' too pink . {Closed}

Na recent genoeg munten bespaard te hebben en stukjes boomschors wist hij een reisticket te betalen, waarmee hij tussen de twee regio’s kon reizen en eindelijk Kalos kon ontdekken. Veel had hij er niet over gehoord, buiten het feit dat de temperatuur veel lager lag en de kustlijn veel korter was. Vooralsnog kon hij wel spoedig de soortgenoten in levende lijve ontmoeten die hij via de Holo Caster had leren kennen, zoals ene Cooper, Judah en Cecille. Toen de kans zich voor deed om naar deze Kalos af te reizen had hij vanaf Slateport City de eerste de beste vaarvaartuig genomen die er heen ging. Het was een vreemd gebouwd voertuig welk deels de vorm van een Sharpedo had, maar aan de bovenkant meerdere lagen had vol openbare ruimtes en kamers voor de mensen. Natuurlijk had hij de geuren van diverse specerijen geroken en zelfs bessen welk hem nog onbekend waren. Er was gewoon zoveel nieuws en dat pas op de boot en natuurlijk kon Agami ook dezelfde verleidingen niet weerstaan. Telkens moest de Dragonair er een tijdlang aan snuffelen of likken, voordat ze er klaar mee was. Daardoor werden er vreemde blikken naar ze toegeworpen, omdat ook Averill ze op dezelfde manier bestudeerde. Het had uren moeten zijn, voordat hij uiteindelijk met een tevreden glimlach zijn armen over de leuning liet bungelen en richting de donkerblauwe zee loerde waar Agami met enkele Pokémon mee zwom in de golven die de boot maakte. Bijna was hij ook in het water gesprongen, maar eerlijk gezegd was het te spannend voor hem om elk moment zijn voeten in een totaal andere regio te plaatsen, vol onbekende Pokémon en de risico was te groot dat hij een tel niet oplette. Om als Sharpedovoer te eindigen was geen aantrekkelijk aanbod. Het vermaakte hem wel dat de Dragonair het al naar haar zin had, terwijl ze geeneens in de regio beland waren. Hij had eerlijk gezegd verwacht dat ze zeer nerveus heen en weer zou zweven of op zou krullen en tegen zijn soortgenoten zou grommen. Averill sloeg een gerustgestelde zucht, blij met het feit dat het niet zo erg met haar ging. Langzaam keek hij van de glimmende zee en zijn partner richting de lichtblauwe lucht waar de zon fel in scheen. Het was ook zalig weer, maar om eerlijk te zijn kreeg hij het al koud, want hij voelde een huivering van kippenvel over hem heen gaan. Hij sloeg zijn armen over elkaar, maar bleef nog op het dek staan om Agami in de gaten te houden.

‘We naderen Kalos, vergeet uw bagage niet!’ Zo snel alweer? De uren waren zeer snel voorbij gegaan, maar goed, hij gromde boven het geluid van de klotsende golven naar Agami dat ze weer op de boot moest verschijnen. De serpentachtige Pokémon reageerde pas enkele tellen later toen ze haar kop weer boven het zeewater stak en nog eenmalig naar de zee keek waar haar nieuwe vrienden weer verder zwommen. Met een jammerend geluid vloog ze recht op hem af en drukte eerst opgewonden haar snuit tegen zijn wang aan, waarna ze pas de rest van haar lange lichaam op het dek liet rusten. “We zijn er al, Agami,” zei hij op zachte toon en een glimlach op zijn gezicht, waarop de Dragonair reageerde met een vrolijke brul. Zonder zijn blik van haar vandaan te halen wist hij al dat een menigte passagiers vol argwaan en afschuw naar ze keek, maar dat deed hem amper wat. Alsof hij die blikken niet al in Hoenn voor zijn hele leven had gehad. Maar goed, kort keek hij om zich heen en vond spoedig zijn licht bepakte rugtas waar enkel zijn Ranger spullen in zaten, dus voornamelijk een reserve uniform en Capture Styler. Een enkele lege Pokéball lag er ook in, maar dat was alles wat hij nodig had voor zijn verblijf in de onbekende regio. Daar zou ook een vestiging voor Ranger’s zijn en betreft voedsel kon hij vast een goede jachtplaats vinden waar hij en Agami los op konden gaan. Hij schatte de kans niet groot in dat er geen enkele Pokémon van Hoenn daarin voorkwam, want zo te zien had het van deze afstand degelijk stranden en tropische stukken waar dus het weer en temperatuur vast in de buurt van Hoenn kwam. Het duurde net lang, voordat het schip aanmeerde in de buurt van een stad van welk hij de naam amper opgevangen had, gezien klanken onduidelijker waren dan een geurpatroon. Langzaam werd hij er wel beter in en volgde hij de mensenmassa die uit het vaartuig stapte met een trap, totdat hij eindelijk écht zijn eerste stap gezet had in Kalos. Direct draaide hij zich enthousiast om naar Agami die nieuwsgierig haar snuit de lucht in stak om de geuren op te vangen. Averill had er zelfs amper bij stilgestaan om op de geuren te letten; de kust zag er al heel anders uit, er lagen meer rotsen bij de kust en er groeiden meer loofbomen dan van die palmbomen. Enkele rode schimmen van vogelachtige Pokémon vlogen ook tussen de boomtoppen en zongen liederen welk hem onbekend aren. Zoveel wat hij wilde doen en ook de Dragonair wist er geen raad mee.

