It's part of the job, aye? [Jace Thorn]

Haar rode ogen waren vernauwd terwijl ze tegen de zon in keek. Ondanks dat het herfst was en de temperaturen opvallend snel begonnen te dalen, stond er een zeer irritant laag zonnetje die haar nu precies in d'r gezicht scheen. Ze hief haar behandschoende hand tegen haar voorhoofd, zodat ze wat beter om zich heen kon kijken. Natuurlijk waren die gasten weer veel te laat. Hoe durfde ze een klein meisje te laten wachten in deze vervloekte temperaturen. Ze huiverde eventjes en gromde zachtjes, terwijl aan haar bordeaux rode jas werd getrokken. Het meisje keek eventjes omlaag en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de Sableye in zich kreeg. "Ik weet dat het koud is, Yurei, maar ik moet hier op ze wachten," ze hoorde een zacht geluidje vanaf haar andere schouder en draaide haar hoofd. De kleine Litwick die op haar schouder zat, was de enige source die ze had van warmte en iets waar ze erg dankbaar was. "Je mag zo weer terug in je pokéball, Taba," zei ze zachtjes, terwijl ze de Litwick zachtjes aaide onder z'n kinnetje. Ze ademde in haar handen om deze op te warmen en keek op toen er een schaduw over haar heen viel. "Yuuki Tsukino?" werd aan d'r gevraagd en ze knikte naar de man voor haar. "Dat ben ik," zei ze rustig, terwijl haar ogen vielen op de rode 'R' op de muts van de man. Ze waren bewust in een van de zijstraatjes van het dorp gaan staan zodat ze te veel opvielen, maar Yuuki hielt voor als nog alles in de gate. "Dit moest ik aan je geven van de leiding," werd haar verteld en ze nam al snel het pakketje in handen. "Je weet de rest van de opdracht?" Het meisje knikte en stopte het pakketje in haar jas. "Opdracht is bekend, je kunt weer gaan," zei ze kalm tegen de man, die knikte, zich omdraaide en wegliep.

Net op het moment dat Yuuki zich wilde omdraaien, begon Yurei te sissen. De Sableye had een heel vreemd repertoire aan geluiden, maar gelukkig wist ze de meeste inmiddels wel uit d'r hoofd. "Waar zie je wat, Yurei?" vroeg ze aan de Sableye, terwijl haar rode ogen rond zochten. De paarse pokémon gromde zachtjes en wees omhoog. Ze volgde zijn hand en kneep haar ogen dicht tegen de felle zon. "Hey, kom naar beneden," riep ze naar boven toe. Ze pakte een pokéball van haar riem af en gooide deze op. "Koumori, haal 'm es naar beneden," sprak ze tegen de Crobat die te voorschijn was gekomen en de paarse pokémon vloog op hoge snelheid naar boven toe.

Een Volcarona. Haar rode ogen schoten open. Ze kon maar één iemand met een Volcarona, de prachtige rode mot pokémon. Waarom was Jace hier!? Ze kneep haar ogen tot spleetjes en zuchtte zachtjes. Goed dan, als het zo moest, dan moest het maar. "Ontwijk de aanval en verwar de Volcarona met een Super Sonic!" beantwoorde Yuuki de aanval die op haar weg uitgeoefend. Ondertussen merkte ze op dat Jace van het dak was gesprongen en in een stapel lege dozen terecht kwam. Ze switchte tussen de jongen en zijn pokémon, die nog steeds in gevecht waren op het dak en vloot tussen haar tanden. Koumori had met enige moeite de hurricane/flamethower combinatie ontweken en had alleen een kleine schaafplek op zijn vleugel opgelopen. Nu had hij net zijn Super Sonic proberen te landen, voordat hij een achterwaartse salto maakte en naar beneden vloog, waarbij hij achter Yuuki op de grond ging staan. "Vanwaar deze agressieve handeling, Jace?" vroeg ze op een koude toon.

Een kleine glimlach stond op haar gezicht toen de oudere man tegen haar sprak en ze giechelde er zelfs een beetje bij. De Crobat achter haar vouwde zijn vleugels bij elkaar en de Litwick op d'r schouder kroop in de nek van het meisje. Ondertussen hielt de Sableye het gezelschap goed in het oog, hij had door dat zijn trainster een hele andere houding had aangenomen dan de vorige keer dat ze deze vent waren tegen gekomen. "Dat was een Team Rocket grunt, hij had een pakketje voor me." Haar stem was rustig, terwijl haar bordeaux rode ogen hem strak aankeken. "Ja, ik weet wie Team Rocket is. Eigenlijk weet ik 't heel goed. Twee jaar geleden ben ik daar door mijn broer achtergelaten en sindsdien help ik ze met hun taken," legde ze daarna rustig uit. "Ik ben me geen ander leven gewend en het zal je niet lukken om me er weg te krijgen. Niet zo zeer voor jou, maar vanwege het feit dat ook Team Rocket kwaadaardig genoeg kan en zal zijn om een klein meisje om zeep te helpen als ze verraden worden. Dat risico loop ik liever niet," zuchtte ze daarna, terwijl ze zich half omdraaide en de Crobat een aai over z'n kop gaf.

Ze zag hoe de woede in hem werd opgebouwd en probeerde zelf rustig te worden. Als ze nu haar emoties de baas liet zijn, had ze dit stille gevecht gewonnen. Toch, toen Jace aan haar vroeg of ze wist wat ze deed, slikte ze eventjes en voelde hoe haar hand trillen. "Ik weet wat ik doe om in leven te blijven! Snap dat dan, ik heb helemaal niemand. Ik ben alleen. Bij Team Rocket heb ik eten en onderdak. Ja, ik weet wat ze doen, maar als dat mij in leven houd, het zij zo! Wat zou jij hebben gedaan als je in mijn schoenen had gestaan!" haar stem sloeg over en trilde, terwijl ze voelde hoe tranen in haar ooghoeken opwelde. "Ik heb niemand meer," mompelde ze daarna.

Hij ging er van door, er werd niets gezegd, er werd niets gedaan. Hij ging gewoon maar weg. Yuuki trilde, terwijl ze de blonde man na keek en merkte dat ze van top tot teen aan het trillen was. Her cover was blown en ze wist dat ze Jace nooit meer zou kunnen vertrouwen. Maar misschien verdiende ze dat wel, ze had hem immers alleen maar voorgelogen. Ze sloeg d'r armen om zich heen en keek eventjes naar Yurei, die haar met een vreemde blik aankeek. "We gaan, Yurei. We hebben een opdracht te voltooien," mompelde ze zachtjes, terwijl ze de tranen uit d'r ogen wreef en nog een keer in de richting keek waarin Jace verdwenen was. Daarna draaide ze zich om en verdween terug het dorp in.