Disconnection

Onderwerp: Re: Disconnection wo sep 30, 2015 8:35 am

Wat moest ze nu verder doen? Like, in stilte naast elkaar lopen of een gesprek beginnen? Hoe begon je een gesprek met een schildpad? Kon dat ding haar uberhoud wel verstaan of waren diens reacties maar op goed geluk gegaan. Kom aan, als je je pokémon dan kwijt raakt geef dan in ieder geval de gebruiksaanweizing mee. Wat mopperend in zichzelf liep ze dus door, in de gaten houdend dat de grass type wel volgde. Echter voelde het al awkward na enkele minuten stilte, dus besloot ze op te spreken. “Nou, wat doe je allemaal als grass-type op een dag?” Niet dat zij de schildpad begreep maar ze wou gewoon de stilte doorbreken. Of het zou werken was ook een ander verhaal.

Aldrei was helemaal niet ijdel, ze was immers net zo ruw als Ragya op dat vlak. Maar toch vond ze het maar niks hier laag tegen de koude en modderige grond aan te liggen. Toch zou ze wel moeten als ze wou dat dit werkte. Ze moest immers die trainer vangen om verder te kunnen. Waarom moest zij eigenlijk altijd deze onzin doen? Het was niet dat ze kon reageren of netjes kon vragen of ze mee wou gaan. Niet dat als ze praten ze het uberhoud netjes had gevraagd. Goed. De Ninetales had haar oren gespitst en wachtte tot ze de voetstappen hoorde. Zodra deze dichterbij kwamen spande ze zich aan en toen madame uiteindelijk voor haar liep. Met een soepele sprong kwam ze op de ander terecht en werkte haar op de grond. Meteen kwam er een glans in haar ogen. Kijk, dit leek er meer op. Jammer genoeg duurde haar succes niet lang. Want de ander begon te spartelen en te slaan. Met een klagelijke grom voelde Aldrei hoe de vuisten haar raakte. En hoewel ze dit rede genoeg vond de ander te verbranden besloot ze maar gewoon de opdracht uit te voeren. Dus sprong ze van de ander af en keek even om zich heen. Hierna gloeide haar ogen rood op waarna ze een barrière van vlammen om hun heen liet oplaaien. Nou, zo kon ze in ieder geval niet wegrennen en kon ze zien dat ze maar een Ninetales was. Veelzeggend ging ze dus zitten buiten slabereik en wachtte tot de ander uiteindelijk zou luisteren. Nu ze het vuur om haar heen opmerkte kreeg ze meteen een goed idee. Zoals ze vaker had geoefend met Ragya kon ze een Turtwig maken met vuur. Natuurlijk moest ze wel wachten tot ze de aandacht had, want anders schoot het ook niet op.

Onderwerp: Re: Disconnection za okt 03, 2015 12:10 am

De roodharige had hele lange poten, net als Lynn, en daarom moest Mr. Twiggles moeite doen om haar bij te benen met zijn eigen korte pootjes. Het lukte hem aardig, al zei hij het zelf. Tot nu toe had de jonge Turtwig het voor elkaar gekregen om niet meer dan een halve meter achterop te raken. Toen hij aangesproken werd, duurde het dan ook niet lang voordat Mr. Twiggles het meisje ingehaald had en hij aan diens zijde verder kon lopen. Op enthousiaste toon hield de grass-type een verhaal over dat hij het grootste gedeelte van de dag keek naar hoe zijn teamgenoten trainden, zo af en toe een poos geaaid werd en daar tussendoor wat luierde, waarna hij zijn kop afwachtend schuin hield. Hij was nu ook wel benieuwd wat een ander meisje dan zijn eigen Trainer zoal uitvoerde.

