[Route 8] Spring at the beach [Athan Destroy]

Met een zucht stapte Athan de laatste meters naar Cyllage City toe. Zijn voeten deden pijn van al dat lopen, maar hem hoorde je niet klagen. Hij had zijn Pokémon in hun Poké Ball gelaten om hun de lange tocht te besparen. Het was niet dat hij al toe was aan de tweede gym – hij had de eerste nog niet eens gedaan – maar hij was aan het rondkijken of hij iets kon vinden, een aanwinst voor zijn team. Hij had geruchten gehoord dat hier vlakbij Eevee waren. Dat was een Pokémon die hij toch wel graag wilde hebben. Een Vaporeon leek hem wel iets. Hij rustte even uit. Zijn blik gleed naar een jongen die op de bank zat met een paar Pokémon naast zich. Een daarvan was zo te zien een Luxio. Twijfelend liet Athan zijn hand naar Star’s Poké Ball glijden. Hij kon de Luxio toch wel een pleziertje doen? Hij twijfelde niet langer en gooide de bal van Star naar voren. De Luxio kwam tevoorschijn, keek om zich heen en kreeg toen de andere Luxio in de gaten. Snel rende de electric type op de Luxio af om kennis te maken en Athan volgde zuchtend. Tja, hier had hij nu zelf voor gekozen. Hij knikte enkel even naar de jongen omdat hij geen zin had om vriendelijk te doen. Vriendelijk doen tegen mensen hielp toch niet, want uiteindelijk staken ze je toch wel een mes in de rug. De jongen had zijn kap op ondanks dat het zonnetje scheen en rustig keek hij naar Star, welke enthousiast met zijn pootje naar de andere Luxio sloeg. ‘Pas geëvolueerd?’ vroeg hij kortaf aan de jongen waarna hij een knikje deed naar zijn Luxio. Zo, dan had hij toch tenminste iets gezegd, niet waar?

Athan kon het niet helpen dat er een korte glimlach om zijn lippen speelde toen hij naar zijn Luxio keek. Deze leek echt een maatje te hebben gevonden in de andere Pokémon en hij liet wat speels gegrom horen toen de andere Luxio op hem reageerde. Athan knikte even kort op de woorden van de jongen. Het zag er niet naar uit dat Star snel weg wilde gaan en Athan overwoog zijn kansen. Hij kon de Pokémon onmogelijk alleen laten hier. Dan zou hij echt een slechte vriend zijn én een slechte trainer. Maar hij hoefde nu ook weer niet uitgebreid te converseren met de jongen. Aan de andere kant was het misschien best eens een idee om dat juist wél te doen. Zijn vertrouwen in de mensheid was sinds hij die kaars in zijn gezicht had geworpen gekregen al helemaal verdwenen, maar wie zei dat dat niet terug kon komen? Hij trok een wenkbrauw op toen hij de woorden van de jongen terug herhaalde in zijn hoofd. ‘Adopteerde?’ vroeg hij. Zijn stem klonk niet heel bot, maar ook niet super vriendelijk. Het zat er een beetje tussenin. ‘Dus deze Pokémon is niet in het wild gevangen?’ Hij keek naar de Luxio. Hij zag er vrij goed getraind uit, maar dat hoefde niet per se het werk van de blonde jongen te zijn. Hoewel hij geen idee had hoeveel tijd er besteed werd aan een Pokémon daar. Het kon ook goed zijn dat de jongen hem wel had getraind. Athan wachtte rustig op antwoord en keek lichtelijk geamuseerd naar Star, welke op de rug van de andere Luxio sprong en speels beet in diens nek. Heel zachtjes natuurlijk.

De jongen leek er erg lang over na te moeten denken. Iets te lang naar Athan’s idee. Als je een Pokémon adopteerde, ging je toch wel de meeste informatie na? Je adopteerde toch niet zomaar een Pokémon zonder naar zijn achtergrondinformatie te vragen? Hij zou in elk geval meer gevraagd hebben zodat hij ook precies wist welk vlees hij in de kuip had. Daarom hield hij er ook van om een jonge Pokémon te vangen. Zo kon Athan hem opvoeden en de slechte dingen africhten. Maar goed, een grote, sterke Pokémon was ook wel iets wat Athan zag zitten, dus hij moest er niet al te veel over klagen. ‘Hij kan ook gewoon uit een ei zijn gekomen. Dat ze hem zeg maar als een ei vonden en niet in het wild hebben gevangen.’ Natuurlijk kwamen Pokémon allemaal uit eitjes, maar Athan bedoelde dat die mensen van wie de jongen de Luxio had geadopteerd het Pokémon goed uit een ei konden hebben gebroed in plaats van meteen in het wild te hebben gevangen. Zijn blik gleed naar de jongen toen deze hem iets vroeg. ‘Star,’ zei hij kortaf. Hij wilde geen uitleg geven waarom hij op die naam was gekomen. Die informatie was niet eens zo heel belangrijk. ‘En de jouwe?’ Het was niet uit beleefdheid dat hij het vroeg – dat hoorde je wel aan de toon van zijn stem – en ook niet echt uit nieuwsgierigheid. Het was gewoon… om een wederkerige vraag te kunnen stellen, zeker. Anders zaten ze hier maar als een stelletje zoutzakken terwijl ze naar hun spelende Luxio’s keken. Star sloeg ondertussen zijn staart in het gezicht van de andere Luxio en gromde daarbij speels, waardoor er een klein glimlachje om Athan’s lippen speelde. Hij was blij om te zien dat één van hun tenminste plezier kon hebben.