Plotseling trilde zijn Holo Caster en stapte hij het strand verderop om ruimte te maken voor de mensen achter zich. Het was geen berichtje van amuserende aard, maar een noodgeval toen hij het bekeek en het kwam zo te zien uit ene Aquacorde Town, maar gelukkig gaf het de exacte locatie en de route er heen. Niet verder dan een paar kilometer en dat was zo te overbruggen met Agami. “Zo te zien moeten we iemand in nood helpen,” Agami begreep de hint al en strekte haar lichaam uit op het zachte zand en boog haar nek, zodat hij direct op haar plaats kon nemen. Vrijwel direct vloog ze de lucht in, waarna hij aandachtig naar het scherm in zijn hand staarde om te zien welke kant ze op moesten vliegen. Gedreven door adrenaline lette hij zelfs amper op de onbekende terrein onder hem en gaf enkele tikken met zijn hand om links en rechts aan te duiden. Na wat als uren aanvoelde, maar in werkelijkheid maar een minuutje of twee moest zijn geweest kwamen ze aan bij hun eindbestemming wat vlak bij een dorp scheen te liggen. “Hier landen!” maakte Averill duidelijk aan de Dragonair toen ze zich boven de bron van de noodmelding bevonden, waarop ze knikte en al spoedig een landing maakte. Van bovenaf had hij een soortgenoot van zijn leeftijd weten te herkennen met blauw haar, een onbekende, jonge Pokémon voor hem wat iets weg had van een rots en daar tegenover stond een Frillish – een Pokémon die ook in Hoenn voorkwam- wat gezien haar roze kleur, duidelijk een vrouwtje was en de twee scheen aan te vallen. Direct sprong hij van de rug van de Agami toen ze vlak boven de grond waren en snelde direct naar de twee, terwijl Agami hem voorbij schoot en een hevige schokgolf boven haar kop liet verschijnen om deze vervolgens af te vuren op de Frillish, zodat deze verlamd zou raken. Het raakte bovendien altijd en wat er ook gaande was; het schonk hen meer tijd. “Gaat het?” Direct stond hij vlak bij de twee en nam ze gehaast op, maar ze oogde gezond op het blote oog, niet onder invloed van een aanval van de Frillish. Hij voelde al de adrenalineniveau zakken en kon daarbij hun geur beter insnuiven welk uit een vreemd mengsel van geuren bestond. Hij wist echter niet zeker of de Frillish een Pokémon van de jongen was of niet, gezien hij zijn geur er wel op rook, en of hij dus de Pokémon daadwerkelijk mocht verzwakken in de hoop deze agitatie doen verdwijnen. Gelukkig kon Agami de Pokémon afleiden door de afgevuurde zee van bubbels kapot te laten spatten door met een zwaai van haar door lichtgevende parels omhulde staart een tornado erop af te vuren. Afwachtend keek Averill de jongen strak aan, hopend uitleg over de situatie te krijgen.

