Part of the crew~ [ open! ]

All I ever wanted was the world, yeah
I can't help that I need it all

Het was mooi weer. Felle zonnestralen verwarmde de aarde, de vogeltjes floten hun mooiste liedjes en kinderen speelden buiten op de straten en in de bossen. En Anima Tähtinen, zeventien jaar oud, twee Pokémon op zak en op weg naar beroemdheid? Annie zat binnen. Gordijnen dicht, deuren nog op slot, haar hele lijf gewikkeld in een muffig dekentje met als enige lichtbron haar laptopscherm. Woehoe. Way to go, Annie. Met grote ogen en een doos tissues naast haar leek ze opgeslokt te worden door haar laptop, waarop een 70’s film draaide. Slecht haar en slechte kleding, maar ugh, goede verhaallijnen en goede karakters. Ja, ze zou met gemak die oude kaskrakers verkiezen boven de nieuwste sci-fi actiefilms. Niet dat ze ze niet zou kijken. Nee, zodra ergens in Korea of China een versie met enigszins goede kwaliteit uit zou komen, zou zij hem om twee uur ’s nachts in bed liggen kijken. Over de ondertiteling kon ze dan wel heen kijken.

Zucht. Velen zouden zeggen dat ze haar leven aan het weggooien was op deze manier, maar Annie was het daar helemaal niet mee eens. Sure, ze zat soms dagen in de muffige motelkamers die ze voor een goedkope prijs kon scoren, of sloot zichzelf op in haar net iets te kleine tentje met fastfood en haar laptop, maar haar leven vergallen? De dagen dat ze zichzelf niet afzonderde van de rest, beleefde ze de grootste avonturen. Enigszins gevaarlijke dudes stalken, bomen klimmen, vast komen te zitten in achtbanen, ze deed het allemaal en (bijna altijd) met plezier. Helaas kwam van het ‘beroemd worden’ waarvoor ze helemaal naar deze regio gekomen was nog niet veel terecht. Nou ja, het plan was beroemd te worden via gym gevechten, maar met haar huidige Pokémon… Misschien had ze haar reis wat beter kunnen voorbereiden in plaats van halsoverkop met een hersenloze radijs de wijde wereld in te trekken. De hersenloze radijs in kwestie was Hip Hop, die momenteel als kussen werd gebruikt. Ze leunde met haar kin op haar onderarmen, die ze bovenop Hip Hop over elkaar gevouwen had. De Pokémon leek het niet erg te vinden en al helemaal niet als Annie met haar duim rondjes over zijn zachte vachtje draaide. Hip Hop was snel tevreden en hoefde niet veel en was daardoor de perfecte Pokémon voor Annie, die niet veel kon leveren. Daarnaast kon ze ook leuk met hem trollen en was hij het perfecte grote mensen speelgoed voor als ze zich weer eens verveelde. Voor Pokémon gevechten was hij echter waardeloos. Hij was niet bepaald de slimste, heck, de domste Pokémon in heel Kalos kwam meer in de buurt. Hij was ongeveer level 20, of althans, de laatste keer dat ze keek, maar ze had geen idee hoe hij of zij dat voor elkaar gekregen had. Level 3 in de  min zou meer in de buurt komen bij zijn capiciteiten…

