It's time to go

Een klein geel wezentje staarde met zijn kastanjebruine oogjes naar de vele sterren die boven in de donkerblauwe lucht fonkelde. Naast het wezentje zat een jongen, deze zat met zijn benen uit het raam hangend naar een ronde voetbal te kijken die hij op zijn schoot had en tegen hield met zijn hand. Het was stil in Vaniville Town omdat alle inwoners sliepen aangezien het al middernacht was geweest, de straten waren donker. Een zacht briesje ging door de haren van de veertienjarige jongen die Lucas heette terwijl hij even naar de Pikachu keek die zijn zwarte neusje de lucht in gooide. De jongen kon niet slapen aangezien hij morgen officieel op reis ging en de spanning werd hem nu enigszins teveel omdat de adrenaline door zijn lijf stroomde. “Pi?” fluisterde het wezentje zachtjes tegen de jongen die een hand op het hoofdje legde van het beestje. Hij glimlachte naar de Pokémon in een poging niets te hoeven zeggen maar Minato was eigenlijk de enige waar hij echt zijn zorgen meedeelde. Hoewel de Pikachu weinig moeite nodig had om hem aan het praten te krijgen dat deed Luc uit zichzelf wel. “..Ik kan niet wachten tot het morgen is,” mompelde Lucas terug tegen het gele wezentje waarop de Pikachu een enthousiaste blik in zijn ogen kreeg. Desondanks zag Minato ook wel dat zijn vriend ergens mee zat ook al probeerde hij te doen alsof er niets was. De jongen had moeite om afscheid te nemen van zijn familie. “Pikachu,” fluisterde het gele wezentje terug, waarop de jongen zijn hand over het kopje van de Pikachu haalde. Deze genoot van de aanraking terwijl Lucas een geeuw probeerde te onderdrukken maar dit lukte niet. “Laten we maar gaan slapen,” zei hij zachtjes tegen Minato die lichtjes knikte en vervolgens soepeltjes van het kozijn afsprong zodat Lucas ook naar binnen kon komen. Hij legde zijn voetbal tegen het hoekje aan waarbij Lucas naar zijn bed toeliep, waar een Monferno en Riolu tegen elkaar aan lagen te slapen die elk steeds verder omlaag zakte. Het was erg schattig om te zien dat die twee elkaar wel mochten. Lucas sloot het raam voor hij in bed stapte en zijn Pikachu naast hem in zijn armen kroop waar hij zich dicht tegen de jongen nestelde. De jongen glimlachte naar het gele beestje waarna hij de deken over zich heen trok en zijn ogen sloot.


Een halfuur later of zo leek het, deed Lucas zijn ogen weer open doordat hij iemand aan zijn arm  voelde trekken.Toen hij de vaste vorm van zijn Riolu naast zijn bed zag staan rekte hij zich uit en duwde zichzelf half overeind. “Luuh!” piepte Haruki vrolijk naar hem waarna Lucas een hand op het kopje van de Riolu neerlegde. Deze sloot enthousiast zijn oogjes waarna hij de jongen een dikke knuffel gaf. “Goeie morgen,” grijnsde Lucas slaperig terwijl hij het blauwe wezentje terug knuffelde en uit zijn ooghoeken zijn twee andere Pokémon wakker zag worden. Zijn Pikachu kwam ook naar de jongen toegelopen waar hij op de schouder van hem klom en zijn wangetje tegen zijn gezicht duwde. Kazuya kwam van het bed gesprongen voor Lucas van zijn bed opstond en zijn voeten in zijn pantoffels terwijl hij naar de spiegel liep. De jongen had een wat serieuzere blik in zijn ogen nu hij begon te beseffen dat dit misschien wel de