Honger... [Caitlynn Riot]

Jace keek vermoeid uit zijn ogen toen hij eindelijk eens wakker werd in zijn kleine tent, midden in het bos. Hij had de nacht van tevoren heel wat gelopen en was vermoeid zijn tent maar op gaan zetten, niet met al te beste resultaten. Uiteindelijk was het hem gelukt en viel prompt in slaap.
Eenmaal uitgerekt keek hij om zich heen naar het griezelige bos. Als hij zijn kaart moest geloven was hij ergens in de buurt Laverre City. Jace keek verbaasd om zich heen, stak een cigarette op en kleedde zich om. Nadat hij alles opgeruimd had en verborgen had in zijn tas liep hij weer verder met knorrende maag. Hij had al zijn eten in de iets langer dan verwachte reis van gisteren op gemaakt. Hij moest of iets zien te vinden in het bos of naar Laverre City toe gaan.
Het bos was duister en griezelig, maar hij had erger gezien. In gedachten verzonken verstapte hij zich en zijn linker been zakte diep in een modderige plas... Oh Muk!

Een rilling gleed door Caitlynn heen terwijl ze naar het donkere bos keek. Ze stond momenteel nog veilig in een donker speeltuintje. Ze hoorde de schommel heen en weer bewegen, maar dacht er niet aan om haar hoofd te draaien om te zien wat het veroorzaakte. Ze wist in diep in haar hart ook wel dat het gewoon de wind was, maar de donkere omgeving maakte het er enger op dan dat de bedoeling was. Het was niet heel erg donker. Omdat de wind kouder werd en het seizoen veranderde van warm naar koud, duurde het ’s morgens extra lang tot er wat licht te zien was. Caitlynn vermoedde dat het nog maar zeven of acht uur ’s morgens moest zijn, maar hier stonden nergens lantaarnpalen en ze was te schijterig om nu de tijd te gaan checken. Ze had haar Espeon uit haar Poké Ball gelaten zodat deze haar naar Laverre City kon brengen, want dat was juist heel de bedoeling van hier te zijn. Amare liep vrolijk voor haar uit, geen aandacht bestedend aan de donkere omgeving. ‘Espi,’ sprak ze op een afstand bemoedigend tegen Caitlynn. ‘Ja, jij hebt makkelijk praten. Jij kunt aanvallen gebruiken om jezelf te verdedigen, maar ik…’ Ze slikte ongemakkelijk en volgde haar ongeduldige Espeon. Deze rende vrolijk door de plassen heen en Caitlynn zuchtte terwijl ze naar de vorkachtige takken boven haar hoofd keek. De ramp was compleet toen het zachtjes begon te regenen. Rillend liep Caitlynn verder. ‘Espi, Espeon!’ brach Amare opeens uit. Caitlynn rende naar voren en zag tot haar opluchting dat het maar gewoon een trainer was die schijnbaar in een modderplas was gestapt. ‘Hulp nodig?’ vroeg ze bezorgd aan de jongeman, hopende dat hij niet te ver was weggezakt dat hij zichzelf er niet meer uit kon krijgen. Ze ging alvast naast hem staan en stak haar hand naar hem uit zodat hij die kon pakken als hij het nodig had.  

OOC: Omg sorry voor deze late reactie :c Ik was vergeten dat we samen 'n topic hadden ;_;