Let me tell you a story. [OPEN]

Een brede grijns sierde zijn lippen terwijl hij naar zichzelf keek in de spiegel. Vandaag was het eindelijk zover! Sinds hij bijna klaar was met zijn training voor de gym, werd het eindelijk tijd voor wat horror. Hij had kunnen kiezen. Oftewel zou hij naar het beroemde Lost Hotel gaan dat zich tussen Dendemille Town en Laverre City bevond, oftewel had hij naar Scary House kunnen gaan dat zich voor Laverre City en achter Lumiose City bevond. Hij had uiteraard voor het tweede gekozen, want hij had wel zin in wat enge verhalen. Hij had echter niemand om het mee te delen. Hij wist dat hij er eens op weg naar was toen hij Lillium, een blondine, tegen was gekomen, maar daar was hij toen zo van afgeleid geraakt omwille van het feit dat er van alles was gebeurd met een Gastly dat hij er toen gewoonweg de tijd niet voor had gehad. Dat ging hij nu inhalen. Speciaal voor zijn tochtje naar Scary House was hij gaan overnachten in het Pokémon Center in Laverre City, want hij vreesde dat ze ooit nog eens een fooi gingen vragen als hij in Lumiose City bleef overnachten. De stad was er gek genoeg voor. Je kon nergens lopen zonder dat je een bedelaar zag of je kon nergens gaan shoppen zonder dat je wel één keer om een fooi gevraagd werd. Daar had hij allemaal geen zin in, dus was de enige optie overgebleven om ’s nachts het moerasachtige gebied te betreden en naar Laverre City te gaan om daar de nacht door te brengen. Het enige wat hij er aan over had gehouden was een natte broek, maar die had hij gewoon vervangen voor een spijkerbroek. Daarop droeg hij een wit effen shirt met daarop een zwart shirt met een V-hals en met de print van een Poké Ball aan de onderkant. Met zijn handen in zijn zakken liep hij het Pokémon Center uit terwijl hij Petal uit zijn Poké Ball liep. ‘We gaan griezelen,’ zei hij grijnzend tegen zijn Pokémon. Nu moest hij echter nog iemand vinden met wie hij kon gaan griezelen, want alleen was maar alleen. En dus liep hij naar de eerste beste persoon toe die hij zich, tikte die op de schouder en vroeg: ‘Zin om mee te gaan griezelen in Scary House?’

Het bleek een roodharige te zijn met rode ogen. Het tegenovergestelde van wat hij had. Of was het tegenovergestelde van rood blauw? Hij vond groen en rood beter bij elkaar passen dan blauw en rood. En dat waren trouwens weer echt van die gedachten die door zijn hoofd spookten en waarmee hij op dat moment niet echt bezig horen te zijn. Hij kon dus bij deze concluderen dat ze speciale ogen had net als hij, want hij had nog niet veel mensen gezien die ook echt van die gifgroene ogen hadden. Misschien was hij vanaf zijn geboorte gewoon al voorbestemd geweest om Petal’s trainer te worden en had hij daarom van die groene ogen. Ja! Hij was een genie! Daarom had hij natuurlijk die groene ogen ook. Omdat Petal later zijn Pokémon zou worden en ze maatjes voor het leven zouden blijven. Maar goed, even weer terug naar de roodharige die kennelijk had ingestemd. ‘Nice,’ sprak hij grijnzend. Hij had echt zin in dit. Hij hield van dit soort dingen. Het zou waarschijnlijk dan ook niet lang duren tot hij naar het Lost Hotel zou gaan dat zich tussen Dendemille Town en Laverre City bevond. Jep, hij had het allemaal al uitgezocht. Petal draaide zijn kop gealarmeerd naar de Ninetales toen hij zag hoe deze hem bekeek. Hij vernauwde zijn ogen en bewoog met zijn plant op zijn rug om te laten zien dat hij niet bang was om de Ninetales te vergiftigen, in slaap te brengen of te verlammen als dat echt nodig was, noch om haar met zijn roeden te slaan. ‘Deze kant op,’ zei North als een waardige gids. Hij draaide zich om, deed een rare beweging en moest dat bekopen door bijna in het moeraswater te vallen. Hij wist zichzelf echter nog in veiligheid te brengen en grinnikte even. Vervolgens liep hij naar de eikenhouten deur van het Scary House en klopte erop. Hij hoorde een instemmend geluid en deed de deur open. ‘Laat het griezelen beginnen,’ zei hij vrolijk tegen het roodharige meisje. ‘Oh ja, ik ben North trouwens.’ Dat laatste zei hij nog voordat hij naar binnen ging.

