{Route 4} Splash {Kirito}

Bestuderend raakte ik met mijn vingertoppen de Beldum aan die inmiddels de naam “Ademir” gekregen had. Na het gedoe van laatst was hij bij mij gebleven en had ik nog steeds het vreemd gekleurde ei in mijn bezit. Vreemd genoeg wist ik de dagen door te komen nu mijn pleeggezin van de politieagent van laatst te horen gekregen had wat mijn kijk erop was en zodoende hadden ze mij tijdelijk onderdak aangeboden en stuurden ze regelmatig geld naar mij op. Dit gaf mij de mentale rust die ik nodig had om even alles van de vreselijk, stormachtige dag te verwerken. Zo had ik mij ook kunnen richten op de vreemde Pokémon die mij dus sindsdien gevolgd had. Inmiddels wist ik ook zijn typing; Psychic en Steel en scheen deze enkel in Hoenn voor te komen, een tropische regio die ver van Kalos vandaan lag. Waar Ademir vandaan kwam was mij nog een raadsel, buiten natuurlijk bij de politie. Ademir produceerde een zacht, hoog geluid, waardoor ik wist dat deze vrolijk was door de aanraking. Viel dat ook maar bij mij te zeggen; het stevige donkerblauwe materiaal dat keihard aanvoelde in combinatie met één rood oog. Het was geen plezierig gezicht. Maar langzaam maar zeker zag ik hem als mijn vriend, iemand die ik écht zou kunnen vertrouwen in de duistere wereld. Misschien een vreemde compagnon, maar veel keus had ik niet. Toch?

Terwijl ik met de Beldum naast mij zwevend door de binnenstad van Santalune City liep en de heerlijke ochtendgeur in ademde merkte ik verderop een jong meisje op, amper ouder dan twaalf jaar. Haar zoekende blik die toch iets van verwarring uitstraalde viel mij direct op. Was ze op zoek naar.. iets? En zo ja, zou ik haar helpen of een van de passerende inwoners? Deze liepen echter gestaag door, druk in gesprek of het waren toeristen die zelf continu zoekend keken met een digitale of papieren kaart in de hand. Wacht, ze leek een… muts te willen pakken dat in het fontein lag, maar net buiten haar bereik was. Kort snoof ik en voelde mijn hartslag toenemen, toen ik de beslissing nam zelf het meisje te helpen. Het kwam echter niet in mij op om Ademir terug te keren in zijn Pokéball, wegens zijn nogal…. Buitenaards uiterlijk. Lichtelijk nerveus, ik hield er immers niet van om op andere, onbekende mensen af te stappen maakte ik oogcontact, terwijl ik haar kant op liep. Direct liet ik een vriendelijke glimlach aan haar zien om haar en mezelf gerust te stellen, waarop ik over het water boog en de witte muts eruit viste. Ik voelde direct dat ik mijn arm net te ver gerekt had, maar toch overhandigde ik zonder een teken van pijn het meisje haar muts. “Hier! Hij is wel nu.. nat,” Zwakjes grinnikte ik ongemakkelijk erachter na, “Niet zo handig om nu op te zetten,”

Hoewel het mutsje kleddernat was hield het meisje deze tegen zichzelf aan. Dat was niet de meest logische actie, maar het ontging mij grotendeels door haar woorden van dankbaarheid. Zelden werd ik in mijn leven voor iets bedankt en sinds de laatste paar dagen wist ik geeneens hoe een dankbare stem klonk. Het onwennige gevoel van een warmte in mijn onderbuik en een pure dankbare glimlach, namen mijn lichaam over. Ik had geen idee hoe ik erop moest reageren en besloot maar kort te knikken. Het onzekere, onwennige gevoel deed echter wel mijn handen lichtjes trillen. Ze had mij zonet ook “meneer” genoemd, een titel waar ik pas rond zijn 25e aangesproken mee zou worden. Of zag ik er al zo oud… Néh, niet overdrijven, het kind was ten minste beschaafder en beleefder dan ik was rond haar leeftijd. Het meisje beweerde toen dat haar muts wel droog zou worden en wapperde ermee. Nu leek het eerder op een energiek, koppig meisje die nog vrij onschuldig waren, totdat natuurlijk de puberteit aan brak.

Inmiddels hield ze haar mutsje weer stevig vast en schoot mij een vraag te binnen, nadat ik geen stelletje, oftewel háár ouders gezien had die op haar leken. Het kon natuurlijk een Trainer zijn, die mochten vanaf hun tiende op een reis, maar ik vond dat klinklare onzin. Dan was je nog te onwetend en zelfs ik, een vijftienjarige kampte vol problemen met deze leefstijl. Nou, ik scheen er onbewust voor gekozen te hebben, maar een echte richting, zoals een Trainer had ik nog niet uitgekozen. De beslissing kwam wel. “Ben je toevallig een Trainer? Of wacht je op je ouders?” Vroeg ik, hopend dat vooral de laatste zin niet spottend overkwam. Wellicht had ik een betere verwoording moeten gebruiken, maar ik was eenmaal niet goed in woorden, nooit geweest ook.