De jongen gaf de naam van de Pokémon: Zeus. Ondanks dat Athan niet geïnteresseerd was in waar de naam vandaan kwam, begonnen zijn hersenen toch automatisch opzoek te gaan naar een antwoord op de vraag waar de naam vandaan zou kunnen komen. Aha. Hij dacht dat hij het wel wist. Was Zeus niet een of andere Arceus die bliksemschichten en andere dingen van de natuur zoals regen kon beheersen? Maar hij nam aan dat het de jongen voornamelijk om de bliksem ging omdat zijn Pokémon een eletric type was en dus had hij zijn Pokémon Zeus genoemd. Dat was toch de voornaamste reden waarom je een electric type Zeus zou noemen. Maar goed, dat kon hij dus ook fout hebben. Athan keek opzij toen de jongen zich voorstelde als Judah. ‘Athan,’ zei hij enkel kort, daarbij zijn naam vertellend aan de jongen. Hij gaf een kort knikje op de volgende woorden van de jongen. ‘Inderdaad.’ Hun Pokémon leken het inderdaad goed met elkaar te kunnen vinden. ‘Het is lang geleden dat ik hem nog eens zo heb gezien,’ voegde hij er wat kortaf aan toe. Star had zich opgeheven op zijn poten zodat hij zijn evenwicht niet zou verliezen en liet uitdagend enkele elektrische vonkjes van zich spatten waarna hij deze plagerig naar de andere Luxio richtte. Het gaf best wel een grappig zicht. ‘En ben je hier soms om een gym uit te dagen of…?’ Athan zijn stem klonk nog best wel kortaf. Het kon wel mogelijk zijn dat de jongen hier de tweede gym kwam uitdagen. Hoewel… hij wierp een blik op de Luxio. Die leek eerder alsof hij er juist klaar voor zou zijn om de eerste gym uit te dagen en zelfs dan nog met moeite. Het kon ook zijn dat de jongen, net als hemzelf, de omgeving scande opzoek zijnde naar nieuwe Pokémon voor zijn team. Dat was Athan’s doel in elk geval.

Van het uitzicht genieten. Athan richtte zijn blik naar voren. Hij zag het strand waar hij net overheen was gewandeld en zag het mooie, blauwe water. Als hij zijn mond opende, rook hij een vage zeelucht. Verderop zag hij Pokémon boven het water vliegen en hij meende rimpelingen te zien in het water. Hij zag een paar zwarte vlekken ten teken dat zich daar Pokémon verscholen en een klein glimlachje speelde zich om zijn lippen. Ja, van het uitzicht genieten deed je hier zeker. Star gromde toen hij de elektrische vonkjes voelde. Hij boog zich door zijn poten, keek de andere Luxio uitdagend aan en sprong toen tegen hem aan zodat ze samen op de grond zouden vallen. Athan keek opzij toen hij een wederkerige vraag kreeg. ‘Aan het zoeken voor Pokémon,’ zei hij als eerste en voor de eerste keer sinds het gesprek klonk het niet kortaf, maar eerder nadenkend. Zijn blik gleed naar het uiteinde van Cyllage City. Hij zag dat zich daar een route verspreidde en meende een bruine Pokémon te zien, maar het volgende moment was het weer vergeten en herinnerde Athan zich dat hij op het ander gedeelte van de vraag niet geantwoord had. Of het andere gedeelte van zijn antwoord nog niet had gegeven, zo bedoelde hij het. ‘Maar ik daag gyms uit,’ zei hij wat zoveel betekende als dat hij een trainer was. Het laatste klonk wel weer terug kortaf en Athan richtte zijn blik opnieuw op de spelende Pokémon. ‘Heb je al een fokkerij?’ vroeg hij. Ondanks dat zijn stem kortaf klonk, klonk hij nog redelijk geïnteresseerd voor zijn doen. Hij had enkele jaren geïsoleerd van het normale leven gezeten, dus misschien was het best belangrijk voor hem dat hij eens wat kennis opdeed van de anderen om zich heen en dat hij niet steeds een muur om zich heen bouwde als het op communiceren aankwam. En dit was al een stap. Het was een kleine, maar het was tenminste een stap.

