Bubbly Goodness [open]

Het ene moment zit je op je hurken bessen te plukken, het andere moment voel je loeisterke kaken om je achterste klemmen en spring je op van pijn. Wat de fock. Een verschrikte pijnkreet rolde over zijn lippen, gevolgd door een luide "Fock!" terwijl hij knarsetandend en met tranende ogen over zijn schouder keek. En daar hing het dan. Een Trapinch. De gebeurtenis werd gevolgd door een scheurend geluid dat enkel door spijkerstof veroorzaakt kan worden, maar voordat er echte grote schade aangericht kon worden door de berenklauw-kaken, verloor de adolescent zijn evenwicht en viel hij achterover, want er hing toch wel een ding van 15 kilo aan zijn billetjes. Hij landde half op het ding, maar daar had Thommy helemaal geen problemen mee. Beter plette hij het, hoewel hij zo zwaar nou ook weer niet was... De Trapinch had ondertussen nog steeds niet losgelaten, maar voordat Thom iets aan het beest kon doen, kwam er nog iemand aanhobbelen. Een meisje. Ze was enkel gefocust op de Trapinch, gromde wat tegen het idiote beest, maar keek geen moment op naar de eigenaar van de gemartelde kont. Hij keek haar met een blik vol haat (en tranen) aan, waarna hij enkel met een grommende stem (om de trillende ondertoon te verbergen) zei: "Haal het van me af—" Niet bepaald hoe hij zijn middag voorgesteld had...

OOC: Hey.

Oh wat een vreselijk persoon. Met een ongelovige blik, die al snel over ging in een blik waarop het spreekwoord "als blikken konden doden" zeer van toepassing was, keek hij het meisje aan. Ze kletste maar weg alsof ze een theekransje hadden, maakte ongepaste opmerkingen... Zag hij eruit alsof het hem iets kon schelen wat dat beest van haar allemaal nog niet gegeten had? Hij wilde het gewoon van zich af hebben en als trainster van dit domme ding was zij daar verantwoordelijk voor. Eindelijk begon ze een poging te doen het oranje ding van hem af te krijgen, maar het had enkel een averechts effect. De Trapinch klemde zijn kaken enkel nog harder om zijn achterste, waardoor Thom een gesmoorde snik slaakte. Oh zijn gód. "Maar wat?" bracht de jongen fel uit, waarna hij op zijn hand beet, alsof dat de pijn zou verlichten. Hij zou haar echt gaan aanklagen, of zo. Maar eerst moesten ze dat focking beest van hem afkrijgen, het liefst vervolgens ook wist hij veel hoever van hem af.

Hij kon het cynische lachje niet laten, hoewel het wat vervormd klonk omdat hij nog altijd op zijn hand beet. Ha, nu werden twee lichaamsdelen gebeten. Hij kon de lol daarvan momenteel helaas niet inzien terwijl de verwensingen die hij in zijn hoofd naar zowel de Pokémon als de trainster slingerde steeds creatiever en heftiger werden. Zijn psychiater van enkele jaren terug zou de haren uit zijn hoofd trekken als hij dit scenario zou zien: Hij had zo hard geprobeerd Thommy weer vriendelijk met Pokémon te krijgen, en dit zorgde er nou niet bepaald voor dat hij de wezens leuker ging vinden.

"Oh, ja natuurlijk, ik heb wel een koevoet, en een kettingzaag en een hamer, ik draag ze altijd met me mee!" antwoordde de jongen vervolgens met een stem enkele octaven hoger dan zijn eigen. De ideeën waarmee ze vervolgens kwam deden hem versteld staan. Serieus? Dat was het? Dat waren haar meesterplannen? "Pak. Zijn Pokébal. En laat. Het. Terugkeren," suggereerde de jongen vervolgens met een kille, ongeduldige toon. Hij mocht dan niks met deze beesten te maken willen hebben, de basis principes van het trainerschap waren wél bekend bij hem. Wellicht zelfs beter dan bij haar, als hij de situatie zo bekeek...

Op de een of andere manier lukte het hem een wenkbrauw op te trekken terwijl hij ongeduldig naar haar praatje luisterde. Terwijl hij hier lag te creperen van de pijn met een levende zak aardappelen (met het gewicht ver15voudigd), kon hij nog steeds ongelovig zijn wenkbrauw optrekken. Wauw. "Oh, want dit beest meeslepen naar de dichtstbijzijnde Pokécenter is zo'n briljant idee! Weet je wel niet hoe zwaar dit beest is?" spatte hij gefrustreerd terug. Híj wilde zelf ook wel de haren uit zijn kop trekken. Of haar kop. Of, als dit beest haar had gehad, zijn kop. Iets om te vernielen op dit moment zou erg op prijs gesteld worden... En hij was nog niet eens begonnen over de afstand die ze dan af zouden moeten leggen naar de dichtstbijzijnde Pokémon Center. Dit was een verrassend groot stukje grond gelegen bij een verrassend groot stadje. Alleen al de gedachten van dit beest meetillen terwijl het nog altijd in zijn kont beet en iedere stap waarschijnlijk pijn zou doen deden zijn tenen omkrullen van afschuw. Nee bedankt. Hij zou wel met een halve kont dealen, daar was vast wel iets van plastische chirurgie voor. Toch antwoordde hij niet gelijk met een 'ja', maar probeerde hij zijn best een andere oplossing te vinden. Wat verrassend moeilijk ging. "H-Heeft dit beest geen uit-knop? Een zwakke plek? Wat nou als je hem een hele harde trap geeft?" Hij had het met alle plezier zelf gedaan, als het ding niet zeg maar aan zijn been hing. Zo lenig was Thommy nou ook weer niet...

Hij snoof verontwaardigd en keek weg, maar antwoordde niet. Damn, ze was goed. Hier kon hij niks op zeggen, verdorie. Ze leek echter wel te vergeten dat het een heel ander verhaal was als je moeilijk bíj die 15 kilo kon komen en die 15 kilo ook nog eens zijn kaken in zijn achterwerk geboord had. Moest zij maar eens proberen, dan kon Thommy lekker lachen.

Maar helaas. De rollen waren niet omgedraaid en de scherpe pijn die vanuit zijn achterste signaaltjes naar zijn brein stuurde herinnerde hem daaraan. Focking— Hij probeerde zich te focussen op de meid toen ze weer verder ging, maar snoof wederom ongelovig toen ze over eten halen begon. "Twee uur? Wat, en dan moet ik hier maar zitten? Hoe lang duurt het om wat focking eten te halen?" mompelde hij binnensmonds. Hij hief zijn wenkbrauwen toen ze hem aansprak op zijn eigen idee. Voor hem waren Pokémon geen schatjes. Die beesten waren soms echte bullebakken, en wie vond het nou niet erg zijn pestkop eens een goeie klap te geven? Daarnaast, het was de Pokémon die hém eerst pijn had gedaan! "Die Pokémon had anders geen problemen met mij pijn doen," antwoordde hij, zowel tegen zijn eigen gedachten als tegen haar. Zuchtend peinsde hij vervolgens over de opties die hij had, waarna hij uiteindelijk toch maar besloot: "Oké, prima, we gaan naar het Pokécentrum. Maar jij draagt je beest." Oooh, feck his life.