Wow, ik wist dat het meisje jong was en zeker nog energiek, zoals dat normaal voor haar leeftijd was, maar toch verraste haar stem mij. Zoals ik echter extra goed kon horen scheen ze pas sinds kort een Pokémon Trainer te zijn geboren en zelfs een beginner. En wat voor een, dit scheen haar eerste dag als Trainer te zijn. Een twaalfjarige die het huis verliet om alle gymbadges te bemachtigen binnen de regio en door talloze steden en gebieden te reizen met elk hun gevaren. Dat klonk allesbehalve een humaan idee, maar ik had er geen vat op en de wereld zat eenmaal zo in elkaar. Al had ik het graag willen veranderen, maar geen idee hoe ik zoveel macht zou verkrijgen en zelfs met die macht, was ik er niet geschikt voor. Door mijn onzekerheid zou het tussen mijn vingers weg glijden. Inmiddels had het meisje een Pokéball vastgegrepen en hield ze deze, zoals een kind van 9 jaar met een sticker in zijn schrijfschrift naar voren. Lichtelijk verward keek ik onzeker van de Pokéball naar het meisje. Het gebaar was iets wat ik eerder terug zag ik manga of zelfs animé, maar in het echte leven deden enkel kinderen, zoals zij én otaku’s af, de Amerikaanse term. Trots stelde ze de Pokéball voor en hoewel ze de Pokémon erin bedoelde, kon ik gemakkelijk gissen dat ze het voorwerp in haar hand een naam gegeven had, net zoiets 5-jarige dat bij hun knuffels en speeltjes deden. “A-Aangenaam,” Wat onzeker kwam het eruit, gezien ze nog steeds het voorwerp voor mij hield en ik deze “Momo” niet fysiek zag, enkel zijn capsule.

Ow, wacht! Ik had natuurlijk ook een Pokémon en zou ik hem dan nú dan ook voorstellen? Het was nog bizar om de Beldum als kameraad aan te zien en iets wat je moest voorstellen, want hoewel het emoties leek te hebben, was zijn aanwezigheid amper aan te voelen. Hastig en bijna struikelend over mijn woorden wees ik naar Ademir die vrolijk achter mij tevoorschijn kwam. Het verklaarde waarom hij het meisje niet had weten af te schrikken. “D-Dit is Ademir,” Het voelde echt aan alsof ik een voorwerp voorstelde aan een ander voorwerp. Bizar. De Beldum begroette het meisje met de typerende hoge toon. Het meisje leidde echter de conversatie en begon over dat ze de weg zelf gevonden had van Lumiose City naar deze stad, maar veel keek ik er niet van op. De stad was degelijk groot, maar met een kaart en de meestal vriendelijke burgers kon je de weg vinden in “normale” tijden, tegenwoordig was er bijna niets van dat beeld over. Team Rocket had de boel overgenomen en de criminaliteit en achterdocht nam met de minuut toe. “Daar kom ik ook vandaan! Maar mijn eigen naam is trouwens Kirito,” Ik besloot niet zijn type Trainer aan te geven, want dat leidde toch tot onzeker geratel. Ja, daar kende ik mezelf te goed voor.

Het was mij niet ontgaan dat het meisje de Pokémon niet herkende, maar terwijl ik het nogal onzeker ontvangen had, was haar reactie pure, onschuldige nieuwsgierigheid. Haar blauwe ogen leken zelfs te glimmen, terwijl ze in een oogwenk een zogeheten “Pokédex” tevoorschijn haalde. Het was in principe een digitale encyclopedie waarin dus alle data betreft alle Pokémon, ten minste waarvan men het bestaan af wist, stond. In een tel had het apparaat de Beldum herkend en gaf de Pokédex in de vorm van een robotachtige stem een Engelse beschrijving betreft de Pokémon. Gelukkig was mijn Engels nog redelijk, maar ik keek er nogal van op dat volgens het apparaat een Beldum tijdens het slapen met diens witte klauwen aan de achterkant aan een klif kon bevestigen. Ik had een grappige opmerking willen maken of Ademir dat ook deed, maar de over enthousiaste begroeting van het meisje tegen de Pokémon belemmerde mij. De Beldum produceerde nogmaals hoge tonen, maar voor een iets langere tijd en trok ook “vrolijk” zijn oog samen. Hoe je het ook went of keert, ik bleef de Pokémon een vreemd schepsel vinden, maar je kon niet altijd je vrienden kiezen. Alleen een meteoriet met een rood oog was wellicht te extreem in dit geval.