En dan was er nog Pepe. De roze Ducklett. Ze had het beest op de Pokéfair gewonnen bij een visspelletje en hoewel deze Pokémon wel tekenen van leven vertoonde, was de waggelende eend niet veel beter. Ze paste met haar roze vachtje wel mooi in Annie’s team, maar ze was niet bepaald sterk. En Annie was eigenlijk niet zo goed in trainen. Niet zo goed als in ze had geen idee hoe de Muk ze zo’n beest aanvallen aan moest leren. Daarnaast was Pepe eigenlijk altijd te druk met dingen op haar hoofd zetten. Pannen, schoenen, schaakborden… Hoevaak had Annie haar al niet weg moeten trekken bij wildvreemden omdat de vrouwelijke eend diegene zijn of haar spullen op haar hoofd had proberen te zetten? En ze hield ook totaal geen rekening met of mensen wellicht bezig waren met de desbetreffende spullen. Was je een potje aan het schaken? Jammer dan, Pepe wilde dat bord op haar hoofd dus deed ze dat. Was je lekker van je lunch aan het genieten? Ze stal zo je bord onder je broodje vandaan en zette het ding op haar hoofd. Waarna het er dan afviel omdat de eend net een schommelschip was als ze liep. En dan begon Annie nog niet over Pepe's gewoonte om ‘rare objecten’ naar Annie te brengen. Als cadeautjes, of zo. Het was goed bedoeld, maar meestal resulteerde het enkel in een boos iemand die Annie, of all people, een dief noemde. Wat kon zij eraan doen dat haar Pokémon dingen afpakte? Waarschijnlijk een hele boel, maar Annie was er van overtuigd dat het buiten haar mogelijkheden lag. Kortom, Pepe was niet te trainen. Ze was er een beetje voor de show, waar niks mee mis was, op zich, maar gezien Annie’s ambities, was het toch een beetje jammer.

Ach, momenteel was het meisje niet echt bezig met beroemd worden. Just livin’ the life right now. Ze had het naar haar zin. Sure, de motelkamers waar ze in overnachtte waren niet altijd even fijn en de tent die ze soms als dak boven haar hoofd had al helemaal niet, en ze had eigenlijk geen geld voor goed eten, maar ze vermaakte zich. Ze was de wereld aan het ontdekken. Zeventien jaar lang had ze geen pas buiten haar dorpje en de omringende bossen gezet en nu was ze in een compleet nieuwe en onbekende regio! Hoeveel mensen zouden wel niet een moord doen voor het leven dat deze meid leidde? Veel, dat was wel zeker! Om heel eerlijk te zijn had Anima haar geluk nog niet helemaal door. Ze wist dat ze blij moest zijn en dat was ze ook, maar dat ze eigenlijk best veel geluk had dat ze zo’n reis aankon en support van haar pa kreeg. En vast ook van haar ma, als die er nog geweest was. Vele hier hádden niet eens ouders, of ouder-waardige figuren. Het zou je verbazen, maar er waren verdomd veel mensen met daddy issues die trainer waren geworden. Op zich een logische reactie: Weg van huis de wijde wereld in en hoe doe je dat beter dan met een of twee Pokémon op zak rond te gaan reizen?

Bzzzzzzt! Annie keek op van haar beeldscherm naar haar Holocaster, die iets verderop op bed lag. Het beeldscherm lichtte op, wat indiceerde dat ze een berichtje had gekregen. Oh, spannend. Met een enkele tik op haar spatiebalk stopte ze de film, waarna ze zich uitrekte naar de telefoon en deze naar zich toe bracht. Een simpele zwiep om het scherm te ontgrendelen (aan wachtwoorden of patronen deed ze niet, te veel moeite man) toonde het berichtje direct. Oh, het was die ene ranger dude. Hij had haar van de week geholpen met Hip Hop uit een boom krijgen (een sterke windvlaag had de roze Pokémon van de grond geblazen en een boom in weten te krijgen), waarna hij veels te overduidelijk met haar begon te flirten. If only he knew… Omdat ze zich toch wel gevleid voelde, had ze hem maar zijn gang gegeven en had hem haar nummer gegeven. Zo over de app was hij dan ook een leuke gesprekspartner, ook al was hij zo nu en dan een beetje wanhopig.

“Hey, je wilde toch nog eens naar een tapas restaurant? Er zit er een op xxx-straat 13 in Aquacorde. Ik kan je het wel eens een keertje laten zien, als je wilt… :’)” las het berichtje. Pffft, nice try dude-o. Met een simpele winky-face smiley als antwoord vergrendelde Annie haar telefoon weer, waarna ze languit op het bed ging liggen. Hip Hop kroop zo snel hij kon op haar buik om daar lekker te genieten van het op en neer gaan iedere keer dat Annie adem haalde. Hmm. Tapas restaurant. Ze kon even langs gaan en kijken of het wat was… En daarna iemand meesleuren om samen tapas te vreten. Niet de ranger dude, daar had ze niet zo veel zin in, maar ze had genoeg andere vrienden… Er waren leuke mensen hier in Kalos. Ook wat minder leuke, natuurlijk, maar hey, je kon niet alles hebben.