Petal’s ogen vernauwden zich terwijl hij naar de Ninetales keek. De Ninetales had eerst zijn interesse wel opgewerkt, maar nu merkte hij dat ze duidde op gevaar. Ze leek ook van een hoger niveau dan hem te zijn, dus dat was sowieso al een reden om beter op te gaan letten. Hij vond het niet fijn dat hij zo klein was vergeleken haar, maar hij besefte dat hij andere tactieken kon gebruiken als ze besloot om hem in de fik te steken. Hij herkende de Ninetales als een volleerde fire type. Hij had genoeg in Kanto rondgelopen om te weten dat de Pokémon uit zijn regio afkomstig was, maar deze Pokémon was zeker niet zo aardig als de andere Ninetales’ die daar rondgelopen hadden. Hij zou niet zeggen dat alle Pokémon uit Kanto even vriendelijk waren, maar hij had in zijn thuisomgeving toch betere contacten meegemaakt dan hier en dat maakte hem lichtelijk somber. Maar goed, om op zijn eigen tactieken terug te komen: hij kon haar verlammen, vergiftigen of in slaap brengen. Dat zou hem een goede voorsprong geven. North had zo als altijd weer niet in de gaten dat zijn eigen Pokémon bedreigd werd en hield de deur galant voor de roodharige, die zich voor had gesteld als Ragya, open. Hij liet de deur weer los zodat deze dichtviel. Het enige licht dat hij kon zien was afkomstig van de Ninetales van Ragya. Voor zich zag hij een oude man staan. ‘Goed, laten we beginnen,’ sprak hij en hij glimlachte. ‘Maar eerst…’ Hij draaide zich om, liep naar een radio en zette deze aan zodat een spookachtig liedje de ruimte vulde. Daarna draaide hij zich weer naar hun toe en begon met zijn verhaal. ‘Het was een donkere en stormachtige nacht vele jaren geleden,’ begon hij met een zacht stemmetje waar anderen misschien het kippenvel van kregen, maar waarvan North een beetje slaperig werd. ‘Verdwaald zijnde kwam ik aan in dit huis en ging naar binnen. De lichten wilden niet aangaan, dus keek ik vol angst rond in het huis.’ Zijn stem werd weer wat harder en zijn ogen begonnen te glinsteren, maar North ging te veel in het verhaal op om het te merken. ‘Uiteindelijk vond ik mijn weg naar de keuken. Er was geen signaal dat iemand daar was. Ik vond de koelkast en wanneer ik deze opende, kwam er een zacht licht tevoorschijn,’ sprak hij waardoor North begon te denken aan koelkasten vol heerlijk eten. En de drang om het op een kiertje te laten gaan zodat hij kon zien hoe het licht langzaam uitging. ‘Ik kon mijn omgeving herkennen en zag de vage omtrek van een man die in zich in de hoek van de kamer genesteld had,’ vertelde de man en hij probeerde zijn stem zo te laten klinken dat het spannend werd, maar het had niet echt effect op North, noch op Petal. ‘Ik probeerde hem te vertellen dat ik verdwaald was en dat ik hoopte dat hij me liet blijven tot in de ochtend, maar wanneer ik hem benaderde, schreeuwde de man opeens: “Blijf daar!” ‘ De man verhief zijn stem zodat het opeens door de met spookachtig muziek gevulde ruimte galmde. ‘Ik verontschuldigde me en ging door om mijn situatie uit te leggen: “Alsjeblieft, kun je me niet helpen?” ‘ North moest hem nageven dat hij een goede verteller was, want hij verzachtte zijn stem en klonk alsof hij echt iemand smeekte om hulp. ‘ “Ik ben niet tegen jou aan het praten!” schreeuwde hij. Ik keek de man verrast aan. Toen ik dit deed, vroeg de man me: “Kun je ze niet zien? Achter je! Een horde van gezichtsloze mannen!” ‘ De man stampte op zijn vloer en keek hun daarna afwachtend en met een vreemde glimlach aan. ‘Nu ik jullie een verhaal heb verteld die jullie waarschijnlijk voor heel jullie leven blijft achtervolgen, krijg ik dan nu eindelijk mijn fooi?’

