' Interesting . {open}

'Interesting

Eigenlijk was het een naïeve droom nu hij er dieper over nadacht; het worden van een elektrische gymleider. Het was een antwoord wat je verwachtte uit de mond van een 6-jarige knul dan die van haast een tiental jaar oudere jongen. Helaas was dit eenmaal de waarheid en had hij zijn laptop vol spijt opzij moeten leggen – dichtgeklapt, natuurlijk voor pottenkijkers- en een Pokéball vast. Het trainen van de Pokémon was wellicht zijn grootste struikelblok, wegens ijn pure luiheid, maar het moest eenmaal gebeuren. Tot natuurlijk de dag kwam dat hij het in een chip kon programmeren en aan een Pokémon kon overhandigen, dan werd het kinderspel. En met enkel een volle maand zitten achter zijn laptop liep hij rond met een leger level 100 Pokémon. Ugh, dromen. Ze waar maken kostte gewoon veel moeite. Maar goed, hij klapte de Pokéball maar vlak voor zich open, voordat hij teveel zou filosoferen. Al spoedig stond er een manische Elekid voor zich die hem geamuseerd aankeek en duidelijk weinig goeds in de zin had. Geweldig. “Oké, laat ik één ding duidelijk maken… Niet achter Pikachu's meer aanrennen, goed?” streng sprak hij de Pokémon aan, waarna een glimlach op zijn gezicht sierde, “Dat is mijn taak als Trainer,”

Natuurlijk reageerde de Pokémon er verontwaardigd op en sloeg beteuterd zijn armen over elkaar, totdat iets zijn aandacht trok. Met een geamuseerde grijns maakte hij een schijnbeweging, passerde hem en rende met zijn laptop van hem weg. Nee, he. O wee als hij de accu van dat apparaat zou zitten mollen! Weer mocht hij de loslopende Pokémon achter na sprinten – weer dus een dag zonder training van de Pokémon, maar wel voor hém. Echter scheen de Elekid zoals gewoonlijk niet te kijken waar hij naar toe rende en struikelde, waardoor de laptop de lucht in schoot. “NEE!” Nee, dit kon niet gebeuren. Nee! De blonde knul maakte een dramatische sprong, maar zijn vingertoppen mistte zijn laptop op een haartje. “O...” Vlak daarachter zat een iets ouder dame die haast elk moment een apparaat recht in haar gezicht zou krijgen. Een facelaptop? Huh… Nee, niet grappig.

'Interesting

Het raakte de ander niet; maar wel eerst een gespierde hand en vervolgens… de grond. Nog net had hij zichzelf voor een klap tegen de grond aan kunnen behoeden, maar toen hij delen van zijn laptop aan diggelen zag. Alle dure onderdelen die hij elk apart aan had moeten schaffen om vervolgens een paar uur in elkaar te zette en werkend te krijgen was naar de Lunatone. Nou, ze lagen op de grond, maar dat terzijde; ze waren niet meer te redden. Met een klap kwam hij ook op zijn kniën terecht en boog zih over de restanten van eens zijn lieftallige laptop. Hij weigerde te accepteren dat het apparaat overleden was en bleef zwijgend naar de restanten staren, terwijl de Elekid zijn emotionele toestand negeerde en uitdagend opkeek naar de Machops en Machoke's die plotseling om de ander waren verschenen. “N-Nee...” Het was hem gelukt om geluid uit zijn mond te laten ontsnappen, maar dat was het moment dat zijn verbazing en ontzet omsloeg in pure woede jegens de Machoke én Elekid. Met tot spleetjes getrokken ogen keek hij recht in de ogen van de paarse, spierbundel en de in vergelijking niets voorstellende Elekid. “Jullie gaan er aan,” sprak hij dreigend, terwijl hij zijn lichaam overeind hees, “Of jullie twee fixen die laptop, dan doen jullie Pokémon nog wat nuttigs!” Het boeide hem niets dat hij respectloos tegen de twee Pokémon bezig was en daarbij de damedame  compleet negeerde, maar niemand, maar dan ook NIEMAND kwam aan zijn laptop om vervolgens al zijn bestanden te vernietigen. Newton was de eerste om te reageren en keek hem met rollende ogen aan en scheen verre van geïntimideerd te zijn door zijn dreiging, maar nadat zijn gezicht rood aansloeg van woede liep hij plotseling gehoorzaam naar het hoopje onderdelen.

Nog voordat de Pokémon iets aangeraakt had, viel er iets uit zijn broekzak en verwonderd greep hij deze, wanneer hij plotseling behoorlijk beschaamd verontschuldigend glimlachte naar de Elekid, de dame en Machoke. Het was een USB-stick en hij maakte regelmatig back-ups. Ehm. Oepsie?

“I-Ik had een backup… Sorry, voor mijn.. reactie,” verontschuldigde hij zich met een geforceerde glimlach en keerde zich vervolgens weer tot de dame die zonet bijna het slachtoffer was geworden van een klap met een laptop. “Het spijt me van net, trouwens. Mijn Elekid is een… Hoe zeg je dat aardig… Een klojo, zacht uitgedrukt,” vervolgde hij en klapte tijdens het uitspreken van de woorden zijn handen tegen elkaar en boog lichtjes naar voren, hopend dat ze het hem zou vergeven. [/size]

'Interesting

'Interesting

Ze had het niet zo overdreven laten merken wat ze van zijn opmerkingen vond, zeg. Al was het vreemd dat ze dacht dat hij het van films had. Er was iets vele malen ergers dan dat waar hij het vandaan had; 9Gag. Nog meer duister dan een film of zelfs Tumblr. Het kwam er wel op neer dat ze hem niet wilde vermoorden, ondanks haar intimiderende houding. Pfoe, dat scheelde, maar dan was er nog het feit dat hij niets te 'bieden' zou kunnen hebben. Licht-beledigd hief hij zijn wenkbrauw omhoog en haalde daarbij zijn USB-stick tevoorschijn. “Ik denk het wel,” sprak hij met een grijns, “Je spreekt met een programmeur, namelijk,”