Met een zucht besloot de dame uiteindelijk maar dat ze het allerbeste vandaag nog langs kon gaan. Het was niet alsof ze iets anders te doen had en dan kwam ze ten minste ook nog een keer buiten. Daarnaast zou ze ergens vandaag toch uit haar kamer geschopt worden, dus ze zou wel weg moeten… Alright, ze had dus een plan!

De donkerharige tiener duwde Hip Hop van zich af, krabbelde overeind en liep al neuriënd richting de enigszins onveilige badkamer. Ze zou haar 70’s chick-flick een andere keer wel afkijken. Na een korte douche, getreuzel achter de make-shift make up tafel en een kort innerlijk debat over wat ze die dag aan zou doen, raapte Annie haar spullen bij elkaar, maakte ze haar bed enigszins op en opende ze de gordijnen. Even voelde ze zich een echte vampier omdat ze weg moest kijken van het plotselinge felle zonlicht. Oh dayum. Er kwam nog net geen rook van haar lijf af. Een korte blik naar buiten zorgde er ook voor dat Annie enkele lagen van haar outfit uitdeed en in haar tas dumpte, want het leek veel te warm voor een vest en een bloes, ook al droeg ze die open.

Met een tevreden zucht en haar oortjes, waar net iets te harde muziek uitkwam, om haar nek geslagen liep ze met haar tas in de hand en al haar Pokémon veilig in hun Pokéballen naar het hoofdgebouw, waar ze haar sleutels overhandigde, doei doei zegde en ervandoor ging. Op de wijde wereld in!

Nadat ze het centrum van Aquacorde bereikt had, maakte ze een korte pitstop bij het Pokémon Center om haar tas daar te droppen. De nurses hadden het goed gevonden dat ze daar overnachtte en hadden haar een bed aan het eind van een grote gemeenschappelijke slaapzaal gegeven. Daar kon ze veilig haar tas opbergen, zodat ze niet de hele dag met dat ding rond hoefde te lopen. De bedden in het Pokémon Center waren vele malen chiller dan de krakende, oude dingen in de motels waar ze zo nu en dan verbleef, maar ze kon geen kluizenaartje spelen in het Pokémon ziekenhuis. Helaas. Ach, enkele dagen weer volop buiten doorbrengen was ook niet erg. Even leuk zelfs. Dan beleefde ze zelf avontuur in plaats van dat het zich enkel op haar beeldscherm afspeelde. Ook goed!

Eenmaal buiten met enkel een rugzak om één schouder gehangen, bleef de trainer even stilstaan om haar Holocaster uit haar zak te vissen. Ze typte het adres dat Ranger Dude haar gegeven had in op haar route planner en grijnsde tevreden toen het rode lijntje precies aangaf waar ze heen moest. Alriiight, een speurtocht door Aquacorde City. Spannend! Haar Holocaster had uitgerekend dat het vanaf waar ze zich nu bevond ongeveer tien minuutjes lopen zou zijn. Ze moest dan ook door heel Aquacorde City heenlopen. Dit stadje was eigenlijk best klein, als ze het zo bekeek. Aww. Ah well, tien minuten was best te doen en ze vond het ook helemaal niet erg de stad door te moeten. Zo kon ze dit water stadje ook nog een beetje bekijken. Het was altijd leuk om de toerist uit te kunnen hangen, right?