Nee, nee, nee. De adrenaline en angst golfde door haar lijf terwijl ze in het rond bleef slaan, voelend dat ze af en toe iets wist te raken. Het gegrom dat dit uitlokte, drong niet eens tot haar door. Nu ze eenmaal bezig was, wist ze niet meer hoe ze moest stoppen. Ze ging door totdat ook haar armen vermoeid begonnen te raken en ze gewoonweg helemaal op was. Met haar gedachten in de knoop en niet genoeg energie in haar lichaam om iets anders te doen, krulde het meisje zich op tot een bal en probeerde zich zo klein mogelijk te maken, haar ogen stijf dichtgeknepen. Dat het donker achter haar oogleden verruild werd voor een wat rode kleur merkte ze wel, maar ze was te bang en uitgeput om ook maar één oog open te doen. Het was wel genoeg geweest, en dit was haar protest om dat aan te geven.

Onderwerp: Re: Disconnection zo okt 04, 2015 6:06 pm

Jubilant appeared!
He's destroying the walls of the cave! Ranger, help!

Onderwerp: Re: Disconnection ma okt 05, 2015 4:36 pm

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Het was een normale maandag voor de zwart harige. Ze was gewoon lekker aan het lopen en schopte door een paar kleine stapels van gevallen bladeren die er al lagen. Je kon merken dat de herfst al was begonnen, ze verborg haar gezicht half in haar sjaal en haar handen in haar zakken. Zodat ze voor zorgde dat ze niet al te veel kou zou vatten. Ze keek naar hoe Chiyo in de gevallen bladeren sprong en er even in verdween en daarna er weer uit sprong. Het was zo’n schattig gezicht, het was alleen jammer dat ze nog geen boom blad had gevonden dat bij haar kleur paste. Terwijl ze genoot van de natuur voelde ze haar telefoon in haar zak trillen. Ze pakte het ding en keek er op, ze ging er van uit dat het een bericht van was haar zus. Maar in tegen stelling was het een bericht van de rangers, er was blijkbaar een Tauros in de buurt, die de muren van de grot probeerde kapot te maken. Geschrokt keek Yara en wierp een blik naar de Torchic. “Kom op maatje we moeten mensen helpen,” en nam een sprint richting de grot.

Gelukkig waren ze er niet ver vandaan en met een paar sprinten waren ze er al, alleen was Yara even vergeten dat Chiyo haar waarschijnlijk niet goed bij zou houden. Maar gelukkig was ze niet al te ver achter gebleven, en kon ze nog even uit hijgen voor dat ze de grot in ging. Ze pakte alvast een zaklamp en tilde Chiyo op, zodat zij ook weer op adem kon komen. Ze liep naar binnen en probeerde alvast geluiden te horen. “Hallo is daar iemand,” begon ze door de grot heen te schreeuwen. Ze hoopte maar dat er niemand meer in was, aangezien het op in storten kon staan. Vooral als ze niet op tijd bij de pokemon kon zijn. Met grote passen liep ze door en bleef de zin ‘Hallo is daar iemand’ herhalen, tot dat ze zeker wist dat er echt niemand meer in zat.

tag: name // Words: aantal .

Onderwerp: Re: Disconnection za okt 10, 2015 10:59 am

Ragya deed haar best om wat uit de woorden van de ander te halen. Want tjah, de Turtwig leek er nogal vastbesloten over. Ondanks dat ze geen idee werd wat er verteld wat knikte ze wat begrijpend en mompelde af en toe een Ja. Ze kon heus wel het een en ander van haar eigen pokémon begrijpen, zoals het meeste van Aldrei en het gescheld van Sleipnir. Toch was de afwachtende blik iets wat iedere trainer zou begrijpen. Ze dacht dus even na voor ze antwoord gaf. “Klinkt leuk. Zelf train ik vooral met mijn pokémon en hang de meerderheid van de dag rond met Aldrei. We doen wat gyms, zetten dingen in de fik of halen koffie” Ze haalde haar schouders op, niet echt wetend wat ze verder moest vertellen of dat het beestje haar uberhoud begreep. Plots begon de grot te schudden en brokkelde dingen van het plafon af. Ze fronste. “Kom, we moeten snel zijn, Aldrei zal jou trainer wel naar buiten nemen” Met die woorden klikte ze een pokébal open en stond Fenrir voor hun. Deze bekeek de Turtwig even minachtend waarna haar blik naar diens trainer ging. “Zoek de uitgang” Sprak ze simpel, waarna de Houndoom al begon te lopen. Meteen begon ze het dier te volgen, al deed ze eerst een poging de Turtwig op te pakken, deze zou in zijn eentje vast niet snel genoeg zijn. Ze zaten immers diep in de grot en hoorde zelfs niet de roep van een ander.

