Disconnection

"Arceusverdomme." Ze hield niet van hardop schelden. Niet om de één of andere nobele reden als 'ik wil geen slechte invloed hebben op leeftijdsgenoten en kinderen' of 'schelden is gewelddadig', nee. Het gaf blijk van emoties die ze liever niet aan anderen toonde, zoals frustratie en hulpeloosheid. Emoties die anderen deden denken dat ze zwak was. Dat was ze niet.

Maar, omdat er toch niets in de buurt was behalve het donker en de uit rots gehakte gangen waar ze nu al langer in ronddwaalde dan dat goed was voor iemands humeur, gunde het zwartharige meisje zich deze ene keer die vrijheid. Ze was gefrustreerd en bozig en iedere steen die bereikt werd door haar stemgeluid mocht het weten.
Het geluid dat haar donkere, versleten gympen voortbrachten, galmde voor haar uit. Ze had haar handen in haar zakken gestoken en haar blik strak voor zich gericht, speurend in het donker dat zich daar bevond. Een diepe frons bracht haar donkere wenkbrauwen bij elkaar. Ze dwaalde al lang genoeg rond om haar ogen aan het donker te hebben laten wennen, maar nog zag ze weinig. Natuurlijk raakte hij zoek op een plek waar het donker was, zodat ze hem moeilijk kon vinden.
Natuurlijk. Bedankt, Arceus.
Verbeten liep de zwartharige verder. Een zucht verliet haar mond.
"Dammit."

'Hij' was, in tegenstelling van zijn Trainer, in een opperbest humeur. Hij zou ook elk ander moment in staat zijn om zijn Trainer op te vrolijken, maar voor nu zou dat niet gaan, en daar waren twee redenen voor. Ten eerste omdat Mr. Twiggles in de verste verte niet in de buurt van zijn Trainer was, en ten tweede omdat hij de reden was dat ze niet al te vrolijk in het donker ronddwaalde, op zoek naar hem.

Dit alles drong niet echt tot het brein van de jonge Turtwig door. Hij was niet expres weggelopen, namelijk. Helemaal niet, zelfs. Hij was gewoon vrolijk naast het zwartharige meisje door de grot aan het drentelen geweest, met grote ogen om zich heen kijkend, en toen hij eens opzij keek om een vrolijk geluidje te maken naar zijn Trainer, was ze weg geweest. Gewoon, poef. Verbaasd had Mr. T stilgehouden, kijkend naar de plek waar het meisje eerst nog gelopen had, maar ze was er echt niet meer. De kleine Turtwig was even gaan zitten en had diep nagedacht. De redenatie die hieruit gevolgd was, ging zo: als zijn Trainer opeens weg kon poefen, kon ze ook zo weer terugpoefen. Het enige wat hij hoefde te doen was doorlopen, en dan zou het allemaal wel goed komen. Yep.
Vrolijk waggelde de optimistisch ingestelde Grass-type nu dan ook door de grote, bruingkleurige hallen. Zo af en toe kwam hij een Pokémon tegen, die hij dan enthousiast begroette. Helaas reageerden sommigen niet al te goed op zijn vriendelijke 'hallo', waardoor hij al een paar keer een andere gang in had moeten slaan. Ach ja, niet iedereen hield van gezelschap. Mr. Twiggles wel. Toen hij iemand een eindje verderop zag staan, waggelde hij er dan ook vrolijk op af. Een opgewekt geluidje verliet zijn bek toen hij stilhield en omhoog keek naar het meisje dat hij tegengekomen was. Hallo! :D

Eerste post voor Ragya Airon!