Halverwege haar speurtocht, bleef Annie even stilstaan om rond te kijken. Ging ze nog wel de goede weg? Haar Holocaster had haar door enkele nogal kronkelige straatjes geleid waardoor ze eigenlijk niet zo goed meer wist welke kant ze nou precies op moest. Waar de fock zat dat tapas restaurant nou eigenlijk? Misschien was het zo’n shady restaurant, of zo. Maar wat zou Ranger Dude daar te zoeken hebben? Alleen zijn bestaan al zou ervoor zorgen dat een of andere gekke maffia dude zijn oor af zou snijden Die wereld was hardcore man, daar paste meneer de veel te overduidelijke flirt écht niet thuis. Het zou Annie echter niks verbazen als hij té oblivious was en het niet door had gehad. Gewoon lekker met mamsie en papsie eten in een maffia restaurant. Ha, ze zag het zo voor zich. Met een zucht schoten haar rode ogen kort naar haar schermpje en vervolgens weer naar de winkel etalages rondom haar.

En toen zag ze het. Een etalage. Een best saaie etalage, eigenlijk, maar daar keek het meisje niet naar. Met haar ogen strak op wat ze in de grote ruit zag liep het meisje op het pandje af. Ze drukte nog net niet haar handen en gezicht tegen de ruit om beter te kunnen kijken. Door de ruit zag ze, in een enigszins zielig hokje, een Pokémon. Arceus mocht weten wat voor beest het was, maar het was perfect. Het was perfect! Ze moest het hebben! Het hele beest straalde emo uit, met zijn donkere vacht en de dikke plukken haar die zijn oogjes volledig verborgen. Ze moest het hebben. Annie moest en zou dat beest krijgen, het was gewoon perfect! Zonder nog maar een moment te twijfelen, stapte de trainer weg van de etalage en duwde ze de winkeldeur open. Een belletje rinkelde en maakte de winkeleigenaar attent van haar aanwezigheid. Het oude kereltje keek even op van achter de toonbank en stak begroetend zijn hand op. Toen vond zijn blik zijn tijdschrift weer terug en leek Annie even niet meer te bestaan. Het meisje in kwestie was op de deurmat blijven staan om even rond te kijken. Overal om haar heen waren Pokémon. Ze zag allerlei verschillende soorten: Enkele die ze herkende, enkele die volledig onbekend voor haar waren. De Pokémon zaten allemaal in hokken van variërende grootte, maar er was ook een area waar ze vrij rond konden lopen. Als ze uit hun kooien gelaten werden. Aw. De meeste lagen te dutten, sommige lagen gewoon te liggen, sommigen speelde met een speeltje dat ze gekregen hadden. Alle Pokémon leken op zich wel tevreden, maar toch had dit winkeltje, als dat het was, toch iets verdrietigs.