laatste keer was dat hij zijn familie zou zien. Zijn ouders hadden geen idee wat hij van plan was buiten het feit dat hij op reis ging door Kalos.. op zijn zus en pokémon na dan. Lucas legde een hand tegen het hoofdje van zijn Pikachu aan voor hij wat gestommel hoorde in de kamer naast hem, zodat het gele wezentje zijn oortjes alert spitste. Kort daarna ging zijn slaapkamerdeur open waar zijn oudere zus Laura naar binnen kwam gelopen. Deze had een vrolijke uitdrukking op haar gezicht staan waarop ze naar Lucas toe liep en een hand op de schouder van haar broertje legde. “Goede morgen, broertje.. ben je er klaar voor?” sprak ze tegen de jongen waarop Lucas een glimlach rond zijn lippen liet verschijnen. Hij balde met een grijns zijn vuist voor hij een blik uitwisselde met zijn Monferno die hem zelfverzekerd aan keek. “Reken maar,” grijnsde hij terwijl hij zijn rugzak van de grond haalde en deze op bed neerzette. Zijn zus grinnikte voor Lucas de stem van hun moeder hoorde roepen dat ze konden gaan ontbijten. “We komen eraan, mam!” riep Laura terug naar hun moeder voor ze naar de deur liep en zich naar hem toedraaide maar Lucas wilde eigenlijk nog een ommetje met zijn Pokémon gaan maken. “Zeg maar tegen mam dat ik er zo aankom,” sprak hij tegen zijn zus die knikte en de deur door verdween. Toen zijn zus naar beneden was gegaan richtte de jongen zich op zijn drie Pokémon die zich afvroegen wat hun trainer van plan was. Deze zei echter niet zo heel veel maar aan zijn blik was te zien dat hij moeite had om te liegen tegen zijn familie. Zijn moeder vond het sowieso niet goed als hij zou vertellen dat hij naar Hoenn wilde gaan om daar opnieuw te beginnen, waar niemand hem kende.. en bovendien zijn moeder zou het toch niet begrijpen. De enige die hem werkelijk begrepen waren zijn zus en Pokémon, hoewel Haruki misschien iets te naïef was, dan waren het voor Minato en Kazuya.

Lucas zuchtte eventjes voor hij zijn witte t-shirt van zijn stoel afpakte en deze verving voor zijn pyjama shirt, daarna kwam zijn spijkerbroek waar vervolgens zijn rood, witte en blauwe vest aan voor hij zijn drie Pokémon wenkte die hem op de voet volgde. “Laten we er niet langer om heen draaien,” sprak hij vervolgens onverwachts tegen Pikachu en Monferno die vragend opkeken. “.. na het ontbijt vertrekken we,” voegde hij er resoluut aan toe. Lucas nam daarom ook zijn rugzak mee naar beneden en zette deze bij zijn schoenen neer om vervolgens naar de keuken te lopen waar zijn familie al aan het ontbijt zat. Eerst zorgde hij ervoor dat zijn Pokémon wat te kregen en zette drie bakjes vlak zijn stoel neer zodat hij kon gaan zitten. Zijn vader was al vroeg vertrokken om te werken in de haven van Coumarine City terwijl Levi en Lily druk aan het kibbelen waren met elkaar, zat Laura met haar mobiel in haar handen te smsen. Terwijl zijn moeder nog druk bezig was met het bakken van eieren met spek, sprong zijn Pikachu via de grond op schoot. Zijn moeder draaide zich om en liet de eieren met spek op zijn bord glijden, zwijgend begon hij aan het ontbijt. Tijdens het eten zei Lucas ook niet veel omdat hij niet echt iets te zeggen had en luisterde dan ook naar het gekibbel van zijn broertje en zusje op de achtergrond.