Inmiddels leek het meisje mijn denkwijze van eerder door te hebben en had ze door dat ze net een voorwerp als “Momo” aan mij voorgesteld had. Het was echter nogal amuserend, en nee, ik ben geen sadist, hoe ze onhandig te werk ging om de Pokéball open te krijgen. Het verrast mij amper, ze had eerder verteld dat ze pas begonnen was met haar reis en om dan te weten hoe de capsule opent was net té snel, al waren teveel zaken in deze Pokémon wereld veel “té”.  Ook ik was onwennig met Ademir’s Pokéball bezig, maar oefening baart kunst. Ik gunde haar de tijd en liet mijn blik kort het pleintje om het fontein dwalen waar verassend genoeg plotseling veel stelletjes rond liepen. Nou, meer dan eerst en de meeste werden vergezeld door iets natuurlijker uitziende Pokémon dan een meteoriet. Echter had ik dus nog niet de Pokémon van het meisje gezien en was er hoop dat ik niet met de vreemdste Pokémon in de stad rondliep. In mijn ooghoek verscheen een felle lichtstraal en spoedig vormde het een Pokémon. Deze leek veel normaler, protesteerde ik in mijn achterhoofd. Een geitachtige Pokémon met een bruine vacht, zwarte kraaloogjes en iets wat op gras leek op diens rug zitten. De Pokémon was zelfs schattig, net zoals eigenlijk het meisje, dus alsof ze voor elkaar bestemd waren.  Het mekkerde zelfs onschuldig! Maar …. Was hij dan net zo buitenaards als Ademir? Ik keek voor een binnenpretje bedenkelijk naar de zwevende Beldum naast mij, maar het meisje had mijn aandacht spoedig weer getrokken, toelichtend dat de schepsel naast haar “Momo” was. “Gegroet, Momo.” Groette ik, nog steeds onwennig de Pokémon. Het was zo vreemd om tegen een niet-menselijke wezen jezelf voor te stellen, het was zinloos. Naast mij maakte Ademir ook zichzelf bekend op zijn natuurlijke wijze, via de vele tonen. Dit had tot gevolg dat de al vrolijk uitziende Pokémon zich meer uitleefde en bokkensprongen maakte. Kort keek ik ervan op toen het meisje vervolgens het gesprek vervolgde en verontwaardigd reageerde op het feit dat ik eveneens uit Lumiose City kwam, haastig eraan toevoegend dat ze mij nooit eerder gezien had. Dat was ook geen verassing en om twee redenen; kinderen vonden hun eigen wijk al een complete stad en ten tweede, was Lumiose in kwestie gewoonweg een grote, bruisende stad. Bovendien woonde ik ook nog niet zo hee lang in Lumiose en kende ik enkel mijn eigen beurt net genoeg om de scholen en supermarkten te vinden. “Tja, grote stad,” Ik besloot er mar luchtjes op te antwoorden. En toen stelde ze zichzelf voor als “Holly” en om eerlijk te zijn, paste deze naam perfect bij haar. Ze had de schattige gedrag en onschuldige indruk dat exact overeenkwam met het beeld dat de naam op riep.

“Ehm, jongeman?” Een oud klinkende stem klonk plotseling achter mij en geschrokken en met mijn hart tekeer gaand in mijn keel draaide ik mij om. Een oude man, gekleed in een groene overall keek mij recht aan met een glimlach op zijn gezicht die mijn geschrokken reactie voorbij zich liet gaan. Wat wilde deze man van mij? “J-Ja?” Bracht ik nerveus uit, waarop de man een klein gebaar maakte dat ik opzij moest gaan. Direct deed ik dat en zwijgend keek ik toe hoe de man een voorwerp uit het water viste en deze vervolgens, glimmend onder het zonlicht aan mij overhandigde. “Uw Pokéball viel in het fontein. Let wel op je spullen, hé,” Wat zwakjes glimlachte ik dankbaar terug en greep de capsule vast en droogde deze kort met de mouw van mijn jas, voordat ik deze in mijn tas verborg. Dat was vreemd, ik had mij niet herinnerd iets in de fontein te hebben laten vallen. Bedenkelijk, ongeacht at voor een indruk het op Holly zou scheppen greep ik weer de capsule en bekeek deze geconcentreerd. Dit was niet de Pokéball van Ademir, want er zat geen krasje aan de bovenkant en er zat geen kleine deuk aan de achterkant. Het zweet brak mij uit toen de details ontbraken en mijn hartslag klopte stevig in mijn keel, terwijl ik de Pokéball met trillende handen vasthield. Deze was écht niet van mij, maar van wie dan wel en welke Pokémon zat hier dan eigenlijk in? Direct speurde ik de plek af om dezelfde oude man op te sporen, maar deze was spoorloos verdwenen. “Onee…. “ Kort maakte ik bang oogcontact met Holly, ik had immers het vermoeden dat nu ik de verkeerde Pokéball in mijn handen had er nog iets aan de hand kon zijn. “Volgens mij… zit ik in de problemen, d-dit is niet… Ademir’s Pokéball” Mijn stem was zacht en ik stotterde, maar direct na mijn woorden speurde ik direct mijn broekzakken af naar Ademir’s échte Pokéball. Helaas vond ik niets, maar wel nog mijn portemonnee, dat was iets. Ik zat echter nog steeds zwaar in de problemen! “I-Ik ben A-Ademir’s… Pokéball kwijt, Molly”