”Hai, um, sorry maar, wat is dit voor winkel?” vroeg Annie nieuwsgierig terwijl ze richting de toonbank liep. Het oude kereltje keek op toen ze haar vraag stelde en legde zijn ouden mensen tijdschrift weg. “Dit is een Adoption Center. Mensen die hun Pokémon niet meer willen om verscheidene redenen kunnen ze hier achterlaten. Andere mensen kunnen de Pokémon dan weer adopteren. Heb jij ook een Pokémon die je af wilt staan, meisje?” sprak de man in een oude, krakende stem. Hij paste helemaal in het zielige beeld dat deze ruimte Annie gaf, maar ze slikte die gedachten weg. “Wat? Nee joh, ik hou van mijn Pokémon!” bracht ze met een frons uit, waarna ze weer even rond keek. “Worden de Pokémon veel geadopteerd?” vroeg Annie twijfelend terwijl ze haar onderarmen op de toonbank leunde en iets voorover boog. De man zuchtte en ging wat rechter overeind zitten. Vervolgens wees hij met een knokige vinger naar een paarse Pokémon met enorme ogen. Het beestje zat in zijn kooitje te pitten. “Die Venonat zit er al bijna een jaar,” zei hij. Met een sippe uitdrukking op haar bleke gezicht keek Annie naar het arme ding. Dat was… best zielig. “Sommige Pokémon zijn binnen een dag weg, andere zitten hier maanden. Ik krijg soms wel eens—hoe heten ze ook alweer? Starter Pokémon, was het. Die zijn altijd zeer snel weg. Mensen letten wel degelijk op op welke Pokémon er hier binnengebracht worden, maar willen maar enkelen,” ging de man zuchtend verder. ”Wat jammer…” mompelde Annie. De man glimlachte echter terwijl hij opkeek. Een glimlach die zijn gehele gezicht en de hele situatie leek op te lichten. “En wat kan ik voor jou doen, meisje? Waarom ben jij hier binnen komen wandelen?” vroeg hij vervolgens wat gehaast. Alsof hij door wilde met zijn dag, hoewel Annie niet echt zag wat hij verder nog deed dan zitten en zijn tijdschriftje lezen, “Ben jij een trainer?” Hij leek te zoeken naar Pokéballen, maar die had Annie in haar tas zitten. ”Oh, uh, ja, ik ben een trainer en ik kwam hier omdat ik uh, die Pokémon zag,” ze wees naar de blauwe emo Pokémon. Moest. Het. Hebben. De man zijn blik volgde haar vinger, maar zodra hij de Pokémon zag, klakte hij zijn tong afkeurend. ”Wat?” vroeg Annie direct. “Dat is Drogon. Zijn trainster heeft hem hier enige tijd terug gebracht. Het is… Weet je zeker dat je zo’n Pokémon aankunt? Hij heeft al meerdere van de Pokémon hier aangevallen,” vertelde de man haar. Waaat? Zo’n emo schatje zoals hij? ”D-Dus? Ik ben heel goed met Pokémon, mijn Hip Hop was ook een echte rebel toen ik hem vond, maar nu is hij zo mak als een lammetje!” zei Annie gehaast. Ha, alsof. Hip Hop was geen steek veranderd sinds ze hem in het bos gevonden had. De man trok enkel zijn wenkbrauw op terwijl hij richting de kooi van Drogon liep. ”Wat?” vroeg Annie uitdagend toen ze de blik zag. “Hm, niks, het is gewoon—Je ziet er niet echt uit als het type dat goed orde kan houden. Ik denk niet dat het een goed idee is hem mee te geven,” merkte de man op, die de kooi met kracht die ze niet bij zijn oude lijf verwacht had oppakte. De emo Pokémon was aan het dutten en schrok op door de plotselinge beweging, waarna hij zichzelf overeind duwde en naar voren liep. Hij zag door zijn dikke vacht heen echter niet het raster van de kooi en liep er vol tegenaan. Wat verward zakte de Pokémon vervolgens weer door zijn pootjes en bleef het liggen. Wat.. zielig. Arm ding. Wat bedroefd keek Annie toe. Alle Pokémon hier waren zielig. Ze kon het wel begrijpen: Ze waren allemaal achter gelaten door hun trainers, maar hun huidige leefsituatie was nou ook niet bepaald opvrolijkend. De man zelf ook niet. Hij zag er niet echt uit alsof hij er zin in had om hier de hele dag te zitten. Nja, hij had uiteindelijk toch wel deze baan gekozen, dat zou hij vast niet voor niks gedaan hebben. Toch…? Met een schuine blik keek ze de man aan. ”Jawel hoor! Toen ik Hip Hop vond was hij ook een echte rebel, maar nu is hij