Zo te horen was de jongen nog heel, maar uit zijn woorden scheelde dat maar weinig. Hij had nóg sneller willen aan komen, maar zo snel kon Agami helaas nog niet vliegen. Ook meerde hun boot in een ander gedeelte van Kalos aan, natuurlijk dat het langer duurde. De situatie was echter niet iets waar hij op gerekend had, de jongen wilde namelijk dat hij voor hem de vrouwelijke Frillish zou verzwakken, zodat hij deze kon toevoegen aan zijn team. Dit was geen opdracht die hij wilde uitvoeren, gezien het hem enkel confronteerde met de Trainer-mentaliteit dat Pokémon maar vechtwapens waren. Natuurlijk was niet elke Trainer zo, maar in de meeste gevallen kwam het daarop neer. Het bleef echter zijn taak om andere te helpen, al hield hij er niet van. “Komt voor elkaar,” Hij had enthousiaster willen klinken, maar de taak liet een vieze smaak in zijn mond achter. Zijn blik gleed weer terug naar de Dragonair en de Frillish en hij hoopte maar dat Agami meegekregen had wat de bedoeling was. Ze bleef zichzelf echter verdedigen tegen de reeks bubbels van de Pokémon en ging amper over in de aanval. Averill liep direct op haar af en legde het al grommend uit, terwijl ze meerdere wervelwinden bleef afvuren om de bubbels uit elkaar te laten knappen. Toen hij zijn zegje gedaan had sloeg de Dragonair een tel haar ogen neer en keek kort naar de jongen en de onbekende, jonge Pokémon bij hem. Het irritante was nog wel dat een Frillish praktisch een geest was en hij kon de Dragonair hierbij amper helpen, omdat hij vlak doorheen zou springen. Averill zuchtte diep en keek strak naar de Frillish die heen en weer vloog, maar nog steeds enkel bubbels bleef afvuren. Soms raakte één van de bubbels de Dragonair, maar er was amper schade aangericht bij de Dragon type.

Met zijn armen over elkaar gromde hij maar een speciale aanval, zeker nu fysieke aanvallen dwars door de Pokémon zouden heen gaan en enkel Agami’s Dragon type aanvallen nut hadden. Bovendien was het opnieuw verlammen van de Pokémon zinloos. De Dragonair knikte en liet de parel bij haar nek ditmaal licht af geven, voordat ze een tornado op de Frillish afvuurde en deze erin vast kwam te zitten. “Maak het krachtiger!” De tornado was niet sterk genoeg om de Frillish volledig tegen te houden in elke vorm van beweging. Met een zwaai van ditmaal haar staart liet ze een sterkere tornado verschijnen welk verschilde van de vorige aanval en vuurde die krachtig op de eerste tornado af. De twee aanvallen knalden tegen elkaar op, vormde één grote tornado welk de Frillish gemakkelijk opslurpte. Dit was zeker niet genoeg en de Pokémon stribbelde fel tegen door haar tentakels opzij te bewegen en een sterke reeks bubbels af te vuren. De tornado verloor zijn kracht door de bubbels, omdat het lucht vervangen werd door water. Agami trok zijn ogen tot spleetjes en rolde dreigend haar lijf op met haar kop ditmaal laag boven de grond. Plotseling schoot er kippenvel over hem heen wat enkel een voorteken van gevaar kon zijn, maar hij zag, rook en hoorde niets abnormaals. Voordat hij het echter wist de Pokémon zich te bevrijden en kleurde haar ogen paars. Wacht, dit was… Nee! Zo snel als hij kon sprong hij voor de serpent om de reeks violetkleurige ringen op te vangen. Dit was Night Shade, een weerzinwekkende aanval wat een ander confronteerde met zijn grootste angst. Een paarse gloed verscheen om hem heen en hij voelde gek genoeg enkel fysieke pijn. Niet zo ernstig als de klauw van een Zangoose wat zijn buik doorboorde, maar bepaald fijn was het niet. Om het effect van de aanval tegen te gaan liet hij zich op de grond vallen en kneep zijn ogen dicht. Op de achtergrond weerklonk het jammerende geluid van de Dragonair en die van vele bubbels die vast op hem afgeschoten werden.  “Het komt wel.. goed,” Ironisch was het wel dat hij juist het gevoel kreeg dat het aangename zwart voor zijn ogen plotseling zijn peetmoeder vormde.