North had zijn mond lichtelijk open laten hangen terwijl hij verder luisterde naar het verhaal. Dat moest vast een grappige indruk geven. Hij was er echter niet zo mee bezig. Petal was al niet meer naar het verhaal aan het luisteren, maar keek nieuwsgierig om zich heen. Zijn neusje bewoog toen hij de verleidelijke geur van eten rook. Zijn blik gleed naar de koelkast en hij zag dat het ding op een kiertje stond. Zijn blik gleed achterdochtig naar het fornuis. Hij wist dat die dingen in de fik konden schieten als je niet oplette, dus hij zou echt behoedzaam moeten zijn. Echter nog voordat hij zijn weg naar de koelkast kon maken, schrok hij zich dood omdat de man voor geen reden met zijn voet op de grond stampte. Boos keek de Ivysaur de man aan, maar North klapte vrolijk in zijn handen. Zijn blik schoot naar Ragya en zijn pupillen verwijdden zich toen ze aangaf dat ze een enger verhaal kon vertellen. Hij had zijn hoofd inmiddels geschud naar de man ten teken dat hij ook geen fooi ging geven. Het was een mooi verhaal, maar hij voelde er niet veel voor om de man geld te geven. Dan kon hij beter naar het Lost Hotel gaan waar hij waarschijnlijk engere dingen zou meemaken zoals kapotte vloeren, ghost-Pokémon en rare types die je wilden uitdagen voor een gevecht. De man had een teleurgesteld gezicht getrokken toen beiden hadden geweigerd, maar hij had er – waarschijnlijk uit wijsheid omwille van de twee Pokémon die ze mee hadden genomen – niets over gezegd. ‘Oh, eerst ik!’ bracht North enthousiast uit. Hij dacht snel na over een eng verhaal dat hij kon vertellen. Opeens wist hij er eentje. ‘Er was eens een jonge vrouw die alleen woonde met haar Houndour in een vrijstaand huis,’ begon hij op een zacht toontje zoals hij de man eerder had horen doen. ‘De Houndour was haar waakhond. Altijd als er wat gebeurde wat niet pluis was, hoorde ze haar Houndour blaffen.’ Hij probeerde zo eng mogelijk te grijnzen en zag vanuit zijn ooghoeken dat de man geïnteresseerd naar hem keek. ‘Op een avond toen de vrouw naar bed wilde gaan, hoorde ze wat gestommel. Even later hoorde ze de badkamerdeur een beetje kraken. “Ben jij dat, Rex?” riep de vrouw naar haar Houndour. Even later voelde ze een warme tong die tegen haar hand likte.’ Zijn stem werd ietsje zachter, maar net hard genoeg zodat hij nog boven de muziek uitkwam. ‘De volgende ochtend toen ze wakker werd deed ze de gordijnen open en zag ze allemaal bloedvlekken op het dekbed. Verward zijnde liep ze naar de badkamer om zich te douchen. Toen ze de deur opende, zag ze haar Houndour liggen.’ Hij verhardde zijn stem. ‘Dood en in stukken gesneden. Op de spiegel had de moordenaar geschreven: ‘Mensen kunnen ook aan je hand likken.’ ‘ Hij sloeg zijn armen tevreden zijnde over elkaar.