. En met een draai liep ze weer op hem af en doorboorde de handen van de Hariyama met haar vlijmscherpe tanden, terwijl e haar armen beschermend voor haar jong hield. ‘Force Palm, NU!’ De gymleider werd telkens wanhopiger en verloor zijn kalmte volledig die hij eerder die dag op het strand had. Het scheen echter effect te hebben op de Hariyama die zijn kop hevig schudde en met zijn vrije hand een rake klap tegen de wang van de Kangaskhan uitdeelde. Het deelde flink wat schade uit en de klap wist Macro’s kop los te wrikken van zijn hand en haar zelfs meters naar achteren te duwen. Met een pijnlijk gezicht wreef ze met haar poot langs haar wang, terwijl haar jong jammerende geluiden maakte en bezorgd was over haar moeder. Met een aai over haar bol wist ze haar dochter gerust te stellen en keek ze weer vastberaden naar haar tegenstander die zijn handen bij elkaar bracht en vervolgens een flinke hoeveelheid water hun kant opschoot. Grommend beval Averill haar om een Double Hit te gebruiken en met twee flinke stoten wist ze de water straal af te zwakken, maar liep ze vooralsnog schade op. Vanachter de aanval schoot de Hariyama plotseling hun kant op en had hij dezelfde aanval gebruikt om zichzelf af te zetten en de afstand tussen hen te verkleinen, gezien zijn benen verlamd waren. ‘Vital Throw!’ brulde de gymleider en de Pokémon was direct gereed om de Kangaskhan vast te grijpen en tegen de grond aan te werpen, maar een tweede zeer effectieve aanval kon weleens het einde voor haar betekenen. Het was al en wonder dat ze nog overeind stond na de Force Palm en zelf niet verlamd geraakt was, maar ze konden niet enkel een gymgevecht winnen met geluk. Averill besloot de strijd deze keer maar te beëindigen door grommend door te geven aan de Pokémon dat ze haar Mega Punch moest gebruiken. Ze balde haar vuist en zette er zoveel mogelijk spierkracht achter en knalde deze vervolgens recht tegen de wang van de Hariyama aan, maar deze bleef haar kil aankijken om vervolgens in een oogwenk haar arm vast te grijpen. Geschokt stapte ze naar achteren maar de Fighting type had al een stevige grip op haar arm en dreigde haar tegen de grond aan te gooien. Automatisch beet ze in de hand van de Hariyama en stapte ze vervolgens opzij, terwijl ze haar rechterachterpoot uitstak. Met haar poten om de Pokémon’s lijf heen wist ze de aanval tegen hem te gebruiken en wierp hem over hem heen en knalde zijn kop expres tegen de grond. Ze had hem al los gelaten met haar kaken, maar toen hij op de grond lag en zij boven hem uit torende kon ze het niet laten zijn handen te verminken met haar tanden, zodat hij zelfs geen Brine meer kon gebruiken om overeind te komen. De jongen liep inmiddels met zijn hand vlakbij zijn bonzende voorhoofd naar de Hariyma toe om te zien of hij nog langer kon strijden, maar dat werd spoedig duidelijk toen er een flinke lading water uit zijn handen recht in Macro’s bek schoot. Geschrokken schoot ze naar achteren en spuugde ze deze vol afschuw uit, waarna het overging in hoesten. Haar jong kraamde weer bezorgde geluiden uit, maar de Hariyama kwam weer op ze af, maar ditmaal bijna uitgeteld. Hij leek echter wanhopig voor de winst te zijn en zette zich af met zijn zeer pijnlijke handen om een laatste Force Palm uit te delen. Zijn bloederige handen naderde Macro, maar ze kon er niet tijdig op reageren door het hoesten, dus greep Averill in alle haast haar voorpoot en duwde die recht richting de Hariyama. Kom op, ze moest even verwerken! De hint was haar wel duidelijk en ze balde de poot en liet zich sturen door zijn begeleiding, waarna de Mega Punch van haar recht tegen de Hariyama’s gezicht knalde, maar zijn handen degelijk haar met een schokgolf flink naar achteren wist te knallen. Niet in staat de knal te verminderen schoot ze recht richting de muur en probeerde Averill die werd meegesleurd- haar arm vast te houden en zijn schoenen in de vloer te boren om de klap te verzachten. Bam! Met een flinke klap kwamen ze tot stilstand en direct zakte hij op zijn knieën en keek direct richting de Hariyama. Was de strijd voorbij?