Toen hij klaar was met eten stond de bruinharige jongen op en liet zijn Monferno en Riolu terugkeren in hun Pokéballen die netjes naast hem stonden. “..ik zie jullie zo weer,” sprak hij tegen de Pokéballen terwijl zijn Pikachu in zijn nek was gaan zitten. “Ga je nu al weg?” vroeg zijn zusje ineens verbaasd terwijl hij vanuit zijn ooghoeken zag dat er bij zijn moeder tranen over haar wang gleden. Lucas knikte bevestigend voor zichzelf, zussen, broertje en moeder. Dit was meer omdat hij niet langer kon liegen waar zijn familie bij was. “Ik wil zo snel mogelijk in Aquacorde Town zijn,” reageerde hij en keek hierbij de kleine Lily aan. “..Oké als je dan even wilt wachten,” zei ze toen met een vrolijke ondertoon en trok Levi mee richting de gang waar ze even om het hoekje verdwenen. Lucas fronste zijn wenkbrauwen even terwijl hij vragend naar Laura keek die haar schouder ophaalde. Ze kwamen na een seconde of wat weer tevoorschijn, wat hem echter meteen opviel was dat zijn broertje iets achter zijn rug verborg en dat zijn kleine zusje een brede grijns op haar gezicht had staan. Vervolgens pakte ze een klein briefje tevoorschijn waarop het meisje naar Laura wenkte die naar haar toe liep en haar armen om het meisje heen legde terwijl ze samen het stukje papier vasthielden. Zijn moeder kwam achter hem staan en legde bij hem een hand op zijn schouder neer waarop hij nerveus een blik uitwisselde met zijn Pikachu. “Lieve grote/kleine broer Lucas, ik, Laura papa, mama en Levi wensen jou heel veel plezier op je reis door Kalos. Wij gaan jou erg missen dus daarom hebben ik en Levi iets voor jou, het is iets dat je misschien wel goed kan gebruiken op je reis, ik hoop dat je alle badges wint en dat je niet meer zoveel verdriet gaat hebben om het voetbal, ik wil dat je gelukkig bent en als jij gelukkig bent dan ben ik dat ook, kleine en grote zus Lily en Laura,” las Lily voor waarop ze naar Lucas toeliep en haar kleine armpjes om zijn middel heen wikkelde. De jongen zweeg even terwijl hij ietwat overrompeld zijn armen om het kleine meisje heen wikkelde. Vervolgens kwam Levi naar hem toegelopen waarop hij een klein verpakt kadootje tevoorschijn toverde en deze aan Lucas uitreikte.Verbouwereerde pakte hij het doosje aan terwijl hij moeite moest doen om zijn tranen te verbergen.. hij had dit absoluut niet verwacht van zijn kleine zusje en broertje en dat zijn ouders plus Laura in het complot zaten. “D-dank je wel, jongens,” stamelde Lucas terwijl hij het pakpapier er vanaf schudde en zijn broertje het doosje opende, waar een gloednieuwe Pokéball in zat die fel glinsterde. De jongen pakte het voorwerp eruit die hij opgooide, deze klapte open en voor hij het wist stond er een jonge Squirtle voor zijn voeten die nukkig uit zijn ogen keek. “We hebben hem gekocht met onze eigen zakgeld,” sprak Levi met een trotse ondertoon in zijn stem waarop Lucas een kleine glimlach op zijn gezicht kreeg. “..En zelf uitgezocht,” voegde Lily eraan toe.


“Ik ben er heel erg blij mee, jongens” zei Lucas en bukte zich om de Squirtle op te pakken die nog nijdiger uit zijn ogen keek toen hij in de armen hing van de jongen. “..hoe gaan we jou eens noemen,” vervolgde Lucas tegen dat op de Squirtle gericht stond. Zijn kleine zusje trok aan zijn mouw waarop de jongen haar aankeek. “Hij heeft wel iets weg van een Shui!” riep Lily vrolijk uit waarop Lucas even naar de Squirtle keek en toen naar Minato. “..Ik vind het toch meer een Leon!” riep Levi uit die uitdagend naar zijn zusje keek, in poging het meisje af te troeven. Waarom ook niet het meisje had met haar broertje de Squirtle gekocht dus hij wilde dat de twee jonge kinderen ook inspraak hadden met de naam. Hoewel hij meer voor Shui wilde gaan aangezien een speler in zijn team zo had geheten, en hij de jongen eigenlijk altijd wel een beetje chagrijnig had gezien. “..Het word Shui,” sprak Lucas resoluut uit en keek naar beide kinderen die over wilde gaan in een ruzie, maar hierdoor eigenlijk stopte. “En niet omdat Lily dat zei maar omdat ik het zelf al overwoog,” grijnsde hij plagerig en