Another night~ (Coraline Verdi)

_{Blij wandelde ze wat rond, ademde de frisse buitenlucht in. O wat was het fijn om buiten te mogen zijn! Niet meer saai binnen zitten en papierwerk regelen, nee ze mocht lekker een frisse neus gaan halen. En Mittens ook. Het liefst had ze ook Crocs uit zijn Pokéball gelaten maar ze was nog steeds bezig met hem, hij was en bleef een working process wat tijd nodig had – jammer genoeg. Ze had ook al een nieuwe aanwinst en ondanks dat de Lopunny geen handvol was moest ze er zelf nog een beetje aanwennen. Zij was enkel nog bedoeld voor persoonlijke bonding of noodgevallen.
Dus bleef het nu bij enkel Mittens, de kat die rustig naast haar mee trippelde richting de plek waar ze haar partner zou ontmoeten. Iemand genaamd Riddle – merkwaardige naam, maar ze was niet het type om er over te oordelen. Ze wist ook niet echt hoe de ander eruit zag, maar ze zou vast wel weten wie het was… Daarbij hadden ze ook afgesproken op een plek dus dat moest wel goedkomen – voornamelijk omdat er ook maar één persoon op die plek aanwezig was. Ongeveer een meter van de ander vandaan bleef ze stilstaan. ‘Riddle, neem ik aan?’ vroeg ze, bekeek de ander niet voor de verandering, want dat was nu toch niet belangrijk.}

_{Zoals verwacht had ze de goede persoon te pakken. Met een glimlach keek ze naar de ander, moest zich niet inhouden om een buiging te maken en vreemd te gaan doen toen de ander ineens Engels sprak. Ze had altijd de neiging om op die manier aan te geven dat ze er geen voorstander was: óf je spreekt alleen maar Engels of niet, in Cora’s wereldje. ‘Insgelijks,’ reageerde ze daarom maar op de ander, wat een nogal simpele reactie was voor haar doen – maar dat kon de ander natuurlijk niet weten.
De… Vogel… Of wat het dan ook was, werd voorgesteld als Ezio. Observerend keek ze naar hoe de Pokémon weer van de grond kwam. Hmn, dat was best handig; een Pokémon die kon vliegen, gezien het kon dienen als scout of iets dergelijks… Misschien moest ze ook eens overwegen iets aan te schaffen wat kon vliegen? Ze keek even naar de kat naast haar. ‘Aangenaam Ezio, dit is Mittens.’ Het voelde als een soort van verplichting om ook haar Pokémon voor te stellen nu de ander dat had gedaan. Meestal was het altijd vanzelfsprekend hoe de Pokémon heette, de ander kwam er wel achter als ze haar Pokémon riep en vice versa. Vandaar dat ze nooit het nut zag van directe Pokémon introductie bij normale ontmoetingen (dus enkel met andere TR leden lol), maar oké.
Wanneer de ander aankondigde om te beginnen kwam ze weer in beweging, deed haar handen in haar zakken en liep aan de ander haar zijde. Zelf vond ze stiltes niet echt ongemakkelijk, maar ze wist wel dat de meeste mensen dit wel zo ervaarden dus… Zou ze een poging doen om sociaal te zijn, of iets in die trant. ‘Dus…’ begon ze langzaam, ‘Al eerder op patrouille geweest?’}

_{Mittens scheen niet echt veel interesse te hebben in de andere Pokémon, wat ergens ook logisch was. Meestal toonde ze alleen interesse in haar teamgenoten of aan Pokémon waarvan ze wist dat het moest van haar trainster. Dat vliegende geval viel in geen van beiden van die categorieën dus deed ze niet eens de moeite om, om te kijken – want wilde hij dan ook van haar? Dat ze de rondjes ging volgen met haar ogen tot ze duizelig neer zou vallen? Nee dank je.
Buiten de onvriendelijke houding van de kat was de eigenares wel ietwat vriendelijk, ze deed haar best. Laten we het daarop houden.
Het leek er ergens op dat Riddle blij was dat ze begon met praten, maar ze durfde het niet zeker te zeggen. Toen de vraag werd terug geketst schudde ze haar hoofd: ‘Nee dit is niet mijn eerste.’ Het was niet haar eerste nee, maar ze kon nou ook weer niet zeggen dat ze er veel achter de rug had – het voelde allemaal nog vrij recent alsof ze gisteren bij Allison had aangekaart dat ze meer veldwerk wilde. ‘En hoelang zit je al bij Team Rocket?’ Het was geen vreemde vraag, toch? Het is niet alsof iemand erin geboren wordt, toch? Zelf was ze er pas later bijgekomen… Als ze een schatting moest maken bij zichzelf dan was het… Lang?}