Aldrei vond helemaal niks aan deze dramaqueen. Ze had rustig gewacht en begon nu wel de flinke neiging te krijgen iemand in brand te steken of op zijn minst te bijten. Maar dat mocht niet en zou de situatie vast niet helpen. Maar uiteindelijk stopte het gestribbel, al bleek de trainer te blijven zitten ine en defence curl. Gefrustreerd en bovenal vermoeid door dit drama stapte de Ninetales naar voren. Net op dat moment begon de grot in te storten. Als een fire type had ze al helemaal geen behoefte aan stenen. Grommend keek ze naar de trainer en naar de weg waar ze vandaan gekomen was. Ze wou eigenlijk de vreemde achterlaten en Ragya zoeken. Maar ze wist heus wel dat deze zichzelf kon redden en naar buiten kon gaan. Hopelijk. Daarbij zou deze trainer geplet worden als ze niet zou helpen. En hoewel ze persoonlijk daar geen probleem mee had zou dat betekenen dat ze nog langer met de Turtwig vast zaten. Ze doofde de vlammen en spitste haar oren bij de klank van een vreemde. Als Ninetales kon ze menselijk spreken verstaan, en wist dus dat ze moest laten weten waar ze was. Daarbij zou het alleen maar goed uitkomen als een vreemde deze dramaqueen zou helpen terwijl zij Ragya kon zoeken. Vandaar dat ze een schelle jankklank uitte en hierna de vreemde bij de nek van haar kleren probeerde vast te pakken. Sinds wanneer was ze een reddingsarcanine?

Onderwerp: Re: Disconnection zo okt 11, 2015 12:02 am

Bij de woorden over het trainen van Pokémon was Mr. Twiggles heftig en met een begrijpende uitdrukking op zijn gelaat aan het het knikken, maar tegen de tijd dat ze bij het gedeelte over dingen in de fik zetten waren aangekomen, werd het tempo van zijn geknik meer iets slow-motionachtigs. Tegen de tijd dat zijn kopje weer stil hing en er een diepe frons op het gezicht van de jonge Turtwig verschenen was, was de grass-type gestopt met lopen en keek met een rare blik naar de roodharige. Dingen.. In de fik zetten? Hij hield niet zo van vuur, eigenlijk. Het was heet en het brandde en deed hem pijn.. Nee, vuur was niets voor hem. Vervolgens werd echter gezegd dat de roodharige ook veel tijd besteedde aan koffie halen, wat Mr. Twiggles weer uit zijn gedachtegang haalde en zijn geknik, zij het op een wat langzamere snelheid, voor een moment deed hervatten. De Turtwig zette zich ook weer in beweging, proberend de opmerking over brandjes aansteken te vergeten.
Maar toen begon de grot te trillen en verscheen er een soort grote, boze hondachtige en werd er opeens een poging gedaan door de roodharige om hem op te tillen. Met grote ogen vol van verwarring keek de Turtwig om zich heen, om zijn blik als laatste op het gezicht van de roodharige te richten. Het was natuurlijk heel aardig dat ze hem probeerde op te tillen, maar tegenover zijn miezerige tweeënveertig centimeter stond wel een gewicht van zo'n tien kilo. Dat was misschien niet al te zwaar, maar je tilde het ook weer niet zonder enkele moeite op.