Athan fronste zijn wenkbrauwen toen hij zag dat de Luxio van Judah naar zijn Luxio sloeg. Star grauwde vrolijk en Athan vermoedde dat het met ingetrokken klauwen was geweest. Dat kon hij vanaf deze positie natuurlijk niet echt beoordelen. Hij richtte zijn blik opzij naar Judah toen deze uitleg gaf en voor de eerste keer sinds tijden grinnikte Athan. ‘Ik begrijp het,’ gaf hij vervolgens aan met nog altijd een lichte glimlach om zijn lippen. Hij zag Judah al een fokkerij openen met Pokémon die niet eens wat konden met elkaar. Ze waren overduidelijk van hetzelfde geslacht of konden gewoon niet met elkaar… nou ja, dat doen. Hij had er geen verstand van. Als je aan hem vroeg of een Magikarp kon paren met een Ampharos dan zou hij misschien alsnog ‘ja’ hebben gezegd. Hij wist dat het stom was en daarom was het ook handig voor hem om kennis te hebben over dat soort dingen. ‘Ik snap trouwens helemaal niet hoe dat in elkaar zit,’ zei hij tegen Judah terwijl hij naar de spelende Pokémon keek. ‘Moeten de Pokémon die je wilt laten paren echt precies van dezelfde soort zijn en zo? Ik bedoel dat je bijvoorbeeld een Luxio bij een andere Luxio moet zetten, of is er ook een andere combinatie mogelijk?’ Hij wist dat de vragen misschien nogal raar overkwamen – en dan zeker omdat het over zo’n onderwerp ging – maar hij dacht dat hij wel iemand had gevonden die daar niet mee lachte. Star hief zich op zijn achterpoten en sloeg plagerig naar de oortjes van de andere Luxio. Vervolgens rende hij weg en stoof hij het zand op dat zich verderop bevond. Hij boog zich daarna door zijn voorpoten en keek de Luxio afwachtend aan.

Athan probeerde zichzelf het beeld voor te stellen waarbij een Luxio en een Ponyta… nee. Hij wilde niet meer verder denken. Dit was te veel voor hem. Hij wist vanaf nu dat als hij al zeker iets niet ging worden, het een breeder was. Jeetje. Zo gedetailleerd had het voor hem ook weer niet gemoeten, hoewel het gewoon een antwoord op zijn vraag was en hij er maar tevreden mee moest zijn. Zijn blik gleed naar Judah terwijl deze nu verder vertelde over Ditto’s. Ditto’s waren toch van die roze Pokémon die konden veranderen in welke Pokémon ze maar wilden? Hij had zelfs iets gehoord van dat ze ook in menselijke voorwerpen konden veranderen zoals in een armbandje of een halsketting. Hij probeerde zich een roze Pokémon om zijn arm voor te stellen, maar dat ging al evenmin als dat hij een Luxio en een Ponyta voor probeerde te stellen. Het hele gedoe van breeden klonk hem eigenlijk ingewikkeld en saai in zijn oren. Nee, hij daagde liever gyms uit. Dat was iets spannender dan wachten tot twee Pokémon in dezelfde Egg Group een ei kregen. ‘Klinkt interessant,’ zei hij dus vervolgens met een stem waarvan het sarcasme afdroop. Star keek ondertussen naar Luxio en sprong vervolgens met heel zijn lijf tegen de Pokémon aan terwijl een kreet van plezier hem ontsnapte en Athan toch even moest glimlachen. Het was leuk om te zien dat zijn Pokémon lol had. Athan richtte zijn blik opzij. ‘Ik denk dat ik het gewoon bij gyms uitdagen ga houden,’ zei hij vervolgens kalm. Zijn amber tot goudkleurige ogen keken Judah even peilend aan. ‘Maar als je een goed pand wilt openen waar veel mensen op afkomen, zou ik niet in Lumiose City beginnen. Daar zijn al zo veel bedrijven dat een klein pandje als een fokkerij daarin verdrinkt. Tenzij je er iets groots van weet te maken.’ Hij grijnsde. Dat wilde hij de jongen eigenlijk nog wel eens zien doen.