Throwin' Down || Athan

Misschien was het toch niet zo’n goed idee om hier aan te komen. Met een gefrusteerde expressie op zijn gelaat schopte hij een kind van zijn fietsje. Waarom? Omdat hij het kon. Bah, wat haatte hij kinderen, vooral omdat ze altijd zo vrolijk en zorgeloos leken te zijn voor de wereld rondom zich. Geen greinte negativiteit in dat kleine broze tere lichaampje, alleen maar vrolijkheid, unicorns en rainbows. Ygors ogen keken vanachter zijn fancy bril naar het kleine kind dat lag te huilen op de grond. De tranen stroomden rijkelijk over het kind zijn bolle wangetjes terwijl hij gewoon bleef liggen op de grond, te lui om recht te staan en eigenlijk lag het kind in de weg. Maar toch grijnsde hij, want hij had het kind aan het huilen gekregen en te lui om rond te lopen, stapte hij over het kind en wandelde hij verder op een rustig tempo terwijl die grijns op zijn gelaat bleef staan. Met zijn 2m10 waren zijn benen lang genoeg geweest om zonder enige problemen over het kind en die fiets te stappen dus dat was mooi meegenomen. Met diezelfde, best angstaanjagende grijns wandelde hij naar het eerste beste bankje dat hij kon vinden en zette hij zich pardoes neer, want hij was al ouder dan al de rest van deze kleine koters hier. Eigenlijk was hij hoogbejaard in de ogen van die baby’s vast, met zijn 41 jaar. Zijn tong liet hij over zijn lippen glijden terwijl hij naar zijn zak ging en er een pokéball uithaalde met daarin zijn Joltik, Enel. Met een simpele gooi liet hij het kleine gele insect er uit, dat meteen via zijn broekspijp omhoog klauterde om zo na een minuutje op Ygors brede schouder te gaan zitten, helemaal tevreden.

Met een geërgerde blik en zijn humeur op onweer stampte Athan door de straten van Aquacorde Town. Hij kon er niet mee lachen. Hij kon er écht niet mee lachen. Waarom hadden die achterlijke mensen hem weer vandaag, net nu hij eens een goed humeur had, gebeld naar het Pokémon Center waar hij verbleef? Hoe wisten ze überhaupt waar hij verbleef? Zodra hij die zoete stem van zijn begeleidster hoorde, had hij al direct de handeling aan voelen komen om de telefoon neer te leggen, weg te lopen en nooit meer om te kijken. Maar nee, hij had daar versteend gestaan en geluisterd naar wat ze nu weer te zeggen had. Ze waren er, na enkele dagen al, achter gekomen dat hij uit het jeugdcentrum was weggegaan. Er waren een paar maanden verstreken sinds hij dat had gedaan, maar ze hadden hem nu pas gevonden. Ze had hem proberen te overtuigen om terug te komen omdat hij nog niet volledig ‘hersteld’ was, maar hij had het bruut geweigerd en neergelegd. Vervolgens was hij uit het Pokémon Center gegaan en nu stampte hij door de Route die Aquacorde Town met Vaniville Town verbond. Zijn humeur werd er niet bepaald beter op toen hij zag dat een man van boven de dertig een kindje van zijn fiets duwde voor geen enkele reden. Hij had een hekel aan ouderen die dachten sterker te zijn dan de zwakkeren. En dus liep hij naar het kindje toe en hielp hem overeind. Het kindje pruilde met zijn lipje naar hem, bedankte hem trillerig en reed vervolgens gauw weg op zijn half kapotte fietsje. Athan balde zijn vuisten en liep op de robuuste man af. ‘Zo zo,’ zei hij snerend tegen de man. ‘Kunnen we wel? Dat was stoer, zeg. Dat je het zo opnam tegen een jochie van… wat? Vijftig jaar jonger?’ Dat laatste zei hij expres en hij trok uitdagend zijn wenkbrauwen naar de man op. ‘Kun je wel, tegen iemand die zo veel jonger is dan jou? Niet bepaald stoer als je het mij vraagt,’ snoof hij.