Doordat de zwartharige haar ogen dichtgeknepen had, werkte het gerommel om haar heen misschien nog net wat verwarrender dan op Mr. Twiggles. Ergens wilde ze haar ogen openen om te zien wat er aan de hand was, maar eigenlijk had ze er ook gewoon geen fut meer voor en daarom bleven ze uiteindelijk voorlopig gewoon nog gesloten. Een stem klonk niet veel later op, gevolgd door een gejank dat van dichtbij klonk, waarop ze toch maar één oog opende. Op dat moment besloot de Pokémon die naast haar stond, die een Ninetales bleek te zijn, naar haar nek te vliegen, wat haar nogal overrompelde. Meteen vloog ook het andere oog van het meisje open en probeerde ze zich nog op te richten, maar de Pokémon had de kraag van haar vest al vastgepakt. W–.. Wat? Een pluspunt was dat haar paniek al weg begon te ebben nu ze wist dat het een Ninetales was die haar achtervolgd had, en niet iets anders. Een minpunt was echter dat dit alles haar alleen maar erger verwarde, en dat het daarom ook niet in haar opkwam om te reageren op de menselijke stem die ze gehoord had.

Onderwerp: Re: Disconnection wo okt 14, 2015 7:23 pm

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Yara hoorde een geluid van een pokemon, echt kon ze niet plaats vinden waar het was. Maar ze hoopte eerlijk gezegd dat ze de tauros eerst kon vinden om het instort gevaar te kunnen stoppen in de grot. Met grote stappen stapte ze door en zei ze “Blijf geluid maken, ik kom jullie helpen.” Hoe verder ze de grot in liep, hoe meer stof haar kant op kwam en hoe meer geluid van afbrokkelende stenen ze hoorde. Ook hoorde ze steeds beter het geluid van gebeuk tegen een muur. In plaats van dat ze de mensen vonden die in de grot waren, met hun pokemon .Vond ze inderdaad als eerste de Tauros. Ze probeerde er voorzichtig er naar toe te lopen, gek genoeg voelde ze geen angst. Ook al kon het best gevaarlijk zijn, aangezien er dingen naar beneden kon vallen, bijvoorbeeld stukken steen van de grot, of zoals er al gebeurde veel losse zand. Ze legde een hand op de beest en zei “Oke kalm aan,” begon Yara te vertellen tegen de stier. Natuurlijk wist ze dat dit niet genoeg was, maar ze moest ergens mee beginnen niet waar. de pokemon had niet door dat hij werd aangeraakt. De zwart harige probeert te kijken of de beest ergens pijn heeft en verwonding of iets, waardoor hij dit gedrag vertoonde. Maar toen ze niks kon vinden, probeerde ze de gezicht uitdrukking te zien, maar dat lukte helaas niet door te veel stof wat om hun heen was.

Ze ging op afstand staan en pakte haar styles en gaf de zaklamp aan haar Torchic. “Oke Schat hou alsjeblieft dit vast en hou het gericht op de pokemon oke,” vertelde ze tegen haar, in de hoop dat het haar zou lukken .Aangezien het best een grote zaklamp was. Maar gelukkig vond ze een manier waar door ze het kon vast houden, en er nog genoeg licht was om alles goed te zien. Yara stak de stylus uit en zette hem uit, er kwam weer een sprietje uit het apparaat waardoor ze hem richten op de Tauros. Ze begon er snel genoeg rondjes mee te draaien. Maar de pokemon was blijkbaar zo woest of onder de indruk, waardoor het de eerste keer weer niet lukte. Ergens baalde de zwart harige daar nogal van. Want Arceus wat wou ze graag de mensen nu gaan reden en zorgen dat ze vrij komen. En voornamelijk dat de Tauros stopte de grot in te laten storten. Voor dat ze nog een poging waagde probeerde ze contact te maken met de mensen in de grot “Gaat alles nog goed daar? Ik probeer zo snel mogelijk te komen,” schreeuwde ze, in de hoop dat ze het maar hoorden.

tag: name // Words: aantal .

