Come around~ (Kirito Masaki)

Aandachtig las ik nog een keer na wat er op het boodschappenlijstje stond, waar buiten het productnaam ook de winkel aangegeven stond. Het scheelde dat zijn pleegmoeder een redelijk handschrift had, want anders werd deze taak vele malen moeilijker. Meestal hoefde ik dit ook niet te doen en werd het aan iemand anders overgelaten, zoals mijn pleegbroer-en zus. Die twee waren nu juist op schoolkamp en dus was ik de enige die naar een onbekende stad mocht afreizen om simpele boodschappen te doen wat ook binnen mijn leefomgeving kon. Het was niet zo irritant dat het gezin van specifieke merken hield, maar op een warme dag als deze werd ik er geïrriteerd van. Het was ook niet alsof ik van hitte hield, want als het eenmaal boven de 25 graden Celsius werd smolt ik direct weg. De slang die mij echter begeleidde apprecieerde juist de hitte en vooral de zonnestralen, maar het was dan ook een reptiel die bovendien een blad als staart had wat weer resulteerde in energie door fotosynthese. Biologie kon ik nog na al die tijden. Damein stak amper haar tong uit wat ik juist verwacht had van een reptiel en het was enkel vreemder dat ze amper opviel. Een slang die ledematen had en op zijn achterpoten rond kon lopen met een blad als een staart was natuurlijk héél normaal. Maar goed, volgens de kaart die ik voor mijn trip uitgeprint had en een deel ervan wist te onthouden, scheen de winkel waar ik moest zijn voor de zonnebrand linksaf te zijn. Natuurlijk liep ik de straat in en direct wendde ik mijn blik af bij het geringe zicht van een nogal – wat men zou beschrijven als ‘sexy’- vrouw staan met een soort vos welk veel vacht bevatte, maar welk meer op vuur leek. Direct voelde ik mijn wangen rood kleuren en mijn handen nerveus trillen, terwijl ik strak naar het boodschappenlijstje in mijn handen probeerde te concentreren en hoopte dat mijn gedrag niet teveel zou opvallen. De Snivy had ik echter veel minder in de hand, want ze snelde na een sissend geluid op de vos af en bestudeerde deze van enkel een meter afstand. Nee! Zo te zien had Damein mijn negeer-manoeuvre gedwarsboomd door haar nieuwsgierigheid en het feit dat ze aangetrokken werd door warme objecten én levensvormen. Mijn hart ging als een gek tekeer en zonder oogcontact met de dame te maken rende ik naar Damein toe, greep haar om de middel vast en drukte haar kleine, geschubde lijf tegen mij aan. “E-Excuses, mevrouw!”

Het was hoogstens tijd om naar de winkel maar te gaan en ik draaide mij al deels om, maar plotseling stapte de vrouw op mij af. Verrast deinsde ik naar achteren, maar vooralsnog stond ze spoedig vlak voor mijn neus en keek ze naar mij op. Wat was er met deze… vrouw? Door haar actie leek mijn hart haast elk moment uit mijn borstkas te kunnen schieten en voelde ik direct mijn handen zweten. Wat moest ik doen? Ik wilde haast hulp aan Ademir vragen, maar die zat natuurlijk voor de verandering in zijn Pokéball, omdat hij nog wat most uitslapen. Bovendien was de wevende meteoriet naast mij geen alledaags gezicht, hoewel een Snivy niet veel beter was, maar het was zeker een slechtere beschermer. Het was duidelijk dat ze mij zat te dreigen, gezien ze wilde dat ik haar recht in de ogen aankeek. Dat lukte mij echter niet en mijn blik bleef gericht staan op mijn borstkas en de Damein die argwanend siste tegen de vrouw, maar niet veel meer scheen te kunnen doen. Ugh. Plotseling duwde ze mijn kin recht omhoog, waardoor ik recht in haar rode gen keek die niet al e vriendelijk in de mijne keken. Er kwam enkel de gedachte in mij op dat deze vrouw bij Team Rocket moest horen en moeizaam slikte ik, terwijl ze meer dreigementen maakte dat ik de volgende keer Damein bij me moest houden. “Z-Z-Zal ik doen, mevrouw!” Wist ik enkel angstig te antwoorden, waarna ik naar beneden keek, richting Damein, maar in plaats daarvan zag ik enkel haar… Boezem, die nota bene bijna tegen mij aandrukte. Hoe wist ik niet, maar ik wist mezelf te verwijderen van haar en snelde met een rood hoofd en een droge keel de eerste en beste winkel in waar andere mensen waren. Ironisch genoeg was het na een korte inspectie de winkel waar ik moest zijn, maar om nou naar mijn boodschappenlijstje te kijken was gevaarlijk. Zonder er verder bij na te denken snelde ik diep de winkel in naar de afdeling waar de winterjassen zaten en verschool mezelf er half achter, nog hijgend van de sprint die ik getrokken had. Met één hand hield ik een rek vast en hees mezelf deels overeind om op adem te komen. Rustig maar, als ze mij iets ging aan doen waren er andere mensen.