keek hierbij Shui aan die iets bromde naar de jongen. Levi haalde zijn schouders op toen Lucas naar de voordeur liep en zijn Squirtle liet terugkeren in zijn Pokéball. Hij ging zitten op de rand van de overloop naar de voordeur en knoopte zijn veter van zijn schoenen vast, draaide hij zich om naar zijn familie die toekeken hoe de jongen zich klaar maakte om te vertrekken. Inmiddels stond de Pikachu naast zijn voeten terwijl Lucas zijn hand op de deurklink legde. “Ik laat gauw iets van me horen, dat beloof ik,” sprak Lucas tegen zussen, broertje en moeder, waarop de vrouw met betraande ogen naar hem toeliep en hem een kus op zijn wang gaf. “Minato, pas alsjeblieft goed op mijn zoon..” zei zijn moeder tegen de Pikachu die zelfverzekerd knikte naar de vrouw en kleine handje maakte tot een vuistje. Het gele wezentje baande zich een weg naar zijn schouder waar hij zich in zijn nek nestelde toen de deur werd opengetrokken en Lucas naar buiten stapte. Hij liep met zijn Pikachu het tuinpad uit toen zijn broertje en zus op hun sokken een stukje meeliepen naar het hek, zwaaide de jongen naar zijn familie, die hem uitzwaaide. Totdat hij de poort van het dorp bereikte en zijn huis niet meer te zien was.



Lucas stopte even met lopen om iets tegen zijn Pikachu te zeggen op de route naar Aquacorde Town. Eigenlijk was het meer de gebeurtenissen te laten bezinken die net gebeurt waren.. hij voelde zich ergens schuldig dat hij zonder iets aan zijn familie te vertellen naar Hoenn zou gaan maar desondanks kriebelde het en wilde hij ontzettend graag beginnen met het trainen en vangen van Pokémon.. hij moest het voetballen loslaten en zich gaan concentreren op zijn nieuwe doel met Minato en zijn andere Pokémon.

Lucas die voor een paar tellen naar zijn schoenen staarde keek op toen hij zijn Pikachu nerveus dichter tegen zijn been voelde komen en daarom naar het gele beestje keek. Er kwam een voorbijganger naar hen toe lopen? Dat was nog waar ook Minato was niet heel erg dapper als het aankwam op nieuwe ontmoetingen, wat hij best vreemd vond. “Wat is er, jochie?” vroeg Lucas aan het wezentje die opkeek en met zijn kleine vingertje naar een Pokémon wees die op hem af kwam lopen. Het was een Elekid, een Pokémon die hij vaak in het revalidatie centrum had zien rondlopen. Ze zorgde daar voor een soort extra energie generator omdat de temperatuur in Snowpoint City nogal laag was. -19 wel te verstaan. Lucas richtte zijn donkere ogen op de tweede figuur, een jongen, nog geen jaar ouder dan hijzelf. De Elekid stond al snel voor Minato die angstig zijn kopje in het stof van zijn spijkerbroek duwde en angstig trilde, al leek de Pokémon niet echt iets kwaads in de zin te hebben. De vreemde jongen evenmin, die voor zijn Pikachu neer hurkte. “Geweldig, een Pikachu! Hallo, daar,” begroette de jongen Minato enthousiast die alles behalve iets terug te zeggen, nog erger begon met te trillen van angst. Hij leek wel erg geïnteresseerd te zijn in Minato vooral toen de vraag kwam of hij hier in Kalos was gevangen. Het antwoord was ja.. maar eigenlijk ook weer nee omdat de Pikachu gewoon besloot om bij hem te blijven.. dus zelf vangen had hij niet gedaan. Eigenlijk wist hij ook niet of er hier Pikachu te vinden waren en had hij gewoon puur geluk gehad met het vinden van Minato. Nou ja Minato had hem eigenlijk gevonden. “Nou eigenlijk..heb ik hem niet zelf gevangen, hij heeft mij een soort van uitgekozen,” begon Lucas maar besloot gewoon voor het eerlijke antwoord te gaan. “Ik zou eigenlijk niet weten of er hier Pikachu voorkomen..” voegde hij eraan toe. Het was best raar om niet te weten wat het gele ventje heeft meegemaakt want dit was ook nieuw voor hem. Zelf bukte hij ook half om de trillende Minato van de grond te pakken en hem in zijn armen te nemen.. het was misschien ook wel even goed om hem zo beet te pakken anders zou hij blijven trillen. Lucas trok het beestje wat hoger op zodat hij met zijn neus tegen het rode wangetje kwam van de Pikachu. “Stil maar er is niks aan de hand,” mompelde hij niet helemaal wetend wat hij moest doen.