Het roodharige meisje leek niet al te vrolijk te reageren op zijn begroeting. Geschrokken van de plotselinge bewegingen die ze maakte, zette Mr. Twiggles snel wat pasjes naar achteren. Hield zij ook niet van gezelschap, net als die grote Pokémon van eerder? Moest hij een andere gang in slaan? Zijn oogjes schoten snel heen en weer, op zoek naar een doorgang die hem naar een andere plek zou brengen. Ah, daar! Aarzelend begon de Turtwig enkele stapjes in de richting van de opening in de rots te zetten die hij ontdekt had. Nog even keek hij om naar de roodharige, eigenlijk van plan om iets ter afscheid te piepen, maar hij hield stil toen hij zag dat het meisje er helemaal niet boos uitzag. Oh. Betekende dat dat hij kon blijven? Vast wel. Met een grote glimlach op zijn snuit waggelde hij op de roodharige af en duwde zijn kopje tegen diens been. Yaay, vriendjes!
Toen hem iets gevraagd werd, zette Mr. Twiggles echter weer een stapje achteruit zodat hij vragend zijn kopje schuin kon houden. Waar zijn baasje was? Bedoelde ze Lynn? Want dat wist de Turtwig niet. Wat verdrietig boog hij zijn kopje. Ja, dat zou hij ook wel willen weten.. Hij had er alle vertrouwen in dat Lynn wel weer tevoorschijn zou poefen, immers was dat de enige logische manier, maar hij hoopte ook dat het niet al te lang zou duren voordat het gebeurde. Hij miste het om door het zwartharige meisje geaaid te worden, en eigenlijk had hij ook wel honger..
De Grass-type werd ruw uit zijn gedachten gehaald door een felle grom. Met oogjes die groot waren van schrik sprong Mr. Twiggles op en verschool zich achter de benen van het roodharige meisje. Ietwat trillerig en met zijn staartje omlaag, keek hij vanachter het been van het meisje naar de grote vos. Had hij iets fout gedaan? Hij wilde niets fout doen!

Ze stond stil, haar oren gespitst. Op een gegeven moment was de stilte, naast op sommige momenten door haar gescheld, doorbroken door een geluid. Een gestap. Ze kon niet goed onderscheiden of het getrippel of gestomp was, en daarom was het zwartharige meisje op haar hoede. Zonder een vin te verroeren bleef ze zo enkele tellen staan. En ze luisterde. Zacht, zo zacht dat het ook best de fluistering van de wind kon zijn, hoorde ze het geluid weer. Hetgene dat het geluid maakte, moest zich enkele meters voor haar bevinden. Ze aarzelde. Was het dat wat ze zocht, of liep ze nu juist het gevaar tegemoet? Als je hier blijft leuteren, kom je er nooit achter. Voorzichtig begon ze weer te lopen, erop lettend dat ze zo min mogelijk tot geen geluid maakte. Ze moest iets.

