[Pokéfair] Toumei Datta Sekai

Zwaar zuchtend en met zijn armen over elkaar stond Kai ongeduldig te wachten op zijn ouders, tegen de muur. Toekijkend hoe de twee volwassene achter de drieling aanrende in een poging om ze klaar te maken voor de kermis in Santalune City. Het was zogezegd een ongeregeld zooitje in huize Miller en dat was nog zachtjes uitgedrukt. Kai had ergens gehoopt dat zijn pa alleen met hem zou gaan maar nee.. zodra zijn stiefmoeder had gehoord wat het plan was wilde ze er zonodig een familie uitje van maken. De twaalfjarige zat hier niet echt op te wachten en stond schoorvoetend te wachten totdat het stelletje irritante koters hun schoenen aan hadden. Kai was op zijn zachtst gezegd erg teleurgesteld in vandaag. De enige die hem niet teleurstelde was Kurama, de Zorua zat zoals altijd in zijn open vest met haar kopje er uit gestoken maar de Zorua stelde hem dan ook nooit teleur. “..Wel, als dit nog langer gaat duren ga ik zelf wel,” bromde Kai en duwde zichzelf van de muur af waarop hij naar de deur liep en zijn schoenen snel aantrok. Hij pakte zijn portemonnee en zijn tas van het dressoir en legde toen zijn hand op de deurknop waarop hij de deur opende en hem keihard dicht smeet. Als teken dat zowel zijn vader als moeder te horen kregen dat hij erg teleurgesteld was in de twee volwassene. Kai pakte zijn fiets waar hij op stapte en zonder op een reactie te wachten van zijn ouders, Aquacorde Town achter zich liet. Proberend om de tranen niet over zijn wangen te laten stromen.


Santalune City was niet ver van Aquacorde City hij hoefde praktisch alleen door het bos te fietsen dat zich aansloot op de route naar het stadje. Waar hij algauw de kermis attracties zag uittorenen boven de vele huisjes van het dorpje. Kai trapte op de rem zodat het voertuig stopte met rijden en keek even verbitterd naar het stuur.. altijd maar genegeerd worden, geen gehoor krijgen over wat hij nou eindelijk had bereikt.. zijn ouders leken hem gewoon niet meer te zien staan. Nou best.. dan ging hij toch lekker met Kurama. Als ze zich afvroegen waarom hij zonder hen was weggegaan dan mochten ze die vraag nog eens een keer aan zichzelf stellen. ”Kai.. gaat het?” klonk het stemmetje van Kurama in zijn oor, waarop de jongen zijn blauwe ogen naar de Zorua liet glijden die hem bezorgd aankeek. “Met mij gaat alles prima,” reageerde hij en forceerde een glimlach rond zijn lippen terwijl hij Kurama over haar hoofdje aaide. “Ik hoop dat ze het nou een keer door gaan krijgen,” voegde hij er nog aan toe met een nijdige ondertoon in zijn stem. “Maar dat gaan we achter ons laten en we gaan lol maken op de kermis,” grijnsde hij naar de Zorua. Oké, wat jij wilt” reageerde Kurama waarop Kai zijn fiets in een stalling parkeerde. Ook draaide hij zijn fiets op slot mocht er iemand zijn fiets willen stelen, wensde hij die persoon veel plezier ermee. Grinnikend om deze gedachte begon Kai met Kurama aan zijn zijde naar de Kermis te lopen, waar een hoop geluiden te horen was van de vele attracties die er op het terrein te vinden waren. De Zorua vond dit maar niks en sprong tegen de rug van de jongen op waar hij even bezorgd naar zijn partner keek.