Onderwerp: Re: Disconnection za okt 31, 2015 9:21 pm

Blijkbaar hielt het ding niet van vuur, ach, dat was best te begrijpen als je technisch gezien een plant was. Ragya was dus ook stil blijven staan en keek als de pure onschuld terug. Zij kon er niks aan doen, het was een impuls. Daarbij was vuur leuk als je maar aan de goede kant stond. Waarom ze zich probeerde uit te leggen aan een schildpad was nog altijd een vraag. Maar goed, ondertussen waren ze op het punt gekomen dat ze weg moesten komen uit de grot. Instortingsgevaar zo gezegd. Blijkbaar was de starter ook niet snel van begrip, ookal zou het punt vallende stenen nogal makkelijk te begrijpen moeten zijn. De roodharige wou de Turtwig oppakken en hiermee wegrennen, al werd dat plan gestaakt. Wie had gedacht dat die dingen zo zwaar waren. Wat verward keek ze even op het ding neer. “Wat heb jij gegeten? Stenen?” Goed, poging twee. Nu ze wel voorbereid was op een flink gewicht lukte het wel om het beest op te tillen. Haar pas mocht nu dan wel zwaarder zijn, in ieder geval was het snelle dan diens kleine pasjes. Echt soepel was het ook niet te noemen.

Aldrei was maar een heel klein punt vandaan om iemand in brand te steken. Maar als de goede ziel die was deed ze het maar niet. Ze was al bijna opgelucht geweest doen de vreemde haar ogen had geopend. Al bijna zag ze vooruitgang opkomen. Maar las, a lack. Mevrouw was niet snel van begrip. Natuurlijk moest dit allemaal heel verwarrend zijn voor mensen, maar kom op. Ze moest toch op het minst het punt begrijpen van een grot die instortte? Heel moeilijk was dat ook niet, gewoon stenen die op je kop vielen en je konden pletten. Ze liet wat verwoed de trainster los en keek dien recht en strak aan. Veel van haar soortgenoten konden contact leggen met mensen, zoals ook Lucario deden. Toch was dat niet voor deze Ninetales gemaakt, dus duidelijk zeggen wat zei zou niet gebeuren. Al moest een staar als de hare toch wel heel duidelijk zijn. Aldrei staakte de blik pas toen ze weer geluid hoorde van de ander, hierbij spiste ze haar oren en liet enkele harde blaffen horen. Hierna keek ze ongeduldig opzij, terwijl haar blik leek te zeggen; Kom je nog omhoog of moet ik je weer verder sleuren?

Onderwerp: Re: Disconnection zo nov 08, 2015 5:33 pm

Hmm.. Iets in die onschuldige blik leek niet helemaal.. Gemeend. Een simpel, jong schildpadje zijnde, kwam Mr. Twiggles echter niet veel verder met die gedachte, maar goed. Bovendien stond de grot niet toe dat hij zijn hoofdje over de kwestie zou breken, want plots begon alles te schudden waardoor er alleen nog maar plaats was voor grote vraagtekens in het hoofd van de jonge Turtwig.
De eerste poging van de roodharige om hem op te tillen slaagde niet, waarop ze hem vroeg of hij misschien stenen had gegeten. Een niet-begrijpend fronsje verscheen op het gelaat van Mr. Twiggles. Natuurlijk at hij geen stenen, dat zou helemaal niet lekker zijn. Of was dat misschien normaal voor zijn soort, en was het juist raar dat hij geen stenen at? Uiteindelijk besloot hij maar gewoon met zijn kopje te schudden. Een tweede poging om hem op te tillen volgde, waarbij Mr. Twiggles zijn best deed om zich zo licht mogelijk te maken. Het volgende moment kon hij tevreden concluderen dat het gewerkt moest hebben, want hij bevond zich een stuk boven de grond in de armen van het meisje. De cadans van haar stappen deed de verwarring die het wezentje voelde wat meer naar de achtergrond verdwijnen, waardoor plaats gemaakt werd voor andere gedachten. Zo bedacht hij zich bijvoorbeeld dat gedragen worden eigenlijk hetzelfde was als een transporteer-knuffel. Dit fijne idee deed hem besluiten gewoon maar van deze transporteer-knuffel te genieten, ondanks dat hij niets begreep van wat zich om hem heen afspeelde en waarom hij eigenlijk opgetild moest worden. Zijn snuit begroef hij dan ook in de elleboogholte van het meisje, waarna hij zijn pootjes iets meer optrok en zijn oogjes sloot. Ja, dit lag eigenlijk best prima..