Met gebolde kaken lag het kind tranen met tuiten te huilen. Nou dat kreeg je ervan als je in de weg stond van een man genaamd Ygor Vladimir Khmel. Natuurlijk gaf hij geen ene sikkepit of dat joch nu wat gebroken had of niet, stiekem hoopte hij er wel op, maar toen hij zijn blik richtte op het kind, werd het rechtgeholpen door één of andere sul die het leuk vond om de luie kinderen nog een beetje harder aan te moedigen om een nog luiere attitude te krijgen. Man komaan, moedig het toch niet aan. Toch wendde hij zijn blik af en liet hij zijn Joltik genaamd Enel uit zijn pokéball. Enel klauterde langs zijn been omhoog en ging tevreden op zijn schouder zitten. Nog even waren Ygors gedachten afgedwaald, naar zijn jeugd, maar zijn gedachtengang werd haast meteen verstoord door datzelfde kleine sulletje dat het leuk vond luiheid te promoten door het kleine kind weer recht te helpen. ‘Kunnen we wel? Dat was stoer, zeg. Dat je het zo opnam tegen een jochie van… wat? Vijftig jaar jonger?’ sprak de kleine snotaap en Ygor had de haat gevoeld in de ondertoon van de stem, het deed hem grijnzen terwijl hij zijn fancy bril beter op zijn neus zette. Oh, maar de kleine sul was nog niet klaar met zijn tirade aan nutteloze woorden van woede en verachting, nee hij had nog meer te melden, dus Ygor deed nog net de moeite om te luisteren, want het amuseerde hem nu al. ‘Kun je wel, tegen iemand die zo veel jonger is dan jou? Niet bepaald stoer als je het mij vraagt,’ dit deed Ygor lachen, zijn spierwitte tanden bloot terwijl hij die korte lach uitstootte van puur vermaak. “Denk je werkelijk dat ik het deed omdat ik me sterker voel? Wat ben je naief, fufufu. ~” die speelse amusante grijns bleef op zijn gezicht staan terwijl hij met zijn rug relaxed tegen de rugleuning van de bank ging leunen. “Laat ik je dit zeggen snotaapje, ik deed het omdat ik het leuk vind om iemand te zien lijden~”
Weer stootte hij die lach uit, omdat het kind hem leek te uit te dagen en zo snel ging je hem niet uit zijn kram zien schieten door wat een tiener snotaap hem ging zeggen, die kinderen kwamen nog maar net rond de hoek kijken, dus ze waren alleen maar een amusementsfactor extra voor Ygor om ze boos te krijgen of te laten huilen.

Athan probeerde in te schatten wie hij precies voor zich had. Gewoon een oudere man de dacht dat hij het voor het zeggen had of iemand die hield van leedvermaak? Athan had zo’n types op straat wel vaker gezien. Van die types die het leuk vonden om anderen te zien lijden. Meestal dan ook nog de mensen die jonger waren dan hun. Athan vond het belachelijk. Als hij in een gevecht verzeild raakte, was dat altijd met iemand die zijn leeftijd of ouder was. Meestal vocht hij ook met mannen die wat robuuster dan hem waren. Dat was niet altijd een goed idee, maar hij kon hard slaan met zijn vuisten en dat wisten de mannen tegen wie hij vocht ook wel. Hij had een hekel aan het feit dat de mensen leken te denken dat ze tegenwoordig alles mochten. En deze vent was duidelijk zo’n type waar hij een hekel aan had. Dat was ook de reden waarom Athan zich niet zou laten afschrikken. Athan trok zijn wenkbrauw op bij de rare manier van lachen van de man. ‘En ik dacht dat er bij mij een steekje los zat,’ mompelde hij, maar hij luisterde naar wat de man verder te zeggen had. Ondanks dat hij het wel had ingeschat, irriteerde het hem nog steeds ontzettend dat de man zo’n attitude had. ‘Dat is naar mijn idee wel een tikkeltje erger,’ gromde Athan. Het deed hem zo erg aan zijn vader denken dat het pijn deed. Zijn vader vond het tijdens een dronken bui ook altijd amusant om te zien hoe zijn vrouw en kind leden onder de situatie. Hij had dan ook totaal geen gevoel voor verantwoording. Dat was misschien ook wel de reden waarom de man nu dood was, maar Athan begreep nog steeds niet hoe zijn lieve moeder daarvoor gestraft moest worden. Ook al was hij kwaad op haar, hij hield nog steeds van haar. Maar hij wilde haar doen geloven dat hij nog steeds in dat jeugdcentrum zat. Naar de gevangenis gaan was niks voor hem. Ook niet om op bezoek te gaan. Hij richtte zijn blik weer op de man. ‘Nogmaals zou ik je aanraden om voortaan iemand van je eigen leeftijd te pakken. Of ben je daar soms bang voor?’ Zijn stem klonk uitdagend. ‘Natuurlijk speelt het feit dat er niet veel mannen van jouw leeftijd rondlopen op straat ook wel mee.’ Hij deed een wegwerpgebaar.