Met zijn kop tegen het been van de roodharige en zijn oogjes gesloten, bleef Mr. Twiggles enkele momenten staan hoe hij stond. Toen hij een aai kreeg, opende hij zijn ogen echter weer en keek vrolijk op naar het meisje. Hij vond haar nu al aardig. Niet dat het moeilijk was om de Turtwig je aardig te laten vinden; je aaide hem of gaf hem iets te eten, en zijn hart was gestolen. Even wachtte de Grass-type af of hij nog meer geaaid zou worden, maar toen het erop leek dat dat niet zou gebeuren, besloot hij maar even te gaan zitten.
Met een plof die je niet zou verwachten bij een wezentje dat maar veertig centimeter lang was, nam Mr. Twiggles plaats op de aarden grond. Toen het meisje weer begon te spreken, liet hij zijn kopje omhoog gaan. Ze wilde Lynn gaan zoeken, zei ze. Wat verward keek de Turtwig de roodharige aan. Maar.. Lynn zou toch gewoon weer tevoorschijn poefen, zo was ze toch ook verdwenen? Hm. In diepe overpeinzingen verzonken, staarde Mr. Twiggles voor een moment in het niets. Lynn ging terugpoefen, dat moest. M-maar wat nou als ze in de problemen zat? Wat nou als ze hem niet meer kon vinden omdat hij een andere gang in was gegaan? Een mengeling van lichte paniek en bezorgdheid verscheen in zijn zwarte kijkers. Hij moest Lynn vinden zodat hij kon kijken of alles goed was. Met een ferme knik en een vastberaden uitdrukking bevestigde de Turtwig de woorden van de roodharige. Hij was er klaar voor.
Waar hij echter niet klaar voor was, was het plotselinge geluid dat de grote, gouden vos uitstootte. Zonder erbij na te denken zocht Mr. T. dekking achter de benen van het meisje, ervan overtuigd dat, als ze hem aaide, ze hem ook wel zou beschermen. Dat was wat vriendjes voor elkaar deden, toch? De Ninetales was helemaal niet vriendelijk, maar ze leek ook weer niet boos. Mr. Twiggles begreep het niet helemaal. In een poging om het beter te begrijpen, gluurde hij behoedzaam om de benen van het meisje heen, zodat hij de gezichtsuitdrukking van de grote vos wat beter kon bekijken. Op dat moment lichtten de ogen van de Pokémon echter op en besloot Mr. Twiggles dat hij misschien toch niet wilde weten wat er in de Ninetales omging. Hij maakte zich kleiner en verschool zich wat meer achter de roodharige. Als de vos hem niet zou zien, zou ze ook niet boos naar hem kunnen kijken!
Omdat de kleine Turtwig niet naar de gouden vos keek, zag hij ook niet meer dat ze van plan was geweest hem met een vuurballetje aan te vallen. Hierdoor begreep hij ook niet echt waarom de roodharige de Ninetales erop uit stuurde om Lynn te vinden, maar hij besloot dat het meisje, waarschijnlijk de Trainer van de negenstaartige Pokémon, wel zou weten wat ze deed.

Stap voor stap naderde ze het geluid. Onbewust had ze haar handen iets geheven, alsof ze klaarstond om het teken van overgave te maken in de hoop dat dat het mogelijk gevaar af zou kunnen wenden. Dat zou het natuurlijk niet, mocht ze nu problemen tegemoet lopen, dat wist ze, maar toch kon ze het niet laten. Vanuit het donker doemde een hoek op terwijl het geluid van voetstappen steeds luider werd. Het zwartharige meisje drukte zich tegen de wand aan, waarna ze iets opzij leunde om om de hoek te kunnen kijken. Wat ze zag maakte de situatie er niet beter op; een Exploud met een niet al te vrolijke blik in zijn ogen draaide net op dat moment haar kant op. Voor enkele milliseconden staarden de twee elkaar aan, totdat de grote Pokémon een boze brul liet horen en haar kant op begon te stampen. "Muk, Arceusverdomme!" Zo snel ze kon, draaide het meisje zich om en begon te rennen. Deze dag werd alsmaar slechter en slechter.

Er werd heb gevraagd of ze dan maar zouden gaan. Mr. Twiggles liet een vrolijk geluid horen en begon opgewekt in de richting te stappen waar hij vandaan was gekomen. Hij had dan misschien niet het beste zicht in het donker, hij zag in ieder geval beter dan Lynn, had hij gemerkt. Daarbij waarde hij al zo lang rond dat zijn oogjes al goed aan het donker gewend waren. Met veel plezier zijn ene poot voor de andere zettend, verwijderde het wezentje zich een eindje van de roodharige, alleen maar om erachter te komen dan die laatste hem niet leek te volgen. Met zijn kopje scheef keek hij achterom. Kom op, ze moesten Lynn zoeken, het donker trotseren!

Explouds waren misschien niet snel, ze waren wel meer bekend met het gebied dan zij. De modder die de vloer van dit gedeelte van het gangenstelsel bedekte maakte het moeilijk om snelheid op te bouwen zonder om de seconde bijna uit te glijden, waardoor de zwartharige toch het idee had dat de grote, blijkbaar territoriale Pokémon haar elk moment in kon halen. Toen een flits van goudkleurige vacht haar voorbij schoot, besteedde ze er dan ook geen aandacht aan en glibberde door, te bang dat achterom kijken erin zou resulteren dat ze uit zou glijden. De Exploud kon echter niet anders dan zich op de Ninetales richten. Ten eerste omdat die zijn pad blokkeerde, ten tweede omdat de vosachtige Pokémon een vlammenzee op hem afstuurde. De Exploud brulde woedend en stormde vooruit, zichzelf zo groot mogelijk makend, van plan om het negenstaartige wezen met brute kracht aan de kant te beuken, ondanks de schade die de Flamethrower hem aangedaan had.

