“Azula, Gouenji, kom er nu direct uit!” Ayako was nog nooit zo streng geweest naar haar pokémon als nu. Haar wenkbrauwen stonden in een boze frons, haar voet werd hard en vastberaden tegen de grond geduwd en haar arm werd in een snelle, strakke motie omlaag gegooid, terwijl ze naar de grond naast haar wees. Daar wilde ze haar Elekid en Vulpix hebben en wel nu meteen. Hoe de twee het hadden klaargespeeld om het oude huis binnen te glippen, wist ze niet. Ze had nergens een gat of iets dergelijks gezien – zeker niet in het kleine gebouwtje zelf. Daarom was ze haar pokémon ook maar niet nagegaan, want dat zou betekenen dat ze zelf een gat ergens moest maken en dat was strafbaar, of niet? Vandalisme, heette dat. En daar wilde Ayako echt niet voor de gevangenis in. Daarom keek ze nu streng naar de twee pokémon die haar van achter een raam dom aan zaten te gapen, want ze wisten kennelijk bij Arceus niet hoe ze er weer uit moesten.

Nou, ze waren er verdikkie ook ingekomen, dus eruit moest geen probleem meer vormen! Kennelijk dus wel. Ayako had met haar team overal gezocht, maar er was geen enkele ingang te bespeuren. De ramen waren heel, de voor en achterdeur zaten potdicht en alles zat dichtbegroeid met vieze stinkplanten of ander struikgewas. Het was wel duidelijk; Azula en Gouenji hadden net een huis uitgekozen waar niemand meer in woonde. Hun straf was dus dat er elk moment een spook tevoorschijn kon komen en hen de stuipen op het lijf joeg, maar die kans was zo klein, dat Aya er eigenlijk niet op durfde te hopen. Zuchtend haalde ze haar Holocaster tevoorschijn en bezocht ze de hotline van de Rangers. Die was sinds kort online gegaan en zij kon er nu gelukkig uitgebreid gebruik van maken. Meteen vroeg ze om hulp en na een berichtje te hebben geplaatst, was het voor nu maar even wachten. Wie zou haar redder in nood worden?

Daar kwam ze maar op één manier achter en dat was wachten op de volgende post.  

Ayako keek verwoed om zich heen, zoekend naar een oplossing voor haar probleem. Ze had weliswaar de Rangers om hulp gevraagd nu, maar ze wilde het hoe dan ook, koste wat het kost, ook zelf proberen. Met een tak die ze tussen de dichtbegroeide struiken vond, rende ze met een klein aanloopje richting het raam waar haar pokémon daarnet nog achter hadden gezeten. Niet eens een barstje...! Hoe?! Aya gooide de tak kwaad op de grond, haar eigen kippenkracht vervloekend. Oké, misschien was het maar beter ook dat het raam niet stuk was gegaan. Ze wilde immers geen problemen met de politie. Stel eens voor wat haar ouders dan gingen zeggen! Ze zou gevierendeeld worden! Net op dat moment hoorde ze een stem achter haar en draaide ze zich met een ruk om. Gealarmeerd bekeek ze de nieuwkomer; een jongen die niet zo heel veel ouder dan haar moest zijn was verschenen. Een groen uniform was wat haar verder begroette toen ze hem verder aanstaarde. Was dat het Ranger uniform? Dat moest haast wel. “Ja!” riep ze vlug, zich beseffend dat ze nog geen antwoord had gegeven. Uitgebreid wees ze naar haar twee duivelse pokémon. “Die twee boeven hebben ingebroken en voor straf zitten ze nu vast, maar daar hebben ze mij ook mee. Kun je helpen ze eruit te krijgen? Het raam is van onverwoestbaar materiaal gemaakt, ofzo!”