Zonet reageerde Holly nog enthousiast over Lumiose City en benadrukte  enkel hoe groot het wel was, terwijl Lumiose City zeker groot was, maar zekere verre van wat ze ervan zou verwachten. Als kind leek alles namelijk groot, maar naarmate je ouder werd besefte je pas hoe klein alles om je heen daadwerkelijk was en niet alleen dat, maar ook dat de wereld corrupt was en pure schoonheid ver te vinden was. Dat was mijn blik er althans op, maar er zouden genoeg mensen zijn die mij tegen zouden spreken en enkel beweerden dat de wereld beeldschoon was, maar ik vond ze naïef of ze accepteerde de realiteit niet. Ze vervolgde op een gedempte toon dat er de laatste tijd minder mensen in Lumiose rondliepen en zo vreemd vond ik dat niet en zeker toen ze eraan toevoegde dat ze minder vaak naar buiten mocht van haar ouders. Op subtiele wijze hadden de ouders betreft Team Rocket moeten verzwijgen voor haar, tegen een 3-jaar jonger meisje, terwijl ík degelijk Team Rocket tegengekomen was. Het was dat Tawnee net op het juiste moment er was, maar ik had zo mijn gemengde gevoelens over haar.

Van de schrik had ik haar naam verkeerd uitgesproken en direct werd ik ook gecorrigeerd. Angstig schoot ik naar achteren, nog angstiger dan ik normaal op het corrigeren van een ander op mij zou reageren. Wat had ik er echter aan kunnen doen, ik was de Pokéball van mijn Beldum kwijt door een oude man en had nu waarschijnlijk een onbekende Pokémon in mijn handen. Natuurlijk kon ik niet mezelf zijn. Holly reageerde enthousiast dat we naar de Pokéball moesten gaan zoeken en direct dreigde ik haar te corrigeren, totdat ik mij besefte dat ik de hulp aan een 12-jarig meisje zou vragen, terwijl ze pas op reis was. Ze was Tawnee niet, wiens Pokémon er sterker uit had gezien dan de geitachtige Pokémon die wat vrolijk bij Holly zat. Had ik echter een keus? Mij kennende zou ik te erg in de stress schieten, waardoor de kans dat ik de Pokéball terug vond al helemaal nihil zou zijn. Kort slikte ik nerveus toen Holly zelfs voorstelde om te vragen of ik nu een nieuwe Pokémon had. Logisch dat ze het stelde, maar ik weigerde wat er ook in zat als míjn Pokémon aan te zien, hoe sterk het ook zou zijn. Ik hoopte dus daadwerkelijk dat het iets bespottelijks zou zijn of nog beter, er geen Pokémon in zat.  Met licht trillende handen opende ik deze, waarna een lichtstraal tussen mij en Holly vormde. Nerveus staarde ik naar het witte licht die een vorm aannam en uiteindelijk een soort… vis leek te zijn? Het was een felrode Pokémon die hulpeloos op de grond spartelde en zichzelf in mijn handen wist te krijgen door fel met de staart tegen de stoep te slaan. “Wow! Wa-“ Wist ik enkel angstig uit te kramen, waarop de tot nu toe zwak uitziende en nogal suf uit zijn ogen kijkende Pokémon een mep tegen mijn wang gaf en in het fontein terecht kwam. “Auw,” Dát had echt pijn gedaan, al kon het natuurlijk erger. Lichtjes geagiteerd door de inmiddels voldane rondzwemmende Pokémon wreef ik over mijn inmiddels rood gekleurde wang. Het leek haast te bonzen. Dus, ik had nou een soort vis gekregen? Leuk, en wat nu?  Direct keerde ik de rond zwemmende Pokémon terug in diens Pokéball, waarna ik er wat afwezig naar keek. Ja, wat nu? De man opsporen met een 12-jarig meisje aan je zij die zo onschuldig was? Ik maakte oogcontact met Holly en klemden mijn handen om de Pokéball heen, terwijl Ademir inmiddels vlak boven het water van het fontein zweefde om tussen ons in te kunnen zweven. “Speurtochtje spelen?” Ik had geen keus, hoewel… misschien wel, maar op dit punt kon ik beter alle hulp gebruiken, alweer.