Met een vrolijke, vastberaden glimlach op zijn snuit geplakt, zette Mr. Twiggles pootje voor pootje. Af en toe keek hij even op om een vrolijk geluidje naar de roodharige te maken: ze gingen Lynn vinden! Vervolgens keek hij dan weer een tijdje om zich heen, zag een steen die hij interessant vond, of een straaltje water. Een van de keren dat hij omhoog keek, opnieuw van plan om een vrolijk geluidje te maken, vroeg de roodharige aan hem of hij licht kon maken, waardoor hij stilviel. De blik van de jonge Turtwig ging nadenkend naar de grond voor zijn pootjes. Licht maken.. Hoe zou dat moeten? Voor zover hij wist had Mr. Twiggles nog nooit licht uitgestraald, behalve in de figuurlijke zin van het woord, dan. Zijn kopje schoot wat omhoog toen hem iets te binnen schoot. Hij had wel eens gezien dat Vesta licht maakte als ze een aanval deed, misschien kon hij dat ook! De Turtwig hield stil zodat hij het uit kon proberen. Met een zijn ogen gesloten in diepe concentratie, beeldde het kleine wezentje zich in dat hij licht creëerde met zijn bewegingen. Het zou fel oplichten en de hele gang, nee, de hele grot in een felle gloed doen baden! Plots schoten de ogen van de Grass-type weer open en vloog hij vooruit, op een steen af, die hij vol raakte met de enige aanval die hij kon; Tackle. Wat beduusd stapte Mr. Twiggles wat achteruit en keek hoopvol om zich heen. Een sippe uitdrukking verscheen op zijn gelaat toen hij zag dat de gang nog net zo donker was als voorheen. Oh. Het wezentje draaide zich naar het meisje en schudde treurig met zijn kopje.

Ze vervloekte ze modder en de grot en de o zo grote Arceus, maar bovenal vervloekte ze zichzelf. Met haar slaperige hoofd had het haar een goed idee geleken om een grot te gaan verkennen met Turtwig die te weinig van de wereld wist om ooit eens niet te verdwalen. Die Exploud kon er ook nog wel bovenop, dat was haar straf voor dat ze niet gewoon in haar kamer in het Pokécenter gebleven was. Want de laatste dagen kon er niets goed gaan; ze had dit alles kunnen verwachten. Met die gedachten in haar achterhoofd rende het zwartharige meisje door, afwachtend of de gouden flits die ze gezien had haar in zou halen, en of die vriend of vijand was.
De Exploud had het ondertussen moeilijk. De Confuse Ray had hem geraakt, en nu zag hij alles dubbel en kwamen de muren op hem af. Verdwaasd bleef de grote Pokémon even staan, maar vervolgens besloot hij zijn aanval toch nog door te zetten. Met een luide brul stormde hij vooruit, maar hij kwam niet ver. Een zee van vlammen omhulde hem, waardoor hij zijn gevoel voor richting nog meer kwijtraakte en tegen een muur opbotste. Dit zou hij niet meer tot een goed einde kunnen brengen, dat wist hij. Met een laatste brul naar de gouden vos, trok de Pokémon zich terug.

