Atlantis

_{Het gras kriebelde tussen haar tenen terwijl ze langs de rivier liep. Haar handen achter haar rug, vingers in elkaar gevlochten en haar losse haren die vrolijk dansten. Voor de verandering had ze haar haren eens los… Of eigenlijk… Ze had ze tegenwoordig wel vaker los omdat ze gewend was bijna de hele dag binnen te zitten en omdat ze niet meer zoveel bewoog als vroeger: dan zat haar haar dus niet zo snel in de weg en ondervond ze geen irritatie eraan waardoor ze er dus niks meedeed.
Het gespetter van afkomstig van de Totodile zorgde ervoor dat ze niet de hele tijd naar hem keek. Natuurlijk wilde ze haar Pokémon ten alle tijden goed in de gaten houden, maar ze kende Crocs onderhand wel goed genoeg om te kunnen horen wanneer er iets mis is. Zo stopte ze ook met lopen, zette haar voeten keurig naast elkaar, toen het gespetter ineens stopte. Haar ogen vernauwden zich iets wanneer ze het beeld voor haar geanalyseerd had, waarna ze rustig in haar vingers knipte – terwijl ze haar hand losjes langs haar zij liet hangen – en naar beneden wees. Op dat teken kroop de blauwe Pokémon uit het water en voegde hij zich bij haar, leek wel een soort van zenuwtrekjes te hebben – maar dat was te danken aan zijn overvloed aan energie die nooit weg scheen te gaan.}

<sub>Hoe ging ze dit aanpakken? Met een ernstige blik keek ze naar de twee verderop, negeerde het briesje totaal dat haar haren liet dansen. Ze was zich bewust van wat de andere Pokemon daar was: de laatste evolutie van haar Totodile. Het was in zekere zin een starter en ook een sterke, maar ook al zou ze de Pokeball af kunnen pakken, ook al zouden er zat mogelijkheden zijn - ze zou het niet doen. Ze zou het nooit doen. In haar eigen ogen zag ze het als een soort taboe om een Pokemon te stelen uit dezelfde lijn als haar eigen, vooral omdat de kans er bestond dat haar werd opgedragen om die Pokemon te gebruiken in plaats van haar eigen. En dat zou ze nooit over haar hart krijgen.
Maar...
Dit kon niet zijn enige Pokemon zijn, toch? Wellicht had hij wel nog iets anders, iets beters... Iets wat ze wel van zichzelf mocht afpakken. Dus haalde ze onopgemerkt even diep adem en liep ze op hem af, toverde een glimlach op haar gelaat. Crocs volgde zijn trainer trouw, maar bleef toch naar de Feraligatr kijken. 'Kijk Crocs, hopelijk ben jij in de toekomst ook zo!' begon ze enthousiast met praten, waarna ze zich tot de eigenaar wendde, 'Zou mijn Totodile misschien met jouw Feraligatr mogen spelen? Ik denk dat het goed is voor zijn motivatie om sterker te worden... Hij is de laatste dagen nogal ongemotiveerd.' Het was een glasharde leugen, maar haar acteerkunsten waren top. Haar blik die aangaf dat ze er moeite mee had, met het feit dat Crocs blijkbaar niet gemotiveerd was, maar haar houding die liet blijken dat ze zich er eigenlijk een beetje vreemd bij voelde: het was immers vreemd om zoiets te vragen van een vreemde, niet?

OOC; Mijn tablet kent het woord Pokemon niet :I</sub>

_{De ander leek niet zo goed te weten wat hij met haar aan moest, nou dat was niet haar probleem. Desnoods forceerde ze haar aanwezigheid op hem en ging ze gewoon op zijn schoot zitten, zo zat ze dan wel weer in elkaar. Gelukkig reageerde hij wel op haar en met een glimlach keek ze neer op haar Totodile: 'Je hebt hem gehoord: het is oké!' Het was een normale glimlach, maar niet voor de blauwe Pokemon - deze wist precies wat de bedoeling was. Rustig waggelde hij naar de ander toe, keek op maar leek niet echt geïntimideerd. Na een paar seconde gestaard te hebben sprong hij ineens op en sprong zo het water in waarna hij weer naar boven water kwam en vage gorgelende geluiden maakte; dit was zijn manier van communiceren. En dan was het nog de 'normale'  manier.
Met een bescheiden glimlach en een rustige blik keek ze naar de twee Pokemon, leek de ander vergeten te zijn en leek ook een beetje op te schrikken toen de persoon ineens wat zei. Ze draaide haar hoofd, keek met grote ogen naar hem waarna ze weer wegkeek en een ongemakkelijk lachje over haar lippen kwam: 'Oh eh... Ja lekker handig van me: ik stel gewoon een vreemde vraag zonder mezelf zelfs voor te stellen!' Ze sloeg zichzelf even zachtjes op haar voorhoofd om aan te geven hoe dom ze zichzelf voelde, niet echt natuurlijk: acteren, acteren. Het was allemaal een act.
Uiteindelijk nam ze plaats naast hem, ging op haar benen zitten terwijl ze haar rokje hiertussen vouwde. Zijdelings keek ze naar hem terwijl ze haar hoofd een tikje schuin hield. 'Ik ben Coraline,' stelde ze zichzelf voor, 'Aangenaam! Zou ik jouw naam mogen vragen?' Small talk was altijd wel goed, het was immers de beste en subtielste manier om informatie uit iemand te krijgen.}