Zonder oponthoud vloog de serpent hem voorbij en grijnsde ze lichtjes nu ze een idee gekregen had. Vlak voor de bubbels sloeg ze dus weer met haar staart en ving de aanval ditmaal op, enkel om de Frillish te passeren en met haar staart vlak bij de bomen uit te halen. De tornado die vervolgens op de Pokémon raasde nam diverse bladeren op en werd versterkt toen ze twee tornado’s eraan toevoegde. De bladeren knalde tegen het lijf van de geest op en door de flinke kracht van de gecombineerde tornado’s kon ze enkel de verkregen schade herstellen, al had ze niet genoeg concentratie met dat geruis om haar heen om weer in optimale staat te verkeren. Averill hield inmiddels zijn hand voor zijn ogen en beet direct zo sterk als hij kon erop om niet door et lint te gaan wat hij voor zijn ogen zag dansen. De hele scene met zijn pleegmoeder die afgeschoten werd speelde weer voor zich af, waardoor zijn hele lichaam hevig trilde. Hij spande direct zijn spieren aan om het te verminderen, maar zijn keel bleef super droog en zelfs zijn hart bleef tekeer gaan. Moeder… Nogmaals gaven de Frillish’s ogen paarse licht af, waardoor Agami direct naar de andere zijde van de tornado afschoot om niet onder invloed te komen van de aanval. De vorige keer dat ze geraakt werd door een vergelijkbare aanval had ze Averill bijna vermoord met haar puntige hoorn, een herinnering die ze graag wilde uitbannen. Het was een verschrikking en enkel de gedachte eraan was genoeg om haar hart weer op hol te laten gaan. Het deerde haar ook niet dat Averill nog steeds in elkaar gekrompen za-Huh? Hij kwam al weer overeind, wel hevig trillend, maar scheen zich erover heen gestapt te hebben en knikte vastberaden naar haar. Het gaf Agami hervatte moed en ze vloog dan ook hoger de lucht in en liet al haar parels lichtgeven, waarna ze haar krachtigste tornado tot nu toe met een luide brul afschoot op de Frillish. De twee tornado’s knalde tegen elkaar op en spoedig volgde er een explosie en werd de Pokémon afgeschoten. Direct maakte Averill oogcontact met de jongen en knikte instemmend. “Nu is je kans,” sprak hij met een kleine grijns.

2x Dragon Rage
3x Twister

De jongen had de hint begrepen en greep naar een Pokéball en wierp deze in een nette boog naar de Frillish, welk degelijk geraakt kon worden door het voorwerp. Het was immers een Ghost type Pokémon en vele voorwerpen schoten eenmaal hen voorbij door het gebrek aan een lichaam van vlees- en bloed. Gespannen keek hij vervolgens toe hoe de Frillish erin verdween en het voorwerp enkele keren heen- en weer tuimelde in het zachte gras. Hij en Agami hielden hun adem in, hopend dat ze hun eerste taak als Ranger-zijnde in Kalos daarmee beëindigd hadden en de jongen de Pokémon gevangen had. Na enkele tellen weerklonk een hoog ‘ping’-geluid, waarna de Pokéball er roerloos bij lag. Dit betekende dus dat… de Pokémon gevangen was! Enthousiast keerde Averill zich tot de serpent die met hetzelfde humeur hem eveneens aan keek, maar ook hoge vrolijke geluiden produceerde. Hij richtte zich spoedig weer tot de jongen en zijn onbekende Pokémon, welk naar hem glimlachte met zijn tanden ontbloot. Een huivering ging door hem heen, terwijl Agami direct wat dreigender naar de knul keek. Het was immers een teken van intimidatie of onzekerheid, maar onder zijn soortgenoten was het een positief iets. Daar had hij zich al aan kunnen wennen, maar het kostte meer tijd voor Agami, net zoals haar wantrouwens jegens andere organismen. In ieder geval drukte de jongen zijn dankbaarheid in woorden uit, en glimlachte Averill beleefd naar hem terug. “Graag gedaan,” zei hij, waarna hij tevreden weer naar de serpent keek en ze direct leek te kalmeren. Het was hún gelukt!