Oké. Ze moest gewoon rustig worden, diep blijven ademhalen. Ze moest proberen hier kalmer mee om te gaan, want het idee dat een terugkomende nachtmerrie -- iets dat alleen in haar hoofd zat -- haar zo van haar stuk kon brengen, beangstigde haar. Ze had al zo veel moeten doorstaan, maar dit was hetgeen dat zijn tol van haar eiste. En ze haatte het. Ze moest ertegen vechten, ze kon niet zomaar opgeven, hield ze zichzelf voor. Met hernieuwde vastberadenheid richtte ze zich op en knipperde met haar ogen alvorens de omgeving in zich op te nemen. Nog steeds was ze omgeven door het inmiddels bekende bruine steen en de duisternis, maar beiden leken ze nu te schudden. De Ninetales die al een tijdje blijk gaf geen dreiging te zijn, staarde haar indringend aan. De zwartharige keek enkele ogenblikken terug tot ze iets wat haar aanspoorde om te haasten zag in die amberen ogen. Ongeveer een minuut later had ze zich volledig opgericht. Haar kleren waren besmeurd en de verwarring was nog duidelijk aanwezig in haar ogen, maar ze stond. Eén keer haalde ze ietwat huiverig diep adem. Goed. Oké. Dit ging, nu moest ze verder. Haar blik ging vragend naar de gouden vos omdat ze zelf nog niet in staat was het voortouw te nemen, maar opnieuw klonk die stem op uit de verte en deze keer verstond ze wel wat er gezegd werd. De Ninetales ook, zo bleek, want die liet een aantal blaffen horen. "Het gaat!" Voegde het meisje haar eigen stem bij die van de Pokémon. Hij klonk niet zo beheerst als ze zou willen, maar ze kreeg in ieder geval weer geluid uit haar keel.

Onderwerp: Re: Disconnection vr nov 13, 2015 10:04 am

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Niet veel later hoorde Yara weer een geblaf en dit keer kon ze er van uit maken dat het een Ninetails was. En niet gauw later hoorde ze ook een 'het gaat', wat waarschijnlijk van de eigenaar van de Ninetails was. Iets wat nogal een gerust stelling was voor de zwart harige, maar ze wist dat ze niet echt veel tijd meer had en snel moest zijn om de pokemon te kalmeren en hier uit te halen. Misschien was het een goed idee om hem af te leiden met vuur, maar het kon ook zijn dat het juist nog meer angst op riep bij de Tauros. De twijfel werd haar nogal groot, maar iets in haar zei dat de pokemon voor nu gewoon behekst was en ze gewoon moest geloven in haar stylus.

Ze stak haar Stylus weer uit en sloot haar ogen, en begon het apparaatje weer langzaam rond te draaien. Een, twee, drie en ze deed haar ogen open, het leek er op dat het werkte. De cirkel werd namelijk steeds groter, en begon langzaam om de Tauros zijn hoofd te gaan. Diep van binnen ging ze dood van geluk, maar op haar gezicht zag je uiterste concentratie. Uit eindelijk was de cirkel er omheen en werd de Tauros rustig kalmer en kalmer. Ze sprong van geluk in de lucht en merkte ook dat de grot steeds minder aan het trillen was. Natuurlijk zou het nog een tijdje door kunnen trillen, maar dat kwam omdat sommige muren of zwakker zijn geworden.

De zwart harige stapte op de Tauros af, die haar verbaast aan keek ze aaide hem even en en riep “Oke, blijf geluid maken en dan kom ik er aan om jullie te helpen,” riep de zwart harige, want haar laatste taak nu was om de mensen en pokemon die nu in de grot waren te redden.

tag: name // Words: aantal .

Onderwerp: Re: Disconnection vr nov 13, 2015 10:17 pm

Jubilant calmed down. Good job, Ranger!
You can now claim your reward at the Ranger Base.

Gesponsorde inhoud