_{Ze hield er niet van om als mindere gezien te worden. Althans niet door mensen die zij niet als meerdere zag. Het was niet zo dat ze zichzelf beter voelde dan anderen, meer op hetzelfde level – als we het hebben over Team Rocket dan natuurlijk, want normale mensen zijn ew in Cora’s wereld. De roodharige naast haar was haar gelijke, niet meer en niet minder. Daarbij schatte ze de ander ook ongeveer even oud als zijzelf, al dan niet jonger en ze kon er moeilijk over liegen dat ze het moeilijk vond om dan haar mond te houden in sommige situaties. Al zou zij de Executive zijn… Ze zou zich er toch in zekere zin aan irriteren, al zou ze dit zelf nog het hardst ontkennen.
De ander bleef de vragen maar terugkaatsen, iets wat ze ergens vervelend vond – verzin zelf je eigen vragen. Toch bleven haar mondhoeken omhoog gekruld, maar ze wachtte wel even voordat ze antwoord gaf. Want hoe moest ze het nou precies verwoordden? ‘Ik ben er niet in geboren,’ begon ze uiteindelijk maar, ‘Maar het is wel voor zolang ik me kan herinneren… Ik ben erin gerold toen ik nog jong was.’ Dat was niet helemaal waar, ze had nog wel herinneringen van voor die tijd. Ze bestempelde ze echter als naar en ze maakten deel uit van haar vorige leven. In dit leven waren de herinneringen van Team Rocket de enige. Ze besloot nu echter om niet weer een vraag te stellen. Als de ander verder wilde met deze conversatie moest ze er ook wat werk voor doen.}

<sub>Ah.
De ander wist wel hoe ze eigen vragen moest verzinnen! Zie je wel zo kon het wel! Wat kon ze toch sarcastisch zijn soms, het was maar goed dat ze haar mond zo goed kon houden als het aankwam op haar ware gedachtes over situaties. Ze had het geluk gehad dat ze sowieso niet zoveel zei als klein kind en meer was van de blikken, maar zelfs dat had ze nu afgeleerd.
Nadenkend plaatste ze haar wijsvinger op haar kin. ‘Naast Mittens heb ik nog een Totodile en een Lopunny,’ begon ze, ‘Maar de Lopunny heb ik nog niet zo lang dus daar durf ik nog niet zoveel mee te doen.’ Het maakte haar niet uit of een Pokémon luisterde of niet, het ging haar meer om het vertrouwen wat ze in de ander had. Ze vertrouwde zelfs Crocs nog niet honderd procent – hoewel hij ook wel een soort van uitzondering was wat dat betreft. De enige die ze vertrouwde was Mittens, die trouw naast haar trippelde. De enige waarop ze kon bouwen… Ze wist niet wat ze zonder de kat zou moeten doen. ‘En hoe zit het met jouw Team?’ – als ze er al eentje had. Het was niet zo vreemd om maar één Pokémon te hebben.

OOC; Misschien moeten we iemand zoeken om weg te jagen of zo ;o ?
Hoewel een normale conversatie eigenlijk niet heel erg is ofc, maar eh... Ja het is zo normaal ^^'</sub>

De ander had overduidelijk een groter team dan zij, maar persoonlijk was ze blij met haar Pokémon nu. Ze hechtte meer waarde aan hoe goed ze met ze kon opschieten dan dat ze gelijk een vol team wilde en ze kapot wilde trainen zodat ze sterk genoeg waren. Uit ervaring had ze immers geleerd dat er meer bij kwam kijken dan enkel kracht, met goede techniek kon je een aardig eind komen. Als ze zichzelf destijds een level had moeten geven was het waarschijnlijk wel één geweest, terwijl kinderen wilden dat ze vocht tegen Pokémon van level tien en dergelijke – ze was er altijd wel goed vanaf gekomen.
Volgens Riddle moesten haar Pokémon eens opschieten met evolueren, iets wat ervoor zorgde dat haar blik afdwaalde naar Mittens. Ze wist dat de poes kon evolueren en hetzelfde gold voor Crocs. Toch was ze er zelf nooit zo gefocust op geweest: ze deden wat ze moesten doen en dat was genoeg voor haar. ‘Is dat dan zo belangrijk?’ Ze kon het niet helpen dat ze de opmerking maakte maar deels ook omdat ze nieuwsgierig was naar de bewegingen van de ander. Het was duidelijk dat ze wel een vorm van waarde eraan moest hechtten en ze wilde gewoon de motieven weten, meer niet.

OOC; Z-Zou jij dan wat kunnen verzinnen ;v; ?...
(Ik ben namelijk nogal doods atm)