zo mak als een lammetje!” probeerde het meisje met volle overtuiging. Ha, alsof. Hip Hop was geen steek veranderd: Hij was altijd tamme flufbal geweest. Ach, de man wist dat vast niet. Desbetreffende persoon trok vragend zijn wenkbrauw op. “Hip Hop? Dus je hebt nog andere Pokémon?” vroeg hij. Ondertussen had hij de kooi met Drogon erin in de speel area gezet en het deurtje geopend. Zodra Drogon dat door had, waggelde hij uit de kooi het zachte, groene tapijt op. De man zelf liep naar de achterkant van de speelruimte en stopte wat voer in een etensbakje. Annie volgde de man de speelruimte in, wat afgescheiden was van de rest van de winkel door een kniehoog hekje. ”Ja, Hip Hop, een Hoppip en Pepe, mijn Ducklett. Ze is roze, for some reason,” vertelde Annie hem. De man keek plotseling op toen ze opmerkte dat haar Ducklett roze was en niet blauw, zoals gebruikelijk. “Roze, zei je? Zou ik die Ducklett eens mogen zien?” vroeg hij opeens nieuwsgierig. Ergens vertrouwde ze de plotselinge sprankel die in zijn oude ogen verschenen was niet, maar ze duwde de gedachte weg. In plaats van zich zorgen te maken, trok ze haar rugtas van haar schouder en dropte ze het ding op de grond, waarna ze op haar hurken ging zitten en haar Pokébal begon te zoeken. Toen ze het ronde ding eenmaal gevonden had, stond ze op, stapte ze over haar tas heen (die als een zielige zak aardappelen omviel) en liep ze naar de man toe. Toen ze hem bereikt had, liet ze Pepe uit haar Pokébal. Eventjes keek de roze eend om zich heen, waarna ze de voedsel bak zag en er direct op afwaggelde met de intentie het ding met voer en al op haar kop te zetten. Zodra Annie het doorhad, graaide ze de voederbak van de grond en hield ze het buiten bereik van de eend. Deze keek wat betreurd op naar haar trainer, maar draaide zich toen om om ergens anders heen te waggelen. Annie zette de bak weer op de grond en toen ze weer overeind stond, ademde de man geschokt in, zijn ogen strak op de Ducklett. “Dat is een shiny Ducklett, meisje,” merkte hij stilletjes op terwijl hij dringend naar haar keek. ”Shiny?” vroeg ze verrast. Huh? Die term had ze nog nooit gehoord… De man keek haar fronsend aan, maar vertelde toen: “Shiny. Pepe, zo heette ze toch? Pepe verschilt in kleur van de rest van haar soort. Haar uiterlijk is dus anders. Het is een weinig voorkomend verschijnsel, meisje, mensen zouden zeer geïnteresseerd zijn in deze Pokémon…” Nu wist ze het zeker. Die blik die de man had terwijl hij naar haar Pepelief keek vertrouwde ze niet. Stilletjes liet ze de Pokémon dan ook weer terugkeren. ”Eh, dat is heel… leuk, maar ze is niet te koop. Waar ík echter geïnteresseerd in ben, is die Pokémon. Hoe duur is ‘ie?” veranderde Annie het gespreksonderwerp. Ze zou niet vertrekken zonder Drogon-cutie-pie. Ze kon vást wel goed voor hem zorgen, die man onderschatte haar verzorgings capaciteiten ontzettend! Haar rode ogen schoten om zich heen opzoek naar de zwart blauwe Pokémon, die ze… bij haar tas vond! Hé! Geschrokken draaide Annie zich naar haar tas en de draakachtige Pokémon. Hoooly shet. Drogon zijn hele bovenlichaam was verdwenen in haar tas, waar verscheidenen items omheen lagen die ze meegedragen had. ”Hé!” bracht ze geschrokken uit terwijl ze met brede passen op haar tas en de Pokémon af liep. De winkeleigenaar volgde haar geschrokken, maar leek niet echt van plan te zijn te helpen. Pfft, waardeloze dude! Ze zou het zelf wel weer oplossen! De Pokémon had ondertussen niet gereageerd op Annie’s roep maar was juist nog iets verder haar tas ingekropen. Wat deed het daar nou weer? Toen Annie bij haar tas kwam, begon ze de items gehaast op te pakken. ”Hé, blijf uit mijn tas!” bracht ze boos uit, maar wederom werd ze keihard genegeerd. Hnnnng! ”Pepe, doe—“ de meid keek om, maar zag de roze eend, die ze niet terug in haar Pokébal had gedaan, de voerbak weer gevonden had en deze omgekeerd op haar hoofd gezet had. Met als gevolg