Het had niets uitgehaald. Beteuterd staarde Mr. Twiggles voor zich uit. Hij was niet echt van de gevechten en de aanvallen, dat wist hij van zichzelf, maar ergens had de kleine Turtwig toch wel gehoopt er zonder enige training iets van te kunnen. Nou ja, er waren dan ook leukere dingen dan vechten, zoals geaaid worden en op een vriendelijke manier met andere Pokémon omgaan. Daar wilde hij veel liever zijn tijd aan besteden, dat vechten kwam nog wel. Al een beetje opgevrolijkt door de verzachtende woorden van het meisje en zijn eigen optimistische gedachten, knipperde de Grass-type met zijn oogjes en bestudeerde de steen die hij geraakt had aandachtig, waarvoor hij zijn gezicht op een paar centimeter van het ruige oppervlak hield. Was dat nou een barstje? Nu drukte hij zijn hoofd haast tegen de rots aan. Ja, ja dat was het! Hij had toch nog iets gedaan! Mr. Twiggles wilde zich omdraaien naar de roodharige om die het barstje te tonen, maar kwam daar niet ver mee. In zijn enthousiasme vergat de Turtwig dat hij nogal dicht bij de steen stond en hij, door zijn hoofd te draaien, hard tegen het ding aan zou knallen. Een doffe 'tok' was te horen, waarna het wezentje enkele wankele passen uiteruit zette en verdwaasd met zijn kop schudde. Au!

Haar conditie was niet zo goed als ze zou willen. Na nog een eindje doorgerend te hebben, begon de zwartharige steken in haar zij te voelen en wist ze dat ze het tempo dat ze nu aanhield niet lang meer vol kon houden. Met moeite haar schoenen bij iedere stap uit de zuigende modder trekkend en het geluid van haar eigen raspende adem om haar heen, stuntelde ze verder. Ze mocht niet stoppen, hield het meisje zichzelf voor, want tegen twee Pokémon was ze in haar eentje niet opgewassen. Natuurlijk was ze al haar Pokéballs, behalve die van het teamlid met het laagste level, in het Pokécenter vergeten. Als ze goed geslapen had, was ze nooit zo. Als ze goed uitgerust was, zou ze zich nooit zo erg in de nesten weten te werken. Ze wou dat de nachtmerrie die haar 's nachts wakker hield zou verdwijnen zodat ze weer normaal kon functioneren, maar het leek erop dat dat nog niet zou gaan gebeuren. Tot overmaat van ramp leken de ogen in het donker achter haar, degenen die waarschijnlijk toebehoorden aan de Pokémon die geblaft had, regelrecht uit de nachtmerrie te komen. Met enerige die alleen maar voortkwam uit de plotselinge paniek die in haar opborrelde, probeerde de zwartharige een sprint in te zetten. Niet dit, niet nu..

Au.. Dat deed toch echt wel pijn. Zoals van een jonge Pokémon als Mr. Twiggles verwacht kon worden, sprongen de tranen spontaan in zijn ogen. Verward schudde hij nog wat met zijn kopje, hopend dat het kloppende gevoel daardoor weg zou gaan, maar toen hij merkte dat het zo alleen nog maar erger werd, stopte hij. De Turtwig stommelde nog wat verder van de steen af, bang dat hij er anders nog een keer met zijn hoofd tegenaan zou knallen. Hem werd gevraagd of het ging en even leek het erop dat de Turtwig met zijn kopje zou schudden, maar daar zag hij uiteindelijk toch vanaf. Hij moest sterk zijn. Voor Lynn, want zij was nog steeds niet gevonden en kon misschien wel in een heel gevaarlijke situatie zitten! Daarom knikte Mr. T. vastberaden en knipperde even met zijn ogen om de tranen weer terug te dringen. Vervolgens voegde hij zich opnieuw aan de zijde van de roodharige en keek hij met een vastbesloten blik in zijn ogen naar haar op. Hij was klaar om weer verder te gaan, ondanks dat zijn hoofd toch nog steeds een beetje pijn deed..