Natuurlijk waren de oortjes van een Pokémon tien keer zo gevoelig als die van mensen en was het eigenlijk niet zo’n goed idee om de Zorua mee te nemen. Kurama scheen er niet echt zo last van te hebben omdat ze haar neus niet veel later de lucht ingooide en een snuivend geluid maakte. ”Wat ruik ik, Kai?” klonk het opgetogen stemmetje van zijn Zorua waardoor Kai zelf even de geuren in zich op nam. Popcorn, suikerspinnen.. en hotdogs..! Vrijwel meteen begon zijn maag te rommelen dat aangaf dat hij eten nodig had en keek naar de Zorua op zijn schouder. Het was al tegen de avond maar Kai had nog niet gegeten omdat hij er vanuit was gegaan dat zijn familie met hem uit eten zou gaan. “Dat is popcorn wat je ruikt,” antwoordde Kai en wees naar een kraampje met een man die het goedje verkocht. Kurama knikte met haar kopje ten teken dat ze het had begrepen waarop haar maag een luid rommelend geluid maakte. De Zorua schrok hier van waardoor Kai even moest grinniken.. well dan was dat het eerste wat ze zouden gaan doen.. iets eten. Kai liep naar de man met het vele eten die hem vriendelijk begroette zodra de jongen zijn kant op kwam gelopen. “Kan ik je ergens mee helpen, knul?” vroeg de man waarop Kai knikte en vervolgens naar het popcorn wees. “Mag ik een kleine popcorn zonder boter en een hotdog en een cola,” reageerde de twaalfjarige waarop de man knikte, en Kai werd aangekeken door zijn Zorua die hem niet begrijpend aankeek. ”.. w-waarom-” sputterde Kurama tegen maar Kai snoerde haar de mond. De jongen betaalde de vriendelijke man en liep naar een random tafeltje, waar Kurama op het blad ging zitten. “Wellicht is er voor alles een eerste keer,” sprak Kai in een poging zijn vader na te doen terwijl hij de popcorn naar de Zorua schoof, die grinnikte om de jongen. “..op onze vriendschap,” vervolgde hij en maakte zonder moeite het blikje cola open.

Het was op dat moment dat hij de tranen in de ooghoeken van Kurama zag staan en geschrokken zijn hand op het ruggetje van de Zorua legde. Kai begreep wel waarom het wezentje zo emotioneel was daarom had hij haar ook meegenomen.. ze mistte haar moeder. Iets dat best begrijpelijk was na zo iets verschrikkelijks. Kurama had hem in vertrouwen vertelt over wat er gebeurt was, zodra ze beide doorhadden hoe het hele telepathie ding werkte. Zelf had hij zijn moeder nooit gekend maar dat was iets heel anders dan je moeder voor je ogen gedood zien worden door stropers. Het was nu een kwestie van het een plekje geven en hopen dat het niet weer zou gebeuren. Kai veegde met zijn duim voorzichtig de tranen uit de ooghoeken van de Zorua en ging met zijn hand langs het kopje om haar tot rust te stellen. “Het is goed. Je kan het maar beter kwijt zijn,” mompelde Kai tegen Kurama waarop hij voorzichtig een grijnsje liet verschijnen op zijn gezicht. De Zorua leek dit heel erg te waarderen en nam toen een popcorn in haar pootje die ze verbouwereerd in haar mond stopte. ”Dat is lekker!” riep Kurama uit en sloot genietend haar oogjes dat Kai liet grijnzen. Popcorn hielp meestal wel als je niet in een vrolijke bui was, was eten meestal een goed medicijn. “Goed om te horen,” grijnsde Kai die een mosterd fles pakte en een poging deed om wat mosterd op zijn hotdog te krijgen maar de fles wilde niet helemaal meewerken waardoor de jongen geïrriteerd naar de gele fles staarde en deze op de tafel een klap verkocht met zijn vuist, de saus spoot er met een boogje uit. Het gele spul vloog over Kai’s hoofd heen en het gele spul kwam terecht op zijn gezicht. Zodat hij eruit zag als een mosterdmonster.. in contrast met zijn blonde haar zag dit er natuurlijk belachelijk uit. Hij hoopte niet dat er iemand echter hem had gestaan en dat deze ook een lading saus over zich heen had gekregen.

En Alex Beaumont

Beduusd keek Kai naar Kurama die al snel in lachen uitbarstte toen ze het gele gezicht van de jongen opmerkte. De twaalfjarige jongen keek geïrriteerd naar de Zorua maar kon eigenlijk niet lang boos op haar blijven. “Hé stop daarmee!” riep hij naar de Zorua die inmiddels over de tafel rolde en moeilijk uit haar lachbui kwam. ”Nee, ik kan niet stoppen,” lachte Kurama. Een paar andere mensen moesten hier ook wel om lachen maar de jongen niet. en de rede hiervoor lag omdat hij waarschijnlijk iemands kleren had vies gemaakt. Kai draaide zich om en inderdaad.. iemand had de overige rondvliegende klodder mosterd over zich heen gekregen. Kai keek met een benauwd gezicht naar de persoon en liep toen snel naar de man die nog achter het karretje met eten stond om wat servetten te vragen. Vragend werd hij aangekeken en de jongen pakte de doekjes aan waarop hij snel naar de wat oudere vrouw liep en haar het witte doekje aan bood. “Het spijt me.. het was niet de bedoeling om uw jack vies te maken,” verontschuldigde Kai zich waarop hij haar schuldig aankeek. Hij veegde wat mosterd van zijn gezicht af.