Tot zijn genoegen leek de Pikachu langzaam te kalmeren toen Lucas de woorden had uitgesproken en liet zich al snel ontspannen in zijn armen. Hij vroeg zich af wat het beestje had en maakte zich eigenlijk meteen grote zorgen om zijn partner. Lucas negeerde het gedrag van de Elekid want hij wist ook dat als hij Minato aan zijn lot over zou laten dan zou zijn angst enkel erger worden. De jongen liet het wezentje naar zijn schouder klimmen waar hij zich in zijn nek nestelde en met zijn achterpootjes op zijn rugzak steunde. De verzuchtende woorden die de jongen uitsprak liet de bruinharige jongen opkijken waardoor hij zich opeens herinnerde dat hij in gesprek was met de jongen. Lucas fronste even zijn wenkbrauwen toen hij de reactie niet helemaal begreep maar door de uitleg van de jongen, besefte hij dat hem ooit eens vertelt was dat Pikachu in een bos leefde. Of op open vlaktes waar geen mensen kwamen. “Mag ik vragen wat er met hem gebeurd is?” vroeg de vreemde jongen toen waardoor Lucas opkeek en even een vragende blik die eigenlijk bezorgdheid uitstraalde op Pikachu die uit alle macht oog contact meed. “Dat mag alleen ben ik bang dat ik geen antwoord hierop kan geven,” reageerde Lucas terwijl hij een diepe zucht slaakte en zijn ogen hierbij even sloot. “..ik maakt dit eigenlijk ook maar voor het eerst mee,” voegde hij eraan toe. Vanuit zijn ooghoeken zag de jongen dat het gele wezentje hem met betraande ogen aankeek, bijna smekend, maar Lucas kon hier niet veel mee. Hij kon geen Pokémon-taal dus kon hij niet met de arme Pikachu praten. Als dat zou kunnen dan had hij het wezentje allang kunnen helpen. Het tafereel dat plaatsvond tussen de jongen en zijn Elekid deed Lucas aan iemand denken. Kazuya was misschien wel de enige die het wezentje een beetje hardhandig aanpakte maar gewoon normaal met hem bleef omgaan. Well, dan werd het eens tijd dat de Monferno tevoorschijn werd gehaald omdat hij anders niet wist wat hij moest doen en pakte de Pokéball van zijn starter van zijn riem. Hij gooide het op en uit de witte straal verscheen er een oranje aap met een lange staart waar aan het uiteinde een vlam zichtbaar was. De aanwezigheid van Kazuya leek te werken want Minato lichtte zijn kopje op waardoor het gele beestje zonder te aarzelen naar zijn teamgenootje toe stapte.”Ferno?” bracht de vuur aap vragend uit en keek even naar de jongen. “..later. Kan je hem een beetje vergezellen?” sprak hij tegen Kazuya waar hij dat geen tweede keer hoefde te vragen en knikte even met een grijns rond zijn lippen terwijl hij de Pikachu wat hardhandig in een houdgreep vast pakte en ruw met zijn knokkels over het gele kopje ging van de Pikachu. Oké.. daar begreep hij dus helemaal niks meer van. “..Dus?” sprak hij ietwat ongemakkelijk maar stak toen zijn hand uit om zich voor te stellen. “Ik ben Lucas.. en dat zijn Minato en Kazuya..” stelde hij zich voor en wees tegelijkertijd naar de Pikachu en Monferno.