dat al het voer eruit gevallen was. Een deel van het spul lag in grote klodders op het kleed, de rest droop van haar roze hoofd af. De winkeleigenaar volgde haar blik en maakte een geschrokken geluidje toen hij de bende zag. “Nou ja! Mijn tapijt! Wat heeft dit nou weer te betekenen?” Hij schreeuwde nog net niet, maar door zijn ruige toon schrok Annie zodanig dat ze alle spullen in haar handen liet vallen: Haar Holocaster, een doosje vrouwen artikelen, enkele lege Pokéballen en een snoepreep vielen op de grond. Behalve dat niet alle voorwerpen de grond raakten. Eén van de Pokéballen, een ongebruikte die ze van een shady mannetje in een straatje ooit gekregen had, raakte de Deino, die door de plotselinge drukte uit de tas gekropen was om pools hoogte te nemen. Drogon maakte nog een verschrikt geluidje toen de koele oppervlakte van de Pokébal zijn bekraste vacht raakte, maar verdween toen in een rode flits. Eventjes was het dood stil terwijl de winkeleigenaar en de trainer toekeken. Wat… Wat was er gebeurd? De stilte werd na enkele seconden verbroken voor een gedempte ‘kleng’, veroorzaakt door Pepe. De voederbak was van haar koppie op de grond gevallen en bleef daar zachtjes wiegend liggen. Een lange, zachte ‘kwaaaaaaak’ verliet haar snavel, waarna eerst Annie in beweging kwam. Met ogen zo groot als schoteltjes keek ze weg van de Pokébal, die gestopt was met wiegen (een indicatie dat Drogon gevangen was) naar de winkeleigenaar, die een seconde later terug keek. Terwijl ze zo naar elkaar staarden, zag Annie langzaam hoe zijn hoofd steeds roder en roder werd. Stilletjes bewoog haar hand naar Pepe's Pokébal, maar nog voordat ze de Pokémon terug in haar bal kon doen en heel hard weg kon rennen, barstte de man uit. “WAT DENK JE WEL NIET DAT JE AAN HET DOEN BENT? DIE POKÉMON IS NIET VAN JOU!” riep hij uit. Het geluid zorgde ervoor dat Annie weer in beweging schoot en adrenaline zich door haar lijf pompte. Ze begon de spullen haastig in haar tas te doen, riep Pepe naar zich toe en pakte met trillende handen de Pokébal van Drogon vast, waar ze de Pokémon uit vrij liet. ”Sorry! Sorry ik wist het niet! Het was een ongeluk—“ probeerde Annie nog, die de vieze Pepe in haar armen nam en haar tas over haar schouder zwaaide. Drogon leek verward te zijn en draaide zijn kop van Annie naar de man, niet precies wetend wat hij nou moest doen. Toen hij echter wijfelend een stapje richting Annie zette, flipte de man al helemaal. “NEE! Nee nee, basta, ga weg jij! Weg, allemaal!” riep hij uit terwijl hij dreigend op hen af kwam. Zonder te twijfelend tilde Annie de Deino met één arm op en liep ze half struikelend achteruit. Bijna viel ze over het hekje, maar ze wist (ondanks de twee Pokémon in haar armen) nog net haar evenwicht te behouden. Door de plotselinge strijd om evenwicht viel ze echter wel met haar schouder tegen een van de muren, recht op een knop. Ze hoorde verschillende luide “klik”s. In horror keek Annie om zich heen terwijl één voor één de deuren van de kooitjes open zwaaiden. Oh, now she’d done it. De wakkere Pokémon sprongen direct uit hun kooien en hun tramalant wekte de anderen, die natuurlijk ook gelijk de vrijheid in sprongen.

Zonder ook nog maar een blik richting de man te werpen, stoof Annie de winkel uit, liet nog wat geld (waarschijnlijk niet genoeg) achter op de toonbank. Buiten liep ze recht tegen iemand aan, waardoor ze bijna weer haar evenwicht verloor. En daar stond ze dan: Een roze Ducklett die onder het Pokévoer zat in haar ene arm, een Deino die voorzichtig het voer van de Ducklett aflikte in haar andere arm, een blik vol met horror en paniek in haar rode ogen en een etalage waardoorheen een enorme beestenboel te zien was. ”S-Sorry! Gewoon lopen, gewoon lopen!” bracht ze geschrokken uit, waarna ze gehaast de ander zo goed mogelijk als ze kon meetrok, weg van de winkel.

Got you wrapped around my finger, babe
You can count on me to misbehave