Was ze door haar slaapgebrek nu ook minder bedacht op geluiden, of zat er echt niets meer achter haar? Al snel was ze gedwongen geweest om over te gaan in een sukkeldrafje in plaats van een sprintje, simpelweg omdat ze de kracht niet meer had om op hoog tempo door te gaan. De lange dagen en onrustige nachten zogen al haar energie weg, en dat was nu wel te merken. Ze zou binnenkort moeten stoppen, of in ieder geval nog langzamer moeten gaan lopen, dat wist ze. Maar die ogen.. Ze moest door. Koppig zette ze nog enkele snelle passen. Haar adem kwam nu met horten en stoten en ze voelde een steek in haar buik. Ze waagde een blik achterom, tegen beter weten in hopend dat de ogen verder van haar verwijderd zouden zijn. Het pikzwarte donker dat ze daar zag, verbaasde haar: er was geen enkel teken van leven meer te zien. Verward knipperde ze even met haar ogen, waarna ze twijfelend naar de weg voor haar keek. Misschien.. Misschien was het weg. Misschien kon ze nu gewoon doorlopen en haar Pokémon vinden. Diep van binnen wist ze dat het niet zo gemakkelijk kon zijn, maar na wat er in de afgelopen tijd allemaal gebeurd was, wilde het meisje graag dat het waar was. Daarom begon ze weer te lopen, stap voor stap. Ze ademde zwaar en haar hart bonkte in haar keel, maar misschien gunde Arceus haar dan toch dit ene ding: veilig de grot verlaten, met Mr. Twiggles bij haar.

“Kom op dan.” Mr. Twiggles knikte ferm, waarna hij zich met vastberaden pasjes voort begon te bewegen. Ze gingen dit doen, ze gingen Lynn vinden! En haar redden, als dat nodig was. Ja, dat zouden ze doen. De roodharige was aardig, in tegenstelling tot de gouden vos, en zou vast wel willen helpen het kwaad te bestrijden, daar was de jonge Turtwig van overtuigd. Misschien hoefde Lynn wel helemaal niet gered te worden en vond zij hen juist, kwam er in het wezentje op. Dat zou ook goed zijn, vond hij, als ze elkaar maar weer vonden. Dat kon hij Lynn zijn gewonde kop laten zien en werd hij misschien wel extra vertroeteld!

Nadat haar ademhaling weer een normaal tempo aangenomen had, was het geluid van haar voetstappen het enige dat haar in het donker vergezelde. Onbewust had het zwartharige meisje haar armen stevig om zichzelf heen geslagen, als om zichzelf gerust te stellen. Waarschijnlijk was het ook een reactie op de koude temperatuur in de grot, maar de eerste oorzaak leek waarschijnlijker. Die ogen in het donker hadden zo erg geleken op wat ze nu al dagen achter elkaar in de uren zag dat haar lichaam eigenlijk hoorde te rusten. Het verziekte haar nacht al tijden, en nu leek het wel alsof de nachtmerrie expres tot leven was gekomen om haar nu ook overdag te achtervolgen. Alsof het dat hiervoor niet al deed, fluisterde een bitter stemmetje in het hoofd van het meisje. Het was waar: sinds de donkere droom gekomen was, waren haar gedachten haast niet van het onderwerp af te halen. Ze kon haar aandacht bijna niet meer bij normale dagelijkse dingen houden, laat staan dat ze in deze tijd haar Pokémon van goede training kon voorzien. Ze had er schoon genoeg van, wilde dat alles weer werd zoals het was, maar kon daar zelf niet voor zorgen. Ze stond machteloos tegen haar eigen hersenspinsels, machteloos tegen haarzelf. In gedachten verzonken liep het zwartharige meisje verder, haar opgetrokken schouders het enige teken van haar angst en ongemak. Dat ze besprongen zou worden, had ze totaal niet aan zien komen. Een schok ging door haar heen toen haar lichaam tegen de grond gewerkt werd, haar ogen wijd opengesperd van angst. Haar gedachten sloegen op hol en ze wist de paniek die zich over de laatste dagen opgebouwd had niet meer tegen te houden. Wild en ongecoördineerd begon het meisje in het rond te slaan, haar handen tot vuisten gebald. Ze kon dit niet aan, niet bovenop al dat andere. Arceus leek haar wel tot aartsvijand verkozen te hebben.